Πάσχα 3 (αρνί)

και ασυδοσία..
Το αρνί αφήχθει οδικώς, έκανε τρία ταξίδια όμως όντας πεθαμένο. Ενα να έρθει απο το χωριό στην Αθήνα με ΚΤΕΛ (είδες, είδες!) , το δεύτερο απο το ΚΤΕΛ στο σπίτι του πεθερού μου ( ο οποίος το τι τράβηξε δεν λέγεται γιατί το αρνί ήρθε Αθήνα την Μεγ. Δευτέρα. Αρα έπρεπε να μπεί ψυγείο. Καθότι ο πεθερός δεν είναι χασάπης, ούτε έχει μπατζανάκη χασάπη που να διαθέτει ψυγείο-δωμάτιο, βάλανε όλη τους τη δύναμη, πεθερός, πεθερά, ο αδελφός του Κ και μία θεία, να το διπλώσουν στη μέση χωρίς να το σπάσουν για να μπεί στην κατάψυξη..χωρίς να περισσεύουν τα πόδια και αν νομίζετε ότι είναι εύκολο, να το δοκιμάσετε και εσείς) και το τρίτο απο το σπίτι του πεθερού μου στο εξοχικό μου.. όπου του δώσαμε περίοπτη θέση πάνω στον μπουφέ

Μετά οι άνθρωποι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα ανάλογα με τα καθήκοντα του καθενός..

Ο πεθερός και ο Κ ήταν επί του ψησίματος, αυτή τη φορά όμως ήσανε εφοδιασμένοι όχι με ένα μοτεράκι, όχι με δύο αλλά με τρία παρακαλώ..

γιατί μία χρονιά χάλασε το μοτεράκι και δεν είχαν άλλο και το γυρίζανε με το χέρι, αλλά δεν ψήθηκε καλά άσε που κουλαθήκανε γιατί μόνο εκείνοι γύριζαν οι κυρίες δεν θέλανε να τους κάψει ο Μάης το δέρμα και δεν κουνηθήκανε, έτσι φέτος ήρθαν 3 όργανα..είπαν του τρελλού να χ@@@ πήγε και ξεκ$$$$$θηκε..

Οι κυρίες πάλι γυρίσανε το κοκορέτσι

αφού προηγουμένως στρώσανε κάτω εφημερίδες και πάνω απο τις εφημερίδες ένα ταψί για τα αίματα και βάλανε εμένα να το στρίβω γιατί δεν σιχαίνομαι τη μυρωδιά.. Είμαστε οργανωμένα κορίτσια..για φίλημα λέμε!

Και ώσπου να ψηθεί ο αμνός (που απεδείχθει κατσικάκι) ήπιαμε λίγες

εντάξει το κάθε ποτήρι χώραγε 6 τενεκεδάκια μπύρας..να μην απορούν οι κύριοι όταν κάνουν μπυροκοιλιές..άμα πιά, όλο για την κυτταρίτιδα ασχολείσθε αλλά με τη σαμπρελίτσα σας ο-κο χι-κι! (αυτά είναι κορακίστικα, γλώσσα που ήμουνα πτυχιούχος)

και μερικά μεζεδάκια ώσπου να βασιλέψει νεκρική σιγή γιατί ήρθαν τα

Και του χρόνου!

Πασχα 2 (αυγά)

1) Η βαφή των αυγών. Φέτος πρωτοτυπίσαμε, αντί να τα βάψουμε παραδοσιακά κάναμε του κεφαλιού μας και τα βάψαμε με παστέλια, ρύζια, κρεμμύδια..ότι μας κατέβει κάναμε.

Το αποτέλεσμα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, βγήκαν κάτι αυγά σαν αλάβαστρο, με νερά κόκκινα, μώβ, σμαραγδιά, το κάτι άλλο. Τα αυγά που βάψαμε με ρύζια βγήκαν σαν πίνακες του Seurat όλα με βουλίτσες, κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια

Αυτόν τον νεροχύτη ποιός θα τον πλύνει? Μη με δέρνετε τώρα..αυτά έχουν οι καλλιτεχνίες..

Αυτά τα χέρια, είναι δικά μου, όλα μές στη βρωμιά μου

Κάτσε καλά γιατί θα σε βάψω...

Χαρτοπαιξία

Η χαρτοπαιξία είναι στενά συνδεδεμένη με την ύπαρξή μου. Απο μικρό παιδί είμαι μάρτυρας άπειρων παιχνιδιών, καυγάδων, μέχρι ξυλοδαρμών και λοιπών χαριτωμένων. Ημουνα μικρή και με πρόσεχε η γιαγιά μου που συγχρόνως έπαιζε κουμ-κάν με την κόρη της, την ξαδέλφη της και την αδελφή της ξαδέλφης της. Ολες γειτόνισσες και όλες εύκαιρες. Με κάθιζαν στο τραπέζι δίπλα τους για να παρακολουθώ και να μαθαίνω. Επαιζαν και έλεγαν διάφορα, χωράτευαν, έλεγαν και κανένα κουτσομπολιό, έρριχναν και μία χριστοπαναγία στον αχαίρευτο, (σε ένα σόϊ όλο και κάποιος αχαίρευτος θα υπάρχει), τσιμπούσαν μεζεδάκια που όλο και ερχόντουσαν. Επιναν και τα κρασάκια τους φυ-σι-κά...και αυτό συνεχιζόταν ώσπου να έρθουν να με πάρουν οι γονείς μου.

Τα θυμάμαι αυτά με στοργή, γεγονότα φευγάτα μαζί με καλούς στοργικούς παπούδες που όλο και με έπαιζαν «31» ή την απλή ξερή, μιά εποχή μου έδειξαν και τάβλι «πόρτες», κάτι έκανα, πιστεύω ότι επίτηδες με άφηναν να κερδίζω, μήπως και μου αρέσει το σπόρ.

Ατύχησαν.

Ουδέποτε με τράβηξε το χαρτί, παρόλλες τις φιλότιμες προσπάθειες όλων. Ξαφνικά έγινε κάτι και στην ξερή όχι μόνο δεν κέρδιζα αλλά εισέπραττα και σφαλιάρες «στραβομάρα, το χαρτί αυτό ΔΕΝ έχει περάσει», μπιρίμπα προσπάθησαν να με μάθουν όλες μου οι φίλες αλλα απεδείχθην τσιμεντόλιθος. Στην πόκα, μου είναι αδύνατο να ποντάρω γιατί δεν θέλω να χάνω λεφτά και αντίστοιχα στενοχωριέμαι αν κερδίσω γιατί αυτό σημαίνει ότι παίρνω τα λεφτά των φίλων μας.. Μιά εποχή μεταξύ συζύγων, είχα πάει με μία αντίστοιχα χωρισμένη φίλη μου να μάθω μπρίτζ..το μπρίτζ το μάθαμε αλλά βαριόμαστε να πάμε να παίξουμε..τραγικό, απλά τραγικό..και βέβαια χωρίς πρακτική το ξεχάσαμε. Το πρόβλημά μου είναι ότι μου είναι αδύνατο να κάτσω σε ένα τραπέζι και να δαπανήσω έστω και 2 λεπτά κυττώντας τραπουλόχαρτα. Το θεωρώ ότι κλέβω χρόνο απο τη ζωή μου, καλύτερα το ΠιΣιού, όπου μιλάω με κόσμο, που μαθαίνω πράγματα, που σερφάρω, καλύτερα να πάω σινεμά, θέατρο, να δώ ταινία, να ακούσω μουσική, να κάνω πάζλ..οτιδήποτε απο το να δαπανήσω στιγμές πάνω σε τσόχα.

Το έχω ζήσει στην προσπάθεια να κάνω τον εαυτό μου να μου αρέσει και αποτυγχάνω.

Εχουν δημιουργηθεί άπειρες φιλίες επάνω σε τσόχες, με ζήλια της κυττάω αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω. Δεν μου βγαίνει.

Δεν είναι κρίμα?

Πασχα 1

Ξεκινάμε σαν τυπική ελληνική οικογένεια για να κάνουμε Πάσχα εκτός τειχών Μπροστά κάθεται το ζευγάρι και πίσω η γιαγιά και τα παιδιά, εμείς δεν έχουμε παιδιά έχουμε όμως 2 γατιά, Ναί έρχονται και οι κυρίες μαζί για να γιορτάσουμε , αμέ!
Το αυτοκίνητο φορτωμένο με ότι βάζει ο νούς σου, ρούχα, δώρα, τρόφιμα, αυγά που δεν συμπεριλαμβάνονται στα τρόφιμα καθότι θα βαφτούν και θα μείνουν ώσπου να κλουβιάνουν και μετά μία όχι τόσο ωραία πρωία, κάνουν «μπάμ» και βρωμίσει όλο το σπίτι. Και βέβαια το αυτοκίνητο γέρνει μονόπαντα πάντα, ανάλογα με τα πολιτικά φρονήματα του καθενός.
Φόρτωσα τα πάντα απο βραδύς γιατί θα φεύγαμε πρίν χαράξει την επομένη και δεν έχει γλέντι να φορτώνεις στο σκοτάδι. Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί και όντως δεν είχε ψυχή, πέρα βέβαια απο την κανονική κίνηση στην Αττική Οδό έως ότου βγούμε απο την Αθήνα. Οταν φθάσαμε τα ξεφόρτωσα σχεδόν όλα, εκτός απο ένα σακκούλι με μπύρες που αποφάσισε απο μόνο του να σκάσει και να πέσουν τα μπουκάλια πάνω στο ποδαράκι μου ΑΧΧΧΧΧΧΧΧ! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κουτσαθώ για μερικές ώρες αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε γιατί όπως μου είπαν «ήταν αναμενόμενο» και «αυτό γίνεται κάθε χρόνο» και «με την βιασύνη που σε διακατέχει..τι περίμενες», ζώ ένα δράμα, κανείς δεν με πονάει, άχ!
Οι γάτες ξετρελλάθηκαν απο τη χαρά τους που ήρθαμε εδώ, παρόλλο που στη διαδρομή η μία βέλαζε σπαρακτικά όταν δεν ξέρναγε. Υπάρχουν και χειρότερα, θα μπορούσα να είχα ένα παιδί που να χεζ..., τι θα έκανα ε? Τρελλαίνονται αυτά τα ζώα για το συγκεκριμμένο εξοχικό γιατί έχει εσωτερικές σκάλες. Ολη τη νύχτα ανεβοκατεβαίνουν, πάνω-κάτω, κάτω-πάνω. Η μία πάει, η άλλη έρχεται, αν συναντηθούν ανταλλάσουν και μερικές μούτζες, άντε και κανένα σκαμπίλι και συνεχίζουν. Οποιος κοιμάται ελαφρά, έχασε. Ευτυχώς κοιμόμαστε σαν τούβλα όλοι μας.

Η πεθερική ταξιαρχία θα έρθει το Μεγ. Σάββατο. Ερχονται άτομα 4, 2 πεθερικά, 1 θεία και το αρνί (που το θεωρώ κανονικό άνθρωπο αφού πιάνει ουκ ολίγο χώρο). Κουβαλάνε everything but the kitchen sink, ότι μπορεί να βάλει ο νούς ανθρώπου, το κουβαλάνε. Εδώ δεν μιλάω για τρόφιμα μόνο αλλά για αντικείμενα (μπρίκια, μαχαίρια, μίξερ, μηχανή για φραπέ, κλαδευτήρια, κάρβουνα, μπιστολάκι για στέγνωμα μαλλιών, μπότες για τον κήπο, τσουγκράνες, φτυάρια, ραδιόφωνα, ανεμιστήρες, ψαλίδια, ένα σιδερο κλπ) όχι γιατί εδώ δεν έχουμε αλλά για να μην μας φορτώνουν να τους τα δωσουμε και για να έχουν καλού κακού. Παλιά φέρνανε και χαρτί τουαλέττας, αλλά νευρίασε ο Κ (αμάν ρε μάνα έχουμε και εμείς κ&&λο )και το κόψανε..
Κάθε χρόνο κάτι προκύπτει, κάτι απρόοπτο, κάτι μαγικό. Το 2004 έφερε η πεθερά μία μαρέγγα ετοιμη ψημένη με σκοπό να ετοιμάσει Πάβλοβα ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα, όλοι ευλαβικά την τοποθετήσαμε σε θέση να μην τη φυσάει τίποτα, να μην την σκουντίσει τίποτα και μετά πήγε ο πεθερός που δεν είχε ενημερωθεί για την λεπτότητα της υπόθεσης και έβαλε επάνω της το καλάθι με τα 30 κόκκινα βαμμένα αυγά. !
Το 2005 όταν λιγουρευόμουνα το κοκορέτσι που περήφανα θα τύλιγα στη σούβλα, απεδείχθει ότι η πεθερά αντί να τραβήξει τα τζιέρια απο την κατάψυξη, τράβηξε έναν κατεψυγμένο λαγό. Και βέβαια δεν τολμήσαμε να τον σουβλίσουμε..Εψαχνε μετά ένα Γιώργο στη γειτονιά να του τον κάνει δώρο γιατί είχε αποψυχθεί και έπρεπε να μαγειρευτεί άμεσα .
Ούφ!
Για να δούμε φέτος, για να δούμε.

Happy birthday

to me!!!!!!

και για σάς που κοπιάσατε ώς εδώ διαλέγετε..

Μιά βόλτα

πρός το Σούνιο. Είπαμε να εξερευνήσουμε την ανατολική Αττική απο μεριά της θάλασσας. Ως το Σούνιο η διαδρομή γνωστή, τίποτα καινούργιο δεν έχει, πέρα απο την ομορφιά του μπλέ..

Μετά το Σούνιο, φθάνουμε στην ευρύτερη περιοχή του Λαυρίου και πέφτουμε σε εγκαταλελειμένο κτίσμα της "Λαυρεωτικής".. μπροστά στα μάτια μας αυτό το χάλι. Δεν μας βγαίνει σαν λαός, άπαξ και
σταματήσει κάτι να λειτουργεί, πάει στα τσακίδια ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί, ας συντηρηθεί, να μείνει μιά γνώση για τους νεώτερους..απο το γκρεμίδι..

Και φθάνουμε σε κάποιο πύργο μετά το Λαύριο και μετά τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ (που έχουν κάνει ΧΑΛΙΑ το τοπίο, αλλά που δίνουν εργασία σε πολύ κόσμο..), φθάνουμε στον πύργο, αλλά δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε γιατί βρίσκεται πάνω σε ένα βουνό απο ..πέτρες. Δεν ξέρω αν είναι πέτρες, χαλίκια, χώμα..ένα μαύρο πράγμα και στην κορυφή αντί για το γνωστό κερασάκι, μιά μπουλντόζα.. απίστευτες εικόνες που μόνο στην Ελλάδα γίνονται.

Παίρνουμε το βουνό απο τα χώματα γύρω-γύρω με σκοπό να βρούμε πρόσβαση πρός τον Πύργο και αντ' αυτής φθάνουμε σε αυτό το λιμανάκι. Δεν ξέρω πώς το λένε, είναι όμως ένα όνειρο..έχει και ταρσανά που κάποια καράβια επισκευάζονται.. Μυρίζει ο αέρας τηγανιτό ψαράκι...Αλλά επειδή δεν μπορώ να φάω ψάρι..

Καθόμαστε σε μιά ταβέρνα και πέφτουμε πάνω στις μπριτζόλες... που είναι τεράστιες..και οι τηγανιτές πατάτες κομμένες στο χέρι..

Διακοπή

Αυτές τις μέρες η ΔΕΗ μας έχει αλλάξει τα φώτα. Κάθε τόσο κάνει και μία διακοπή, αλλά οι διακοπές αυτές είναι εκλεπτυσμένες, έχουν άλλον αέρα, όχι σαν το 2004 που χράτς, κοβόντουσαν τα πάντα και έμενες στο σκοτάδι με τις σακκούλες του σουπερμάρκετ στο ασανσέρ..και άντε όποτε σε βγάλουν. Και όταν σε βγάλουν να τις κουβαλάς στα χέρια απο τις σκάλες...

Τώρα οι διακοπές γίνονται σε άλλη φάση. Δεν κόβεται το ρεύμα εξ' ολοκλήρου, πέφτουν 1-2 φάσεις μέσα στο σπίτι οπότε νευριάζουμε αλλά δεν σκυλιάζουμε. Γιατί έχουμε τηλέφωνο, ΠιΣί, ψυγείο και φώτα στο μισό σπίτι, αλλά δεν λειτουργεί η κουζίνα, το πλυντήριο και τα φώτα στο υπόλοιπο.

Ετσι τα παράπονα μειώνονται. Και άμα τους πείς και τίποτα σου λένε ότι "προσπαθούμε μαντάμ να βελτιώσουμε την ποιότητα υπηρεσιών" που σημαίνει = "αει μωρή στην κουζίνα σου και μην μας κολλάς, γκάζι σου περνάμε, που θές και τα ρέστα + βρισίδι πίσω απο τα μουστάκια τους"

Παροχή υπηρεσιών βλέπεις για ΒΕΛΤΙΩΣΗ της καθημερινότητας..

Never say never

Ρεζιλίκι με λοφίο ήταν αυτό που έπαθα. Αυτά που χρόνια κορόϊδευα, τα λούστηκα μεγαλοπρεπώς και δεν μπόρεσα να βγάλω λέξη.

Ο Κ και ο Ν μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Λέει ο Ν ότι οργανώνουν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα κάπου στον Αλιμο,

"ωραία, λέω στον Κ., καλά να περάσεις που θα πάς".

"Δεν κατάλαβες, μου λέει ο Ν., θέλω να έρθεις και εσύ".

Εκεί, έχασα το φώς μου...γιατί πέρα απο το γεγονός ότι ΠΟΤΕ δεν έχω πάει γήπεδο, μιά ζωή κορόϊδευα τις κοπέλλες - γλάστρες που συνόδευαν τους φίλους τους στο γήπεδο, τάχα μου ότι ενδιαφερόντουσαν για το άθλημα...σαχλαμάρες απλά δεν θέλανε να τους αφήσουν απο τα μάτια τους μη χάσουν τα κελεπούρια

..άστον μωρέ να χαρεί μόνος του με τα φιλαράκια του, να φωνάξει, να βρίσει να βαρέσει και καμμιά μπουνιά, όταν γυρίσει αρνάκι θα είναι, τίποτα αυτές, στουμπωνόντουσαν εκεί σαν κλώσσες και κοκκίνιζαν για αυτά που άκουγαν...πφφ!

Ορκιζόμουν σε όλους τους θεούς της γής ότι εγώ jamais δεν θα πάω γήπεδο αλλά τελικά αφού ολόκληρος James Bond την έπαθε και του ήρθε ο ταμπλάς βαρύς, να μην την πάθω και εγώ?

Βεβαίως και πήγα. Και ντύθηκα κατάλληλα. Εγκαινίασα τη μόδα του "Βαράτε βιολιτζήδες", υπερβολικά μακρύ παντελόνι και τακούνια, όχι χοντρό τακούνι, ψιλό. Αυτά που κορόιδευα φάτα τώρα, να βουλιάζει το τακούνι στον χλοοτάπητα και να με κυττάνε τα παιδιά με ένα ύφος.."βρέ καλώς την, την κοτούλα..βρές φωλιά και κάτσε"...και την ώρα που γινόταν ο αγώνας σκεφτόμουν πώς την πάτησα έτσι και όλοι την πατάνε τελικά.

Μεταλλάξεις

Το πρωϊ που φεύγουμε απο το σπίτι για να πάμε στη δουλειά μία απο τις πιό κοινές συζητήσεις είναι το "τι θα φάμε το μεσημέρι" ..

όταν λέμε μεσημέρι δεν εννοούμε τις μπουκιές τυρόπιττας / μπουγάτσας, πενιρλί, hamburger, πίτσας, μαζί με σαλάτα για τη γνωστή στάχτη στα μάτια που ρίχνουμε στη ζυγαριά, που θα κατεβάσουμε στις 12.00-13.00, μιλάμε για πιόόό μετά.

Το μεσημεριανό φαγητό έχει υποστεί μετάλλαξη και έχει ενσωματωθεί-εξορισθεί στις απογευματινές ώρες, τότε που η γιαγιά μου έπαιρνε το καφεδάκι της με το μουστοκούλουρο και οι εργαζόμενοι γυρίζουν ψόφιοι της πείνας και την πέφτουν στα πιάτα σαν λυκόπουλα.

Σχετικά λοιπόν με το "τι θα φάμε το μεσημέρι" συζητάμε για το τι έχει το ψυγείο, τι έχει η κατάψυξη και "τι έχεις ξεπαγώσει Μαρίνα".

Οπου πολλές φορές όταν νυσταγμένη τα χαράματα που σηκώνομαι βάζω το χέρι στην κατάψυξη και τραβάω το χ κρέας, χωρίς να ανάψω το φώς (οι απότομες αλλαγές φωτός-σκότους βλάπτουν τα ωραία μας ματάκια - κάπου το διάβασα αυτό, δεν θυμάμαι πού) και αφού το ψηλαφίσω συμπεραίνω για το τι κομμάτι είναι και του το λέω, καμμιά φορά όμως βγάζω ΛΑΘΟΣ συμπεράσματα και αντίστοιχα προβαίνω και σε λανθασμένες ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ.

Ετσι λέω στον Κ ότι σήμερα ξεπάγωσα κιμά και θα φτιάξω μπιφτέκια με ούζο (συνταγή απο το hungry) και εκείνος κάνει κεφάλι για τα αφράτα μπιφτέκια και για το ντίπ που σίγουρα θα φτιάξω για συνοδευτικό, μαζί με κάποια ωραία στο μάτι και γευστική σαλάτα..κλπ.. νάαα τα όνειρα περί του συγκεκριμμένου φαγητού .............μόνο που ....

έκανα λάθος ανακοίνωση γιατί όταν ξεπάγωσε το συγκεκριμμένο, δεν ήταν κιμάς ήταν χοιρινές κορτεζίνες... που γίνονται ψητές στα κάρβουνα ή στο γκρίλ... και δεν έχουν ούζο.. ούτε μοιάζουν με μπιφτέκια, αντίθετα με αρνίσια παϊδάκια μοιάζουν...

Ετσι για μιά ακόμη φορά τα όνειρα ένος ανθρώπου θα μεταλλαχθούν βίαια, γιατί τώρα δεν λέω τίποτα.. την πάπια, την χήνα και την κότα κάνω..ωσπου να γυρίσει. Θα στρώσω φίνο τραπέζι.. και θα το περάσω στο ντούκου, πώς ο κιμάς μεταλλάχτηκε σε παϊδάκι. (Βέβαια θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε κοτόπουλο, μπριτζόλα, υπόλοιπο παέλιας μαγειρεμένης αλλά σε περίσσευμα που δεν φάγαμε τότε και κατέληξε στην κατάψυξη για άλλη φορά, σε τσιπούρα..).

Πήγα και αγόρασα 2 πάστες black forest (τις αγαπημένες του δηλαδή) για να τις φάει και να σταματήσει να μουρμουρίζει για τα χαμένα γευστικά του όνειρα..

Και τα ψάρια ρε γαμώτο?

Δεν γράφω τόσο καιρό γιατί το μυαλό μου είναι αλλού..Εχω πάθει ΤΗΝ αλλεργία για μία ακόμη φορά και έχω πρόβλημα. Δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη και να γράψω, όταν έχω φαγούρα στο δέρμα.
Ο αλλεργιολόγος που πήγα και είδα, μετά απο τα τέστ που μου έκανε μου είπε ότι είναι τροφική αλλεργία σε οτιδήποτε κολυμπάει στη θάλασσα. Την έπαθα απο ψάρια και θαλασσινά..
"Μα γιατρέ, του λέω, ψάρια τρώω απο μικρό παιδί...τώρα ήρθε η θεία φώτιση και έπαθα?"
Και μου απάντησε ότι η θάλασσα πλέον είναι γεμάτη με παθογόνους οργανισμούς, από απόβλητα, χημικά, κάδμιο, υγράργυρο, εν ολίγοις είναι γεμάτη βαρέα μέταλλα που τα απορροφούν τα ψάρια τα οποία με τη σειρά τους καταναλώνονται απο τους ανθρώπους. Οι ουσίες αυτές συσσωρεύονται στους ανθρώπινους οργανισμούς και εμφανίζονται ξαφνικά σαν διάφορα ελαφρά ή σοβαρά νοσήματα...

Στη δική μου περίπτωση εμφανίστηκε σαν τροφική αλλεργία.
Και δεν είναι που δεν θα ξαναφάω ψάρια (που τα λατρεύω),
είναι το γαμώτο για όλες τις θάλασσες που μολύναμε τόσα χρόνια και που συνεχίζουμε,

είναι και ο φόβος για το που θα πάει αυτό
Και το μέλλον ποιό θα είναι?