Κουρτίνες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι

Κατά τα φαινόμενα όλη η Ελλάδα έχει πήξει στο τάλληρο και ας μη της φαίνεται.

Ψάχνεις για υδραυλικό..όλο δεν μπορεί, δεν κάνει, όλο σε άλλες δουλειές (πιο αποδοτικές ίσως απο τη δική σου) είναι, σε σκάζει όσο να έρθει και μετά ...το καλύτερο, τσιμπάει ένα ...άρι σε ευρώ και φεύγει.

Τώρα πώς σου έφυγε το ..άρι για τα `10 λεπτά που κάθισε άλλη ιστορία. Καμμιά φορά βέβαια ξαναγυρίζει γιατί..το καζανάκι που άλλαξε τρέχει (το οριζινάλ προβλημα ήταν ότι έτρεχε το παλιό, βάλαμε νέο..μία απο τα ίδια..θα σου γα**** τίποτα ρε μλκ που με κοροϊδεύεις).

Ψάχνεις για ηλεκτρολόγο. Αλλη φάρα πιο σικ, πιο με τα λοφία της. Πριμαντόνες. Αγκομαχώντας έρχεται ο φωτοδότης, "απο άλλη δουλειά, μονίμως σκαστός"- χρόνια τα ακούω αυτά, τι πάει να πεί "σκαστός", ραντεβού δεν είχαμε? Ιδρωμένος καταφτάνει, κάθεται 10 λεπτά και μιά χαρά τσεπώνει το ...'αρι που θα του δώσεις, μη σου πώ και για τα ...άρια. Και μετά απο λίγες μέρες διαπιστώνεις ότι ό,τι έβαλε δεν δουλεύει καλά. Η κρέμασε κάποιο καλώδιο που ξέχασε να καρφώσει.. και μετά άντε να στήνεις κώλο για να σου ξανάρθει να διορθώσει..και να ξαναπάρει..άρι.

Ψάχνεις για καθρεφτά. Δεν έχει καθρέφτες αυτό το σπίτι, μόνον αυτόν του μπάνιου. Για να δούμε δλδ αν ντυθήκαμε καλά πρέπει να βγούμε στον όροφο, να καλέσουμε το ασανσέρ και να κυτταχτούμε εκεί. Ενα μήνα κυνηγάω τον καθρεφτά. Ολο έρχεται και όλο δεν φτάνει.
Ολοι είναι σε δουλειές, κάποιες άλλες πιο αποδοτικές απο τον πτωχό μου μοναδικό καθρέφτη. Μου το λένε κιόλας για να αισθάνομαι και άσχημα. Και να τους λαδώνω περισσότερο. Για τη χάρη που μου κάνουν.

Ψάχνεις για κουρτίνες. Διαλέγεις ενα Χ ύφασμα, ώς εδώ καλά και μετά αρχίζει το αρχιδοπρήξιμο..να έρθει ο Τεχνικός-κολοκύθας να πάρει μέτρα (κυνηγάς τον κολοκύθα πότε μπορεί ώστε να μπορείς και εσύ..), να φτιάξουν τις κουρτίνες, να ζητάνε κι άλλες προκαταβολές (λές και θα τους τα φάς..αφού έχεις υπογράψει) όχι κυρία μου προτιμάμε μετρητά.. (σκατά!), να έρθει ο τεχνικός να τις τοποθετήσει (εσύ να περιμένεις απο κάτω με την ηλεκτρική σκούπα έτοιμη και τη σφουγγαρίστρα γιατί απ' όπου περάσουν θα γίνει μέσα στο χώμα), πάλι να τα σκάσεις για τις υπηρεσίες του τεχνικού (και καλά ) και μετά απο όλα αυτά, θα έχεις ωραίες κουρτίνες. Ισως όμως και όχι. Γιατί η μία κουρτίνα απεδείχθει κοντυτερη απο τις άλλες. Να γίνει και διάλογος "μήπως ψηλωσε το πάτωμα", γιατί δεν μπορεί βέβαια η αλάνθαστη κουρτινού να πήρε λάθος μέτρα, αρα πάλι εγώ φταίω που συνομώτησα με το ταβάνι και το ψήλωσα για να τη βασανίσω. Και άλλα..άρια για ψυχική οδύνη..της κουρτινούς βεβαίως, βεβαίως

Εχουν πήξει όλοι στο τάλληρο και γίνανε Μανταμ Σουσούδες. αυτό είναι. Υφος 100 καρδιναλίων ρίχνουν (και αυτό αν) να μας εξυπηρετήσουν, ενώ εμείς τους κυνηγάμε για να τους πληρώσουμε και απο πάνω.

Και απο συμπεριφορά..καλά!

Ποδηλατάδα

Χθές σε κυριακάτικη εφημερίδα διάβασα άρθρο αφιερωμένο στην ποδηλασία. Η ιδέα είναι να αφήνουμε το τουτού μας σπίτι και να πηγαίνουμε με ποδήλατο σε προορισμούς. Η ιδέα (που έχει εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες σε άλλα μέρη) είναι πολύ καλή. Μία ερώτηση΄έχω μόνο να κάνω πρός τους Δήμους των Αθηνών.

Είναι εφικτή η ποδηλασία στην Αθήνα? Είναι οι κάτοικοι της πόλεως αυτής έτοιμοι να καταλάβουν ότι χρειάζονται να σέβονται/προσέχουν ΚΑΙ τα ποδήλατα όταν οδηγούν? Εδώ δεν σέβονται ο ένας τον άλλο, τους πεζούς τους έχουν χ..αιρετισμένους, οι ποδηλάτες έλλειπαν.

Σήμερα το πρωϊ, επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος στο ύψος του Φλοίσβου, ένας οργανωμένος ποδηλάτης πήγαινε πρός Αθήνα-Πειραιά. Είχε το κράνος του, τα γάντια του, επιγονατίδες, κλπ. Πήγαινε όσο πιο δεξιά μπορούσε. Δίπλα του οδηγός ΙΧ που έκανε σφήνες απο αρκετή ώρα. Κόκκινο το φανάρι. Σταματάει ο ποδηλάτης, φρενάρει ο σφηνάκιας απότομα πίσω του, κορνάρει νευριασμένος και κολλάει στη πίσω ρόδα του ποδηλάτη. Γυρνάει ο ποδηλάτης

"Τι θές ρε φίλε?"

"Κωλομαλάκα, κότα, έχασες το φανάρι, άντε προχώρα".

"Κόκκινο, στραβούλιακα"

"Αει γ..που θα μου πείς εμένα, κατέβα κάτω αν είσαι άντρας..πορδή..αδελφάρα"

Και ο ποδηλάτης γύρισε τη ρόδα του αριστερά και τον έκλεισε. Αναγκαστικά θα κατέβαινε κάτω απο το τουτού για να μετρήσουν ποιός την έχει πιο μεγάλη....τη γλώσσα.

Μαζεύτηκε κόσμος, ο περιπτεράς πρώτος που ήταν και κοντά..ο σφηνάκιας ήταν ήδη έξω έβριζε τα ποδήλατα, όλα τα είχε η Μαριωρή κλπ.

Δεν ξέρω τι έγινε μετά γιατί προχώρησα.

Θέλω να πώ ότι ναί μεν να ποδηλατούμε αλλά και λίγος σεβασμός πρός όσους οδηγούν και ΔΕΝ ρυπαίνουν δεν βλάπτει.

Κατάλαβες Ελληναρά μου?

Ηχοι περιπάτου

Σήμερα το βράδυ, για πρώτη φορά πήγα βραδυνή βόλτα. Περπάτησα σε δρόμους πολυσύχναστους, απο το οδόστρωμα πρέπει να πώ, μια που τα πεζοδρόμια αποτελούν παγίδες για τους πεζούς, είτε οι πλάκες είναι κακές, είτε η άνοδος των αυτοκινήτων επάνω τους εμποδίζουν είτε ο φωτισμός ελλιπής, τα αποφεύγω όσο μπορώ.
Μιά βόλτα στη πόλη, όχι πολύ αργά, ούτε πολύ νωρίς. Τα μαγαζιά κλειστά, τα περίπτερα πάντα ανοιχτά, καθώς και η κάβα, ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.
Ο μπαμπάς μου πήγαινε βραδυνές βόλτες, ξεκίναγε στις 21.00 και γύριζε σε μία περίπου ώρα το καλοκαίρι και το χειμώνα πρίν να δύσει ο ήλιος. Ο πεθερός μου το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα.

Πάντα αναρωτιόμουνα τι προσφέρουν οι βόλτες αυτές, μέχρι σήμερα που πήρα μία. Με μπόλικο σαντιγύ πλήζ και ίχνη σοκολάτας.Στην αρχή του περιπάτου σκέφτεσαι το δρόμο μπροστά σου. Η έννοια όλη είναι ο δρόμος, που να μη πατήσεις, που να πατήσεις.
Μετά ερχεται το θέμα της ημέρας. Τι ήταν πιο σημαντικό σήμερα? Σήμερα η Μαρίνα έκανε μαγνητική τομογραφία για τη μέση της που πονάει εδώ και 5 μήνες. Ακόμη ακούω τη φασαρία που κάνανε οι μαγνήτες που χτυπιόντουσαν. Σαν να βρισκόμουνα σε εργοστάσιο , με κομπρεσέρ άνοιγαν τρύπες , έκοβαν φέτες τις αλουμινόπλακες, οξυγόνωναν τα κομμάτια. Σαν να ήμουνα σε μεταλλείο. Ναί δούλευα παλιά σε μεταλλευτική εταιρεία. Φαίνεται ότι οι εμπειρίες πάντα γυρνάνε. Σαν κοτόπουλο βγήκα απο την τομογραφία τ' αυτιά μου να βουϊζουν απο τις οξυγονοκολλήσεις. Προβάλλουμε στους ήχους αυτό που έχουμε μέσα μας. Ξύπνα! Το μεταλλείο είναι πίσω σου. Είσαι άλλος άνθρωπος τώρα.
Τα αποτελέσματα θα τα πάρω αύριο. Ελπίζω να μην είναι τίποτα σοβαρό. Εν τούτοις φοβάμαι. Είμαι ευάλωτη (παρόλλο που κρύβομαι π'ισω απο μία πολύ cool μάσκα) και φοβάμαι.
Μετά το πρόβλημα άρχισα να βλέπω γύρω μου τα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντούσα. Μαμάδες με παιδάκια πηγαιναν-γύριζαν απο διάφορα ιδιαίτερα, βιαστικοί επαγγελματίες παρκάριζαν και όδευαν στο σπίτι τους. Πήρα και ένα παγωτό. Μπανάνα. Παιδικό παγωτό. Γιατί να χαρακτηρίζεται ένα παγωτό σαν παιδικό, εφηβικό, ώριμο, σαραντάρικο, γεροντικό? Marketing darling wake up! Προσπαθώ. Νομίζω.
Γύρισα με ελαφριά τη καρδία.

Καλό σας βράδυ

Μετεκλογικά

Πρωϊνό ξύπνημα σήμερα Κυριακή των Εκλογών. Πήγα και ψήφισα νωρίς, χάραμα σχεδόν σε άδειο εκλογικό τμήμα δίπλα στο σπίτι μου. Στον τρίτο όροφο ενός Δημοτικού, χωρίς ασανσέρ αλλά με πολλά σκαλιά. Πάνω τους σερνόντουσαν γεροντάκια με τα μπαστούνια τους. Φούντωσα πρωϊ-πρωϊ, τη ψήφο τη θέλετε ρε κομματοσκυλα, τρόπο να βοηθήσετε τους πολίτες να σας επιλέξουν δεν προσφέρετε όμως. Ο ψηφοφόρος δε πάει να συρθεί, να ιδρώσει, να του κοπούν τα πόδια για να φθάσει στην κάλπη, για να σας επιλέξει έτσι ώστε να συνεχίζετε να τον έχετε χεσμένο, χωρίς ούτε ένα ασανσέρ. Σε άλλα κράτη οι ηλικιωμένοι ψηφίζουν σε κέντρα με εύκολη πρόσβαση, εδώ μην ανεβούν και στην κορυφή του λόφου. Για τα μάτια σας μόνο. Μαζώχες-σαδιστές σφιχτά αγκαλιασμένοι πορευόμαστε.

Ο Κ. λέει ότι οι απόψεις μου περί πολιτικής και οι απαιτήσεις μου απο τους πολιτικούς με κάνουν κάτοικο άλλου κράτους, όχι του Ελλαδιστάν. Να φύγουμε όλοι οι απηθείς απο αυτή τη χώρα, να τη χέσουμε, μαύρη πέτρα να ρίξουμε. Μία λύση. Δεν τη παίρνω όμως.

Χθές ξενυχτήσαμε ειχαμε κάτι φίλους καλέσει σε γεύμα. Υπάρχουν και οι όμορφες στιγμές που μας κάνουν να εκτιμάμε που ζούμε καλά. Πήγα το πρωϊ μετά την ψηφοφορία και πήρα τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Ακόμη δεν τις άνοιξα. Και αυτό θα γίνει, όχι όμως τώρα. Οταν βαρεθώ να βγάζω εσώψυχα και ησυχάσω θα διαβάσω, θα προβληματιστώ και ή θα ξεχάσω ή θα ξανα-γράψω. Είχα διαβάσει πρίν κάποιο καιρό, τις συνεντεύξεις κάποιων φοιτητών για το πώς βλέπουν το μέλλον τους στην Ελλάδα. Ολες είχαν μία κοινή λέξη, που δεν ειπώθηκε άμεσα αλλά ήταν εμφανής "τη βολεψούλα".

Ας χαιρετήσω λοιπόν το όποιο κόμμα επιλεγεί. Η βολεψούλα μας θα είναι εξασφαλισμένη.

Χαίρε ω Χαίρε πατρίδα μου γλυκιά.

Τριήμερα

Αντί για πολυήμερες διακοπές, το έχουμε καθιερώσει πλέον να φεύγουμε για τριήμερα, αναχώρηση Παρασκευή βράδυ επιστροφή Δευτέρα. Το κάναμε ήδη 3 φορές και πολύ μας άρεσε. Ετσι και αυτή τη φορά ξεκινήσαμε οικογενειακώς - δατ ιζ μαζί και με τις 2 γάτες μας - για το τριήμερό μας. Το τοπίο φθινοπωρινό, όχι τόσο ζέστη, καθαροί ουρανοί και ελάχιστος κόσμος. Ο τουρισμός τέλος για τους περισσότερους που έχουν παιδιά και υποχρεώσεις. Η διαδρομή καλή αν εξαιρέσουμε το παραπάνω τοπίο που επαναλαμβάνετο συνέχεια. Κρανίου τόπος, όπου τίποτα δεν ζεί. Την ησυχία των νεκρών φυτών και πλασμάτων διέκοπταν οι ντουφεκιές κάποιων ανεγκέφαλων κυνηγών που ψάχναν στα καμμένα για επιζώντες. Μερικές φορές πυροβολούν ο ένας τον άλλο. Το τελευταίο καθόλου κακό. Η θάλασσα μας περίμενε υπομονετικά λάμποντας και εκπέμποντας τον καλύτερο εαυτό της. "Ελα" φώναζε και σαγηνευτικά λίκνιζε τα κύματά της. Ποιός αντιστέκεται? Σίγουρα εμείς, όχι!.

Μετά το μπάνιο φαγητό που μαγείρεψε ο Κ, χοιρινά μπριτζολάκια και ένα Πολωνέζικο τουρλού με λαχανικά. Απο ωρα ορισμένοι λαίμαργοι συγγενείς είχαν πάρει θέσεις. Τα γλυκά έτσι κι αλλιώς τα έχουμε κόψει, όμως

ένα τσαμπάκι απο το κλήμα μας είναι ότι πρέπει. Απλά πράγματα. Δύσκολα όμως γιατί συνήθως τα όνειρά μας είναι μεγαλύτερα απο τις απλότητες που μας προσφέρει η ζωή.

Γειτονιές

Εχω ψώνιο με τους γείτονες..μία σχέση αγάπης-μίσους, αυτό είναι γνωστό απο το παρελθόν..όπως θα θυμάστε. Με το που ήρθαμε στη νέα αυτή συνοικία...τσούπ! ξεμύτησαν τα μπουμπούκια της γειτνίασης. Διαβάστε για να φρίξετε! Πριν ένα μήνα περίπου έρχεται η Ζ (ξαδέλφη-γείτονας, του Κ που όμως δεν έχουμε πολλά-πολλά) σπίτι για να
1) πεί ένα γειά αλλά κυρίως για να
2) να μας κάνει τις "πονηρές" ερωτήσεις που αθώοι εμείς απαντήσαμε και ανάλογα να πράξει.
Συμφεροντολογία Πράξη Πρώτη
"Πότε θα πάτε διακοπές".."Ααα! Ωστε τον Αύγουστο θα είσθε εδώ!!"
"Νααααι" απαντούν τα χαϊβάνια, δλδ εμείς "έχουμε να ταχτοποιήσουμε το σπίτι".

Και για να μας ενημερώσει (χεστήκαμε) ότι φεύγει αύριο για εξωτερικό μαζί με την οικογένειά της

"μπράβο, καλά να περάσεις ευχήθηκαν τα χαϊβάνια (δλδ εμείς)".

Την επομένη το μεσημεράκι, εμφανίζεται φάντης μπαστούνι με ένα σακκουλάκι που ήθελε να το πάρω να της το φυλάξω

"μιά που εσείς δεν φεύγετε"

"τι έχει μέσα" τη ρωτάω,

"Ψιλοπράγματα, λέει, να τα κλειδιά, διαβατήρια, κάρτες..

"Είσαι καλ'α της λέω, δεν παίρνω τέτοια πράγματα, εδώ μπαίνει ο ένας και ο άλλος μάστορας, να χαθεί τπτ και να φταίω, δεν τα παίρνω..

Πές, πές όμως με έπεισε. Ασε σκέφτηκα, ας μη τσακωθώ ακόμη δεν μπήκαμε, θα το βάλω με τις τσάντες μου, μικρό είναι, στα κομμάτια. Στην πορεία βέβαια σκυλομετάνιωσα, γιατί με έπιασε ΚΟΡΟΙΔΟ. Και σκυλιάζω όταν πιάνομαι.

Συμφεροντολογία Πράξη Δεύτερη

Το ίδιο βράδυ, ενώ εμές λείπαμε άφησε στην κα Π που μένει δίπλα (και χωρίς να έχει συννενοηθεί μαζί μας) 2 συρτάρια μπουφέ λέγοντάς της ψέμματα ότι τάχα είχαμε μιλήσει και συμφωνήσει, για να της τα φυλάξουμε

"μια που δεν θα πάμε διακοπές τον Αϋγουστο"

Τα συρτάρια βαριά, ασήκωτα, 2 άντρες χρειάστηκαν για να μεταφερθούν. Τι στο διάλο είχε μέσα? Τι θα τα κάνω, τα γμνα? Τσακώθηκα και με τον Κ, γιατί πήρες το σακκουλάκι, ορίστε και τα επόμενα, τσαντίστηκα και με τον εαυτό μου.. σιχτίρ!

Νευριάσαμε, θυμώσαμε αλλά είπαμε που θα μας πάς, θα γυρίσεις και θα τα πούμε.

Τέλος Αυγούστου, τελείωσαν οι κούτες, είπαμε να πάμε λίγες μέρες να ξεκουραστούμε. Και φύγαμε. Ουαί! Η Ζ με τον άνδρα της γύρισε το Σάββατο 25/8 και εμείς λείπαμε εκτός Αθηνών..

Βεβαίως δεν είχε ειδοποιήσει πότε θα έρθει, θεώρησε ότι εκεί θα είμασταν να την περιμένουμε.. πλήν όμως απατήθηκε.

Πάμε στην Πράξη Τρίτη

Τη ζώσανε τα φίδια. Που είμαστε? γιατί μέσα στο τσαντάκι είχε τα κλειδιά του γραφείου της, το πορτοφόλι με τις κάρτες της, ταυτότητες και κυρίως τα διαβατήριά τους. Και είχανε να πάνε επαγγελματικά ταξείδια. Θα πέσανε και 40 τηλέφωνα. Ολως τυχαίως άρχισε να αναρωτιέται για την υγεία μας. Για την ημερομηνία, ώρα επιστροφής μας. Χωρίς να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας επιστρέψαμε μία Δευτέρα. Η θέση στάθμευσης ήταν πιασμένη απο το αυτοκίνητο της Ζ που θεώρησε ότι αφού ήταν άδεια ας να τη πιάσει. Πήγαμε λοιπόν και την κλείσαμε πανηγυρικά. Αλλη φορά να ρωτάει. Αργότερα της τηλεφωνήσαμε να έρθει να παραλάβει τα πράγματά της. Εκείνη έστειλε τον σύζυγό της που δεν είχε ιδέα ότι μας είχε στείλει τα προσωπικά τους είδη καθώς και τα μαχαιροπήρουνά τους. Αναγκάστηκε να τα φορτωθεί ολομόναχος και όταν ανέβηκε επάνω έγινε καυγάς τρικούβερτος. Μέχρι το δρόμο ακούστηκαν.

Ολοι όμως οι υπόλοιποι γελούσαν. Ακόμη γελάμε.

Η madness ξαναχτυπά!

Σήμερα που γύριζα σπίτι με φορτωμένο από λαχανικά το καρότσι μου, έπεσα επάνω στον 70+ οδηγό που παρκάριζε πάνω σε στροφή, κλείνοντας τη διάβαση πεζών. Με είδε την ώρα που με έκλεινε ότι δεν μπορούσα να περάσω και συνέχισε να παρκάρει.
Του χτυπάω το τζάμι
"Δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ κλείνετε τη διάβαση πεζών, είναι και στροφή Λεωφορείων"
Μέσα απο το τζάμι τον είδα να ανοιγοκλείνει το στόμα του στέλνοντάς με στον διάολο μωρή.
Οπότε εφόσον είμαι και "μωρή" κατά την κρίση του, του κλωτσάω λίγο τον κατά πολύ στραπατσαρισμένο του προφυλακτήρα και του φωνάζω
"Μπάρμπα! Τράβα στην άκρη να περάσω".
Κατέβασε το τζάμι και άρχισε να με βρίζει πατόκορφα. Μαζεύτηκαν και άλλες γυναίκες και τον κύτταζαν που άφριζε γιατί δεν τον άφηνα να παρκάρει σε γωνία εμποδίζοντας τους πεζούς και τα λεωφορεία. Θέαμα έγινε, ολόκληρος άντρας ντέ και καλά να κάνει παρανομία και να επιμένει κιόλας. Είχε και ένα κοριτσάκι μαζί που είχε γίνει κατακόκκινο απο τη ντροπή του και του έλεγε "πάμε να φύγουμε παπού!" Στο τέλος ξεκουμπίστηκε και διπλοπάρκαρε πάρακάτω.

Κάθομαι και σκέφτομαι τις φωτιές, τη καταστροφή και όλους εμάς που καθημερινά προβαίνουμε σε κάθε είδους πιθηκιές αρκεί να κάνουμε τη δουλειά μας και για τους άλλους ας μεριμνήσει ο Θεός.
Ομως οι ενοχές είναι μόνο δικές μας.