Νερό και Γή

Το νερό με μαγεύει, με ξυπνά και με χαϊδεύει όταν κατακουρασμένη βυθίζομαι στα απαλά του χέρια και σαν μαλακά σεντόνια με αγκαλιάζουν..έχω κοιμηθεί πάνω στο κύμα, ένα στρώμα με ένα σώμα, επικίνδυνο λένε οι μη γνωρίζοντες.. ναί αλλά συναρπαστικό..

Αυτό το ταξείδι είχε εναλλαγές χρωμάτων,
Το μπλέ της Χαλκιδικής, ευτυχώς ο βυθός δεν ήταν μόνο άμμος, είχε και φύκια, είχε ζωή.. δεν είχα μάσκα, αλλά δεν πειράζει..φτάνει που υπήρχε και που μπόρεσα να κάνω αυτό το ένα μπάνιο.




Βόλβη, υδροβιότοπος. Μείναμε εδώ λίγο παρόλλο που θα ήθελα να μείνω μερικές μέρες.. οι ξένοι όμως έχουν και δένδρα και ποτάμια και λίμνες στις χώρες τους, δεν ενδιαφέρονται για χήνες και πουλιά. Ούτε για εγκαταλελειμένες ψαρόβαρκες με γλάρους..και ερωδιούς

Ελευθερές, σταματήσαμε για λίγο, για μιά ματιά στη θάλασσα, τη μύρισα, την είδα αλλά δεν προφταίναμε..ίσως μία άλλη φορά.

Θέα απο το παράθυρο του ξενοδοχείου στη Καλαμπάκα.. Μέσα απο τα κάγκελλα ονειρεμένη η γή, η αντίθεση, δένδρα, ήλιος, πράσινο

Φωτογραφία απο την παλιά πόλη της Καβάλας, πρώτο πλάνο το Ξενοδοχείο Ιμαρέτ (που ήταν παλιά πτωχοκομείο και ορφανοτροφείο) δεσπόζει αμίλητο. Δεν προσκαλεί, ούτε απωθεί. Απλά υφίσταται.

Αρχαιολογικός χώρος στους Φίλιππους. Λιώσαμε τα ποδαράκια μας, να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, να πιάσουμε λίγο τις ρίζες μας. Οτι πιάσουμε, ότι καταλάβουμε

Και τέλος τα Μετέωρα. Πρώτη φορά που τα πλησίασα τόσο κοντά. Σχεδόν απο κάτω. Αδύνατον να ξεκολλήσω, αν δεν σκοτείνιαζε θα ανέβαινα όλα τα σκαλιά.. αρκεί να τα πλησιάσω..Μαγεία.