Τα καλύτερα Χριστούγεννα

τα είχα φέτος, την επομένη μέρα όμως, δλδ στις 26/12, πάναπεί χθές. (είμαι για τα σίδερα, δίκιο, δίκιο).

Χθές πήγαμε να ευχηθούμε στον αδελφό του Κ που είχε γεύμα όλο το σόί το δικό του και της γυναίκας του. Εχει επίσης και δύο παιδιά, 8 και 10 ετών αντίστοιχα.

Θα παρακάμψω τις γνωστές κοινοτυπίες για το τι ωραία φάγαμε και τι ωραία μας λέγανε τα νέα τους οι διάφορες θειάδες που τις βλέπουμε 1 φορά το χρόνο και όλο φτού, φτού κάνουνε να μην μας βασκάνουν και όλο ματιαζόμαστε (πότε μας σπάει το τακούνι της γόβας- το ένα πόδι στους 0 πόντους το άλλο στους 10, πότε μας πιάνει το κόψιμο, πότε πέφτει το κρασι πάνω στο μπεζ παντελόνι κλπ κλπ)..και θα μείνω στην ουσία.

Η οποία είναι μία.

Μετά το φαγητό όταν τα είχαμε μαζέψει-πλύνει-ταχτοποιήσει όλα, ρίξαμε με τα ανηψάκια μου ένα παιχνίδι άλλο πράγμα..με τρεχαλητά, σπρωξιές, τούμπες, χωνόμασταν κάτω απο το τραπέζι, έβγαλε η θεία Μαρίνα (δλδ εγώ) τα παπούτσια της (μη σπάσει και τα μούτρα της) και τους άρχισε στο κυνηγητό στα δωμάτια και στα μπαλκόνια, τσιρίδες, τρικλοποδιές, βρισίδι (γιατί ναί μεν απαγορεύουν οι γονείς τα βρωμόλογα, αλλά οι θείοι-ως γνωστόν- όλα τα επιτρέπουν) και πάρα πολλά αστεία.

Οσο για τα σόγια είχαν πιάσει απο μιά πολυθρόνα και κρατάγαν την κοιλιά τους απο τα γέλια..

Αϊντε! Και στα δικά σας! Με γέλια και χαρά να τα περνάτε μιά χαρά