Πασχαλινά απρόοπτα

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σάς, αλλά κάθε Πάσχα κάτι προκύπτει και δίνει λοκάλ κουλέρ στις μέρες εκείνες. Μερικές φορές γελάμε με τα πεθερικά. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά μας, να γελάσουν άλλοι με εμάς. Μία σου και μία μου!

1) Τα ρούχα.

Πρίν φύγουμε είπαμε να ετοιμάσουμε μία μικρή βαλιτσούλα για ότι θα χρειαστούμε στην επαρχία. Τις ξέρω εγώ τις "μικρές βαλιτσούλες" που γίνονται βαριές και ασήκωτες κάτι σαν καρτούν που περισσεύουν απέξω κάλτσες. Εβαλα λοιπόν διάφορα μέσα ρούχα για το σπίτι αλλά και για τον επιτάφιο, μη πάμε καμμιά βόλτα κλπ. .. ΑΛΛΑ όταν άνοιξα την βαλίτσα στην εξοχή διαπίστωσα ότι είχα κάνει λάθος και πέρα απο το παντελόνι που φορούσα ΔΕΝ είχα πάρει άλλο δικό μου, τα άλλα όλα ήταν του Κ.. και το δεύτερο παντελόνι ήταν απαραίτητο λόγω καιρού. Εσκασα απο τα νεύρα μου αλλά έπρεπε να ζήσω με αυτό το δράμα, ετσι είπα να προσέχω μη μου πάθει τίποτα το μοναδικό τζήν.

Το παντελόνι όμως έχει τη δικιά του οντότητα, κατ' αρχήν ήθελε να κάνει και εκείνο Πάσχα. Ετσι δοκίμασε όλα τα φαγητά, τα γλυκά, γεύτηκε το αίμα του αρνιού όταν βοήθησα στο σούβλισμα, πασαλείφθηκε με λάσπες την ημέρα που έβρεξε και έφαγε και μαγειρίτσα. Η τιμωρία μου δε ήταν να αρνηθώ μία πρόσκληση για περίπατο σε όμορφη τοποθεσία απο έναν γνωστό γιατί σκέφτηκα ότι το patchwork design απο φαγητά που δεν έβγαιναν δεν θα έπειθε πολύ για Prada..μη γίνουμε και ρεζίλι, άστο γι άλλη φορά. Την τελευταία δε μέρα που φεύγαμε έσπασε και το φερμουάρ με αποτέλεσμα να γυρίσω στην Αθήνα με παραμάνες. Με μάτιασαν φαίνεται.

2) Μετά το φαγοπότι που προέκυψε σαν άλλη μία παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια ήρθαν οι μέλισσες.. όχι λάθος ήρθε η άμεση ανάγκη αδειάσματος του εντέρου, δηλ.. εξόδου. Οτι μπαίνει χρειάζεται να βγαίνει κιόλας.
Η τουαλέττα βέβαια πιασμένη. Το έχω παρατηρήσει, όταν βιάζεσαι, δεν βρίσκεις ποτέ τίποτα.

Τα τρία άτομα που φοβόντουσαν μην τα κάνουν απάνω τους, πήρανε δρόμο για τα χωράφια, δρόμο μακρύ και δύσβατο γιατί ψιλόβρεχε. Στο ένα χέρι όχι το τσιγάρο αλλά το χαρτί τουαλέττας, στο άλλο χέρι όχι το μπεγλέρι αλλά την ομπρέλλα και ένα φτυάρι. Α!

Είχανε και τη δύναμη της θέλησης στην τσέπη. Για να

α) βρούν χώρο μακριά απο τα ξένα βλέμματα (όχι να είσαι σκυμμένος και να σου κορνάρει όλη η Αθηνών-Πατρών)
β) καταφέρουν να σηκώσουν τα μπατζάκια και να κατεβάσουν τα σώβρακα χωρίς να βραχούν και ψυχικό σθένος γιατί

α) απο τη μιά να ξαλαφρώνουν κρατώντας/ισορροπώντας με την ομπρέλλα και απο την άλλη
β) να διώχνουν τους σκύλους που πλησίαζαν κυττώντας ερωτηματικά τον ποπό τους..μερικοί σε πλεύριζαν απο πίσω για να δούν τι κάνεις εκεί πέρα.. ξούτ και ξούτ να λέει ο άμοιρος κουνώντας απειλητικά το χαρτί τουαλέττας.

Και το σημαντικώτερο
γ) να μη χάσουν την ισορροπία τους και πέσουν πίσω γιατί ΧΑΘΗΚΑΝ

και να μην παρασυρθούν και να
δ) πεταχτούν απάνω αρπάζοντας μιά πέτρα να την πετάξουν στα σκυλιά, εμφανίζοντας όμως τον εαυτό τους σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια να τον καμαρώνει η λεωφόρος.. Α ρε σκατοκώληδες! Το τι σφυρίγματα φάγατε!

Αφού τα κατάφεραν και δεν χρειάστηκε να κόψουν και εισιτήριο για το θέαμα του Μedrano που προσέφεραν..λοξοδρομούν σε στύλ "μιά βόλτα πήγα να πιάσω τον Μάη" και εμφανίζονται καμαρωτοί.. δεν τρέχει τπτ και όλα καλά.

Και μη μου πείτε και του χρόνου..ορίστε μας!