Προσγειώσεις

Απο τα χαράματα σηκώθηκα σήμερα για τους μεταφορείς που όντως ήρθαν πουρνό-πουρνό. Πέντε άτομα που άρχισαν να συσκευάζουν τα έπιπλα και τα είδη οικιακής χρήσης της κας Π.

Το σύμπαν άρχισε να χάνει την ηρεμία του και να διαλύεται λίγο-λίγο. Η Π. πήγαινε και ερχόταν σαν μεθυσμένη πάπια, μεγάλη αλλαγή για την ηλικία της. Και πάει και στο άγνωστο κατά κάποιο τρόπο, κοντά στα πεθερικά μου που ναί μεν τα πάνε καλά με εμένα, όμως πώς θα τα πάει με εκείνους? Το αγκαθάκι της αμφιβολίας τσιμπάει τις πιό περίεργες στιγμές.

Το πρωϊ η μέση μου δεν με τράβαγε πολύ, σχεδόν την ξέχασα. Δεν έκανα όμως δουλειές γιατί σκέφτηκα μη την ξαναπάθω. Απλά παρακολουθούσα το τύλιγμα της οικοσκευής. Μετά όμως πήγαμε σε μία αποθήκη που είχε για να μεταφέρουμε κάτι παλιά έπιπλα στο νέο της σπίτι. Η άποψή μου για τις αποθήκες είναι γνωστή. Τις μισώ γιατί εκεί θάβουμε τις αναμνήσεις μας. Και δεν τις τοποθετούμε ωραία και καλά, αλλά τις πετάμε κάτω απο άχρηστα, απο σκόνη, τις ποδοπατούμε κατά κάποιο τρόπο. Ετσι μας εκδικούνται σαπίζοντας ή καταστρεφοντας τους εαυτούς τους. Η λήθη σκοτώνει. Γεγονός.

Σήμερα έίδα μικροέπιπλα άλλων εποχών, που κοσμούσαν το σπίτι της Π όταν ήμουνα παιδάκι. Μουχλιασμένες ζωγραφιές και μισοσπασμένα αντικείμενα. Αποκαθήλωση.

Η Π όμως δεν το βλέπει έτσι, έδωσε οδηγίες και όλα τα παλιά φορτώθηκαν πρός τη νέα κατοικία. Γιατί οι δικές της οι αναμνήσεις είναι πέρα απο υγρασίες και φθορές. Ζούν στα μάτια του ονείρου, τότε που όλα ήταν νέα, ωραία, λαμπερά.

Τα πεθερικά ήρθαν να υποδεχθούν τα πρώτα πράγματα. Ο πεθερός συνοφρυώθηκε όταν μύρισε την οσμή της παλιατσούρας, άνοιξε τα παράθυρα. Παρόλλα τα χρονάκια του ζεί στο τώρα όχι στο χθές. Ευτυχώς.

Γύρισα σπίτι πρίν μία ώρα περίπου. Ξεθεωμένη και η μέση μου σε άθλια κατάσταση. Κάθε βήμα και ουρλιαχτό. Αύριο θα βάλω ένα σέξυ έμπλαστρο στη μεσούλα μου και θα βγώ πάλι στην γύρα.

Είναι και τα γενέθλιά μου..

Καληνύχτα.