Νύχτες

Τώρα τελευταία κάθομαι στον υπολογιστή μόνο νύχτες. Ισως γιατί οι μέρες βογγούν απο γενόμενα. Ακούω τους ήχους της πόλης με τους ανθρώπους της, αφουγκράζομαι αυτά που δεν λένε, σαν τσαμπιά κρέμωνται απο πάνω τους οι κρυφές επιθυμίες. Την ημέρα "μαζεύω" εμπειρίες και τη νύχτα τις αδειάζω σεργιανώντας στα μπλόγκς.

Νευριάζω εύκολα, παλιά φούντωνα γρήγορα και έλεγα παρορμητικά ότι μου ερχόνταν στο νού μετανοιώνοντας αργότερα για τη χαζομάρα μου, τώρα το έχω μάθει το κόλπο και κρατιέμαι. Νευριάζω για τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή μερικές και μερικοί, αλλά δεν τους χαρακτηρίζω σαν λάθος. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στο δικό του λάθος. Εκτός κι αν μου τη πούνε. Τότε αλλάζει το σκηνικό. Η θα τσακωθώ ή θα προσπεράσω. To be or not to be.

Μεγάλωσα στην Πατησίων μιά εποχή που ήταν όμορφη και δενδροφυτεμένη. Ο ήχος της πόλης με ενθουσιάζει, οι θόρυβοι των γειτόνων ευπρόσδεκτοι. Μετά με τράβηξε η θάλασσα. Καθόμουνα στο μπαλκόνι και αγνάντευα τα καράβια να περνούν για ώρες. Δεν χαζεύεις όταν βουτάς στο κύμα, απλά αφήνεσαι. Η θάλασσα και η νύχτα, νεράϊδες των ονείρων μου.

Η νύχτα πάντα ήταν με το μέρος μου. Τη νύχτα κάνω απολογισμό της ημέρας. Σούμα. Τι μου άρεσε, τι με δυσαρέστησε, τι καινούργιο έμαθα, που πλανήθηκα, τι με πόνεσε. Τι μου λείπει? Είμαι ό,τι θέλω να είμαι ή χρειάζεται ν ' αλλάξω ξανά και ξανά και ξανά?

Μετά μπάνιο. Βυθίζομαι στο νερό σαν να επιστρέφω στην ασφάλεια της μήτρας. Η απόλυτη εξιλέωση της ημέρας, Και μετά έρχεται ο Μορφέας με τα όνειρα. Χρωματιστά και αέρινα. Για να βλέπω και εκεί τι δεν πρόσεξα με τα κανονικά μου μάτια.

Μέχρι την ανατολή.