Οσο υπάρχουν άνθρωποι

πάντα θα αναρωτιέμαι, τι είδους άνθρωποι είναι όλοι αυτοί γύρω μας. Επενδύω συναισθηματικά στους ανθρώπους , χαίρομαι που το κάνω, κάθε φορά. Ομως κάποιες φορές, όπως η τωρινή αυτές μου οι επενδύσεις γίνονται στάχτη. Ξεκινάει λοιπόν η ημέρα Χ λαμβάνεις ένα e-mail και ούτε λίγο ούτε πολύ σου λένε οι γκαρδιακοί φίλοι (τουλάχιστον φίλοι τους νόμιζα) ότι σκοπεύουν να μη σε ξαναδούν γιατί ο συνδετικός κρίκος πέθανε ) η γυναίκα θα ξαναφτιάξει τη ζωή της, αλλά εσύ που τόσο τους αγαπούσες (και τον νεκρό και εκείνη) είσθε παρελθόν, της θυμίζετε πράγματα που θέλει να ξεχνά, ούστ λοιπόν απ' τη ζωή της. Η οποία ζωή της , τώρα που πέθανε ο φίλος σας, είναι πολύ καλύτερη απο πρίν, ετσι λοιπόν εσείς οι πρώην, στα τσακίδια. Θα μου πείτε, ότι σε έναν χωρισμό ή σε ένα θάνατο, επόμενο είναι ο επιζών, να κόβει δεσμούς. Οχι όμως τόσο σύντομα (πέθανε πρίν 4 μήνες) και όχι με τόσο βίαιο τρόπο) έλεος. Και εμείς πονάμε και σε εμάς λείπει.

Θα σκάσω σε λίγο, θα κάνω μπάμ!.

Δεν πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που λιώνουν τη φιλία κάτω απο τις σόλες τους. Τον Ιούνιο πέθανε ο Τζό, ακόμη κι αν εκείνη δεν τον αγαπούσε, τον αγαπούσαμε εμείς. Στα μάτια μου ήταν το γελαστό παιδί, ο Πήτερ Πάν, είχαμε κάνει ταξείδια μαζί, ήταν μέσα στη καρδιά μας.

Δεν έχω καμμία γνώμη ή αντίρρηση που η γυναίκα του φτιάχνει μετά το θάνατό του τη ζωή της, καλά κάνει η γυναίκα, είναι όμως ο τρόπος της γραφής αυτού του e-mail που λάβαμε χθές που μας λέει, ότι "δώσατε ό,τι ήταν να δώσετε, άντε και στο διάλο τώρα, εγώ δεν έχω σχέση μαζί σας, θα φτιάξω τη ζωή μου εκ νέου, σβήνω την Ελλάδα και την Ιρλανδία, βασικά αντε γειά". Θα μπορούσε να μη μας το είχε στείλει και απλά να σταματούσε την επικοινωνία. Η να το έκανε πιο κομψά. Το φτύσιμο όμως πονάει.
Οσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι, θα πασχίζω να τους καταλάβω. Σκέφτομαι μόνο πόσο γρήγορα έφυγε ο φίλος μας, σαν ταπεινό κεράκι, άναψε-φώτισε-έσβησε.