Οι Ρωμαίοι χορεύουν Τσάρλεστον

Κάθε Νοέμβριο θυμάμαι έναν άλλο αντίστοιχο μήνα σε μία ξένη χώρα πρίν πολλά χρόνια. Οταν το κλίμα ήταν απο βαρύ ως ασήκωτο, χαμηλοί ουρανοί λόγω ομίχλης και βροχή ανά μισάωρο. Τι να σου κάνει η μεσογειακή προσωπικότητα εδώ? Τον μήνα αυτό λοιπόν οργανώναμε θεματικά πάρτυ, όπου καλούσαμε όλους τους φίλους και γνωστούς, καθώς και τους γείτονες (για να μην έχουμε παράπονα). Στα δύο χρόνια της Σχολής οργάνωσα 2 τέτοια πάρτυ.

1) 1925-Τσάρλεστον
Πάρτυ με αυτοσχεδιασμό. Οι προσκλήσεις δόθηκαν χέρι-χέρι, ήταν βέβαια χειροποίητες (δεν υπήρχε η τωρινή τεχνολογία) σαν προσκλητήρια γάμου απο χαρτόνι και το σκιαγράφημα μίας κυρίας του '20. Οι καλεσμένοι θα έπρεπε να μεταμορφωθούν στην ορισμένοι εποχή. Τι χαρά κάναμε τότε, δεν θα το ξεχάσω. Μέσα σε 10 ημέρες όλα έπρεπε να γίνουν στην τρίχα. Τα κοστούμια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας, όπως μπορούσε ο καθένας. Το δικό μου ήταν ένα κόκκινο ύφασμα γυαλιστερό (φόδρα με το μέτρο που το πήρα φτηνά), το τύλιξα επάνω μου και επειδή δεν ξέρω να ράβω το ένωσα με staples και στο κάτω μέρος κόλλησα με κόλλα για υφάσματα κρόσια απο κάτι παλιές κουρτίνες που είχαμε. Αλλες κοπέλλες που ράβανε τα φτιάξανε πιο περίτεχνα και καλύτερα. Τα καπέλλα τα φτιάξαμε ή απο σκληρά χαρτόνια με διάφορα χρώματα ή φοράγαμε λάστιχα-ταινίες για τα μαλλιά.

Μερικές βέβαια ήρθαν με τα εσώρουχά τους στο πάρτυ, με κορσέδες και τις αντίστοιχες καλτσοδέτες, άλλες με μαγιώ ολόσωμα της εποχής εκείνης, (φαντάσου άντρα με ολόσωμο μαγιώ και σκούφια! ) όλοι όμως ανεξαιρέτως χόρευαν charleston, το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης...να μάθω αυτό το χορό χωρίς να γίνομαι θέαμα..δλδ χωρίς να μου φεύγουν τα παπούτσια πρός όλες τις κατευθύνσεις.

Είχαμε περάσει ΟΝΕΙΡΟ... αξέχαστες στιγμές. Ξεθεωθήκαμε -ξεβιδωθήκαμε κυριολεκτικά απο το χορό!.

2) Το Ρωμαϊκό όργιο!

Αυτό ήταν πιο εύκολο αλλά είχε περισσότερα ευτράπελα. Η πρόσκληση ήταν μία περγαμηνή γραμμένη με λατινικους χαρακτήρες αλλά με αγγλικό νόημα. Στο χέρι γραμμένη βέβαια!. Δεν είχε τοπική μουσική είχε όμως απίστευτο γέλιο γιατί οι Εγγλέζοι ήρθαν όλοι ντυμένοι με τα σεντόνια τους (άσπρα), σαν τη ρωμαϊκή τογκα, με σανδάλια το καταχείμωνο, είχαμε όμως και τις Κλεοπάτρες μας και τους Νουμίδες δούλους (με φύλλο συκής)..καθώς και τους μονομάχους σκεπασμένους με χαρτόνια και πλαστικά σπαθιά!

Και μας βλέπανε οι γείτονες να χοροπηδάμε με τα σεντόνια ν' ανεμίζουν, γιατί ναί μερικά ήταν κακοδεμένα και λύθηκαν απο καλύπτοντας τα σωβράκια μερικών και την έλλειψή τους ορισμένων άλλων.. που νόμιζαν ότι οι Ρωμαϊοι κυκλοφορούσαν τσίτσιδοι κάτω απο τις φούστες τους.. Στο χορό είμασταν πιο μοντέρνοι..ρυθμούς πόπ!

Και βέβαια σπάνια έφευγαν όλοι οι καλεσμένοι απο το σπίτι..έτσι πίτα που ήσαν τους εύρισκε η Κυριακή ξαπλωμένους στο πάτωμα και σκεπασμένους με ότι κουβέρτα βρίσκανε σε όλο το σπίτι. Κάτι τέτοιες μουντές μέρες όλ΄αυτά θυμάμαι!

....................

Το video clip είναι απο την ταινία "The Great Gatsby"