Βλέμματα

Περπατάω στους δρόμους κάθε μέρα για δουλειές. Πάντα περπατώ κοντά σε άλλους ανθρώπους και παρατηρώ...τα μάτια τους. Μ' αρέσουν τα βλέμματα του κόσμου, τι άραγε θα δώ σήμερα?

Είναι κάποιοι που φορούν μαύρα γυαλιά παντός καιρού.

Η που ποτέ δεν κυττάζουν τους άλλους στα μάτια. Σαν κάποιες χειραψίες κι αυτοί, κρύες που ποτέ δεν μένουν τα δάχτυλα στο χέρι του άλλου, σαν άψυχα χέλια γλιστρούν μακριά.

Είναι κάποιοι άλλοι που τους μιλάς και κυττάνε αλλού, όχι απαραίτητα τον ουρανό, κυττάνε τα παπούτσια σου, τα χέρια σου, ακόμη και τα ρούχα σου!

Είναι κάτι μάτια που φωνάζουν "βαριέμαι", ειδικά τραπεζικών υπαλλήλων πίσω απο τους πάλαι ποτέ γκισέδες.

Οι τσιγγάνες συνωστίζονται έξω απο τις εκκλησίες και παρακαλετά ζητούν με τα μάτια τους, απλώνοντας χέρια με ωραίο μανικιούρ και δαχτυλίδια.

Οι αλλοδαποί βιολιτζήδες που παίζουν στους δρόμους έχουν γελαστά μάτια, με ελπίδα όχι μόνο για τον οβολό σου για τη ζωή γενικά.

Παραπονεμένα είναι τα μάτια της γιαγιάς που μάταια περιμένει τα παιδιά να έρθουν στο γεροντολογικό κέντρο που την αφήσαν και την ξέχασαν.

Ερωτηματικά τα μάτια του σκύλου της γειτονιάς "τι φαγί μαγειρεύεις σήμερα"? Ξέρει ότι θα του βγάλω το περίσσευμα, απλά αναρωτιέται για τη γεύση. Οπου μιά μέρα που προφανώς αυτά που του έβγαλα δεν συμφωνούσαν με τον ουρανίσκο του.."εντάξει θα το φάω, έλεος όμως..τόσοι τσελεμεντέδες υπάρχουν..δεν φτιάχνεις κάτι πιο γευστικό?"