1999 κουνήματα

Σήμερα το πρωϊ 2 λεπτά πρίν το σεισμό ξύπνησα αλαφιασμένη. Το κούνημα με συνέφερε για τα καλά, ένα "θεέ μου βοήθησέ μας" βγήκε απο το στόμα μου. Ευτυχώς ο σεισμός πέρασε, όχι όμως και οι αναμνήσεις.

Σεπτέμβριος του 1999, μεσημέρι ήμουνα στο γραφείο μου στη Κηφισσιά, στο δεύτερο όροφο. Το κτίριο ήταν κοντά στη Ρικομέξ. Οταν ξεκίνησε ο σεισμός, πολλά πράγματα γίνανε ταυτόχρονα.

1) Ο διευθυντής του τμήματος ήταν απο τους πρώτους που το βάλανε στα πόδια χωρίς να ασχοληθεί με κανέναν. For our tomari δεν ζούμε όλοι?

2) Οι δύο ντουλάπες της αίθουσας, σωριάστηκαν μπροστά μου - ήμουνα όρθια εκείνη την ώρα - τα κλασσέρ εκσφενδονίσθηκαν και με χτύπησαν στη κοιλιά. Επεσα κάτω.

3) Ενας ήχος ακουγόταν καθαρά "κριτσι-κρίτσι", ένα ολόκληρο τζάμι έγινε σκόνη και έπεσε προς τα μέσα..

4) Μία συνάδελφος απο το διπλανό γραφείο έτρεξε κοντά μου, με σήκωσε και μαζί αρχίσαμε να πηδάμε πάνω απο πεσμένες ντουλάπες, αρχεία, αναποδογυρισμένα γραφεία..τσιρίδες και ουρλιαχτά παντού..Εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε κάτι σαν έκρηξη.

5) Οι πόρτες εξόδου κλειδωμένες, στη ταράτσα δεν μπορούσαμε να πάμε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε απο τις σκάλες. Αργά-αργά γιατί ήταν γεμάτες κομμάτια τσιμένου και γυαλιά..Γύρω μας ..ψυχή ζώσα. Που είναι όλος ο κόσμος?

6) Εχω υψοφοβία κρατήθηκα απο το κάγκελλο και κατέβηκα τα 2 πατώματα. Στο ισόγειο δεν ήταν κανείς.. το προαύλιο άδειο..

7) Φθάσαμε στο αυτοκίνητό της, κάναμε όπισθεν και πηγαμε πρός την έξοδο. Την ώρα εκείνη άρχισαν να φαίνομαι οι πρώτοι συνάδελφοι στο προαύλιο.

8) κάναμε μόνο 2 ώρες να φθάσουμε στη Καλλιθέα όπου έμενε. Στη διαδρομή η κοπέλλα έκλαιγε με λυγμούς, είχε αφήσει το παιδί της στο παιδικό σταθμό, δεν ήξερε που είναι..τραγικές στιγμές.

9) Μίλησα με τον Κ και έμαθε ότι ζώ. Εμαθα επίσης ότι και εκείνος είναι καλά. Δεν μου είπε για τη Ρικομέξ τότε, δεν είχε νόημα.

10) Απο την Καλλιθέα βρήκα ένα λεωφορείο και μετά απο 5 ώρες έφθασα στο σπίτι μου.

Οπως μάθαμε αργότερα, το κρίτσι-κρίτσι ήταν τα θεμελια του κτιρίου που άνοιγαν. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ήταν το κομπιούτερ της μισθοδοσίας, που "άλλαξε όροφο" όταν βούλιαξε ο ημιόροφος. Το κτίριο έπαθε σοβαρώτατες ζημιες, χαρακτηρίστηκε ένα μέρος του "κόκκινο" άλλο δε μέρος του "κίτρινο". Ευτυχώς δεν πέθανε κανένας. Ο ιδιοκτήτης το κατεδάφισε σχεδόν και τελικά όλη την εταιρεία τη μετακίνησε σε άλλα premises.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπειρία του 1999 καθώς και το σημάδι που έμεινε στη κοιλιά μου απο το χτύπημα, με κάνουν να φοβάμαι πολύ τους σεισμούς. Γιατί έρχονται όταν δεν τους περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ούτε καν να προλάβεις να επιβιώσεις.