2+3

Ανήμερα τη Πρωτοχρονιά όταν είμασταν μέσ' τη καλή χαρά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο κουμπάρος μας που ανακοίνωσε ότι πέθανε η μητέρα του. Ηταν πολύ άρρωστη, αλλά δεν περίμεναν και να πεθάνει. Ο Κ καταστενοχωρήθηκε γιατί όπως και τον κουμπάρο, την ήξερε πάνω απο 20 χρόνια.

Ετσι η δεύτερη μέρα της Νέας Χρονιάς, δλδ, χθές μαρκαρίστηκε δυσάρεστα γιατί πήγαμε στη κηδεία αλλά και ευχάριστα γιατί αναπολήσαμε όμορφες στιγμές που είχαν ζήσει με τη θανούσα. Ο κουμπάρος μας απο παιδί έπαιζε χαρτιά με τον Κ και τους συνομηλίκους του και πώς γινόταν και πάντα..έχανε. Ισως να μη πρόσεχε όταν έπαιζε, ίσως πάλι επειδή ήταν ο μόνος που έπαιρνε σταθερό χαρτζηλίκι απο τους γονείς, να τον βαζανε οι άλλοι στόχο να τον μαδήσουν. Τα ίσως πολλά. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι πέρα απο το χαρτζηλίκι που το έχανε μέχρι τελευταίας δεκάρας..έπαιζε και τα ρούχα του, ναί, πουκάμισο, παντελόνι, μέχρι και τα παπούτσια του. Οταν λοιπόν γύριζε στο σπίτι του άφραγκος και κυρίως ξυπόλητος ή ξεβράκωτος (τα σώβρακα του τα άφηναν γιατί ήταν λέει χάλια), οι απηυδυσμένοι γονείς του αφού τον έδερναν, πήγαιναν στης πεθεράς μου να γυρέψουν πίσω τα ρούχα του. Και τα ντροπιασμένα πεθερικά άρπαζαν μετά τους γιούς τους και τους μάλωναν.. Ομορφες στιγμές!.

Τη μαμά του κουμπάρου μας την είχα δεί μία φορά στο γάμο μου και άλλη μία σε ένα γεύμα που είχε παραθέσει..είχε φτιάξει Ινδικό Κάρρυ. Εχοντας ζήσει στην Ινδία σαν μέλος της Αγγλικής Κοινοπολιτείας, ήξερε απο τη τοπική κουζίνα. Αξέχαστο μου έμεινε το κάρρυ εκείνο. Οπως αξέχαστο θα μου μείνει και το χεσ.. που έρριξα την επομένη μέρα. Κάρρυ ήταν αυτό!.

Εις ανάμνηση λοιπόν της καλής αυτής κυρίας, σήμερα βρίσκομαι απο το πρωϊ στην τουαλέττα. Οχι, δεν έφαγα κάρυ. Απλά όλα τα πλούσια σε κρέμες κλπ Χριστουγεννιάτικα εδέσματα..μου την έφεραν.