Baroque 'n Roll

Την Παρασκευή το βράδυ πήγαμε με την ανηψιά μου να δούμε μπαλέτο στη Λυρική Σκηνή.

Μπαλέττο σε δύο μέρη, το πρώτο χαμηλών τόνων ένας χαιρετισμός στην ανατολή, αέρινες φιγούρες έσμιγαν και χάνονταν, όλες γύριζαν τον μάγο ντυμένο στα λιλά που συντόνιζε τους χρωματισμούς του ουρανού. Διάλειμμα. Χαλαρά ανασάλεψε το κοινό για 10 λεπτα. Και μετά κεραυνός! Γίναμε όλοι Baroque με πολύ roll.

Βάφτηκε η σκηνή στα χρώματα, χορευτές ντυμένοι σε μόδα μπαρόκ, καβάλλα στα ποδήλατά τους κυνηγούσαν το καρουσέζ. Δεν νομίζω να έχω δεί ωραιότερα κοστούμια που και με έστελναν στο παρελθόν και με προσγείωναν σε ένα εύθυμα συναισθηματικό παρόν. Η χορογραφία πήγαινε αγκαζέ με τη πρωτοτυπία της σύνθεσης, κλασσικά βήματα και γήινα κουνήματα λυγερών απίστευτης χάρης σωμάτων, τα συναισθήματά τους ανοιχτά σαν το ωραιότερο παραμύθι. Εκεί μετάνοιωσα πικρά που δεν είχα μαζί μου ένα ζευγάρι opera glasses για να δώ απο πολύ κοντά τα προσωπάκια των χορευτριών όταν εκδήλωναν, χαρά, αγάπη, νευράκια, απορία, θυμό, κούραση, αποδοχή και των ανδρών που χορεύοντας μας έλεγαν ότι ο απώτερος σκοπός τους έιναι ο έρως, φυσικά!.

Τα κοστούμια ήταν για όλα τα λεφτά. Λάμπανε τα χρώματα, οι περούκες γεμάτες άστρα, μπλέ μαλλιά, μέχρι και τον πύργο του Αϊφελ επάνω τους, τα φορέματα των χορευτριών ανάλαφρα σαν τα μπον-μπόν που είχαν οι τούρτες παλιά, πότε άσπρα με μαύρα, πότε με πορτοκαλιά άστραφταν τα χρώματα με τα συναισθήματα παρέα, πράσινα τα βελούδα των ανδρών με σκούρες τις κηλίδες του ιδρώτα απο τη προσπάθεια για τη μέγιστη απόδοση.

Συναίσθημα

Είχα πολύ αγωνία γιατί πρώτη φορά έβγαινα με τη μικρή μου ανηψιά (8 ετών) και δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Τι έπρεπε να κάνω, να τη πιάσω απο το χέρι ή να την αφήσω μόνη της?πείρα μηδέν. Η ίδια η πραγματικότητα μου σβήνει όλες μου τις αγωνίες. Αντίστοιχα και η μικρή ήταν προσεκτική. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Τελικά περπατούσε η κάθε μία μόνη της δίπλα-δίπλα και μαζί περνάγαμε τις διασταυρώσεις. Στο θέατρο πήγαμε στο φουαγιέ όπου ήπιαμε κάτι πρίν τη παράσταση, εκεί μου είπε τις αγωνίες της για το μέλλον σαν κοριτσάκι που μεγαλώνει, για το παρόν και το σχολείο της ενώ στα διαλείμματα της παράστασης γέλαγε με τη καρδιά της παρατηρώντας τις εκκεντρικότητες θεατών. Η μικρή κάνει μπαλλέτο και έχει και ταλέντο. Ξεχώρισε αμέσως τη πρίμα μπαλλαρίνα και κόλλησε επάνω στις κινήσεις της όλο ένταση.

Γυρίσαμε με ταξί γιατί ήταν αργά. Δεν μας άφησε στη πόρτα γιατί είμασταν σε διπλή κούρσα. Περπατήσαμε τα λίγα μέτρα ως το σπίτι μας σε έρημο αλλά φωτεινό δρόμο, στη μέση κιόλας, αργά τη νύχτα με το κοριτσάκι να κάνει πιρουέτες τα νέα βήματα που έμαθε..

Η καρδιά μου είναι μέσα στο φώς.