Second life

Καθηλωμένη για μία ακόμη φορά στο κρεββάτι απο φαρυγγίτιδα (δεύτερος γύρος-χωρίς τζατζίκι), έχω χάσει τη φωνή μου (καλό για μερικούς-μερικούς) , χάθηκα. Εμπλεξα σε άλλες σφαίρες, μακριά απο την μπλογκόπολη σε χώρους μαγικούς. Με χρώματα, σχέδια, φώς αλλά και λυκόφως. Δεν είμαι μόνη και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που όμως έχουμε ένα κοινό σημείο. Αυτό που μας ενώνει, κυττάμε στα ίσα τις στιγμές του άλλου, την οπτική γωνία αν θέλετε μαζί με το συναίσθημα της στιγμής. Μπορείς να κρυφτείς μέσα απο τις λέξεις, ο φακός όμως πιάνει τη πιο κρυφή σου επιθυμία.

Μ' αρέσει η φωτογραφία πολύ, δεν έχω βέβαια ούτε το μάτι, ούτε την κάμερα, αλλά ούτε και το ταλέντο του Νυκτολούλουδου που με μύησε στο Google earth, που για να λέμε και μερικές αλήθειες έγινε αιτία για αυτή τη φαρυγγίτιδα, γιατί βγήκα στο μπαλκόνι χωρίς ζακέττα την Τετάρτη που έτσουζε για να φωτογραφίσω το λαχανόκηπο..τρομάρα μου, η φιλοδοξία μου με σκοτώνει. Και δεν μαθαίνω και με τίποτα, τα ίδια μονοπάτια τα περνώ, ξανά και ξανά.

Κάθομαι λοιπόν τώρα μέσα και κάνω την καλή, σεργιανώντας στις εικόνες του κόσμου. Το βράδυ πρέπει να είμαι καλά γιατί θα βγω έξω με την ανηψιά μου (8 ετών). Πρώτη φορά θα βγούμε οι δυό μας, together.