Τα αλλοπρόσαλα

Σήμερα το πρωϊ πηγαίνω στην αγορά για δουλειές. Ενα δώρο να πάρω, κάτι φάρμακα, ταχυδρομείο, λίγα τρόφιμα. Πηγαίνω με τα πόδια, χαρωπά κατηγορίζοντας. Μπαίνω σε ένα κοντινό μου pet shop, του ζητάω κάποιες τροφές, αντί να μου πεί "δεν έχω-δεν τις φέρνω-αλλά να σας τις παραγγείλω αν θέλετε" μου λέει ότι μόλις πρίν 2 λεπτά, μία κυρία πέρασε και του σήκωσε όλο το ράφι, πήρε δλδ 20 κιλά τροφές για διάφορες παθήσεις. Ξέρει ότι ξέρω ότι με κοροϊδεύει και συνεχίζει. Του λέω " να σας τις παραγγείλω τότε, να μου τις φέρετε?" και απαντά "Α, όχι δεν κάνω παραγγελίες, ότι έχουν τα ράφια μου" !!!. Σηκώνομαι και φεύγω. Εχει λεφτά η Ελλάδα, δεν εξηγείται αλλιώς γιατί να διώχνεις τον πελάτη!.

Στή πορεία βλέπω ακόμη ένα πατημένο περιστέρι πάνω στο οδόστρωμα. Δεν κατηγορώ κανέναν και εγώ έχω πατήσει άθελά μου ένα και πολύ το μετάνοιωσα, το περιστέρι βέβαια πέθανε. Με στενοχωρούν αυτά πάρα πολύ, όσο κι αν προσπαθώ δεν αποτραβάω το βλέμμα..πάνω στο σακατεμένο σώμα στέκεται. Για να εμπεδώσω την οδύνη του άδολου που θυσιάστηκε χωρίς αιτία.

Συνεχίζω το δρόμο μου, σε μία εσοχή για πάρκινγκ βλέπω πεταμένο ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί, άθικτο να κείτεται. Του έπεσε του ιδιοκτήτη του και δεν έσκυψε να το πιάσει? Και γιατί δεν έσκυψε να το πιάσει, κοτζάμ φρατζόλα ήταν. Η μνήμη σκαλίζει μέσα μου τότε παλιά που όταν έπεφτε κανένα κομματάκι ψωμί στο πάτωμα, στο παλιό μας σπίτι τότε που ζούσαμε μαζί με τη γιαγιά μου και ήμουνα παιδί, εκείνη έσκυβε, το μαζευε, το σταύρωνε και το έτρωγε. Και όταν τη ρώταγα γιατί το κάνει έλεγε

"δεν πετάμε το φαγί που μας δίνεται, είναι αμαρτία".

Η γιαγιά είχε περάσει πείνα βλέπετε..

Το έκπτωτο καρβέλι με κύτταξε στα μάτια εμβρόντητο.

"Αστα αυτά" σαν να μου είπε "είσαι άλλης εποχής, ξύπνα".

Εφθασα στην αγορά, πήρα το φάρμακο και φεύγοντας μπαίνω σε ένα Γρηγόρη για καφέ. Παλιά πήγαινα συχνότερα, περιόρισα τις επισκέψεις μου απο τότε που αγόρασα εσπρεσσιέρα στο σπίτι. Ο υπάλληλος όμως με θυμόταν, τι κάνετε, πως είσθε μου λέει, καιρό έχουμε να σας δούμε. Οσμίστηκα τον αέρα, μύριζε φρεσκοψημένο φύλλο κρούστας.. για το οποίο τρελλαίνομαι.

"Να σας κεράσουμε κάτι" μου λέει και μου προσφέρει ένα κομμάτι καυτή τυρόπιττα που μόλις ξεφούρνισε..Τον ευχαρίστησα και την πήρα.

Στο δρόμο μόνο το φύλλο έφαγα, η γέμιση δεν με ενδιαφέρει. Τη τάϊσα στα περιστέρια που με είχαν εντοπίσει και μαζευτεί.

Είμαι εξαγοράσιμη, δυστυχώς. Πέφτω κάτω για λίγο τραγανό φύλλο, ένα φρεσκοφτιαγμένο γλυκάκι, μιά γλυκιά κουβέντα, μια ζεστή αγκαλιά. Και μετά θέλω να επανέρχομαι στα μέρη που απέκτησα όμορφες αναμνήσεις. Οπως όλοι μας φαντάζομαι.

Σαν αλεπού με κομμένη ουρά νοιώθω. Που προτιμάει πάντα να ξεπαστρεύει το ίδιο κοτέτσι. Ωσπου να την αντιληφθεί ο αγρότης εννοείται και μετά ή πάει αλλού ή χάνει την ζωή της, γιατί την ουρά την έχασε στο προηγούμενο κοτέτσι..στη πορεία της ωριμότητας.