Μπλογκοσυνάντηση

Μετά απο κάθε συνάντηση με bloggers μου είναι απο δύσκολο έως αδύνατο την επομένη μέρα να γράψω γι' αυτήν. Πρέπει να περάσει ένα χρονικό διάστημα, να χωνέψω τις καταστάσεις και κυρίως να σταχυολογήσω τις λεπτομέρειες των συναισθημάτων των άλλων. Είμαι παρατηρητικός άνθρωπος παρόλλο που δεν μου φαίνεται.
Εγινε λοιπόν τη Παρασκευή δεύτερη συνάντηση μεταξύ των Daily Madness, CGP, An-Lu, Woof-Victor σε ένα ταβερνάκι. Οι οδηγίες που τους είχα δώσει δεν ήταν καλές..τρόμαξαν οι άνθρωποι να το βρούνε και εγώ τα άκουσα απο τον CGP (με πήρε η μπάλλα για την απουσία του GPS, για το γεγονός ότι δεν προσανατολίζομαι, δεν μπορώ να διαβάσω χάρτη..μούμπλε, μούμπλε..ούφ), ευτυχώς που τηλεφωνηθήκαμε. Η Αν-Λού είχε αλλεργία και υπέφερε απο φραγμένο αναπνευστικό, κατα τ' αλλα όμως ήταν όπως πάντα, γλυκιά, χαλαρή, ζεστή έτοιμη να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Ενα λιμάνι με ανοιχτές αγκάλες. Ετσι τη βλέπω εγώ.

Είχαμε αποφασίσει νωρίτερα να συναντηθούμε για κουβεντούλα σε ένα ταβερνάκι στα Νότια Προάστεια. Γνωριζόμασταν έτσι κι αλλιώς, είχαμε ξανα-βγεί και είχε πάει πολύ καλά, κατά την άποψή μου, η πρώτη μας συνάντηση. Η Αν-Λού και εγώ είχαμε βγεί και μόνες μας, μετά βγήκαμε με τους άντρες μας σε ζευγάρια και τα πήγαν καλά οι άντρες μεταξύ τους, έτσι το ξανα-οργανώσαμε.

Κατά βάθος είμαι bad girl άξιο αντίγραφο του avatar που έχω στο προφίλ μου. Ενώ περιμέναμε το δεύτερο ζευγάρι, με πήρε τηλέφωνο η So far, μιλήσαμε και πως μου ήρθε να της πώ για τη συνάντηση και προσεφέρθει να πεταχτεί να μας γνωρίσει. Μπαλαντέρ. Αυτό δεν το είπα στους άλλους που ήρθαν, το άφησα φλού.

Ετσι την ώρα που τρώγαμε εμφανίσθηκε φάντης μπαστούνι η So far, δεν την περίμεναν, στα γρήγορα τη σύστησα αν και ήδη είχε αυτοσυστηθεί, κάθισε και πιάσαμε μία όμορφη κουβέντα που όμως βάστηξε λίγο γιατί έπρεπε να φύγει.

Συναίσθημα.
Χαρούμενο έως παιχνιδιάρικο.
Εμπειρία

Ποτέ δεν μετανοιώνω που βγαίνω με μπλόγκερς, είναι μία άλλη μορφή συνάντησης, όπου άνθρωποι έχουν συνδεθεί χωρίς την οπτική επαφή και όταν η τελευταία έρθει, το ένστικτο προσπαθεί να βάλει τον άλλον στη ζυγαριά της δοκιμασίας και συγχρόνως βλέπει ότι δεν έχει νόημα αυτή η προσπάθεια, γιατί έχουμε γίνει φίλοι χωρίς τα ένστικτά μας να ανακατεύονται.

Για ένα άτομο τόσο down-to-earth όπως εγώ, αυτό το πείραμα αγγίζει τα όρια του φανταστικού, σαν να περπατάω ξυπόλητη στον Αρη.

Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε.