ΑΜΕΑ και Γιατροί στην Ελλάδα

Το περασμένο σβκ ο πεθερός μου και εγώ πήγαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να δούμε την ετήσια έκθεση αξεσουάρ για Ατομα Με Ειδικές Ανάγκες. Ηταν Σάββατο και είχε αρκετό κόσμο που κύτταγε, δοκίμαζε, έψαχνε, μαζί τους ψάχναμε και εμείς για τις εφαρμογές της νέας τεχνολογίας σε ανθρώπους που περπατούν με κάποιες δυσκολίες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι 9/10 των περιπτέρων αφορούσαν στα αναπηρικά αμαξίδια και σε όλα τους τα αξεσουάρ. Για τους ανθρώπους που περπατούν με κάποιες δυσκολίες σχεδόν τίποτα δεν υπήρχε, 2 μόνο περίπτερα, το ένα εκ των οποίων το χρησιμοποιούμε ήδη.

Μιλώντας λοιπόν στον εξυπηρετικότατο υπάλληλο, εξέφρασα την απορία μου πώς υπάρχει τόση μεγάλη προσφορά απο επαγγελματίες στο χώρο των αναπηρικών αμαξιδίων και τόση μικρή ώς ανύπαρκτη ποικιλία για όσους κατάφεραν να σηκωθούν απο το αμαξάκι και να περπατήσουν με βοήθεια στηριγμάτων, κηδεμόνων, μπαστουνιών κλπ. Ο υπάλληλος μου είπε τα εξής.

"Στην Ελλάδα, κυρία μου, με τα τόσα τροχαία και μη ατυχήματα που γίνονται καθημερινά, οι γιατροί κυττάνε να περισσώσουν όπως μπορούν τους επιζήσαντες. Τους βάζουν σε μία αναπηρική πολυθρόνα και τους αφήνουν, εκείνοι πάνε..στον επόμενο. Ενώ το κύριο μέλημα των γιατρών του εξωτερικού είναι να ασχολούνται με τα άτομα αυτά και πώς να σηκώσουν όσα δείχνουν δυνατότητες ότι μπορούν να ξανα-περπατήσουν ή να κινήσουν με βοήθεια στηριγμάτων τα άκρα τους, σε εξειδικευμένα κέντρα αποκατάστασης, στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω. Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που σηκώνονται απο τα αμαξάκια, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί οι γιατροί δεν ασχολούνται με τα περαιτέρω. Χρειάζεται απο μόνοι τους να τρέξουν οι συγγενείς (αν είναι δυνατόν στη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται) να ψάξουν, να βρούν μήπως υπάρχει κάποια πιθανότητα ο άνθρωπός τους μπορέσει να ξαναπερπατήσει, να σταθεί όρθιος, να κινήσει τα μέλη που τραυματίσθηκαν."

Αν πώ ότι έφριξα, θα είναι λίγο. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου εξηγήσει ΓΙΑΤΙ να γίνεται τέτοιο ΕΓΚΛΗΜΑ εις βάρος των ανθρώπων?