Παγκόσμια Ημέρα κατα του Φόβου

Χθές έμαθα ότι ήταν η "Παγκόσμια Ημέρα κατά του Φόβου". Ομολογουμένως με ξένισε πολύ. Καταλαβαίνω ότι πολλοί χρειαζόμαστε να ενθυμούμεθα, έστω και για 1 ημέρα το χρόνο, θέματα όπως η Ειρήνη, η Υγεία, το AIDS, η Γυναίκα, οι Πρόσφυγες, οι υδροβιότοποι, ο Ερυθρός Σταυρός, η Μητέρα κλπ, θέματα που σκοπό έχουν να υπενθυμίζουν κάτι καλό, κάτι που δουλεύτηκε για να πετύχει, κάτι που έμεινε στη μνήμη για παραδειγματισμό. Δε τη καταλαβαίνω όμως την Ημέρα κατά του Φόβου. Γιατί να γιορτάζουμε το Φόβο, γενικά; Ποιός είναι ο Φόβος που πρέπει να δοξαστεί και να του δοθεί και επέτειος; Αντίστοιχα γιατί να μη γιορτάζουμε και τις Ημέρες φρίκης όπως, αρχή συρράξεων, δολοφονιών, εισβολών κλπ. ; Ποιό το πρόσωπο αυτού του Φόβου;

O φόβος είναι ένα αόριστο συναίσθημα που δεν προσδιορίζεται, όπως θα μπορούσε να επιτευχθεί με μία αρρώστεια. Φοβάσαι τη φυματίωση, το aids, τη νέα γρίππη. Ο φόβος αυτός έχει αντικείμενο φοβάσαι "την ασθενεια". Φοβάσαι για τη σωματική σου ακεραιότητα, φοβάσαι τους ξένους, φοβάμαι τους σεισμούς και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, φοβάσαι το θάνατο, τους εξωγήίνους, το πόλεμο, τη ρύπανση, φοβάμαι το Θεό και τις κατσαρίδες. Ολοι αυτοί οι φόβοι είναι συγκεκριμμένοι, δεν φοβόμαστε το άγνωστο, αλλά το γνωστό που λέγεται όπως το ονομάζουμε. Ο Φόβος σίγουρα είναι ένα συναίσθημα που μας αναστατώνει, μας αποδιοργανώνει, δεν το θέλουμε αυτό το συναίσθημα. Κανένας δε λάτρεψε τους φόβους του. Τίποτα δεν προσφέρει στον άνθρωπο η ανάμνηση ενός Φόβου. Αντίθετα μας κάνει να ανατριχιάζουμε, να θέλουμε να το πετάξουμε απο τη μνήμη μας όσο πιο γρήγορα μπορούμε.

Αν δεχθούμε λοιπόν ότι οι Παγκόσμιες Ημέρες εορτάζονται για να ξεσηκώσουν τα θετικά ένστικτα ενός ανθρωπου, να τον κάνουν να σκεφτεί για να γίνει καλύτερος και να συνεισφέρει στη βελτίωση ζωής του συνόλου της ανθρωπότητας, πρός τι να υπάρχει Ημέρα για το Φόβο;

Julian Assange

Παρακολουθώ τη πορεία των WikiLeaks και του δημιουργού τους Τζούλιαν Ασάντζ απο τότε που ήρθαν στη δημοσιότητα. Ομολογουμένως θαύμασα το σθένος και τις μεθόδους του ακτιβιστή αυτού, να ξεσκεπάζει εγκλήματα που έγιναν σε εμπόλεμες ζώνες διεθνώς. προωθώντας την ιδέα του "no secrets". Μου δημιουργήθηκαν όμως και απορίες.

Διαβάζω στη βιογραφία του ότι ήταν ένα πολύ έξυπνο, ταλαντούχο παιδί που το 1987 (σε ηλικία 17 ετών) να ασχοληθεί με τα PC και τα δίκτυα σε σημείο που άνετα να σπάει ηλεκτρονικούς κωδικούς (χαρακτηρίσθηκε ως χάκερ και του έγιναν διάφορες μηνύσεις). Παρόλλα τα τραβήγματα με τη δικαιοσύνη κατάφερε και δικτυώθηκε σαν ένας απο τους καλύτερους χάκερ, τρυπώνοντας και στα πιο δύσκολα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας όπως την Canadian Telecom Co., χωρίς άμεσο λόγο, μόνο για τη πλάκα του, κατά πως είπαν τότε. Αργότερα αποφάσισε να δημιουργήσει τα WikiLeaks " ρίχνοντας φώς στις συνομωτικές πολιτικές των "top secrets".

Αυτό που μου κάνει εντύπωση δεν είναι η απήχηση που είχε στον ευρύτερο κόσμο, αλλά οι γνωριμίες του. Ξαφνικά το παιδί απο το πουθενά βρέθηκε να γνωρίζει απίθανα μεγάλο αριθμο ανθρώπων που είχαν θέσεις κλειδιά για τη συγκέντρωση πληροφοριών που ήθελε η WikiLeaks. Που τους βρήκε όλους αυτούς τους συνδέσμους; Μόνο δημοσιογράφοι δεν μπορεί να ήταν, υπήρχαν "ποντικοί" μέσα σε κάθε οργανισμό ακόμη και στρατιωτικές μονάδες , που τράβαγαν βίντεο με πολύ επώδυνα (για τη κοινη γνώμη) θέματα. Κατάσκοποι απο τη Κίνα, Παλαιστίνη, Σομαλία, Ιράκ έστελναν πληροφορίες, για να "ταρακουνήσουν τη κοινή γνώμη" μέσω WikiLeaks. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν πολλοί αντιφρονούντες, όταν βλέπουν κάποια πράγματα να γίνονται, θέλουν να τα αποτρέψουν. Πόσοι όμως απο αυτούς κατέχουν το τρόπο ώστε να αποτυπώσουν σε βίντεο το "Collateral Murder";

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ακτιβιστές διεθνώς που παλεύουν για να εξασφαλίσουν ένα αύριο με λιγώτερη βία και περισσότερη ανθρωπιά και ειρήνη. Παρακολουθώ και τη πορεία της ακτιβίστριας Lori Berenson που συνελήφθει στο Περού και εξέτισε φυλάκιση 15 ετών καθώς και άλλων. Ο Ασσάνζ όμως έδωσε νόμιμες και ωραίες συνεντεύξεις στα National Press Club και τη U.S cable TV μιλώντας σε ευρύ κοινό για τις απόψεις του στο ξε-κουκούλωμα ευαίσθητων θεμάτων. Τι στην ευχή, με τις ευλογίες του Κράτους ξεσκεπάζονται οι ατασθαλίες του ίδιου του Κράτους;

Στο παρελθόν είχαν ξεσκεπαστεί διάφορα σκάνδαλα π.χ. το Watergate, το Guantanamo απο άτομα που κάτι τους μύρισε και το έψαξαν. Εδώ όμως μιλάμε για τεράστιο όγκο ακτιβιστών σε κάθε γωνιά του κόσμου μας, ανθρώπους που κατέχουν 'τη καυτή πατάτα", και μέσω Ιντερνετ είναι σε θέση να τη μεταφέρουν όπου θέλουν, αμέσως. Και όχι, δεν μπορεί όλοι αυτοί να είναι δημοσιογράφοι που ακολουθούν τις μαχες κατά πόδας, ούτε στρατιώτες μόνο, που βιντεοσκοπούν για πλάκα. Υπάρχουν και ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ άλλοι. Μήπως λοιπόν αυτοί οι άλλοι δώσανε όλες αυτές τις πληροφορίες επειδή "τέτοια εντολή" είχαν απο "τη διοίκηση";

Αν υποθέσουμε οτι έχεις ένα αντικλεπτικό σύστημα στο σπίτι σου που λειτουργεί αλλά θέλεις να το αντικαταστήσεις με ένα άλλο, χρειάζεται πρώτα να αποδείξεις τα τρωτά του σημεία. Αν αντικαταστήσουμε τώρα "το σπίτι σου" με "τις ΗΠΑ" και όλα τα κράτη στα οποία εμπλέκονται και "το αντικλεπτικό σύστημα" με "τις μεθόδους για τη τρομοκρατία+συρράξεις" αμέσως βγαίνει ο αριθμός των γνωριμιών "απο το θεό σταλμένες" να σε βοηθήσουν κ. Ασσαντζ αντί να παιδεύεσαι να σπάζεις κάθε κωδικό, να αποκρυφογραφείς classified dvds, και αντίστοιχα να περνάς στο διαδίκτυο αυτό που θεωρείς ότι τσούζει περισσότερο, ώστε να ξεχαρβαλωθεί το παλιό σύστημα.. γιατί ένα άλλο πιο περίπλοκο και αλλιώτικο Ε Ε ΕΡΧΕΤΑΙ.

Ο κ. Ασσάντζ μπορεί να μην ήταν-είναι συνένοχος σε αυτό το γαϊτανάκι. Σαν ιδεολόγος ακτιβιστής να έκανε αυτό που του όριζε η συνείδησή του. Να του ήταν αδιάφορο πώς τόσοι και τόσοι ενδιαφέρονταν να δώσουν τρανταχτες αποδείξεις για τα κακώς γενόμενα. Να έπαιρνε τις πληροφορίες, να τις έβγαζε στο φώς, για να αλλάξει το κόσμο.

Ο κ. Ασσάντζ μπορεί να είναι συνένοχος-συμμέτοχος σε αυτό το γαϊτανάκι. Μπορεί να δέχθηκε να συμμετάσχει σε αυτή την πολιτική για προσωπικό όφελος - τη δόξα πρωτίστως, το χρήμα κατόπιν απειλώντας με τη δημοσίευση αδιάσειστων στοιχείων τους άπαντες έτσι και συλληφθεί/δολοφονηθεί.

Δεν έχει σημασία τι είναι ή τι δεν είναι ο κ. Ασσάντζ τελικά.

Το νέο γαϊτανάκι που ίσως θα έρθει είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο.

................................................

Links :

1) http://en.wikipedia.org/wiki/Julian_Assange
2) http://wikileaks.ch/
3) http://www.huffingtonpost.com/2010/04/05/wikileaks-exposes-video-o_n_525569.html

Ο απόηχος των Χριστουγέννων

Οι γιορτές των Χριστουγέννων πέρα απο τα στολίσματα, δένδρων-μπαλκονιών και καταστημάτων είναι η κατάρα των νοικοκυριών που καλούν τα σόγια σε τραπέζι. Σε τραπέζωμα στο σπίτι τους εννοώ και όχι σε εστιατόριο έξω. Το τελευταίο δεν "πιάνει" όταν έχεις μία απο τις 1007 θανάσιμες πεθερές απέναντί σου.. η οποία περιμένει τη μία και μοναδική φορά που θα τη τραπεζώσεις στο σπίτι να είναι " απο τα χεράκια σου, κόρη μου". Αυτό το τελευταίο δημιουργεί ό,τι χειρότερο συναίσθημα και προαίσθημα ότι παρά τα καλά υλικά που πήρες, τη προσπάθεια που έβαλες το σουφλέ θα φουσκώσει σε απίστευτα ύψη και θα κατακαθίσει 1 λεπτό πρίν το δεί η πεθερά..με ένα ηχηρό "φσσσσσ".. αφήνοντάς σε σύξυλη να αφρίζεις..

Στο σπιτι το λύσαμε το θέμα απο την αρχή. Σαν να λέμε πιάσαμε το ταύρο απο τα κέρατα. Το πρώτο τραπέζι της πεθεράς το οργάνωσε η μητέρα μου..παίρνοντας απ΄έξω (κάποια εταιρεία catering) διάφορα finger food. Της το είχε ξεκαθαρίσει απο την αρχή "επειδή είμαι χορτοφάγος, θα έρθετε για ένα μεζεδάκι"..όπου πολλά μεζεδάκια σερβίρισε που τα είχε φτιάξει ο ΧΧΧ ταδόπουλος. Και είπανε και 1000 ευχαριστώ. Τη γλύτωσε η μάνα μου εύκολα. Τα δύσκολα άρχισαν μετά το γάμο. Οπου η πεθερά, σαν μία δεύτερη Βέφα Αλεξιάδου, περίμενε τη νύφη να τη μαδήσει, συγνώμη να δοκιμάσει τη μαγειρική της. Σε αυτό πάλι τυχερή ήμουνα, γιατί ο άνδρας που διάλεξα είχε χόμπυ τη μαγειρική (wow) και μαγείρευε πολύ καλά. Ετσι του πάσαρα ευγενικά το μπαλλάκι των τραπεζωμάτων..
Σαν μία πεινασμένη γάτα, παρκάριζα στη κουζίνα και βοηθούσα στη τέλεση των μυστηρίων, ξεφλουδίζοντας πατάτες, λαδώνοντας ταψιά και ράβοντας κοιλιές πτηνών (μη φύγει η γέμιση), κάνοντας τη λάντζα και ένα-δύο-τρία και τέσσερα σφουγγαρίσματα..αρκεί να μην ετοιμάσω εγώ τη Χριστουγεννιάτικη πανωλεθρία μου.. Και βέβαια τα φαγητά που σερβίριζε ο ΚΠ γινόντουσαν δεκτά με επιφωνήματα γιατί μάνα είναι..αν δεν παινέψει το γιόκα της θα πέσει να τη πλακώσει, έτσι δεν είναι;

Δεν θα ξεχάσω όσο ζώ το χουνέρι που έπαθε η θεία μου η κα Π. που θέλησε κάποια φορά να δείξει στη πεθερά πόσο ΚΑΛΥΤΕΡΗ ήταν εκείνη στη μαγειρική. Προσπάθησα να την αποτρέψω, να τη προστατέψω, τίποτα. Ετσι την άφησα να σηκώσει μόνη της το σταυρό του μαρτυρίου. Του μαρτυρίου της στραβομάρας, γιατί η πεθερά λατρεύει να φτιάχνει περίτεχνα εδέσματα που βλέπει σε φωτογραφίες..και μετά ΝΑΤΑ μπροστά σου! Τούρτα 3 πατώματα!
Καλούσε επανηλειμμένα τη δική μου πεθερά, σε φαγητό, κυρίως με κρέας..και πώς τύχαινε καθε φορά να γίνεται η στραβή: πότε άρπαζε στο τσιγάρισμα, πότε έκοβε το αυγολέμονο, πότε η σαλάτα δεν ήταν φρέσκια..τοσο που στο τέλος έλεγε ότι τη ματιάζουμε και δώστου οι αγιαστούρες και τα ευχέλαια πρίν το γεύμα. Στο τέλος η πεθερά τη λυπήθηκε και τη κάλεσε εκείνη σε γεύμα, ένα απλό κρέας με πατατες της έφτιαξε.. Και μόλις είχε βάλει τη πρώτη μπουκιά στο στόμα της η θεία Π, της λέει η θανάσιμη πεθερά "είδες κρέας Π, μου; Λιώνει στο στόμα". Αφρισε απο το κακό της η άλλη, της πήγε η πίεση στο 25, κοντέψαμε να τη χάσουμε..

Τι τα θέλεις όμως..παρόλλο το χουνέρι που έπαθε..της την έφερε της πεθεράς. Κάθε Χριστούγεννα φτιάχνει ψητή γαλοπούλα και σούπα και τη σερβίρει πρίν τα καλούδια τα δικά μας, ιδιαίτερα στη πεθερά που σιχαίνεται και τη γαλοπούλα και όσους τρώνε γαλοπούλα. Πρώτα βγαίνει η σούπα που γίνεται απο τα 6 πόδια της γαλοπούλας (4 πόδια έξτρα αγορασμένα) και αφού στεγνώσει εντελώς το δόλιο το πουλί μέσα στο τέντζερη, δίνοντας όλη τη νοστιμιά του, τη βάζει στο φούρνο με τις πατάτες ώστε να βγεί σαν στεγνό άχυρο.. Με επισημότητα βαζει ένα μεγαλο κομμάτι στήθος στο πιάτο της πεθεράς (διαλέγει φαντάζομαι το χειρότερο-αυτό που είναι σαν σύρμα) και περιμένει να το φάει. Η πεθερά το τρώει. Ισως να τρίζει τα δόντια της πιο πολύ απο το κανονικό..
Με τις ευχές του νέου έτους σίγουρα γράφουν στο κατάστιχο της νέας χρονιάς τις γαϊδουριές που θα ανταλλάξουν ώς του χρόνου..

Σε αυτό ελπίζουμε και εμείς.

Καλή χρονιά

For the sake of days gone by

Πάει και το 2011 και απολογισμό δεν θα κάνω.
Ολοι τα έχουμε σκεφτεί, τίποτα δεν θα πώ παραπάνω.
Ομως κάτι πάντα μένει
που κρυφό με προσμένει
σαν τις θύμησες που φύγανε γοργά
σαν τα τρελλά πουλιά
που θάφτηκαν στα περασμένα
που τρύπωσαν σε σεντούκια ερμητικά κλεισμένα
για να μείνουνε εκεί
μήπως κι αν
κάποιος κάποτε
τις ψάξει
μήπως και θυμηθεί.
το 2010.
Την αρχή της νέας δεκαετίας

Φέτος δεν έγραψα πολύ εδώ, ούτε όμως και αλλού. Οχι, δεν στέρεψα, έχω ιδέες, απόψεις, αισθήματα, γίνονται πολλά πράγματα στη ζωή μου, όπως πάντα μεγάλη ποικιλία υπάρχει, καθόλου μονοτονία. Εκοψα και μερικούς δεσμούς αφού το σκέφτηκα καλά, δεν με ενδιαφέρουν οι φελλοί, αυτοί όπως και οι πολιτικοί μαζί με τα σκ..θα βρούν τρόπο να επιπλέουν παντού και πάντα. Προτιμώ τους λίγους και καλούς πραγματικούς φίλους, που εκτιμώ και με εκτιμούν.
Εύκολα κόβω νήματα, δύσκολα τα δένω και τα κρατώ. Αμα όμως δέσουν, είναι για πάντα.

Καλή χρονιά

Συν-εργάτες

Δεν είναι σωστό που το Κράτος περικόβει μισθούς και συντάξεις απο τους Ελληνες πολίτες. Απο τη μιά τους προσέλαβε να δουλεύουν και να αμείβονται απο την άλλη τους κόβει σήμερα χρήματα. Ούτε και απο τους συνταξιούχους που δούλεψαν μία ζωή είναι δίκαιο να μειώνει τις συντάξεις τους κ να αυξάνει το ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, αδιαφορωντας για τη ποιότητα ζωής και υγείας.
Για να καλύψει τα ελλείματα της λάθος (επι σειρά ετών) πολιτικής των εκλεγμένων κομμάτων, ξεζουμίζει το λαό.
Ο οποίος έχει βγεί στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για την αδικία που του γίνεται.

Ομως
η πλειοψηφία των Ελλήνων εξέλεξε όλες εκείνες τις πολιτικές παρατάξεις που απο το 1975 και ύστερα έφεραν τη χώρα στο οικονομικό αυτό αδιέξοδο.

Μήπως λοιπόν όλοι μας είμαστε "συν-εργάτες" αυτής της καταστροφής; Αρα δικαίως οι εκλεγμένοι απο εμάς (και οι "φίλοι"τους) , μας δέρνουν;

Blues

Ερχονται και τα φετεινά Χριστούγεννα..αργά-αργά πλησιάζουν, οπου καλούμαι να ψωνίσω τρόφιμα και να οργανώσω ένα τραπέζι για όλους. Φέτος καταργήσαμε τα δώρα των εορτών, ακόμη και τα των ονομαστικών, λόγω περικοπών. Στην αρχή στραβομουτσούνιασα γιατί μ' αρέσουν οι βόλτες να ψάξω να βρώ ένα χριστουγεννιάτικο μποναμά για τον καθένα..όμως διαπίστωσα όλα αυτά τα χρόνια ότι οι προσδοκίες του καθενός δεν έχουν σχέση με τον αποδέκτη.. άλλοι περιμένουν πανάκριβα πράγματα που δεν δίνω και μετά γκρινιάζουν ότι δεν έχουν αξία στα μάτια μας (σαν άτομα), άλλοι θέλουν μικρούτσικα-άσημα πραγματάκια γιατί θεωρούν ότι δεν αξίζουν ούτε για τον εαυτό τους. Ναί, το δώρο σε αποκαλύπτει κάπως, φαίνεται τι είσαι με το τρόπο που το δίνεις, με το τρόπο που το παίρνεις. Φέτος λοιπόν δεν θα παίξουμε τη κολοκυθιά μέσα στην οικογένεια με θέμα δώρα.

Κατά τ' αλλα πορεύομαι. Χωρίς πολλά κέφια. Σαν να έχω κάτσει δίπλα στο βάλτο. Επιλεκτική η απόφασή μου. Δεν πηγαίνω ούτε μπρός, ούτε πίσω. Δεν επιλέγω να μπώ μέσα ούτε γυρίζω πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου και ξεχνάω το βάλτο. Ο βάλτος είναι μία πρόκληση. Για την ώρα αγναντεύω..αυτό που υπάρχει πίσω του..στην άλλη όχθη. Αν υπάρχει άλλη όχθη..

Pre-Christmas blues? Or just blues?

Λόγια της πλώρης

Λέει ο Α: "Φέτος τις γιορτές να μη κάνουμε δώρα, ο ένας στον αλλο, να μην ανταλλάξουμε τα κλασσικά που παίρνουμε..σαν οικογένεια (πολυμελής)."

Αντε να το πείς αυτό στα παιδιά που περιμένουν πώς και πώς..Αντε να τους το εξηγήσεις.
Βέβαια όταν του αλλου του κόβουν τη σύνταξη και τους έξτρα μισθούς..πώς θα ανταπεξέλθει με τα 100 δωράκια που πρέπει να πάρει;
Απο την άλλη πώς θα τα καταφέρει και το κατάστημα που κυττάει να ξελασπώσει λόγω Χριστουγέννων και να επιβιώσει στην αβεβαιότητα του αύριο;
Σκοινί-κορδόνι πάνε όλα.

Και τους μπαμπούλες της ολικής καταστροφής που δεν θα έχουμε ούτε σαπούνι για να πλυθούμε - γιατί οι πρώτες ύλες είναι κι αυτές εισαγώμενες - τους βαρέθηκα..

Τρώω μανταρίνια.. ωραία και ζουμερά. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν και τα δένδρα.. που δίνουν απλόχερα. Μόνο που τους καρπούς τους πετάμε στη χωματερή και κάνουμε εισαγωγή χυμών απο τη Βραζιλία. Δεν τη καταλαβαίνω την οικονομία μας, είμαι φαίνεται στα οικονομικά, μπούφος!

Η ζωή συνεχίζεται και ολοι αφουγκραζόμαστε. Απειρα τα σενάρια, ο καθένας έχει και απο ένα. Οι βιτρίνες στολίζουν δενδράκια, η αγορά γεμίζει σιγά-σιγά. Μερικοί άρχισαν ήδη να ψωνίζουν πράγματα πρός αποθήκευση..μη σταματήσουν οι εισαγωγές και δεν έχουν να λούζονται με 125 μαγικά βότανα σε μορφή σαμπουάν ή να πίνουν μοναστηριακές μπύρες . Τα καφενεία γεμάτα, οι τιμές του καφέ, υψηλές. Κάποιοι μάλλον δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται ή πέρα βρέχει. Ο ιδιωτικός τομέας άρχισε ήδη τις απολύσεις - αφού δεν κινείται η αγορά. Αν αρχίσουν και οι απολύσεις στο δημόσιο, όλος αυτός ο κόσμος τι θα απογίνει, πώς θα ζήσει; Ολοι μετανάστες στην Αυστραλία θα πάνε, να πλένουν πιάτα;
Θα ζήσουμε απο την παραγωγή μας και τον τουρισμό. Ειδικά τον τουρισμό, όταν το φέσι για Greek salad χωρίς τυρί και ελιές πάει σύννεφο..άσε δε τους ανεγκέφαλους ανθέλληνες που για το προσωπικό τους όφελος, διώχνουν τους τουρίστες..
Αφουγκράζομαι ..όπως όλος ο κόσμος..τα πιθανά μελλούμενα. Οταν βγούμε απο την αβεβαιότητα, θα χρειαστεί να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να ζυμώσουμε..αν θέλουμε να φάμε.

http://www.youtube.com/watch?v=e4j0_E2LHRY&feature=related

Οταν δεν ωριμάζουμε ποτέ

Δεν ξέρω αν μας τρομάζει περισσότερο η Τρόϊκα ή

η αγωνία

μη χάσουμε

το πελατειακό σύστημα

που έχουμε θεσπίσει με την εξουσία,

έδώ και χρόνια.

Τζαμί στο Βοτανικό

Αφού δεχθήκαμε τόσους μουσουλμάνους μετανάστες (νόμιμους-παράνομους) ας τους κτίσουμε και τζαμί για να προσεύχονται.
Θεωρώ δίκαιη την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό ή και άλλων αλλού.
Κανείς δεν μπορεί να στερήσει σε πιστούς, το χώρο λατρείας τους.

Παράλογοι νόμοι

Πρίν ένα χρονικό διάστημα, είχα πάει στην Εφορία για να αλλάξω τη ταχυδρομική διεύθυνση που μας στέλνουν τις δηλώσεις κλπ έγγραφα. Ηθελα να πηγαίνει όλη μας (του συζύγου + δική μου) η αλληλογραφία σε ταχυδρομική θυρίδα των ΕΛΤΑ. Ο αρμόδιος υπάλληλος αρνήθηκε ν' αλλάξει την υπάρχουσα διεύθυνση, παρόλλο που του είπα ότι χάνεται η αλληλογραφία και μαζί και πιστοποιητικά/έγγραφα που παραλαμβάνουμε σαν εταιρεία. Ηταν ανένδοτος, όχι και πάλι όχι..γιατί λέει ο Νόμος, όπως μου ειπε "να στέλνονται τα της Εφορίας στην έδρα της εταιρείας, στη διεύθυνση αυτή και όχι σε θυρίδα"..
"Γιατί", λέει, "άν σκάσει κανόνι η εταιρεία, άμεσα θα κλείσουν την Τ.Θ. ενώ με τη διεύθυνση..θα τους πιάσουμε"..
Τι νυχτωμένος! Το γεγονός της μετακόμισης της κανονάτης εταιρείας δεν έχει περάσει απο το μυαλό του..

Φυσικά δεν άλλαξε τη διεύθυνση αποστολής εγγράφων.

Δίπλα απο την Εταιρεία που εργάζομαι υπήρχε ένας ναυτικός πράκτορας. Ηταν χρόνια εκεί αλλά κάποια στιγμή το ξενοίκιασε. Μετά έβλεπα να έρχονται χαρτιά απο την Εφορία πολλά. Τα οποία επιστρέφοντο στο ταχυδρομείο με την ένδειξη ΑΓΝΩΣΤΟΣ. Τα επιστρέφουμε και ξανάρχονται..ωσπου να ξυπνήσει το Κράτος και να καταλάβει οτι τη πάτησε και ότι οι Νόμοι χρειάζεται να προσαρμόζονται..στις εποχές.

Αν είναι να σκάσει κανόνι η εταιρεία, θα το σκάσει, η Εφορία όμως μπορεί να πιάσει τον υπεύθυνο μέσω συστημάτων που έχουν.. Τι τους πείραζε να βάζω την αλληλογραφία στη θυρίδα..; Βαριόντουσαν οι κότες να σηκώσουν τον κώ.. τους απο τη καρέκλα, βάσει Νόμου βεβαίως βεβαίως.

Εκλογικά κέντρα και ρατσισμός

Ημέρα εκλογών και για άλλη μία φορά φαίνεται η μούρη της ρατσιστικης μας κοινωνίας. Μιάς κοινωνίας που απο τη μιά κυνηγάει τους ψήφους και απο την άλλη αποκλείει μερίδα ανθρώπων με κινητικά προβλήματα ώστε να προσέρχονται ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ στις κάλπες.

Οι δήμοι προσπαθούν. Φτιάχνουν καταλόγους ονομάτων..οργανώνουν εκλογικά κέντρα σε παρακείμενα δημόσια σχολεία..και σταματούν εδώ θεωρώντας ότι όλα είναι ωραία και ΟΛΟΙ όσοι θέλουν να ψηφίσουν θα έρθουν μία χαρά να ρίξουν το βόλι τους.
Ομως όταν ο ψηφοφόρος προσέρθει θα ταλαιπωρηθεί γιατί ελλείψει χώρου στάθμευσης δεν έχει κάπου να αφήσει το αυτοκίνητο. Κι αν ο ψηφοφόρος μας έχει κάποιο κινητικό πρόβλημα, είτε το πόδι στο γύψο, είτε έναν τραυματισμό, τότε η πρόσβαση γίνεται πρόβλημα. Θέση για να σταματήσει δεν υπάρχει, αφού όλοι έχουν πιάσει (διπλά-τριπλά) τους παρακείμενους χώρους και για να παρκάρει μακρύτερα, δεν γίνεται λόγος. Ετσι είτε θα γυρίσει σπίτι του άπραγος, είτε θα δεσμεύσει τους συγγενείς του να τον πάνε εκείνοι. Θα φορτωθεί δλδ στους άλλους, επειδή το Κράτος αγνοεί την ύπαρξή του σαν άτομο με κάποια ειδική ανάγκη, δεν τον διευκολύνει στις μετακινήσεις, αλλά που τον φορολογεί κανονικά.

Ακόμη όμως κι αν βρεί να σταθμεύσει, τα προβλήματα δεν λύνονται. Τα περισσότερα δημόσια σχολεία έχουν σκαλιά πρίν την είσοδο και σχεδόν πάντα το εκλογικό κέντρο που ψηφίζεις είναι ψηλά σε κάποιο όροφο. Αν κύριε με κινητικό πρόβλημα, ξεπεράσεις το σκόπελο των πρώτων σκαλιών, θα σκοντάψεις στο δεύτερο.. φαντάσου να ανεβαίνεις με τη πατερίτσα στο τρίτο όροφο για να ..ψηφίσεις την επόμενη τοπική αυτοδιοίκηση/κυβέρνηση που αδιαφορεί για σένα και τη μετακίνησή σου!! Μερικά σχολεία έχουν ασανσέρ, που πάντα είναι κλειδωμένο, οπότε άχρηστο για σένα. Α! Ξέχασα! Μπορεί να ειδοποιηθεί ο δικαστικός κλητήρας να κατέβει μαζί με τα ψηφοδέλτια για να ψηφίσεις στο ισόγειο! Και να σε κυττάνε με λύπηση όλοι οι συμπολίτες σου, να αισθάνεσαι σαν το τέρας του Τσίρκου. Και άντε ξανά-μανά αντίστροφα να κατέβεις σκαλιά, να βρείς το αυτοκίνητό σου, για να φύγεις.

Οχι άλλο κάρβουνο. Οχι άλλος ρατσισμός και μέσα στη κοινωνία. Γιατί έτσι όπως έχουμε γίνει ρατσισμός δεν είναι μόνο η καχυποψία πρός το μετανάστη είναι και πρός το οτιδήποτε διαφορετικό. Δεν είναι λύση να κατεβαίνει ο αντιπρόσωπος κάτω 100 φορές για τη γιαγιά, για τον παπού, για το ΑΜΕΑ για μένα που έχω πρόβλημα σπονδύλου κλπ για μία ψήφο. Λύση είναι να σκεφτούν πώς θα συμπεριλαμβάνουν ΟΛΟΥΣ τους πολίτες όταν αποφασίζουν για τη θέση των εκλογικών κέντρων.. Να τους δίνουν τη δυνατότητα ΜΟΝΟΙ τους να μπορούν να ρίχνουν τη ψήφο τους έιτε απο το σπιτι (μέσω Ιντερνετ), είτε να τους στέλνουν αντιπροσώπους, είτε ταχυδρομικά, είτε να τους συμπεριλαμβάνουν με όποιο τρόπο μπορούν στο κοινωνικό σύνολο.

Δυστυχώς, τόσα χρόνια που ψηφίζω στην Ελλάδα, δεν έχω δεί ΚΑΜΜΙΑ βελτίωση σε αυτό το θέμα. Εχω δεί όμως πολλούς ανθρώπους να αρνούνται να πάνε να ψήφίζουν επειδή το Κράτος τίποτα δεν κάνει και γι' αυτούς. Και μη μου πείτε ότι το Κράτος κάνει ό,τι μπορεί και δεν προλαβαίνει. Απο κάπου πρέπει να ξεκινήσει. Ας ξεκινήσει απο τα μικρά και μετά να πάει και στα μεγάλα.

Mind the GAP του εγκεφάλου μας

Δύο επεισόδια που με βγάλανε απο τα ρούχα μου.. Λές και όλοι έχουμε πάθει ομαδικό εγκεφαλικό.

Επεισόδιο Α. Ηλεκτρολογικό πρόβλημα στο γραφείο.. καίγονται οι λάμπες στα φωτιστικά ταβανιού συνεχώς.. Να έρθει ο ηλεκτρολόγος.. Μιλάμε με τον κ. Νίκο, και έρχεται. Κάθεται τρία τέταρτα της ώρας, διορθώνει τη βλάβη και με χρεώνει 100 ευρώ (τιμολόγιο). Το οποίο τιμολόγιο δεν το είχε μαζί του..θα μου το στείλει ταχυδρομικά (πήρε στοιχεία) αλλά ούτε και μπλόκ αποδείξεων κράταγε μαζί του. Θα μπορούσα να ήμουνα ιδιώτης..δεν θα έπρεπε να μου κόψει απόδειξη; Απο την άλλη γκρίνιαζε συνέχεια για τα όλα... το που θα φθάσει το κόστος της ζωής..και πόσο τρέμει τη χρεωκοπία .. μπλά μπλά..
100 ευρώ + ΦΠΑ ρε μλκ για τρία τέταρτα εργασίας!! Ο καρδιοχειρουργός πόσα θα με χρέωνε για την αντίστοιχη ώρα και για θέμα ζωής ή θανάτου;

Επεισόδιο Β.

Εχω διαπιστώσει οτι εμείς οι Ελληνες θεωρούμε ότι έχουμε υποχρέωση να αντιστεκόμαστε στο κάθε νόμο, ακόμη κι αν αυτός μας βλάπτει, ή βλάπτει μέρος συμπολιτών μας. Μιλάω για το κάπνισμα στις ταβέρνες και τα εστιατόρια.
Ο κάθε καπνιστής θεωρεί υποχρέωση του να ανάψει τσιγαράκι, το τασάκι έτσι κι αλλιώς τον περιμένει δίπλα, γιατί...μαγκιά του και δεν λογαριάζει ότι κάποιοι δεν καπνίζουν..αλλά σιγά τώρα...

Είναι αυτή η νοοτροπία..να περάσω εγώ καλά, εαυτούλης πρώτος και ο κόσμος ας πάει να...

είναι που το βλέπω ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ παντού..σε όλα..τι να πρωτοπώ. Το Κράτος ξέρουμε πως λειτουργούσε, τα είδαμε, αλλά και εμείς οι ίδιοι λές και έχουμε ΚΕΝΟ στο μυαλό μας..κυττάμε μόνο τη πάρτη μας. Και το κοινωνικό σύνολο, ..ποιό κοινωνικό σύνολο;

Χθές μας καλέσανε για φαγητό έξω..και όλοι μέσα στο στριμωγμένο αυτό bistro καπνίζανε αρειμανίως, ακόμη και οι φίλοι μας.. μεσα στο πρόσωπό μου..ενώ ξέρουνε ότι έχω άσθμα.. και με βλέπανε να κάνω εισπνοές..με ακούγανε να βήχω..τίποτα.. Δεν είναι αναίσθητοι οι άνθρωποι ( θέλω να ελπίζω) απλά..έχουν gap. Δεν καταλαβαίνουν και δεν συναισθάνονται για κανέναν, πέρα απο το να περνάνε εκείνοι καλά.. όσο για τους άλλους.. "μιά χαρά δεν αισθάνεσαι μετά τις εισπνοές; Τι καλό που είναι αυτό το φάρμακο!!"μου λέει η καπνίστρια δίπλα..και μένω κάγκελλο.

Μήπως δεν είμαι στα καλά μου, βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη; Ροχάλα απο τα αστέρια φάγαμε όλοι;

Λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Αυτές τις μέρες είμαι συνεχώς.. στους δρόμους. Ο κόσμος διαδηλώνει για αυτά που έχασε. Για αυτά που φρόντισε το Κράτος να του πάρει. Αυτά που του είχε δώσει απλόχερα πρίν.

ΘΥΜΟΣ, ΠΙΚΡΙΑ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ.

Μα καλά, ανιστόρητοι είμαστε; Απο καταβολής, μόλις το οποιοδήποτε Κράτος τα βρεί σκούρα, πάντα ο κακομοίρης λαός τη πληρώνει. "Οχι όμως εμείς" μου λέει μία κυρία.. "Να τα πάρουν απο αυτούς που τα κλέψανε". Τι να της πώ, ότι οι κλέφτες και οι άτιμοι δεν πιάνονται ποτέ, πάντοτε πλακάκια τα κάνουν με την εξουσία, ενώ τα μισθά των υπαλληλάκων..πιάνονται ; Τι να σου κάνω που δεν καταλαβαίνεις..πάλι καλά που πήγες στη διαδήλωση..κάτι είναι και αυτό.


Περπατώ με προσοχή στους δρόμους..μη σπάσω τα μούτρα μου. Οταν είχαμε τους εγγλέζους εδώ δεν καταλαβαίνανε γιατί περπατούσα στο οδόστρωμα., ανάμεσα απο τα αυτοκίνητα, το θεωρούσαν πολύ επικίνδυνο Εκείνοι πήγαιναν απο το πεζοδρόμιο. Οταν πέσανε κάτω γιατί σε κάποια στραβή πλάκα σκάλωσε το παπούτσι τους και γδάρανε τα γόνατά τους..κατάλαβαν.. Αναρωτιώντουσαν όμως γιατί οι κάτοικοι δεν ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ σωστά πεζοδρόμια..φόρους και τέλη πληρώνουμε. Δεν είχα απάντηση.

Προ ετών ουρλιάζαμε για τη κακή ποιότητα των Κινέζικων ρούχων.. ότι έίναι επικίνδυνα για την υγεία, φέρνουν δερματίτιδες, φαγούρα, ψώρα... οι έμποροι νευρίαζαν γιατί τα φτηνά αυτά ρούχα χτύπαγαν τις δικές τους τιμές. Τώρα με τις συνεργασίες της Ελλάδας με τη Κίνα..όλοι αυτόματα ξεχάσαμε τα "κακά" κινέζικα ρούχα... όλα τα ρούχα καλά είναι..αρκεί να μη φουντάρει η αγορά.

Τι υποκρισία!

Περπατώ εις το δάσος όταν οι λύκοι είναι εδώ. Δεν ξέρω μόνο αν αυτοί είναι ντόπιοι λύκοι ή ξενόφερτοι. Ποιοί είναι οι αγριώτεροι; Αυτοί που μας βάζουν τα πόδια σε στενά παπούτσια, ή εκείνοι που μας απειλούν ότι θα μείνουμε ξυπόλητοι...στ' αγκάθια;

So sad

Τη σήμερον ημέραν όταν τόσο η ιατρική όσο και η παιδεία είναι ανεπτυγμένες, δεν νοείται άνθρωποι διανοητικώς ανάπηροι (παλιά τους έλεγαν καθυστερημένους) να κάνουν παιδιά χωρίς έναν ιατρικό έλεγχο, να ρίχνουν ζάρια για το τι θα βγεί.

Μου έτυχε προ-ημερών να δώ μία παλιά γνωστή - ετών 40 με μυαλό 11χρονης - που με χαρά μου παρουσίασε τα 3 παιδιά της. Τα δύο παρουσίαζαν διαννοητική καθυστέρηση όπως εκείνη - ήταν έφηβοι με μυαλό νηπίων - είχαν προβλήματα κίνησης, μυϊκά κλπ, ενώ το τρίτο, φυσιολογικό. ΕΦΡΙΞΑ. Δεν ήξερα ότι παρά τη δική της ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ διανοητική αναπηρία, είχε κάνει και παιδιά!

Καλά δεν βρέθηκε κάποιος να πεί σε αυτή τη γυναίκα, στον άνδρα της αν μη τι άλλο, στους γονείς της ότι είναι έγκλημα να κάνει παιδιά και έτσι να διαιωνίζει τη κληρονομική αυτή νόσο, που προκαλεί πόνο και λύπη για όλους!!

Τα είδα τα δύστυχα, να σέρνονται, να τους τρέχουν τα σάλια, να τσεβδίζουν.. μα δεν υπάρχει Θεός; Μόνο ηλίθιοι; Που για τη πλάκα τους ή την άγνοιά τους..βασανίζουν και τις επόμενες γενεές; Οσο αμόρφωτοι κι αν είναι, δεν υπάρχουν σύμβουλοι, γιατροί, μαιευτήρες, γυναικολόγοι..τι στην ευχή..στο χωράφι γέννησε αυτή η γυναίκα; Εναν υπέρηχο δεν έκανε; Κανείς δεν βρέθηκε να της πεί ότι δεν κάνουν παιδιά, όσοι έχουν κληρονομικά νοσήματα; Προφανώς όμως και οι γιατροί της, μέσα στο κόλπο μπήκαν για το παρά. Γιατί στη περίπτωση αυτή δεν παίζεις ζάρια..με ανθρώπινες ζωές. Δεν λές "μπορεί να βγεί φυσιολογικό" γιατί ακόμη και αν βγεί υγιές, θα έχει το στίγμα..και μπορεί αργότερα να κάνει παιδί άρρωστο. Και καλά, έπιασε ένα παιδί..έρριξε το ζάρι. Το γέννησε και μετά απο λίγο βγήκε διαννοητικά ανάπηρο. Είναι μία κουκλίτσα 15 χρονη..με μυαλό..5 ετών.. Πάλι καλά που αυτοεξυπηρετείτε.

ΤΑ ΑΛΛΑ 2 βρε ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ; Εσύ σαν μάνα, πές πως δεν καταλαβαίνεις, ο περίγυρος όμως ΔΕΝ έχει μυαλό;;;; Ολοι, γονείς, γιατροί, μαιευτήρες, ΜΟΥΡΛΟΙ είσαστε;;;

Αμάν πιά !

Κάθε λιμάνι και καημός

Αργά το βράδυ της Κυριακής παρέλαβα τους ξένους φίλους μας απο το Πειραιά. Η εμπειρία "Πειραιώτικο λιμάνι" αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, εξ' ού και το άρθρο αυτό.

Πήγαμε τουλάχιστον 1 ώρα νωρίτερα γιατί υπήρχε διχογνωμία για την ακριβή ώρα άφιξης του κρητικού καραβιού. Το λιμεναρχείο έλεγε ότι θα φθάσει στις 20.00, η σελίδα του όμως στο Ιντερνέτ έδινε ως ώρα άφιξης 20.30. Οι Μινωϊκές γραμμές έλεγαν ότι θα φθάσει στις 21.00 και στην αντίστοιχη σελίδα τους, έδιναν την 20.15 ως ώρα άφιξης. Αλλοίμονο στο κακομοίρη που θέλει να βγάλει άκρη.
Ευτυχώς που όλοι συμφωνούσαν σχετικά με τη πύλη που θα πρόσδενε..γιατί θα ήταν κωμικοτραγικό να τρέχουμε αλλόφρονες πότε στην Ε1, πότε στην Ε2 και πότε στην Ε3.. Οι αποστάσεις μεγάλες..ενταξει θα χάναμε κιλά απο το πολύ τρέξιμο, θα χάναμε όμως και τους επισκέπτες μαζί με το μπούσουλά μας. Σε αυτο το τελευταία τα παιδιά του Πειραιά, ήταν εντάξει.

Ετσι κατά τις 19.45 φθάσαμε στην αντίστοιχη πύλη.. Διαπιστώσαμε ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να μπεί μέσα, είτε έχει εισιτήριο, είτε όχι. Μπάτε σκύλοι αλέστε. Πολλά αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα δίπλα στη προβλήτα, όχι εκεί που δένουν τα καράβια, αλλά στο ενδιάμεσο ώστε να έχουν οπτική επαφή με τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις.. Ηταν και ένα ζευγάρι που είχαν φέρει και τις ξαπλώστρες τους, είχαν αράξει με τη φραπεδιά τους και αγνάντευαν.. Παρκάραμε λοιπόν κοντά τους, 2 μέτρα απο το τέλος της αποβάθρας, απο το απόλυτο..μπλούμ! Και περιμέναμε, παρατηρώντας και βγάζοντας φωτογραφίες.

Κατά τις 20.45 έφθασε το καράβι που περιμέναμε, κατάφωτο (όπως όλα) και γεμάτο. Και εκεί άρχισε ο Γολγοθάς. Με το που κατεβήκανε οι μεταλλικές πόρτες - προβλήτες για να βγούν τα αυτοκίνητα..χάλασε ο κόσμος. Οι υπάλληλοι του καραβιού, είχαν δέσει σκοινιά ώστε να διαχωρίζονται οι έξοδοι, τα αυτοκίνητα να βγαίνουν απο το κέντρο του καραβιού, οι επιβάτες απο τα πλάγια. Προσπάθησαν πολύ οι άνθρωποι δεν λέω..να συγκρατήσουν..το πλήθος των Κρητικών κυρίως επιβατών που σαν τα ποντίκια άρχισαν να βγαίνουν απο παντού.
Ηταν το τέλειο θέαμα ποτέ δεν το είχα ξαναδεί, γιατί όσες φορές έχω ταξιδέψει με καράβι, μπαίνω με το αυτοκίνητο..δεν βλέπω λοιπόν τι γίνεται με την έξοδο των προηγούμενων. Τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν με 'τροχονόμους" τους ναύτες που με σφυρίγματα και "ού, ντε, ψίτ, οοο, ιιι, εεε" κατήφθηναν τους οδηγούς πρός την έξοδο, να παραμείνουν στις ράμπες και να μη πέσουν στη θάλασσα..σαν να σαλάγαγαν ένα κοπάδι πρόβατα. Που να ξεκολλήσουν όμως..δίπλα τους απο παντού πεταγόντουσαν άνθρωποι αλλόφρονες..τρέχανε μπροστά στις ρόδες βαστώντας βαλίτσες, τσάντες, καλάθια, σκύλους, μωρά. Οπου φύγει-φύγει να εξαφανισθούν μακριά απο το καράβι..ξεράθηκα στα γέλια. Οι ναύτες άρπαξαν μία που ούρλιαζε σε κάποια διάλεκτο, και προσπάθησαν να την αναχαιτήσουν πρός τις εξόδους των πολιτών και όχι ανάμεσα απο τις ρόδες των βυτιοφόρων.. με "θα σε πατήσουν μωρή" και "ούστ απ' εδώ"..αυτή απτόητη να φωνάζει "Μήήτσοοοο εδώωωωωωω".. χειρονομώντας..
Πρέπει να είχε πέσει το καράβι σε τυφώνα, άντε σε καταιγίδα και οι επιβάτες να τα είδαν όλα..να έκαναν ΤΑ ΤΑΜΑΤΑ για τη ζωή τους σε όλες τις Παναγίες, δεν εξηγείται αυτή η λύσσα για έξοδο απο το τύμβο των βασανιστηρίων.. Ρώτησα επ' αυτού, ένα ναύτη δίπλα, αν είχε φουρτούνα
"Μπαααα!" μου λέει. "Μπουνάτσα είχαμε"..
"Καλά" του λέω "όλοι αυτοί, τι πάθανε; "
"A" "αυτοί είναι Κρητικοί, Πάντα έτσι κάνουν".

Και βέβαια το επιβεβαιωσα με τους φίλους μας που βγήκαν προς το τέλος, ωραίο ταξίδι, ωραίο καράβι.. όλα σχεδόν καλά. Το μονο κακό ήταν ότι τη περάσανε σε γυφτέξ καρέκλες στο κατάστρωμα, γιατί με το που άνοιξε τις πύλες το καράβι στο Ηράκλειο, μπουκάρισαν οι συμπολίτες μας με αλλαλαγμούς, σπρώχνοντας, πατώντας, για να εξασφαλίσουν τη μία θέση, ώστε να βγάλουν το ταξείδι καθιστοί.. Ετσι οι ευγενικοί τουρίστες πετάχτηκαν είτε στο μπαλαούρο, είτε όπου τους φώτιζε ο Θεός.. για πολλές ώρες..

Κατάντια

Πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη σήμερα και είδα ότι 2 βιβλιοθηκονόμοι είχαν απολυθεί. Δεν τους ανανέωσαν τις συμβάσεις. Ηταν εκείνες οι κοπέλλες που είχαν τη χαρά μέσα τους, που μίλαγαν σε όλο το κόσμο. Πώς τυχαίνει και πάντα οι πιο κοντινοί, οικείοι, ευχάριστοι άνθρωποι είναι εκείνοι που θυσιάζονται στο βωμό ..του "μακάρι νάξερα τι κάνω" Κράτους. Ξαφνικά όλα γίνονται απρόσωπα. Και η βιβλιοθήκη βέβαια. Και νάναι μόνο αυτό..παντού ο κόσμος υποφέρει..μόνο που δεν είναι αυτό μακριά..πλησιάζει όλο και πιο κοντά.

Περιμένουν απο μένα πολλά. Να αφιερώνω χρόνο για τους άλλους. Δεν έχω αυτό το χρόνο. Ολο κάτι προκύπτει και όσες υποσχέσεις να δώσω, ανακαλούνται τελικά.

Παρόλλο που σαν κριάρι είμαι αγωνίστρια και παίρνω φωτιά όταν βλέπω το στραβό, το βούλωσα αυτή τη φορά. Διααφωνώ με το τρόπο που χειρίζεται η κα Π τους ανθρώπους. Ολοι είναι υποδεέστεροι, βόδια, απολίτιστοι. Εκείνη βέβαια, το κάτι άλλο. Επτά χρόνια τώρα μάλλιασε η γλώσσα μου, ότι πρώτα χρειάζεται να συντηρήσει το παλιό της διαμέρισμα (να το φρεσκάρει, να επιδιορθώσει τα υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ) και μετά να ψάξει για ενοικιαστή. Αυτή κάνει εντελώς το αντίθετο : Το αφήνει βρώμικο, άβαφο, με ξεχαρβαλωμένα υδραυλικά και έτσι το δείχνει στο κόσμο..που όταν αντικρύζει τη τρώγλη..φεύγει τρεχάλα. Μετά βρίζει τους πάντες με τα χειρότερα λόγια. Χρόνια τσακωνόμασταν. Στο τέλος τη παράτησα. Να κάνει ότι θέλει. Ομως ντρέπομαι. Ντρέπομαι αυτούς που έρχονται με προσδοκία και φεύγουν είτε απογοητευμένοι, είτε θυμωμένοι.

Και επειδή εγώ είμαι αυτή που βάσει εξουσιοδότησης, δείχνω το διαμέρισμα.. στενοχωριέμαι που συνεισφέρω στη κατάντια.

Φήμες, πολιτικές, ρίμες

Αναπολώντας
των διακοπών τις αναμνήσεις
κάθισα εδώ
τον πόνο μου να σας τον πώ.

Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
οι έμποροι εφάρμοσαν
τη δευτερη τους φύση,
να "ρίξουν" τις υπέρογκες τιμές των προϊόντων
σαν στάχτη στα μάτια των γυναικών,
που έχοντες μεγαλώσει με το θαύμα της "συλλογής κουπονιών"
νομίζουν ότι αδράχνουν και ευκαιρίες
με τη κατρακύλα των τιμών.


Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
όλοι φοβήθηκαν μη και δεν τους φτάνουν τα λεφτά
να καλοκαιριάσουν σε μέρη εξωτικά.
Τα ναύλα για τα νησιά..υψηλά
πόσο μάλλον και τα αεροπορικά..

Τί να κάνουμε λοιπόν;

Μήπως να επισκεφθούμε τη μακρινή μας θειά

στα Ανω Δολιανά;

Η να κατασκηνώσουμε οπουδήποτε..κοντά;
Ετσι έπηξε σε κόσμο,
η στεριά.

Ποτέ δεν είχα δεί
τόσο πνιγμένη
την Αργολική γή!
Η τζιπούρα κυκλοφορούσε
σε κοπάδια, μεγαλύτερα
απο τη πελαγίσια τη τσιπούρα.
Και όλες παρκάρανε μαζί
μπροστά στα κέντρα, τα φανταιζί.
Οι τιμές στα ξενοδοχεία, τσουχτερές
κανείς δεν πτοείτο..
έχει και για μάς ο μπαξές..
τι κάναμε τόσα χρόνια ρε παιδιά;
Τρώγαμε και μαζεύαμε και ..για τα μετά!

Αρα να συμπεράνω ότι η κρίση
είναι σκέτη φαντασία
στα μυαλά μερικών
μικρών σκεπτικιστών
ατόμων που δεν έχρησαν
θέσεις βουλευτών..

Η κρίση δεν είναι σίγουρα εδώ.

Η καλοκαιρινή Ελλάδα ξεφαντώνει
αν όχι στα νησιά,
στις παραλίες
πρός τη Ζαχάρω μεριά
και σκορπά, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και
γλυκό παρά.

Αμ' πώς!

Τα "δεν" των διακοπών

Φέτος δεν έκανα τις διακοπές που ονειρευόμουνα.
Ηθελα να κάνω πράγματα, να δώ κόσμο, να περπατήσω σε κατάμεστες παραλίες, να νευριάσω με τις ρακέττες και τα μπαλλάκια που πάνε παντού καθώς και για τη μυρωδιά καρύδας που ανέδιδαν τα ολολάδωτα σώματα των ηλιοψημένων.
Ηθελα να σεργιανίσω πόλεις και κωμοπόλεις, να πάω στα μουσεία και στις τοπικές συλλογές, να ανακατευτώ με το πλήθος.
Ηθελα διακοπές με κόσμο.Τιποτα απο όλα αυτά δεν έκανα.

Μόνο που κολύμπησα σε μπλέ νερά, τα απογευματα και είδαμε τον πυρωμένο ήλιο να βουτάει. Ξανά και ξανά μέσα στο μπλέ. Πάντα απόγευμα κάνουμε μπάνιο, έχουμε χλωμά δέρματα που καίγονται με το παραμικρό. Είχα να κολυμπησω 2 χρόνια και όταν έπεσα στο κύμα έκλεισα τα μάτια μου, το άφησα να με κυριεύσει. Αμαχητί έπεσαν οι πόρτες του κάστρου μου. Μετά περπάτησα στην ακροθαλασσιά, έφτιαξα και ένα κάστρο κοντά στο κύμα..επι τη τελέσει του να το πάρει η θάλασσα και να το εξαφανίσει. Τα μπάνια που κάναμε μας σκότισαν τα μάτια και δεν προσέξαμε ιδιαίτερα το αρχιτεκτονικό τέρας που δέσποζε πιο πέρα. Ξενοδοχείο 5*, γεμάτο φίσκα, καθώς μας είπαν. Μπορεί να είναι όμορφο μέσα, αλλά δίπλα στο κύμα, μόνιμο μεσαιωνικό κάστρο ρε φίλε; Με μίνι κανονάκια στην είσοδο; Και χωρίς πολλές πιθανότητες να το ξεπλύνει το κύμα!! Τς τς. Αν δεν ήταν τέλεια η θάλασσα, θα αλλάζαμε παραλία.

Ανοιξε και νέα προέκταση της Ε.Ο, μειώθηκε η απόσταση Ναυπλίου Τρίπολης κατά πολύ με τις 4 συνολικά σήραγγες. Πήγαμε όλο το νέο κομμάτι του δρόμου μέχρι τη Μεγαλόπολη. Σχεδόν έτοιμος είναι ο νέος εθνικός δρόμος, περνάνε πίσσα τώρα, ως τα Χριστούγεννα θα ανοίξει για Καλαμάτα. Δεν έχω πάει ποτέ. Να η ευκαιρία.. Περιμένω λοιπόν.

Καρύταινα, Στεμνίτσα, Βυτίνα. Μετά τη κούραση της θάλασσας, ανάπαυση στα βουνά. Δέκα βαθμούς διαφορά είχε η Στεμνίτσα απο το Ναύπλιο, 39 το ένα, 29 το άλλο. Ψύχρα τα βράδυα. Φαγητό σε μία ταβέρνα με λιμνούλα, κύκνοι, πάπιες, παπάκια. Κλουβιά με 2 αλεπούδες και πολλές φραγκόκοτες (κρατώντας αποστάσεις απο τις αλεπούδες που τις ατένιζαν νευριασμένες). Τοπικές γεύσεις. Το πράσινο του βουνού και το κίτρινο του κάμπου μας πλημμύρισε.

Να πώ και κάτι για τα "δεν".
Δεν είδαμε- ακούσαμε πουθενά τζιτζίκια, παρόλλο το καύσωνα, στο Ναύπλιο. Αντίθετα ακούσαμε πολλά στα βουνά. Επειδή υπήρχαν πολλές σκνίπες, μας είπαν, είχαν κάνει ψεκασμούς. Ετσι μαζί με τα ξερά, ψόφησαν και τα χλωρά.

Δεν καταφέραμε να κάνουμε ανακωχή με τη κα Π. που μας συνόδευσε και φέτος. Αντίθετα, όταν μας έφερνε εκτός εαυτού, σιωπούσαμε. Ανοίγαμε το χάρτη, βγάζαμε το GPS και την επομένη φευγαμε για κοντινές εκδρομές. Δε βάζει νερό στο κρασί της. Δε νοιάζεται για κανέναν πιά. Μόνο εαυτούλης. Αδύνατο να δεχθώ την υστεροβουλία, τη πονηριά, τη ξιππασιά και τη κακεντρέχεια. Απίστευτες οι παιδικές αναμνήσεις μου απο αυτό το άτομο. Τη θεωρούσα γλυκιά, καλή, γεναιόδωρη, πιστή φίλη, δεύτερη μάνα και στοργική. Αυτά τα 7 χρόνια που ζούμε κοντά φρόντισε η ίδια να καταρρίψει όλους τους άνωθεν μύθους. Απορώ. Στραβομάρα είχα αραγε, τότε;

Δεν άνοιξα τον υπολογιστή καθόλου. Ούτε συνδέθηκα με το Ιντερνέτ. Οχι γιατί δεν είχα σύνδεση, δεν έκανα κέφι. Ηθελα δια-κο-πές απο τη καθημερινότητα. Μόλις γύρισα βέβαια, έπεσα με τα μούτρα.. ε! καλά τώρα. Πέντε ώρες είμαι εδώ..έχω αλλάξει δέρμα απο τη ζέστη.. Δεν κόβεται το άτιμο, λέμε.

Είχα πάρει μαζί μου 10 βιβλία να διαβάσω..και κανένα δε διάβασα. Τι μούρθε και εμένα και αντί να πάρω μυθιστόρημα τύπου "Αγγελικής"(πρώην εκδ.Γαλαξία) πήρα κάτι δύσκολα βαθυστόχαστα..Μόνο σταυρόλεξα έλυνα με μανία. Χαμένη μέσα στα κρυπτόλεξα και στα σκανδιναβικά..άφηνα τις ώρες να περνούν. Κυττάζοντας είτε το μπλέ, είτε το πράσινο.

Δεν πήρα καθόλου βάρος, παρόλλο που έτρωγα. Ούτε μισό κιλό. Εγινα όμως πολλές φορές πίτα ..με κρασί. Πολύ κρασί.

Γυρίσαμε χθές.
Αντε βοήθειά μας.

Διέξοδοι

Αυτό που χρειάζομαι στη ζωή μου τώρα είναι ..οι άνθρωποι. Χρειάζομαι να ζώ και να λειτουργώ σαν μέλος μιάς ομάδας.

Και είναι αστείο να το ζητάω αυτό τώρα γιατί απο τότε που μπήκα στον εργασιακό χώρο (απο τα 24 μου χρόνια δλδ) θεωρούσα ότι αν κάποτε άλλαζα δουλειά ιδεώδης θα ήταν μία, με λίγο κόσμο, ώστε να μπορεί άνετα κανείς να απομονώνεται στο χώρο του και να δουλεύει. Αντ' αυτού χρόνια ολόκληρα δούλευα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Τα σβκ δε τα ήθελα ήρεμα..σχεδόν απομονωμένα όπου θα έκανα ελάχιστα πράγματα..αλλά απλά θα ξεκουραζόμουνα μέσα στη σιωπή.. Φυσικά και τα σβκ έτρεχα εδώ και εκεί, σε γιορτές, καλέσματα, ταξείδια κλπ..ώστε οι ιδεατές στιγμές της απόλυτης σιωπής και χαλάρωσης να παίρνουν διαστάσεις φαντασίας.

Το 2002, άλλαξα δουλειά και στύλ εργασίας. Οι παλιές επιθυμίες πραγματοποιήθηκαν, είχα την ησυχία μου, δικό μου χώρο, τα ιδεατά όνειρα του παρελθόντος, έγιναν πραγματικότητα. Στην αρχη το χάρηκα στη πορεία όμως έγινε και αυτό μία ρουτίνα. Οκτώ χρόνια αργότερα, βαρέθηκα.
Απίστευτο μου φαίνεται να βαριέμαι το απατηλό όνειρο ετών. Και όμως τώρα θα ήθελα πάλι να δουλεύω μαζί με κόσμο, να είμαι μέλος μιάς ομάδας που προσπαθεί για ένα κοινό στόχο.

Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους.

Ετσι τώρα ψάχνω για εργασία σε ομάδα.. Να μου το έλεγαν αυτό στη δεκαετία του '80 που έλιωνα στα πόδια μου απο ορθοστασία (σχολείο-φροντιστήριο) θα τον έλεγα αρχιψεύταρο!

Εχει η ζωή γυρίσματα..πόσο μάλλον οι στόχοι μας!

Ω! Τι κόσμος μαμά!

Πρίν μερικές μέρες δέχθηκα επίθεση στο χώρο στάθμευσης του σπιτιού μου.

Βγαίνοντας με το αυτοκίνητο απο το υπόγειο πάρκινγκ, είδα ένα μαύρο τζιποειδές να μου έχει κλείσει την έξοδο πρός το δρόμο. Κορνάρισα για να φύγει και έκανε πίσω..αφήνοντάς μου ένα πολύ μικρό χώρο για να βγώ, χώρο που θα μου χρειαζόταν μεγάλη μανούβρα για να αποφύγω τις γρατζουνιές απο το τζίπ ή και με το τοίχο του γκαράζ δίπλα. Και στις μανούβρες δεν είμαι καλή..Ζήτησα λοιπόν απο την οδηγό (μιά ξανθιά κοπελλια) να φύγει γιατί δεν χώραγα..
Εβγαλε εκείνη το κεφάλι της απο το παράθυρο και μου είπε ειρωνικά "δεν μπορείς να το βγάλεις κότα; Εσύ πρέπει να πήρες πολλές π*π** απο το δάσκαλο για να πάρεις δίπλωμα" . Εμεινα ξερή. Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Νευρίασα πάντως και βγάζοντας το κεφάλι μου εξω απο το αμάξι της είπα να σηκωθεί να φύγει, να μη μου κλείνει την έξοδο απο το γκαράζ.
Πήγε το αμάξι μπροστά ελευθερώνοντας την έξοδό μου, αλλά εμποδίζοντας τη στροφή μου δεξιά για να βγώ στο δρόμο... έπρεπε να πάω πίσω πολύ και με μεγάλη μανούβρα να βγώ..ανάμεσα απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή που έβγαινα έξω..με περιέλουζε με βρισιές για το τι πρέπει να έκανα στους εξεταστές για το δίπλωμα.. Δεν μιλούσα καθόλου, είχα μείνει κόκκαλο. Τότε αισθάνθηκα κούνημα, κουνιόταν όλο το αυτοκίνητο και πάγωσα γιατί θεώρησα ότι ήταν σεισμός..

Δεν ήταν όμως σεισμός, ήταν ένας κοντός, καραφλός άνδρας σκαρφαλωμένος στη πόρτα (ευτυχώς κλειδωμένη) του συνοδηγού που τη κλώτσαγε με λύσσα και χτύπαγε το τζάμι με το πορτ-κλέ του βρίζοντάς με χυδαία..πέρα απο τα κλασσικά πουτ...σκρ....καριο...έλεγε και άλλες για τα στρατεύματα και τη μάνα μου, με απειλούσε να με χαρακώσει, να με σκοτώσει κλπ. Αρχισα να πατάω τη κόρνα συνέχεια..σκέφτηκα μήπως με ακούσει κανείς (ήταν και 3 το μεσημέρι), βγεί σε κανένα παράθυρο και σωθώ απο τον τρελλό.

Οταν άκουσε τη κόρνα..ο τρελλός τρόμαξε και σταμάτησε να επιτίθεται στο αυτοκίνητό μου! Βγήκε στο οδόστρωμα και απ' εκεί, κλείνοντας τη κυκλοφορία συνέχισε το υβρεολόγιο..μαζί με τη ξανθιά..Συνέχισα να πατάω τη κόρνα..ουρά τα αυτοκίνητα..στο τέλος κάποιος του φώναξε να ξεκουμπισθεί..πράγματι μπήκε στο τζίπ..και φύγανε λαγοί!

Φυσικά το πράγμα δεν έμεινε έτσι..ρώτησα ποιός ήταν απο το διαχειριστή..μου είπαν πως είναι ένας ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας με καταγωγή απο την Ιμβρο, που έχει τσακωθεί με πολύ κόσμο..στη πολυκατοικία εδώ και..τι ειρωνεία, ήταν αυτός και η εταιρεία του που είχε βάλει φυσικό αέριο στη πολυκατοικία που έμενε η μάνα μου!!! Τον είχαμε πληρώσει και απο πάνω για να κάνει τα κόλπα και τους τραμπουκισμούς του!!!

Ω! Τι κόσμος μαμά!