Χμμμ!

Επειδή η φωνή μου δεν είναι ό, τι ήταν παλιά, καμμία σχέση με τις άριες που σπάζαν κρύσταλλα των παρελθόντων μηνών, γράφω το γλυκανάλατο αυτό κείμενο, γιατί ναί μεν τα φάρμακα με πιάσανε για κυνήγησαν το μικρόβιο με τά του πυρετού του έξω, άφησαν όμως ανοιχτές διόδους ώστε όντως να βγεί έξω.

Πάει να πεί, 1) έναρξη συναχίου απο χθές. Σήμερα η μύτη μου είναι σαν του Πινόκιο, άδικο γιατί δεν έχω πεί κανένα ψέμμα εδώ και 48 ώρες (τόσο πολύ). Και συνεχίζει ακάθεκτο να τρέχει, τρέχω και εγώ να μαζεύω τις μύξες μου με μυρωδάτα χαρτομάντηλα που μου φέρνουν φτάρνισμα, αψιού μέσα στο χαρτομάντηλο, φύσηγμα μύτης και πάλι αψιού γιατί τα χνούδια μου φέρνουν φτάρνισμα.. αφήστε με!.

2) Η απόλυτη καύλα!. Η φωνή μου έγινε σαν της Amanda Lear, πού να τη ξέρετε οι νεώτεροι. Ηταν εκείνη που τραγούδησε πρώτη το "Give a bit of hmm! to me" σπάζοντας κάθε ίχνος αισχύνης γιατί τα μάτια μας βλέπανε ΚΟΥΚΛΑΡΑ αοιδό, τ'αυτιά μας όμως ακούγανε ΜΠΑΣΟ ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟ να τραγουδάει - ασε που μερικοί λέγανε ότι ήταν εγχειρισμένο τραβεστί.
Τα συμπεράσματα δικά σας.



Πολλοί και πολλές προσπάθησαν να τη μιμηθούν, πρώτη η δική μας Εφούλα, δεν είναι όμως το ίδιο..

Δεν μιλάω πολύ για να μη γελάνε όσοι με ακούνε. Βουβά, βήχοντας, πορεύομαι..