Ενα ποίημα

Μου ζήτησε η Lina να γράψω ένα ποίημα, η ψυχή μου όλη μέσα σε στίχους. Είμαι άνθρωπος της δράσης, η στατικότητα, η βολεψούλα και η άφεση αμαρτιών δεν μ' αρέσουν. Προτιμώ να κάνω και να σπάζω τα μούτρα μου συνέχεια απο το να μη κάνω και ν' αναρωτιέμαι τι θα γινόταν άν. Μ' αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα και ν' αφήνομαι να με ξεβράσει όπου θέλει το κύμα. Οταν φθάσω στο οπουδήποτε..θα δούμε τι θα κάνουμε τότε. Εν τω μεταξύ υπάρχει η απόλαυση του ταξειδιού.

Ασ' τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει,

ας ορίζει τ' αγέρι, τιμόνι-πανί,

τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,

είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί,

η ζωή μια δροσιά είναι, ένα κύμα,

ας το φέρειόπου θέλει τ' αγέρι, όπου ξέρει τ' αγέρι.

Ας αλλάζουν λιβάδια με βράχους και δάση,

γύρω ας φεύγουν πού πύργοι, πού καλύβας καπνός,

είτ' ειδύλλιο γελούμενο απλώνετ' η πλάση,

είτ' αντάρτες και μπόρες σου κρεμά ο ουρανός,

μη θαρρείς το πανί σου μπορείς να βαστάξεις,

όπου θέλει το κύμα μαζί του θ' αράξεις.

Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;

Έχεις πιάσει ποτέ σου το τι κυνηγάς;

Μη 'που σπέρνεις καλό το κακό δε θερίζεις;

Δε σκοντάβεις σε ρώτημα σ' ότι ρωτάς;

Ότι σ' έχει μαγέψει κι ότι σου 'χει γελάσει,

το 'χεις μόνος κερδίσει, μοναχός ετοιμάσει;'

Ασε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει,

ασ' τις ζάλες να σέρνουν τυφλά τη καρδιά

κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συννεφιάζει,

κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά

κι αν πικρό τη ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνει

πάντα κάπου κρυφή, μια χαρά τη προσμένει.

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος