123 - The art of eating well

Mου έγινε πρόταση απο τον Jason και την So far να βγώ απο την ελλειψη μπλογκο - ενδιαφέροντος, να πάρω τα ξερά μου και να γράψω κάτι.

Η αλήθεια είναι ότι την προσοχή μου αυτόν τον καιρό την έχουν αποσπάσει άλλα πράγματα, τόσο επαγγελματικά όσο και γενικού ενδιαφέροντος. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία τώρα και μαθαίνω να βελτιώνω τις οπτικές μου γωνίες. Επίσης το έχω ρίξει στο διάβασμα σε βαθμό κακουργήματος. Τρία βιβλία διαβάζω συγχρόνως - εδώ να στοιχηθείτε για να με καρπαζώσετε. Το πρώτο βιβλίο το βλέπετε αριστερά, το δεύτερο είναι του Ιουλίου Βέρν, ο Ροβήρος ο κατακτητής, που δεν είχα διαβάσει ποτέ μου αλλά που το βρήκα στη δανειστική βιβλιοθήκη της περιοχής μου (και που μου είπε μιά γνωστή "αντε καιρός να μεγαλώσεις-όλο παιδικά αγοράζεις) και το τρίτο είναι comics επιστημονικής φαντασίας. Σας παραθέτω αποσπασμα απο το πρώτο, στα άλλα δεν έφθασα ακόμη στη σελίδα 123.

Το βιβλιο "Secret Ingredients" αναφέρεται στην τέχνη του να τρώς. Είναι μία ανθολογία άρθρων που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στο περιοδικό New Yorker και αφορούν οτιδήποτε έχει να κάνει με το φαγητό αλλά χωρίς βαρετές συνταγές και υποδείξεις. Εχει προσωπικές εμπειρίες δημοσιογράφων που αφού επισκεφθησαν φημισμένα εστιατόρια στη Γαλλία, έφαγαν καλά, πλήρωσαν πολύ λίγα για την ποιότητα που γευτηκαν, έγιναν φίλοι με τον εστιάτορα που θεωρούσε προσωπική του υπόθεση να πλησιάζει τον πελάτη και να τον κάνει φίλο του, έχει εμπειρίες μαγείρων top chefs για το πώς εξελίχθηκε η δουλειά τους μαζί με τα όνειρά τους, περιλαμβάνει οδοιπορικό για κρασιά και ποτά γενικά, έχει όμως και κριτικές για τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μέσω του φαγητού. Ακόμη στη μέση είμαι, τη σελίδα όμως 123 την διάβασα χθές.

Σας την παραθέτω λοιπόν ως έχει

There were always a number of things, like fresh vegetables, that could only be bought at the last minute, however, and Mr. & Mrs. Bishop were responsible for getting those."

Στο συγκεκριμμένο άρθρο, ετοιμάζεται μία παράσταση στο θέατρο Kabuki (στη Χονολουλού) όπου ένα γεύμα παρασκευάζεται πάνω στη σκηνή με το ακροατήριο να παρακολουθεί. Μετά το πέρας της παράστασης, τόσο τα εδέσματα όσο και τα μαγειρικά σκεύη θα αγοράζοντο απο το κοινό. Οπως θα υποψιάζεσθε το γεύμα αυτό ήταν αρκετό για να ταϊσει όλους τους παρευρισκομένους στο θέατρο. Οι ποσότητες π.χ. των υλικών ήταν πελώριες και το άγχος των παρασκευαστών αντίστοιχα μεγάλο. Οι διοργανωτές της παράστασης ήταν το Women'y Board of Presbyterian Hospital of Pacific Medical Center και χορηγοί διάφοροι προμηθευτές μαγειρικών σκευών. Τα κέρδη θα διατίθεντο για το συγκεκριμμένο νοσοκομείο.

Υπέροχη ιστορία ήταν αυτή. Τη διάβασα χθές!