Paroles, paroles

Ξεκινάει η μέρα με συννεφιά αρα πολύ κατάλληλη να βγώ για δουλειές διάφορες. Πάω με τα πόδια μία απόσταση 3 χιλιομέτρων. Μ'αρέσει να βλέπω και να αφουγκράζομαι τον κόσμο γύρω μου. Κάθισα και σε ένα καφέ να πιώ τον 3ο εσπρεσσο για σήμερα..και τέντωσα τ’ αυτιά μου. Ο κόσμος μιλάει πολύ, παραπονιέται για την ακρίβεια ενώ πίνει τον 3-4 σούπερ-ντούπερ coffee του που έχει μέσα σιρόπια, κρέμες, φουντούκια, σοκολάτες.., καπνίζει φουγάρο και αναπολεί ότι όπως έχει γίνει η ζωή, θα πρέπει να κόψει και κάτι άλλο απο τα ήδη κομμένα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, λέει η παλιά ρήση, πώς θα την πετύχουμε όμως τη τελευταία..που όλο υπόσχεται και όλο το σκάζει; Ανοίγω την εφημερίδα μου και κάνω πως διαβάζω. Ορθώνω τ' αυτάκια μου.
Τέσσερα άτομα δίπλα μου μιλάνε. Δύο συνταξιούχοι, μία γυναίκα και ένας δραπέτης του δημοσίου (alias κοπανατζής).
«Η πολιτική που μας σερβίρουν είναι σαν το φιδέ. Είτε του Πασόκ είτε της ΝΔ, ίδια συστατικά έχει. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν θέλουν να στον βάλουν να τον φάς κιόλας και να τους πείς ότι σ’ αρέσει. Γιατί δεν σ’ αρέσει να το τρώς και αυτοί που σου τον επιβάλλουν ποτέ δεν τον τρώνε. Αυτοί τρώνε άλλα, πασαλειμένα με το αίμα μας.» Λέει ο συνταξιούχος

«Ωχ, καϋμένε ξέχασες τη μπουνιά που έφαγες επί Πασόκ τότε που πήγες να διαδηλώσεις? Κακομοιρα γερατειά. Αλλά και κακόμοιρα παιδιά μας που θα φορτώσουν στη πλάτη τους και εμάς.. Ας είναι καλά οι πολιτικοί, όσο μας πιέζουν τόσο φαρδαίνει ο κώλος τους.." Λέει η γυναίκα, μάλλον σύζυγός του

«Να τους κάνεις μήνυση τους αλητήριους που εξαιτίας τους κάηκε το ψυγείο. Θα τα πάρεις τα λεφτά σου του αγίου κάποτε σίγουρα. Αντε τώρα, ξεχυλώσου άλλη μία φορά."

«(Απευθυνόμενος στην σερβιτόρα) Θα φάς καλά κοπέλλα μου όταν βγείς στη σύνταξη. Το ψωμί-ψωμάκι θα πείς, ήδη έτσι το λένε οι συνταξιούχοι. Και για δεύτερη δουλειά, τώρα πιάστην όσο είναι καιρός γιατί άμα γεράσουμε ούτε για τις πουτάνες δεν θα είμαστε. Και εγώ τα απογεύματα σε λογιστικό γραφείο δουλεύω..γιατί τι να μου κάνει η δουλειά των 3,60, δύο παιδιά έχω» λέει ο δημόσιος υπάλληλος

Και στα διπλανά τραπέζια υπήρχε μία κατήφεια, ένα πράγμα, όλοι παρακολουθούσαν τον κόσμο που περνούσε αναλογιζόμενοι τα δικά τους.

Σήμερα συλλαλητήρια, απεργίες, σκουπιδια (σε σακκούλες αλλά και με 2 πόδια), διαδηλώσεις παράπονα. Ολοι λεφτά θέλουμε. Και οι πολιτικοί που εμείς επιλέξαμε δεν μας τα δίνουν.

Γύρισα πίσω. Φτάνοντας είχε κοπεί το ρεύμα. Φορτωμένη ανέβηκα με τις σκάλες. Ολοι φαίνεται να κάνουν την επανάστασή τους.

Αισθάνομαι περιθωριοποιημένη.