Η "άλλη" Ρούσαλκα

Είδα τη Παρασκευή τη "Ρούσαλκα", μία όπερα του Ντβόρζακ σε τρείς πράξεις, που παίχτηκε στη Λυρική Σκηνή.

Μου άρεσε που η σκηνοθέτιδα τοποθέτησε το παραμύθι (με νεράϊδες, ξωτικά του νερού και του δάσους και πρίγκηπες-κυνηγούς) στο 19ο αιώνα. Ηταν κάτι πέρα απο τη φαντασία, αυτή η αλλαγή με εξέπληξε θετικά.

Μου άρεσαν οι φωνές των Τσέχων σολίστ, καθώς και η σκηνική παρουσία. Ξέχασα τα πάντα και μπήκα μέσα στο έργο. Τα κοστούμια εξαίσια, καθώς και η αίσθηση του υπαρκτού-απόκοσμου μέσα απο τα κάτοπτρα. Για πρώτη φορά σε ένα παραμύθι ο κεντρικός ήρωας (εδώ ο πρίγκηπας) δεν ξέρει ούτε ποιος είναι σαν προσωπικότητα, ούτε τι θέλει, αλλά αιωρείται ανάμεσα στην έλξη πρός τη νεράϊδα αλλά και πρός την ανίχνευση και αποδοχή του άλλου του εαυτού που ακόμη ψάχνεται μέχρι να κατασταλαξει.

Δεν μου άρεσε που πρίν ξεκινήσει η παράσταση, μέλη της Ορχήστρας μοίραζαν φειγ-βολάν στην είσοδο της Λυρικής, όπου ανέφεραν το ομοφυλλοφιλικό στοιχείο που είχε βγάλει στην επιφάνεια η σκηνοθέτης. Θεώρησα τη κίνηση αυτή σεμνότυφη και άτοπη.

Μη προδιαθέτεις τον θεατή, αστον να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του.

Μου άρεσε όμως που στο τέλος της παράστασης κάποιοι γιουχάρανε και την ορχήστρα φωνάζοντας μάλιστα "Να πάτε στη Τεχεράνη-ψευτοπουριτανοί"

Δεν μου άρεσε που στο φινάλε, πεταχτήκαν κάποιοι και γιουχάρανε όλο το θίασο επειδή διαφωνούσαν για τις gay σκηνές. Πέρα απο τη σκηνοθεσία υπάρχει και η όπερα, οι φωνές, οι καλλιτέχνες, το ταλέντο τους - άϊντε έτσι όλα τα αμαυρώνεις επειδή σοκαρίστηκες / διαφώνησες για τα γενόμενα!!!

Και όταν εμφανίσθηκε και η σκηνοθέτης επι σκηνής, δεν μου άρεσε που δεν πρόλαβε να πεί τίποτα η γυναίκα για το έναυσμα που την ώθησε να ερμηνεύσει έτσι αυτό το παραμύθι, απο τα "ουουου" και τα "εξω" που αντηχούσαν παντού.

Κανονικά πρώτα ακούμε τις απόψεις των άλλων και μετά μιλάμε. Αλλά εδώ είναι Ελλάς. Απολίτιστη Ελλάς.

Το Βήμα έγραψε και εδώ αν ενδιαφέρεστε και η tvxs έχει ένα βίντεο σχετικά με τα χθεσινα επεισόδια εδώ.

Διάπλαση συνειδήσεων

Πόσες ώρες περνάμε σαν Ελληνες κολλημένοι στην οθόνη της τηλεόρασης; Για άπειρους λόγους το κάνουμε, για ενημέρωση, για ψυχαγωγία, για εκπαίδευση, γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο, γιατί μας βολεύει, γιατί συνηθεια είναι, γιατί το ίδιο κάνει και ο γείτονας/φίλος/συνάδελφος και τι θα πούμε αύριο όταν θα βρεθούμε...για ...για.. για 1000 λόγους ο κάθε ένας απο εμάς βλέπουμε τηλεοραση. ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ.

Πάρα πολλές ώρες στηνόμαστε μπροστά στην οθόνη. Καμμιά φορά παίρνουμε και το φαγητό μας μαζί σε δίσκο-πιάτο-πιατέλλα-κατευθείαν το κουτί του ντελίβερι, χωρίς μαχαιροπήρουνα, αντε με το πηρούνι, μόνο. Τα δόντια μας αναλαμβάνουν τη κοπή, όπως και οι σκύλοι. Η γεύση να πετάγεται απο το παράθυρο, είτε τρώμε κοντρα-πλακέ είτε την τελευταία έμπνευση του the best 10-michelin-stars chef δεν βλέπουμε διαφορά γιατί η προσήλωσή μας είναι στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. Οποιο πρόγραμμα. Εχει γίνει η τηλεόραση εξάρτημα αναπόσπαστο της ζωής μας, μερικοί απο εμάς έχουμε και απο μία συσκευή σε κάθε δωμάτιο, ιδιαίτερα στο μπάνιο. Ακόμη και την ώρα που χαλαρώνεις να βλέπεις...TV. Εγκεφαλικό κουρκούτιασμα.

Μας έχουν πάρει είδηση οι δημιουργοί εκπομπών και πειραματικά μας πετάνε ό,τι τους κατέβει. Μερικές ιδέες τις παίρνουν απο το εξωτερικό, άλλες τις σκέφτονται στην πορεία. Μας έχουν καταλαβει πόσο εθισμένοι είμαστε στη φτήνεια, τι έκανε ο Χ-ποιός πέθανε-παντρεύτηκε-πλούτισε και χρησιμοποιούν την τηλεορασούλα σαν το κόκκαλο, μπροστά στον πεινασμένο για δράση, για ζωή αποχαυνωμένο, αδρανη τηλεθεατή. Εσένα, εμένα, εμάς.

για να μας βάλουν στο τρυπάκι του οτιδήποτε. Ο σαβουροφάγος, σαβουροπότης, σαβουρογάμ@@ και σαβουροθεατής είναι εμπορεύσιμα είδη για περαιτέρω διάπλαση. Ο,τι θέλουν μας κάνουν. Μας σερβίρουν τις δικές τους ειδήσεις, ταινίες, ντοκιμαντέρ, πρωϊνάδικα, μεσημεριάτικα, βραδιάτικα θέματα που θα μας απομακρύνουν απο τη ζωή εκεί...έξω.

Είδα μία καταπληκτική έκθεση γελοιογραφίας στο Πειραιά με θέμα "TV και πολιτισμός" οργανωμένη απο το Εθνος. Ολη μας η ζωή, όλες μας οι απόψεις-επιδράσεις-αντιδράσεις-επαναστάσεις-επιτυχίες-ευτυχίες-αδικίες πνίγονται απο την έξη μας να καταπίνουμε ότι θέλει η Θεά Τηλεόραση, να μεταμορφωνόμαστε σε ζηλωτές της και να την μεταδίδουμε και στα τέκνα μας..μη χάσουν τη γραμμή.

Πήρα και το βιβλίο της έκθεσης. Πικρό αλλά αληθινό. Μήπως θα μπορούσαμε να περνάμε έστω και 1 ώρα λιγώτερη μπροστά στο χαζοκούτι; Ο κάθε ένας απο εμάς. Μήπως θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τη πιθανότητα ελευθέρωσής μας απο τα δεσμά του έτοιμου ξαναμασημένου που μας προσφέρετε για να το καταπιούμε;

(H γελοιογραφία είναι του Ahmet Aykanat (Turkey)

Τσάϊ γιασεμί

Διάβασα στον Ελεύθερο τύπο ότι αρρώστησε βαριά η Αρλέτα, μία παλιά τραγουδίστρια, αγαπημένη, με φωνή αηδόνι. Εγκεφαλική αιμορραγία.
Οταν συνέλθει όμως ας της προσφέρουμε ένα φλυτζάνι τσάι γιασεμί, μιά αγκαλιά και την αγάπη μας.




.

Χρειάζεται να τον ξεπεράσεις και αυτό τον σκόπελο Αρλέτα, σημαίνεις πολλά για τη ζωή μου, οι αναμνήσεις μου είναι και με εσένα συνδεδεμένες, περιγραφές μιάς παλιάς εποχής.

Πατησίων, Μαρκορά, Πλ. Παπαδιαμάντη, η νονά μου, σινέ Χαρά, Τσίλερ και μετά Φωκίωνος Νέγρη, σινεμά Ελληνίς, Ράδιο Σίτυ, Ηλέκτρα, Λιλά, Σινέ Μόντ, Αλόη, Ογδοο Γυμνάσιο, Ιθάκης-Σουβλακια, Pizza Paezano, Πλατεία Αγάμων (Αμερικής), Καραπιπέρη, μαθήματα κιθάρας στη Μετσόβου, στη Ψυχάρη με τη Πένυ και τα ντουέτα μας, στον Σβίγγο για φαγητό και Au Revoir.

Cheers Arleta!

Baroque 'n Roll

Την Παρασκευή το βράδυ πήγαμε με την ανηψιά μου να δούμε μπαλέτο στη Λυρική Σκηνή.

Μπαλέττο σε δύο μέρη, το πρώτο χαμηλών τόνων ένας χαιρετισμός στην ανατολή, αέρινες φιγούρες έσμιγαν και χάνονταν, όλες γύριζαν τον μάγο ντυμένο στα λιλά που συντόνιζε τους χρωματισμούς του ουρανού. Διάλειμμα. Χαλαρά ανασάλεψε το κοινό για 10 λεπτα. Και μετά κεραυνός! Γίναμε όλοι Baroque με πολύ roll.

Βάφτηκε η σκηνή στα χρώματα, χορευτές ντυμένοι σε μόδα μπαρόκ, καβάλλα στα ποδήλατά τους κυνηγούσαν το καρουσέζ. Δεν νομίζω να έχω δεί ωραιότερα κοστούμια που και με έστελναν στο παρελθόν και με προσγείωναν σε ένα εύθυμα συναισθηματικό παρόν. Η χορογραφία πήγαινε αγκαζέ με τη πρωτοτυπία της σύνθεσης, κλασσικά βήματα και γήινα κουνήματα λυγερών απίστευτης χάρης σωμάτων, τα συναισθήματά τους ανοιχτά σαν το ωραιότερο παραμύθι. Εκεί μετάνοιωσα πικρά που δεν είχα μαζί μου ένα ζευγάρι opera glasses για να δώ απο πολύ κοντά τα προσωπάκια των χορευτριών όταν εκδήλωναν, χαρά, αγάπη, νευράκια, απορία, θυμό, κούραση, αποδοχή και των ανδρών που χορεύοντας μας έλεγαν ότι ο απώτερος σκοπός τους έιναι ο έρως, φυσικά!.

Τα κοστούμια ήταν για όλα τα λεφτά. Λάμπανε τα χρώματα, οι περούκες γεμάτες άστρα, μπλέ μαλλιά, μέχρι και τον πύργο του Αϊφελ επάνω τους, τα φορέματα των χορευτριών ανάλαφρα σαν τα μπον-μπόν που είχαν οι τούρτες παλιά, πότε άσπρα με μαύρα, πότε με πορτοκαλιά άστραφταν τα χρώματα με τα συναισθήματα παρέα, πράσινα τα βελούδα των ανδρών με σκούρες τις κηλίδες του ιδρώτα απο τη προσπάθεια για τη μέγιστη απόδοση.

Συναίσθημα

Είχα πολύ αγωνία γιατί πρώτη φορά έβγαινα με τη μικρή μου ανηψιά (8 ετών) και δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Τι έπρεπε να κάνω, να τη πιάσω απο το χέρι ή να την αφήσω μόνη της?πείρα μηδέν. Η ίδια η πραγματικότητα μου σβήνει όλες μου τις αγωνίες. Αντίστοιχα και η μικρή ήταν προσεκτική. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Τελικά περπατούσε η κάθε μία μόνη της δίπλα-δίπλα και μαζί περνάγαμε τις διασταυρώσεις. Στο θέατρο πήγαμε στο φουαγιέ όπου ήπιαμε κάτι πρίν τη παράσταση, εκεί μου είπε τις αγωνίες της για το μέλλον σαν κοριτσάκι που μεγαλώνει, για το παρόν και το σχολείο της ενώ στα διαλείμματα της παράστασης γέλαγε με τη καρδιά της παρατηρώντας τις εκκεντρικότητες θεατών. Η μικρή κάνει μπαλλέτο και έχει και ταλέντο. Ξεχώρισε αμέσως τη πρίμα μπαλλαρίνα και κόλλησε επάνω στις κινήσεις της όλο ένταση.

Γυρίσαμε με ταξί γιατί ήταν αργά. Δεν μας άφησε στη πόρτα γιατί είμασταν σε διπλή κούρσα. Περπατήσαμε τα λίγα μέτρα ως το σπίτι μας σε έρημο αλλά φωτεινό δρόμο, στη μέση κιόλας, αργά τη νύχτα με το κοριτσάκι να κάνει πιρουέτες τα νέα βήματα που έμαθε..

Η καρδιά μου είναι μέσα στο φώς.

Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς

Είχα ένα ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας σήμερα και επειδή ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος ώσπου να έρθει η ώρα της συνάντησης είπα να πάω στο Νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς να ρίξω μιά ματιά.

Είδα 3 αξιόλογες εκθέσεις η πρώτη για τον σκηνογράφο-σχεδιαστή κοστουμιών Διον. Φωτόπουλο, μία τεράστια παρουσίαση με οτιδήποτε είχε σχέση με την προσωπικότητά του, τις συλλογές του, τα πορτραίτα που του είχαν κάνει διάφοροι ζωγράφοι, τα κοστούμια που είχε σχεδιάσει σε παραστάσεις, είχαν και ταινίες διάφορες απο αποσπάσματα θεατρικών παραστάσεων, πώς έντυνε τους ηθοποιούς με τα κοστούμια, πώς φρόντιζε τις μάσκες, τις διακοσμήσεις των διαδημάτων, μέχρι τα παπούτσια.. κούκλες ντυμένες με κουρέλια ή με μετάξια έδιναν στις συγκεκριμμένες παραστάσεις αίσθημα μεγαλείου..μουσική Στραβίνσκυ, η ιεροτελεστεία της άνοιξης, ταξίδι στο μέλλον, είτε είναι ιδεατό, είτε όχι..το ταξίδι δεν το χάνεις..

Η δεύτερη ήταν φωτογραφικό οδοιπορικό του Nίκου Οικονομόπουλου, ασπρόμαυρες κορνιζαρισμένες φωτογραφίες διαφόρων λαών, ο ταξιδευτής όργωνε με τη μηχανή του τα Βαλκάνια, την Τουρκία και την ενδοχώρα της, την Αλβανία, Σερβία, Ινδία, πάντα η κάμερα έπιανε στιγμές καθημερινότητας, ένα χωριό Ρόμ στην θήβα, παιδιά να παίζουν ξένοιαστα μέσα στα γκρεμίδια του Σεράγεβο..μία τρακαρισμένη Κράϊσλερ φάνταζε μπροστά σε ένα πλινθόκτιστο κτίσμα στη Ρουμανία.. Αλλο ταξίδι αυτό, μέσα στη στυφή πραγματικότητα μιάς άλλης γής, όπου δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι, δεν απολαμβάνουν όλοι το ίδιο..στυφά και πικραμένα τα πρόσωπα των επιζώντων της Σερβίας..ένα ταξίδι στη συνείδηση..που ξεχνάει ότι ναί μεν (ελευθερία) αλλά( φτώχεια, πόλεμος, γιατί?)...

Η τρίτη ήταν για τους πίνακες του θανόντος ζωγράφου Μανουσάκη..εκεί ακόμη και τα πιό ταπεινά αντικείμενα, ένα βάζο, ένα μολύβι ξεχασμένο, ένα καράβι μισοβουλιαγμένο αποκτούν χρώμα και υπόσταση. Από αδιάφορα αντικείμενα γίνονται τέχνη, γεμίζουν χρώμα και παίρνουν λίγη απο την ψυχή του ζωγράφου.. Μικροί σε μέγεθος οι πίνακες αποθανατίζουν ένα άλλο ταξίδι, στην οδό των ονείρων που ακόμη και οι αποβάθρες του Πειραιά μας χαιρετάνε πρόσχαρα.. "έλα"!!

Ευτυχισμένη αισθάνθηκα μετά τις εκθέσεις αυτές

Με χαρά λοιπόν κατευθύνθηκα πρός το πωλητήριο του Μουσείου, για να πάρω ένα αναμνηστικό απο όσα είδα, καμμιά καρτ ποστάλ..οτιδήποτε να μου θυμίζει τις όμορφες στιγμές που έζησα..Αυτό είναι κάτι που συνηθίζω..όταν πάω κάπου θέλω να αγοράσω κάτι, μιά ανάμνηση, ένα σουβενίρ..ας είναι και το τσολιαδάκι..οτιδήποτε να μου υπενθυμίζει τη στιγμή

Πλήρης η απογοήτευσή μου όταν είδα τι περιείχε αυτό το κατάστημα. Προσωπικές συλλογές κοσμημάτων απο χρυσά μέχρι πλαστικά, κεραμικά, κρύσταλλα που δεν εκτίθετο στο Μουσείο, αντίθετα..δεν είχαν καμμία σχέση..Οι τιμές δε υψηλές, τίποτα δεν είχε κάτω απο 50 ευρώ.. Ετριβα τα μάτια που απο αυτά που έβλεπα..

Υπήρχαν βέβαια κάποια φθηνώτερα βιβλία, ημερολόγια..κάτι μολυβάκια...

Το περιεχόμενο όμως του πωλητήριου του Μουσείου δεν είχε καμμία σχέση με τις εκθέσεις, ούτε ένας οδηγός δεν υπήρχε..

Από όσα Μουσεία έχω δεί και εδώ και στο εξωτερικό, πάντα οι του Μουσείου, προσπαθούν να προωθούν στο κοινό αντίγραφα των εκθεμάτων και να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το περιεχόμενο των εκθέσεων. Στο κυρίως κτίριο του παλαιού Μουσείου Μπενάκη..υπάρχουν ένα σωρό αντίγραφα, από πλαστικό έως χρυσό των εκθεμάτων, μαντήλια, κάρτες, μολύβια, βιβλία, πάζλς, τετράδια, παιχνίδια για παιδιά..για όλα τα βαλάντια..έτσι ώστε ο επισκέπτης να φύγει ευχαριστημένος..να εξασφαλίσει την ανάμνησή του..

Προφανώς το Μουσείο της οδού Πειραιώς, εκφράζει μία πλήρη αδιαφορία για τον επισκέπτη.. "δεν θα αγοράσεις αυτό που θέλεις εσύ, θα επενδύσεις σε αυτό που σου πουλάω εγώ" "επένδυση" είναι η λέξη γιατί εδώ δεν πρόκειται για απλές αγορές όταν ένα πλαστικό βραχιολάκι κοστίζει 65 ευρώ!!!

Επειδή λοιπόν πιστεύω ότι τα Μουσεία απευθύνονται σε όλο τον κόσμο και όχι στους ζάπλουτους και τους σνόμπ ας μου εξηγήσει κάποιος τι νόημα έχει ένα πωλητήριο με είδη άσχετα με το κυρίως κτίσμα που εκπροσωπεί. Είναι σαν να γράφει η επιγραφή του μαγαζιού μου "Φρουτεμπορική" και εγώ να πουλάω ζώνες. Και όχι φτηνές. Πανάκριβες, επώνυμες και ή δυνατόν και επίχρυσες!!!

Και ερωτώ.

Σε ποιούς απευθύνεται αυτό το πωλητήριο?