Πόσα πιάτα χρειάζεσαι;

Πιάτα έχουμε όλοι μας στο σπίτι μας για να τρώμε, για να τα δείχνουμε σκαρφαλωμένα στους τοίχους, πάνω απο τα τζάκια, στις κουζίνες, στα εξοχικά κλπ. Μερικοί απο εμάς έχουν τόσα πιάτα όσα χρειάζονται χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες, άλλοι ζούν για τις φιοριτούρες, έχουν απο 2 πρόχειρα σερβίτσια, 2 καλά + της γιαγιάς τους εκείνο με τα λουλουδάκια + του παπού τους εκείνο με τα γαϊδουράκια, ντουλάπια ολόκληρα με πιάτα. Και όλο πιάτα ψωνίζουν, απο εδώ τα χώνουν, απο εκεί τα χώνουν αλλά όταν κάνουν γεύματα τα εμφανίζουν όλα για να μπούν στο μάτι της πεθεράς, της νύφης, της φίλης (αγαπάμε τις φίλες μας αλλά τους μπαίνουμε που και πού στο μάτι - έτσι είναι οι φίλες), της κόρης κλπ.

Το πιάτο τείνει να γίνει είδος πρώτης ανάγκης, η μητέρα παροτρύνει, "βάλε στο πιάτο τη τυρόπιττά σου παιδί μου, θα μας γεμίσεις ψίχουλα" και οι μάγειροι ετοιμάζουν "πιάτα" εννοώντας ευχάριστα στο μάτι και στον ουρανίσκο εδέσματα σερβιρισμένα σε πιάτα στρογγυλά, τρίγωνα, τετράγωνα, μακρουλά, σκέτα, περίτεχνα.

Τα πιάτα έχουν μπεί στη ζωή μας απο παντού, εκπομπές γίνονται γι αυτά και απο την γλυκιά μας φίλη τη Τσαπερδώνα, και κάποια αναρτώνται στα μπαλκόνια μας για να μας προσφέρουν και άλλα κανάλια τηλεθέασης. Ηταν μάλιστα μιά εποχή που μέτραγα πόσα δορυφορικά πιάτα έχει η κάθε πολυκατοικία. Και όσες δεν είχαν απο ένα ανά διαμέρισμα σήμαινε, κεντρικό μεγάλο πιάτο στη ταράτσα.

Χθές όμως είδα αυτό.

στο μικρό μπαλκονάκι συνοικιακής πολυκατοικίας. Ολόκληρο σερβίτσιο απο δορυφορικά πιάτα!! Εμεινα άναυδη. Ούτε δορυφορικό σταθμό να είχε ο φίλος!! Καλά ΠΟΣΑ ΠΙΑΤΑ χρειάζεσαι πιά;

Εξήγηση έχει να δώσει κανείς ;

Τρέλλα σύννεφο

Μεσολαβώ για να νοικιαστεί ένα διαμέρισμα. Εβαλα μία αγγελία.

Γράφει η αγγελία "Ενοικιάζεται διαμέρισμα στο...Χ μέρος, γκαρσονιέρα, 1 μεγάλο δωμάτιο, μπάνιο, κουζίνα, Χ όροφος (χαμηλός), οδός Χ, 50 τετραγωνικά, κατασκευή πολυκατοικίας 70s, τιμή πολύ χαμηλή"

Με παίρνουν τηλέφωνο διάφοροι και έρχονται να το δούν. Το μόνο που προσέχουν είναι η τιμή και η περιοχή. Τα άλλα ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ.

Φάση Α. Ερχεται ένας το βλέπει και λέει: "Είναι παλιά πολυκατοικία, δεν έχει θέα θάλασσα, δεν έχει jacuzzi, περίμενα να έχει 2 τουλάχιστον δωμάτια, και να έχει αυτόνομη θέρμανση"

Ο άνθρωπος έχει πρόβλημα με τα μάτια του. Πές μου εσύ τι είδους γκαρσονιέρα 1 δωματίου θα ήταν με 2 δωμάτια, θέα θάλασσα σε προαστειο που δεν είναι κοντά στη θάλασσα, με γιακούζι και αυτόνομη θέρμανση της δεκαετίας του 70 που δεν είχαν εφευρεθεί!!!!!.

Φάση Β Ερχεται ένα αντρόγυνο με 2 παιδιά. Απορούν ότι το ένα και μοναδικό δωμάτιο δεν τους χωράει. Με κατηγορούν ότι είναι μικρό το 1 δωμάτιο για 4 άτομα! Επρεπε η γκαρσονιέρα να έχει τουλάχιστον 6 δωμάτια με τα ίδια λεφτά. Μα δεν θα λεγόταν γκαρσονιέρα τότε-εξάρι θα ήταν. Τίποτα. Συννενόηση μηδέν!

Φαση Γ. Ερχεται ένας, το βλέπει, του κάνει εφόσον είμαι διατεθειμένη να ξηλώσει το παρκέ, γιατί θελει να βάλει εξαρτήματα της δουλειά του (σιδεράς). "Μα είναι κατοικία, όχι επαγγελματική στέγη", του λέω. "Το ίδιο κάνει" μου απαντάει, "σε μάντρα μεγάλωσα"!!!

Φάση Δ. Ερχονται 3 πανέμορφες Ρωσίδες. Μου δηλώνουν ότι είναι καλλιτέχνες. Μιά χαρά είναι το σπίτι μόνο που το γνωστό άσπρο χρώμα στους τοίχους δεν τις εμπνέει. Θέλει να βάψει τους τοίχους σιέλ επάνω που να σκουραίνει κάτω και το ταβάνι κοκκινωπό, σαν ηλιοβασίλεμα.. "Δώστε ενοίκιο 2000 ευρώ το μήνα και βάφτε το όπως θέλετε", της λέω. Δεν θέλει. Οπότε αρνούμαι να της το νοικιάσω. Απορεί που αρνούμαι. Προσπαθεί να με πείσει για τη μαγεία των χρωμάτων.

Φάση Ε. Ερχεται ένα άντρας με το φίλο του. Μιά χαρά φωλίτσα είναι για την αγάπη τους. "Αναρωτιέται πώς θα το πάρουν οι γείτονες" μου λέει. "τι σας νοιάζουν οι γείτονες" τον ρωτάω. Μα πώς! Η γνώμη τους μετράει.."μας αρέσει να μας βιντεοσκοπούν"..ντόϊνγκ!

Αυτά απο την πρώτη μέρα..έχουμε να δούμε κι άλλους ως το τέλος της εβδομάδας.

Ακριβές διακοπές & παντεσπάνι

Ακούω στη τηλεόραση αγανακτισμένους ανθρώπους να παραπονιούνται για την ακρίβεια των διακοπών, με τιμές-χαράτσι απο τα εισιτήρια, προχωράμε στη δαγκωνιά της παραμονής του ξενοδοχείου-πανσιόν-δωματίου και του κεφαλικού (φόρου) που πέφτει για τη διαβίωση. Πού; Οχι σε εξωτικό νησί, μπά σε Κυκλάδες, Σποράδες κυρίως, Κρήτη και παραθαλάσσια ενδοχώρα.

Και λέει και κάποιος το φοβερό "με τα ίδια λεφτά για 10 μέρες στη Κρήτη - πάω στη Γερμανία ή στη Ν. Αμερική και μου περισσεύουν κιόλας χρήματα".

Με την ακρίβεια που έχει χτυπήσει τα πάντα, γιατί να παιδευόμαστε γυρεύοντας το παντεσπάνι της Ελλάδας, γιατί να δίνουμε ΕΜΕΙΣ το πράσινο φώς στους συμπατριώτες μας- απατεώνες να ανεβάζουν τις τιμές σε όλα επειδή ζητάμε; Nα μη ζητάμε. Να μη πάμε Κρήτη-Σαντορίνη-Μύκονο που γδέρνουν τον κόσμο, να πάμε κάπου φτηνώτερα. Καλά, λέει κάποιος, θα αφήσουμε τους συμπατριώτες μας που ζούν απο τον τουρισμό να ψοφίσουν;

Ναί βρε παιδιά, αυτό θα κάνουμε. Η θα ρίξουν τις τιμές ή ας ψοφίσουν!

Δεν μπορεί ο ένας να ζορίζεται οικονομικά και ο άλλος να κάνει μπάνιο στο παντεσπάνι!

Τι είναι καλύτερα να δουλεύετε όλο το χρόνο για 10 μέρες στη Πάρο, με ακριβό εισιτήριο, ωραία κατουρημένη θάλασσα, κουνούπια μεγάλα σαν τζιτζίκια να σας κάνουν υποδοχή με μπάντα πνευστών, πανάκριβο ξενοδοχείο, χάλια φαγητό αλλά τη διεθνούς φήμης Νένα Γκομενένα να λιαζεται δίπλα σας παρέα με τον ζεν πρεμιέ Georges Tonpisoperno να κάνει τζίρο στο μαγαζί ή να κάνετε το γύρω της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Ν. Αμερικής, να σας φερθούν ευγενικα, όμορφα, να δείτε μέρη, να νοιώσετε ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Θα σας έρθει και φθηνώτερα.

Μπάνια; Δεν θα κάνουμε μπάνια φέτος; Κάντε τα στην όποια παραλία βρείτε άδεια. Κάντε και στη μπανιέρα. Καντε οτιδήποτε, αρκεί να αναγκάσετε τους βασιλιάδες της αισχροκέρδειας να ρίξουν τις τιμές.

Ας πρωτοτυπήσουμε λίγο και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε Ευρώπη που προσκαλεί τον τουρισμό ΧΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ τον επισκέπτη όχι στύβοντάς τον να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει!

Αγίας Μαρίνας σήμερα

Περίεργη μέρα σήμερα που ξεκίνησε με πολλά τρεχάματα.
Κατ' αρχήν να ψωνίσω κάτι να βάλω το βράδυ (είναι και οι εκπτώσεις- ευτυχώς) και να πάω στο κομμωτήριο για .....ρεκτιφιέ που έλεγε και η γιαγιά μου

που όμως γίνεται μετ' εμποδίων γιατί έχω το κινητό στο χέρι να δέχομαι ευχές. Μετά έχω να πάω για ψώνια σε γλυκά-ποτά-τραλα-λά για όλα τα γούστα

για τους γλυκατζήδες-μεζεδολάτρες-πότες έχουμε αυτά ( ο αρκούδος δεν συμπεριλαμβάνεται)

για τα παιδάκια αυτά
για τα πουλιά του ουρανού





για τα σκυλιά της γειτονιάς
Για τις αδέσποτες γάτες




Το βράδυ αναμένεται και ο Κ με διάφορα δώρα παραμάσχαλα για να με βγάλει έξω

"Μη με αγκαλιάζεις

..γιατί δεν σε θέλω.

Δεν θέλω να μ' αγγίζεις, οι παιδικές σου ιδρωμένες παλάμες με λερώνουν.

Με πνίγεις, τ' ακούς? Φύγε"

"Συγνώμη μαμά, δεν το έκανα επίτηδες " είπε ο 8χρονος μικρός και απομακρύνθηκε, πήγε στο άλλο δωμάτιο να παίξει με κάτι αεροπλανάκια

Την αγριοκύτταξα. Είδε το μάτι μου που γυάλιζε και το πήρε το γράμμα.

Τα μάσησε απολογητικά και μου εξήγησε:

"Δεν το μπορώ το παιδί να τυλίγεται κοντά μου, θέλει να με πασπατεύει συνέχεια, ακόμη και στο κρεββάτι μου θέλει να κοιμάται. Γι αυτό το έβαλα εσωτερικό στο σχολείο, που είναι μέν δίπλα στο σπίτι, αλλά τουλάχιστον δεν θα τον έχω συνέχεια δίπλα μου. Θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο να ψάξω για άλλο σύζυγο"

Ο διάλογος αυτός έγινε σπίτι μου στις 30 Ιουνίου. Η "μητέρα" αυτή ήταν η Ιρλανδή "φίλη μας", που πέρυσι έχασε τον 47 χρονο σύζυγό της απο καρκίνο, τον Τζό φίλο του Κ.

Η μητέρα αυτή έχει δύο παιδιά, το 8χρονο αγοράκι που θέλει ν' αγκαλιάζει όλο τον κόσμο γιατί του λείπει απίθανα η ανθρώπινη επαφή και ο μπαμπάς του που τον είχε σχεδόν πάντοτε αγκαλιά και μία 19χρονη κόρη που ζεί σε άλλη πόλη σπουδάζοντας. Εκείνη έχει βρεί άλλους να την αγκαλιάζουν.

Τη πλακώνεις στο ξύλο αυτή τη μάνα ή δεν την πλακώνεις?Εμεινε το παιδί ορφανό απο πατέρα και η μάνα του το κάνει ορφανό και απο τη μητέρα με τη κάθε της κίνηση.

Της τα είπα ένα χεράκι, δεν έδειξε να κατάλαβε, μου είπε ότι επειδή έμεινε μόνη δεν μπορεί να κάνει συνέχεια τη νταντά, μεγάλωσε ο μικρός, ας τα βγάλει πέρα μόνος του, εκείνη χρειάζεται να βρεί έναν ευκατάστατο σύζυγο για να τους παρέχει υλικά αγαθά, σπουδές κλπ που με τον μισθό της όπως είναι τώρα δεν μπορεί. Απίθανος ο εγωϊσμός της, μου έσπασε τα κόκκαλα. Μου ερχόταν να πιάσω το μπώλ του παγωτού να της το πετάξω στη μούρη.

Καημένο παιδί.

Ιστορία για μικρούς και για μεγάλους

Μια φορά και έναν καιρό, ένα απογευματάκι αρχές Ιουνίου, μία συντροφιά 3 ατόμων ( ο ένας απο τους 3 ήταν ο Κ) καθόταν στα τραπεζάκια έξω ενός κεντρικού εστιατορίου της Αθήνας, στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, στη δροσιά και απολάμβαναν τη μπυρίτσα τους μαζί με διάφορα μεζεδάκια.

Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια τους μία παρέα 4 ατόμων πέρασε απο μπροστά τους. Περπατούσαν γρήγορα με βήμα, στοιχειμένοι (ο ένας τους έδινε και τέμπο βαδίσματος), φορούσαν μαύρες κουκούλες και κρατούσαν απο 2 βόμβες μολότωφ ο καθένας τους. Ανέβαιναν προς τα Εξάρχεια, όπως απεδείχθει αργότερα, για να κάψουν το βιβλιοπωλείο του Γεωργιάδη.

Ο εστιάτορας, με το που είδε τους κουκουλοφόρους να περνάνε, κατέβασε τα ρολλά του καταστήματός του, αφήνοντας τους 3 πελάτες που τρώγανε εκτεθειμένους στο πεζοδρόμιο!!!! Εκεί άρχισε ο Κ να αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει, να μείνει; Να φύγει; Μήπως γίνουν τίποτα φασαρίες; Ποιά η θέση τους; Δεν κάνανε τίποτα απο το να παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό. Ετσι είδαν να διέρχονται το δρόμο, περιπολικά, διμοιρίες των ΜΑΤ και καλπάζοντες αστυνομικοί. Ακούστηκαν εκρήξεις, μύρισαν καπνό, φωνές, σφυρίγματα, σειρήνες και μετά...ησυχία.

Σηκώθηκαν και τα ρολλά πίσω τους, ο δρόμος μπροστά ερήμωσε, η ζωή συνέχισε τη πορεία της σαν να μην έγινε τίποτα. Ο κόσμος συνέχισε να περπατάει στο δρόμο, κυρίες με τα σκυλάκια τους έβγαινα και φοιτητές παντού. Λές και αυτό που συνέβει μισή ώρα πρίν να ήταν η παρένθεση της καθημερινότητας, η μία απο τα ίδια!!

Μπορεί αυτό που έτυχε στον Κ, να τύχει και στον καθένα μας αφού ζούμε στην Ελλάδα της παράνοιας!

Τέλος του παραμυθιού που είναι και πραγματικότητα. Για να ενημερώνονται οι μικροί και να αδιαφορούν οι μεγάλοι!

Θεσσαλονίκη-Εδεσσα-Ναουσα-Γρεβενα-Καλαμπάκα

Αναχώρηση απο Αθήνα νωρίς το πρωϊ για να μη πέσουμε σε κίνηση. Επιτέλους μία φορά να μη βρέχει, να δούμε και λίγο τοπίο. Τα πρώτα 300 χλμ, λίγο βαρετά, κάμπος, κάμπος, κάμπος και πολλά φορτηγά. Βαρέλες, νταλίκες, βυτιοφόρα. Χαμός. Μεγάλη δραστηριότητα πρός τα βόρεια. Η μόνη καινοτομία η νέα χάραξη του Μαλλιακού, ο δρόμος να περνάει μέσα απο τα τούνελ. Ωραίος δρόμος. Μόνο που για να στηθεί, χρειάστηκε να γίνει σαν το γεφύρι της Αρτας. Ντροπή μας.

Πρώτη επίσημη στάση στον Αγιο Παντελεήμονα για να φάμε κάτι. Βρήκαμε ένα ωραίο ταβερνάκι ψηλά στο βουνό, κοντά στο κυρίως χωριό, ένα χωριό που το βλέπεις με τα πόδια, γιατί τα αυτοκίνητα απαγορεύονται. Αυτό μ' αρεσε!

Κάτσαμε να φάμε... αυτή τη θέα. Το μάτι έφθανε απο τη Λεπτοκαρυά έως και το Λιτόχωρο. Απίθανα τα χρώματα και η παραλίες. Μαγευτική η στάση και αρκετα δροσερή!Συνεχίσαμε μετά για Πλαταμώνα, όπου το τοπίο έγινε καθαρά Μακεδονικό. Συστάδες απο λεύκες παντού και βιομηχανίες στο δρόμο μας. Εργατικός βοράς, καλλιεργητής κάμπος, ασθμαίνουσα, βιαστική Αθήνα, ραχατίζουσα δημοσιούπαλληλική Πελοπόννησος. Σορυ κιντς, δατς δε τρουθ!

Αφιξη στη Θεσσαλονίκη αργά το απόγευμα. Ξάπλα στο ξενοδοχείο με θέα όλη τη πόλη και ξεκούραση
Το βράδυ, φαγητό σε ένα ταβερνάκι κοντά στο κύμα, τη Μαρίδα. Τα μύδια τετράπαχα, 3 μερίδες πήραμε, αλλά και το σκουμπρί, όνειρο. Εκεί στενοχωρηθήκαμε λίγο γιατί ο Κ έχασε το κινητό του, κάπου του έπεσε ή του το βούτηξαν απο το τραπέζι 2 γυφτάκια που περιφερόντουσαν πουλώντας λουλούδια. Ακούμε να γίνονται τέτοια στους άλλους, αλλά δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας προκύψουν.

Την επομένη το βράδυ βγήκαμε έξω με συγγενείς για φαγητό και περάσαμε και απο του Χατζή (που είχα φαγωθεί να πάω)και καθίσαμε. Τον χτύπησα άσχημα τον κύριο, έφαγα 3 γλυκά και πήρα και για τους Αθηναίους γνωστούς και φίλους.. (Μη το πείτε πουθενά, την επομένη το πρωϊ ξαναπήγα κρυφά, μετά ξαναπήγα το απόγευμα και άλλες 3 φορές ώσπου να φύγουμε) . Επειδή δεν τρώω ξηρούς καρπούς, ήθελα να δοκιμάσω τη τεράστια ποικιλία του σε παγωτά, κρέμες και καϊμάκια μωρέ!

Περάσαμε όμορφες στιγμές με κοντινούς συγγενείς ξαδελφάκια και το υπέροχο νεοαποκτηθέν μωρό τους (ένα γλυκύτατο, κοινωνικό κοριτσάκι μέσα στα χαμόγελα), αισθανθήκαμε θεϊκά για το μωρό και για την υπέρτατη χαρά τους. Να τους ζήσει με υγεία.

Θεσσαλονίκη μέσα στη πόλη δεν πήγαμε για βόλτες, την έχουμε δεί. Πήγαμε για φαγητό σε μέρη που μας υπέδειξαν και κυρίως για βόλτες στα πέριξ.

Εδεσσα, με τα νερά της

και Νάουσα με τα κρασιά της. Επεσα σε μία κάβα και κάτι τουριστικά..τα τάραξα και τα δύο. Ηδη τώρα που σας γράφω τα πρώτα δύο μπουκάλια κρασί Δαλαμάρας, τα έχουμε πιεί. Αγ. Νικόλαος, ένα μέρος ονειρικό μέσα στα δένδρα ποτάμια με μπόλικο νερό έτρεχαν. Φάγαμε και κάτι γευστικότατες πέστροφες σε ένα απο αυτά.

Επιστρέφοντας πρός Αθήνα πήραμε την Εγνατία οδό μέχρι τα Γρεβενά, όπου μάταια έψαχνα για μανιτάρια. Δεν υπήρχε τίποτα, όλα τα μαγαζιά κλειστά. Γιατί βρε παιδιά; Αμα δεν πάρει ο τουρίστας, ποιός θα πάρει;

Στο δρόμο για Τρίκαλα, πέσαμε στο Βενετικό, ένα φαράγγι με υπέροχα νερά, σμιλεμένα βράχια και κατάφυτο. Τρίκαλα - Καρδίτσα - Καλαμπάκα όπου σταματήσαμε λίγο στα Μετέωρα και για διανυκτέρευση. Ξέχασα το κινητό μου στο ξενοδοχείο. Μου το στείλανε μετά με κούριερ. Αφείστε που παραπάτησα και έφαγα μία ξεγυρισμένη τούμπα με αποτέλεσμα να έχω ένα παχουλό καρούμπαλο. Ηπια πολύ τσίπουρο στη Σαλονίκη φαίνεται.

Την επομένη φύγαμε νωρίς και ήρθαμε Αθήνα..μιά Αθήνα βραστή. :-(

Ομορφα περάσαμε, κυρίως με εναλλαγή παραστάσεων. Κσνένας δεν μας μούτζωσε, όταν πηγαίναμε σαν τις μεθυσμένες κότες στον Περιφερειακό ψάχνοντας για τη σωστή έξοδο, ούτε μας έβρισε όταν μπαίναμε σε μονόδρομους ανάποδα. Αυτό κι αν είναι πρόοδος!

Θεσσαλονίκη, ευχαριστούμε πολύ
(Κάμπους γεμάτοι ηλίανθους συναντήσαμε πολλούς)

Νέο ξεκίνημα απο Θεσσαλονίκη

Εχω χαθεί απο τα τρεξίματα και τις εντυπώσεις. Για τρείς μέρες είχα τους Ιρλανδούς στο σπίτι, τη μάνα και το αγοράκι μόνο. Εκείνη που έκανε τον νεκρό της σύζυγο σελιδοδείκτη και μας τον έστειλε. Εχω γράψει γι' αυτό πρίν. Αυτές τις 3 μέρες τα συναισθήματά μου με λούζανε μαζί με τις προκλήσεις της πραγματικότητας. Εκεί όπου άλλα ακούς να λένε, άλλα βλέπεις και άλλα ψυχανεμίζεσαι. Εκεί όπου η πραγματικότητα γίνεται στυγνή και συνάμα λυσσαλέα αφύσικα κατατρεγμένη. Οι εντυπώσεις καρφώθηκαν μέσα στο μυαλό μου, προσωρινά θα τις βάλω στη κατάψυξη. Θα βγούν και θα τις αναλύσω μαζί σας. Οχι όμως τώρα. Δεν μπορώ να καταστρέψω το τώρα μου.

Ετοιμάζομαι για ολιγοήμερες διακοπές. Ποτέ μου δεν μ' αρεσαν οι διακοπές των 30 ημερών όπου αράζεις κάπου, ξεκουράζεσαι, διασκεδάζεις και τελικά βαριέσαι. Προτιμώ τις μικρές αλλά πλούσιες σε εικόνες και εμπειρίες αποδράσεις, μου έχει μείνει φαίνεται το χούϊ απο τα επαγγελματικά ταξείδια. Χούϊ είναι αυτό, όχι παίξε - γέλασε.

Εχω δύο χρόνια να ανέβω στη Θεσσαλονίκη, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Τη προτιμώ απ' ολα τα νησιά του Αιγαίου, απ' ολες τις πόλεις της ενδοχώρας. Αισθάνομαι σαν να ανήκω στα τείχη της, , στα φροντισμένα παρτέρια, στην θέα του Λευκού Πύργου, στα ουζερί και στο τσίπουρο που σερβίρεται σε νεροπότηρο. Δεν είμαι Θεσσαλονικιά, εν τούτοις σαν πατρίδα μου τη νοιώθω. Είμαι αυτό που αισθάνομαι. Είναι οι άνθρωποι, οι άγνωστοι μαγαζάτορες που χαμογελούν στους περαστικούς επειδή έχουν ζεστή καρδιά. Μου λείπει η απλότητα της πόλης. Βαρέθηκα τους δήθεν πολιτισμένους, ψαγμένους Αθηναίους - χέστε με παιδιά.

Βεβαια η Θεσσαλονίκη έχει και ανάγωγους οδηγούς που άμα βλέπουν αθηναϊκές πινακίδες αρχίζουν τις βρισιές και τα φάσκελα. Τα ίδια και χειρότερα κάνουμε και εμείς όταν βλέπουμε τουρίστες απο την επαρχία. Φαίνονται σαν μύγες μές το γάλα. Φάσκελα δίνουμε, φάσκελα τρώμε, μιά χαρά ισορροπία.

Χθές πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη και δανείστικα ένα βιβλίο της Σλαβένκας Ντράκουλιτς "Σαν να μην είμαι εγώ", εκδ. Ελληνικά γράμματα, με σκοπό να το πάρω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Αστεία πράγματα. Το διάβασα μέσα σε 2 ώρες μονοκοπανιά τη νύχτα. Δύσκολο βιβλίο. Μιλάει για πράγματα που δεν θέλουμε να ακούμε, πόσο μάλλον να βλέπουμε. Στο πόλεμο της Βοσνίας το '92, όταν οι Σέρβοι έβαζαν τις αιχμάλωτες γυναίκες σε στρατόπεδα και τις βίαζαν-βασάνιζαν-σκότωναν ομαδικά για μήνες. Μία δασκάλα επέζησε της ατίμωσης και της ψυχικής απαλλοτρίωσης. Εκανε και παιδί αγνώστου πατρός. Κατα τ' αλλα η Ελλάδα πάντα υποστήριζε και υποστηρίζει τους Σέρβους. Ξέρω, ξέρω, τα πολιτικά κλπ κλπ. Η ντροπή όλη δική μας.

Δεν θα πάρω βιβλίο στη Θεσσαλονίκη, μόνο το πρόγραμμα που έφτιαξα, χάρτες και σταυρόλεξα. Και τη ψηφιακή.

Θέλω κάτι καινούργιο , αρκετά αναλώθηκα ψάχνοντας μέσα στις καρδιές των άλλων.

Καλό μας ταξείδι και...εις το επανιδείν.

Bookmark

Εκλεισε χρόνος απο τότε που πέθανε ο κολλητός του Κ ο Τζό (ετών 46) . Με την οικογένειά του δεν έχουμε πολλά-πολλα, ο θανών ήταν ο φίλος μας, αυτός που ερχόταν συχνά και μας έβλεπε, αυτός με τον οποίον τηλεφωνιόταν ο Κ σχεδόν καθημερινά μέσω skype, αυτός που σκορπούσε τη χαρά και το γέλιο, η γυναίκα του άλλος άνθρωπος, πιο απρόσιτη. Τη γαϊδουριά της βέβαια την έκανε πέρυσι όταν μας έγραψε ότι δεν θέλει να ξαναδεί Ελλάδα και Ελληνες στα μάτια της και μας πόνεσε πολύ, τη συγχωρήσαμε γιατί συχνά ο πόνος μας κάνει σκληρούς και όταν όλα ξεθωριάσουν συχνά μετανοιώνουμε.

Λάβαμε χθές ένα δεματάκι. Που είχε μέσα μία καρτα απο τη Ν. Αφρική (ήταν επιθυμία του Τζό να σκορπίσουν τη στάχτη του εκεί) και ένα μάτσο σελιδοδείκτες. Είχαν τυπώσει τη φωτογραφία του νεκρού μας φίλου επάνω στους σελιδοδείκτες. Οχι όταν ήταν καλά, αλλά όταν έκαμε χημειοθεραπεία και είχε μείνει ένα κρανίο με πελώρια μάτια. Και περούκα που φάνταζε καλοχτενισμένα ξένη επάνω του.

Φρικάραμε. Μετά απο τόσο καιρό...να σου έρχεται αυτό!

Η χήρα του, έκανε τον φίλο μας bookmark, να τον βάζουμε στις σελίδες των βιβλίων που διαβάζουμε και να υποφέρουμε βλέποντας τον, αναθυμώμενοι την αγωνία του ξανά και ξανά. Η λήθη να μην έρχεται ποτέ. Λές και δεν έχουμε φωτογραφίες των όμορφων στιγμών που περάσαμε πρόπερσι όταν πήγαμε το μεγάλο μας ταξείδι, Αθηνα-Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Κομοτηνή - Θεσσαλονίκη - Βεργίνα - Μετεωρα - Καλαμπάκα -Αθήνα. Λές και δεν έχουμε ζήσει γλυκές ώρες μέσα στο γέλιο και στη χαρά. Λές και δεν έχουμε περάσει αγωνίες όταν του διεγνώσθει το αδενοκαρκίνωμα. Λές και δεν συμπάσχαμε όταν στα γρήγορα προσπαθούσε να μαζέψει τα οικονομικά του όσο μπορούσε για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Λές και δεν τον είχαμε μέσα στην καρδιά μας. Ακόμη τον έχουμε.

Φρικάραμε!

Το καταλαβαίνω, είναι άλλη κουλτούρα. Οπως και ενα δίμηνο πρίν πεθάνει του έκανε η γυναίκα του εικονική κηδεία σε μεγάλο ξενοδοχείο, με μουσικές και με προσκλήσεις γνωστών και συγγενών. Οταν ο μελλοθάνατος ήταν ζωντανός ακόμη..και έβλεπε όλους να τον κλαίνε προτού πεθάνει. Μακάβριο μου ακούγεται, "συνηθίζεται μου είπαν"..χέστηκα αν είναι άλλης κουλτούρας, εμείς δεν πήγαμε.

Τώρα τον έκανε σελιδοδείκτη Αύριο θα τον κάνει μπρελόκ, σου βέρ, σου πλά, μπλουζάκι, στάμπα για την κωλότσεπη του μπλου τζήν, σημαιούλα, φανέλλα, σιδερότυπο, μαγνητάκι ψυγείου, αγαλματάκι, ακόμη και μπαλόνι. Ισως για να τον θυμάται. Ισως για να αναγκάζει τους αλλους να τον θυμούνται όταν κωπηλατούσε μαζί με τον βαρκάρη..για Αχέρωντα.

Αλλης νοοτροπίας άνθρωποι. Τόπαμε.

Για μια φορά όμως είμαι ευχαριστημένη που είμαι απο αυτή την άλλη κουλτούρα που σέβεται τους νεκρούς.

Βίοι παράλληλοι;

Επεισόδιο πρώτο
Χθές το απόγευμα που επέστρεφα, ήθελα να βάλω το αυτοκίνητο στο υπόγειο πάρκινγκ. Βγάζω φλάς αριστερά και διαπιστώνω ότι κάποιος είχε σταματήσει ακριβώς μπροστά. Ευτυχώς ήταν μέσα. Του κορνάρω για να φύγει. Τίποτα. Του ξανακορνάρω πιο έντονα αυτή τη φορά. Ενας νεαρός γύρω στα 25 βγαίνει έξω απο το αυτοκίνητο που με εμπόδιζε. Και γίνεται ο εξής διάλογος:

Μ : "Σας παρακαλώ μπορείτε να το μετακινήσετε λίγο πιο μπροστά να στρίψω να μπώ στο πάρκινγκ;"

Νεαρός : "Αει στο διάλο μωρή απο εδώ, δεν πάω πουθενά".

Τι του λές τώρα που βρίζει στα καλά καθούμενα;

Βεβαίως μουλάρωσα, τραβηξα χειρόφρενο στη μέση του δρόμου με αυτοκίνητα πίσω να μαζεύονται και άρχισα να του κορνάρω συνέχεια.

Αυτός να χειρονομεί, να με στολίζει με τα χειρότερα επίθετα. Αλλο να σας τα λέω και άλλο να τα ακούτε. Εντάξει είχε ζέστη χθές, δεν είναι δικαιολογία αυτή για τέτοιο παραλήρημα!! Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ήρθε μία γειτόνισσα που μένει απο πάνω, ευγενεστάτη, είδε τι γινόταν, έτρεξε πρός εμένα και μου είπε ότι ο γάϊδαρος ήταν υπάλληλος στην εταιρεία που δουλεύει, είχε περάσει να τη πάρει..

"Να μας συγχωρείτε πολύ" και μετά με αυστηρή φωνή του είπε να το τσουλήσει το αμάξι 3 μέτρα πιο μπροστά, ώστε να μη κλείνει την είσοδο του γκαράζ!

Επεισόδιο δεύτερο.

Χθές το πρωϊ, κινήθηκα με το τράμ! Είχα καθίσει κιόλας, μια χαρά ήμουνα. Μπροστά μου καθόντουσαν δύο μετανάστες, μάλλον Ινδικής καταγωγής γύρω στα 25. Σε κάποια στάση μπήκε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με σόρτς, τα μπανιερά τους, προφανώς πηγαίναν θάλασσα νότια. Οι ηλικιωμένοι ήταν ευσταλείς, ο άντρας γύρω στα 70 ή και παραπάνω και δεν του φαινόταν, αδύνατος με το καπελάκι του και τα πάνινα παπούτσια, η γυναίκα καλοθρεμμένη αλλά ζωηρή. Αμέσως σηκώθηκαν οι μετανάστες να τους δώσουν τη θέση τους. Δεν ήταν απαραίτητο να σηκωθούν, οι άνθρωποι δεν έπασχαν απο τίποτα. Εκεί, σώνει και καλά να τους καθίσουν.

Και σκέφτομαι τις δύο συμπεριφορές. Οι ηλικίες σχεδόν ίδιες. Οι κουλτούρες..τελείως διαφορετικές. Οι καλοί τρόποι μάλλον διεθνείς. Σίγουρα όλες οι μάνες του κόσμου θέλουν τα παιδιά τους να είναι ευγενικά.

Το αποτέλεσμα..

Και μου το έλεγε ένας γνωστός μου. " Οι Πολωνοί εργάτες που δούλευαν στην οικοδομή άκουγαν κλασσική μουσική την ώρα που μας έβαζαν τα πλακάκια"

Tα μεταλλαγμένα 3+1

Με κάλεσε ο Σουρωτήρης σε άλλο ένα μπλογκοπαίγνιο. Να γράψω 3 ψέμματα και μία αλήθεια για μένα και ν' αφήσω τους άλλους να μαντέψουν!! Απίστευτα πράγματα. Πού να ξέρουν οι άνθρωποι τι και τι ισχύει για τον οποιονδήποτε εικονικό τους φίλο. Εδώ δεν ξέρουμε τι ισχύει για τους κοντινούς μας ανθρώπους. Οσο για τα ψέμματα έχω πεί τόσα που έχω χάσει το λογαριασμό πιά, στην πραγματική ζωή. Ας γίνει το μπλόγκ η εξαίρεση. Σπάω τη μπάνκα και γυρίζω τον τροχό ανάποδα.

Δύο αλήθειες και δύο ψέμματα.


1) Μ' αρέσει να εξερευνώ νέα μέρη χωρίς καμμία προετοιμασία, έτσι με βάρκα την ελπίδα και όπου με βγάλει, κάτι σαν το camel trophy
2) Εχω καπνίσει μαριχουάνα περισσότερο από μία φορά
3) Εχω παντρευτεί 3 φορές ως τώρα
4) Μ' αρέσει να τροποποιώ μία συνταγή όταν μου λείπουν υλικά. Να αφήνω ελεύθερη την φαντασία μου να οργιάζει.

Αϊντε με τις υγείες σας!
Ας συνεχίσει παρακαλώ όποιος αντέχει.

Ιδιωτικά ΚΤΕΟ

Μετά απο αυτά που είχα τραβήξει πρίν 2 χρόνια στα δημόσια ΚΤΕΟ για να περάσω το αυτοκίνητό μου, είπα φέτος να πάμε σε ιδιωτικό μετά απο ραντεβού.

Σηκωθήκαμε λοιπόν το προηγούμενο Σάββατο και πήγαμε σε ένα νέο ΚΤΕΟ κοντά σχετικά στο σπίτι μας. Ηταν σε έναν πολύ όμορφα περιποιημένο χώρο, με άψογη υποδοχή απο ευγενέστατες κοπέλλες.Πήραν τα στοιχεία μας, μας πέρασαν σε ένα καθαρό όμορφο σαλόνι πελατών με μία τηλεόραση 40άρα πάνω απο το κεφάλι μας να παίζει αλλά χωρίς ήχο (καλόοο) είχε μηχανάκια για καφέ, αναψυκτικά, νερό κλπ...για να περιμένουμε.

Πίσω μας ο χώρος της εξέτασης των οχημάτων καθαρός σαν χειρουργείο και αστραφτερός. Ετριβα τα μάτια μου. Καμμία σχέση με το αντίστοιχο ΚΤΕΟ στον Αλιμο που σιχαινόσουνα να πατήσεις, πόσο μάλλον ν' αγγίξεις.

Σε μία ώρα είχαμε τελειώσει. Ενας ευγενέστατος τεχνικός μας έδωσε τα χαρτιά μας, μας υπέδειξε τι πρέπει να διορθώσουμε στους τροχούς (μία ευθυγράμμιση), μας άφησε το αυτοκίνητο μπροστά-μπροστά, μας χαιρέτησαν, και μας ξαπόστειλαν

Κόστος 96 ευρώ.

Χαλάλι τους!

"Ποτέ μη λές ποτέ"

Με κάλεσε σε αυτό το παιχνίδι η So far, να γράψω κάτι για μία έκφραση που λέω αρκετά συχνά και κατά κάποιο τρόπο με χαρακτηρίζει. Εσπασα το κεφάλι μου τι να γράψω γιατί πολλές είναι οι φράσεις που τις έχω ψωμοτύρι, ο τίτλος όμως του άρθρου κέρδισε τον αγώνα με διαφορά μεγαλύτερη του στήθους..

Πόσες μα πόσες φορές έχω βγάλει κλισέ συμπεράσματα ότι "ποτέ πλέον δεν θα κάνω αυτό" , "ποτέ πλέον δεν θα αισθανθώ εκείνο" και κάθε φορά τρώω κάτι ανάποδες, κάτι φάσκελα που λέω και καλά να ήμουνα 15 ετών χωρίς τη πείρα της ζωής να τρώω τις ανάποδες, αλλά ακόμη και τώρα που είμαι αυτή που είμαι..είναι ανήκουστο να συνεχίζει το βιολί του μεταλλαγμένου ποτέ.

Προφανώς θεωρώ ότι η εμπειρία είναι μία, ανεπανάληπτη με τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι στη δεδομένη στιγμή!

Αγγούρια καλαβρέζικα

Ερχεται η επόμενη στιγμή, η επομενη εμπειρία και μου βάζει τρικλοποδιά. Πέφτοντας λοιπόν μονίμως ανάσκελα, ατενίζω τον ουρανό και δεν πιστεύω ότι την πάτησα για μία ακόμη φορά..

Μερικά παραδείγματα

Ελεγα παλιά

1) "ποτέ δεν θα κάνω κάμπινγκ, είναι κουραστικό"

Μετά πήγαμε με μία συμφοιτήτριά μου σε ένα νησί, στήσαμε μετά απο ώρες τη σκηνή σε λάθος έδαφος, ήρθε η θάλασσα και μας πήρε..την ξαναστήσαμε και έβρεξε και την ξαναστήσαμε και το έδαφος είχε πετρούλες, μυρμηγκάκια, βαθουλωματάκια και εμείς κοιμώμασταν κάτω χωρίς στρώματα που δεν είχαμε μαζί μας. Γυρίσαμε στο σπίτι μας σαν να μας είχε πατήσει μπουλντόζα.

2) "Ποτε δεν θα πάω σε μπάρ ασυνόδευτη χωρίς άντρα, είναι μπελάς"

Πήγαμε με μία φίλη μου στις Σπέτσες σε ένα μπάρ παρόλλες τις αντιρρήσεις μου, μπελάδες βρήκαμε γιατί ήπιαμε κάτι μπόμπες, Μετά δεν καταλαβαίναμε ποιοί ήσαν αυτοί που μας συνόδεψαν στο ξενοδοχείο μας, που σκούπισαν τον εμετό απο το πάτωμα, μας ξέντυσαν, μας βάλαν να κοιμηθούμε και εκείνοι ξάπλωσαν στις πολυθρόνες (γιατί στοματάκια μετά απο ρουκέττες..ζεχνουν) και μας σέρβιραν το πρωϊνό στο κρεββάτι. Εμείς να έχουμε ανοίξει τις ΜΑΤΑΡΕΣ μας ΤΟΟΟΟΣΕΕΕΕΣ! (Τελικά ο ένας παντρεύτηκε τη φίλη μου).

3) "Ποτέ δεν θα κόψω το τσιγάρο, μου είναι αδύνατον"

Καλά! Ο πρώτος μου άντρας δεν κάπνιζε..μαγείρευε όμως ωραία. Εκοψα το τσιγάρο και έγινα μπαούλο. Αδυνάτισα, το ξανάρχισα το κάπνισμα και ήρθα στα ίσια μου όταν χώρισα. Η δεύτερη πεθερά όταν τη γνώρισα κάπνιζε αρειμανίως κάτι χόρτα, Παναγία μου τι πράγμα ήταν αυτά βρώμαγε όλο το δωμάτιο και εκείνη μαζί. Συνείσφερα και εγώ στο τεκέ, όχι σαν τα δικά της, εμένα μου άρεσε απο τα Ελληνικά τσιγάρα το άφιλτρο Αρωμα (φαντάζομαι ότι δεν κυκλοφορεί πιά) και κανένα Marlboro κάπνιζα πότε-πότε. Και μετά έφαγα φλασιά με τη γυμναστική. Δεν μπορούσα όμως να τρέξω γιατί λαχάνιαζα. Ετσι το μείωσα το τσιγάρο μέχρι που το σταμάτησα τελείως..και τόρριξα στις τσίκλες. Καφάσια μάσαγα συνέχεια. Τώρα πιά..τόκοψε και η πεθερά. ..τέλος.

4) "Ποτέ δεν θα μάθω κομπιούτερ, είναι κινέζικα για μένα"

Χαχα! Δεν χρειάζονται εξηγήσεις εδώ!..Πιο πολύ με το ΠιΣιού ασχολούμαι παρά με τον άντρα μου! (Αυτό το λέει εκείνος)

Ποτέ μη λέτε ΠΟΤΕ γιατί τα ποτέ σας η ζωή θα σας τα τρίψει στη μούρη

Αν θέλουν να συνεχίσουν το θεάρεστο αυτό παχνίδιον let's nominate the following

Sotiris, Citronella, una mama, Yoryia, an-lu, marialena, kitsosmitsos, Radio Marconi, Zoyzoyna, Georgia (too-far-away-from-home), Lina, Panagiota, Kwlogria, vista, patsioiuri, Elisavet, Jojo, της τρελλής, Ελληνίδα, Παυσίλυππη.

e-banking

Γιατί κύριε τραπεζικέ υπάλληλε, όταν σου τηλεφωνώ για να ανανεώσω το ψηφιακό μου πιστοποιητικό, μου ζητάς πάντα ΤΑ ΑΣΧΕΤΑ πράγματα και 9,9999 φορές μου λές ότι πρέπει να ξαναπεράσω απο κατάστημα της Eurobank για να πάρω νέους κωδικούς και έτσι με ξαποστέλνεις

ΕΝΩ

όταν για το ίδιο ακριβώς πράγμα με τις ίδιες ερωτο-αποκρίσεις ΑΝΤΙΔΡΑΣ αλλιώτικα όταν ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ?

Γάιδαρε!

Η άλλη "δίαιτα"

Διάβαζα στη τελευταία Lifo για τον Keith Richards ετών 65 και το μυστικό της ευζωϊας του. Δημοσιογράφοι ρώταγαν πως τα έχει καταφέρει εδώ και χρόνια να ζεί καλά, να είναι αδύνατος, αποδοτικός σαν επαγγελματίας μουσικός και ευχαριστημένος απο τη ζωή του.

Η απάντησή του

"΄Πίνω πολύ, τρώω λίγο και καπνίζω πολύ καλής ποιότητας χόρτο"

Αν εξαιρέσουμε την ομορφιά, γιατί απο μικρός ασχημομούρης ήταν, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάπως τις προσταγές των γιατρών και λοιπών τρομο-λάγνων, μη το ένα, όχι το άλλο, ποτέ το τρίτο..
Είδα πρίν απο 10 χρόνια τη φίλη μου Αννα-Μαρία να πεθαίνει σε ηλικία 42 ετών απο επιλαχοντα καρκίνο, την Α. Μ που ήταν αποκλειστικά χορτοφάγος
Είδα πέρυσι το Τζό να πεθαίνει σε ηλικία 46 ετών και εκείνος χορτοφάγος, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, όλο στα σπόρ ήταν
Είδα το 2001 το θείο μου να πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών απο καρδιά μπάμ και κάτω, ενώ ήταν γύρω στα 110 κιλά, ευχαριστημένος, έπινε το κρασί του και όλο σε εκδρομές τρέχανε..για το φαγητό δεν συζητάω..έτρωγε και τον μάγειρα
Είδα και τη μάνα που όλη της τη ζωή ήταν λυγερή και γυμνασμένη..να μένει κατάκοιτη για 3 χρόνια..μέχρι το θάνατό της απο Αλτζχάιμερ

Μας έχουν φάει τα αυτιά για τις βλάβες των καταχρήσεων.

Eurovision & Evgeni Plusenko

Φέτος πρωτοτύπισα και δεν στήθηκα να δώ τα τελικά της Eurovision, είχα τόσο άγχος που προτίμησα να κάνω πάζλ. Ομως η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και ο ΚΠ άκουγε. Είχα ακούσει και τα τραγούδια έτσι κι αλλιώς απο το YOU TUBE, οπότε ήσυχη περίμενα την αγαπημένη Ουκρανία να βγεί με τα τσαρούχια και η Secret Combinezon αλα Kitsomitso να πάρει απο τα τρία το καλύτερο, ευτυχώς ή δυστυχώς το έκτρωμα που ονομάζεται Καλομοίρα βγήκε τρίτη! Θα την προτιμούσα 25η όμως ο θεός sms ομογένεια (rules) τα είδε αλλιώς.

Το ρούσικο τραγούδι δεν έλεγε τίποτα. Αυτό που έλεγε ήταν η παρουσία του παγκόσμιου πρωταθλητή στο πατινάζ Evgeni Plusenko (το βίντεο της επιτυχίας του στο τέλος) που με τις πιρουέτες του έκλεψε την παράσταση. Για όποιους φυσικά έχουν μάτια και βλέπουν, για όποιους ασχολούνται με το χορό στον πάγο.
Η Καλομοίρα δεν ήταν κακή. Απλά δεν μ'αρεσει. Δεν έχει ταλέντο, δεν έχει φωνή. Προσωπική μου άποψη.


Με τον Plusenko δίπλα του και νανούρισμα να έλεγε ήταν αδύνατον να χάσει.

ΑΜΕΑ και Γιατροί στην Ελλάδα

Το περασμένο σβκ ο πεθερός μου και εγώ πήγαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να δούμε την ετήσια έκθεση αξεσουάρ για Ατομα Με Ειδικές Ανάγκες. Ηταν Σάββατο και είχε αρκετό κόσμο που κύτταγε, δοκίμαζε, έψαχνε, μαζί τους ψάχναμε και εμείς για τις εφαρμογές της νέας τεχνολογίας σε ανθρώπους που περπατούν με κάποιες δυσκολίες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι 9/10 των περιπτέρων αφορούσαν στα αναπηρικά αμαξίδια και σε όλα τους τα αξεσουάρ. Για τους ανθρώπους που περπατούν με κάποιες δυσκολίες σχεδόν τίποτα δεν υπήρχε, 2 μόνο περίπτερα, το ένα εκ των οποίων το χρησιμοποιούμε ήδη.

Μιλώντας λοιπόν στον εξυπηρετικότατο υπάλληλο, εξέφρασα την απορία μου πώς υπάρχει τόση μεγάλη προσφορά απο επαγγελματίες στο χώρο των αναπηρικών αμαξιδίων και τόση μικρή ώς ανύπαρκτη ποικιλία για όσους κατάφεραν να σηκωθούν απο το αμαξάκι και να περπατήσουν με βοήθεια στηριγμάτων, κηδεμόνων, μπαστουνιών κλπ. Ο υπάλληλος μου είπε τα εξής.

"Στην Ελλάδα, κυρία μου, με τα τόσα τροχαία και μη ατυχήματα που γίνονται καθημερινά, οι γιατροί κυττάνε να περισσώσουν όπως μπορούν τους επιζήσαντες. Τους βάζουν σε μία αναπηρική πολυθρόνα και τους αφήνουν, εκείνοι πάνε..στον επόμενο. Ενώ το κύριο μέλημα των γιατρών του εξωτερικού είναι να ασχολούνται με τα άτομα αυτά και πώς να σηκώσουν όσα δείχνουν δυνατότητες ότι μπορούν να ξανα-περπατήσουν ή να κινήσουν με βοήθεια στηριγμάτων τα άκρα τους, σε εξειδικευμένα κέντρα αποκατάστασης, στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω. Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που σηκώνονται απο τα αμαξάκια, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί οι γιατροί δεν ασχολούνται με τα περαιτέρω. Χρειάζεται απο μόνοι τους να τρέξουν οι συγγενείς (αν είναι δυνατόν στη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται) να ψάξουν, να βρούν μήπως υπάρχει κάποια πιθανότητα ο άνθρωπός τους μπορέσει να ξαναπερπατήσει, να σταθεί όρθιος, να κινήσει τα μέλη που τραυματίσθηκαν."

Αν πώ ότι έφριξα, θα είναι λίγο. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου εξηγήσει ΓΙΑΤΙ να γίνεται τέτοιο ΕΓΚΛΗΜΑ εις βάρος των ανθρώπων?

Ξανθιές

Τα ανέκδοτα για τις ξανθιές που κυκλοφορούν γενικώς, ότι δλδ είναι απο χαζούλες έως

θεο-κουτούλες,

τα έχουν βγάλει εκείνες οι μελαχροινές που

μείνανε μπουκάλες

Ορίστε μας!

Μπλογκοσυνάντηση

κι άλλη.. γιατί όπως θα ξεύρετε, αργά ή γρήγορα τα γραφτά δεν φτάνουν..θέλεις να "δείς" και τα αντικείμενα των όμορφων κειμένων που σε απασχολούν, που εξαιτίας τους, δεν ξεκολλάς απο το ΠιΣι, που τους δουλεύεις τους εργοδότες κανονικά, που..αντί να βγείς έξω, κάθεσαι και διαβάζεις..που, που, που, όλες οι πληγές του Φαραώ..πλήν όμως..oui πολύ κάνεις κέφι και την πραγματική γνωριμία.

Τα στοιχεία της συνάντησης που έλαβε χώρα τη περασμένη Κυριακή

Τόπος : Ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, νότια προάστεια..

Ατομα 4, γυναικοπαρέα. Η Μαριαλένα, η Pharona, Giotavita και η Daily Madness

Τι φάγατε; Χμμ! Ξέρω εγώ; Σάμπως θυμάμαι..κάτι ωραίες αθερίνες, καλαμάρι ψητό, φάβα, περίφημη πράσινη σαλάτα, μύδια, πατάτες τηγανιτές..(ταράτσα την κάναμε)

Τι ήπιατε; Τα όργανα γρήγορα..τσίπουρα και ούζα..Αμ! Πώς! Να μη μας λέτε κότες..

Διάρκεια; Ε! δεν θα ήταν 3 ώρες..και άνετα θα βγάζαμε άλλες 3 αν δεν είχα δουλειά για να φύγω..!!

Αντικείμενο συζήτησης; Χμμ! Δεν θυμάμαι. Το μόνο που μου έχει μείνει ήταν η ευχάριστη ατμόσφαιρα και τα

πάρα πολλά, τόσα που μας κυττούσαν οι γύρω παρέες.

Περάσαμε όμορφα, χαλαρά και γλυκά σαν να γνωριζόμασταν χρόνια και χρόνια, σαν να είμασταν φίλες απο παλιά.

Αυτό απο μόνο του κάνει την εμπειρία αξέχαστη, παρόλλο που κανένας κόκκορας δεν μας έκανε τη τιμή..

Ούφ!

Ερημη πόλη

Είναι η Αθήνα απο χθες. Λιγοστά τα αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν και τα ταξί, ο κόσμος έμπαινε στα ΜΜΜ χωρίς να στραβώνει τη μύτη του ή έπιανε το ποδαράτο.

Ετσι λειτουργούν οι Ευρωπαϊκές πόλεις, με λίγα αυτοκίνητα και γεμάτα ΜΜΜ. Ετσι λειτουργούσαν εδώ και 20 χρόνια λέμε.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εμείς να είμαστε διαφορετικοί, γκρίνια απο το καυσαέριο, αλλά στάθηκες στην ουρά 4 ώρες στο μοναδικό πρατήριο που ακόμη έχει βενζίνη για να γεμίσεις το ρεζερβουάρ ΜΑΛΑΚΑ. Και όταν το γέμισες και ησύχασες λές "Δεν πάνε να κάνουνε απεργία και 10 μέρες -εγώ πήρα τη βενζινούλα μου" καράβλαχε, απολίτιστε, κοπρίτη.

Τα καταστήματα με άδεια ράφια..μόλις ο Ελληνας ακούει για απεργία τη πέφτει στο Πανίσχυρο Vim, σήκωνει όλη τη σειρά, παίρνει μαζί και το ράφι. Γιατί η Ελληνίδα νοικοκυρά στο σπίτι της είναι "δούλα και κυρά", όχι θα με πείτε βρωμίλω..

Μετά το Vim τη πέφτει στα μακαρόνια, στα ντοματάκια, στα βούτυρα..15 Βιτάμ και 3 πακέτα Φυτίνη του κιλού αγόραζε ο πελάτης μπροστά μου στο ταμείο..τι θα τα κάνεις κουφιοκεφαλάκη, ε?

Εξω απο το σουπερμάρκετ είχαν στήσει πηγαδάκι γυναίκες με καρότσια. Καλοντυμένες. Με απόγνωση μιλάγανε για την απεργία των βυτιοφόρων..τι θα απογίνουμε χωρίς τυρί tres francais με 12 τρύπες και πολύ ακριβό αλλά που ο Μαμαλάκης λέει ότι κάνει καλό? Που είναι το ξυραφάκι, θέλω να κόψω τις φλέβες μου.

..............

Ορίστε και μερικά προσωπικά στοιχεία. Εχω μισό ρεζερβουάρ γεμάτο, συνήθως βάζω βενζίνη τις Δευτέρες. Ετσι είχα βάλει. Επίσης έχω ένα ψυγείο γεμάτο και η κατάψυξη τίγκα.

Vim δεν έχω.

Αρα μπορώ να μουσκέψω το μαντηλάκι της απόγνωσης με δάκρυα;