5 λεπτά...μνημόσυνο

Σήμερα πήγαμε κατά τις 12.00 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου σε ένα μνημόσυνο. Η λειτουργία ξεκίνησε στις 12.05 και τελείωσε στις 12.10. Ως τις 12.15 είχε αδειάσει η εκκλησία απο το "δικό μας μνημόσυνο" και έμπαινε ο κόσμος για το επόμενο.

Σε κηδείες και μνημόσυνα έχουμε πάει πολλές φορές. Οι λειτουργίες διαρκούν ένα χρονικό διάστημα, απο 10 λεπτά και πάνω, ποτέ ως τώρα όμως δεν είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε το μνημόσυνο-ξεπέτα των πέντε λεπτών. Το γευτήκαμε σήμερα. Με το που μπήκαμε στην εκκλησία, έπρεπε να βγούμε έξω.

Ντροπή κύριοι παπάδες. Δεν φτάνει που μας τα παίρνετε απ' όλες τις πλευρές (κάτι ξέρω και εγώ που έχω θάψει και τους δύο γονείς μου), αλλά να μας κοροϊδεύετε και απο πάνω πάει πολύ.

Ξέρω ότι οι εκκλησίες των νεκροταφείων έχουν πολύ κίνηση , κόσμος περιμένει και θέλει να εξυπηρετηθεί, αλλά 5 λεπτά λειτουργία να αναλογεί στον καθένα ταλαίπωρο που θέλει να μνημονεύσει τον γνωστό του

Είναι αίσχος

Μαλάκυνση

Αποφάσισα σήμερα το πρωϊ ότι μετά απο 12 μέρες καιρός να πάω σε έναν κανονικό γιατρό να με δεί με τα ματάκια του γιατί, ό,τι και να κάνω ο πόνος της μέσης-πόνος. Ο προηγούμενος γιατρός που είχα συμβουλευτεί ήταν ξάδελφός μου ο οποίος μου έκανε τηλεφωνική διάγνωση και στο τέλος μου είπε ότι

"τίποτα σπουδαίο δεν έχεις, μάλλον κανένα νεύρο τράβηξες απο τα βάρη της μετακόμισης, λίγη ανάπαυση χρειάζεσαι, όχι άλλα βάρη, όχι σκυψίματα, πάρε βολταρέν, πάρε κανένα ντεπόν αν πονάς, θα περάσει, όπου θές πήγαινε σε 1 εβδομάδα θα είσαι καλά."

Εμένα όμως με έτρωγε η ανησυχία και η τσέπη μου (δεν εξηγείται αλλιώς η υπέρμετρη λαμακία μου) γιατί ο πόνος δεν πέρναγε και όσο νάναι έχουμε και δουλειές. Σηκώθηκα λοιπόν και πήγα σήμερα σε ένα ιατρικό κέντρο, είδα έναν ορθοπεδικό ο οποίος με εξέτασε

-"Σηκώστε το αριστερό σας πόδι ψηλά"

Σηκώνω το δεξί

"Σκόρδο - κρεμμύδι" μου λέει

"Καλά εγώ δεν πήγα στρατό" του λέω..

Τέλος πάντων κάπως συννενοηθήκαμε, μου έκανε πλήρη εξέταση βρήκε τα σημεία που πονούσα, έκανα και μία ακτινογραφία, - έσκασα και μερικά έως αρκετά- ευρώπουλα και η διάγνωση..

ήταν

κρατηθείτε

"Δεν έχετε σπάσει τίποτα, δεν έχετε κανένα ράγισμα, όλοι οι σπόνδυλοι μιά χαρά στη θέση τους, απλά εχετε τραβήξει ένα νεύρο, χρειάζεσθε λίγη ανάπαυση, όχι σκυψίματα, όχι βάρη, όπου θέλετε πηγαίνετε, να βάζετε βολταρέν, πάρτε και κανένα παυσίπονο και θα περάσει, σε καμμιά εβδομάδα, αντίο σας"

Κάπου εδω έχω τα χάπια μου, ελπίζω να θεραπεύουν και τη μαλάκυνση

Εναλλαγές

Χρειάζεται να στερηθείς κάτι για να καταλάβεις πόσο αγκιστρωμένος είσαι σ' αυτό.

Ακριβώς! Για τον καφέ λέω. Τρείς μέρες δεν είχα πιεί ούτε σταγόνα. Σήμερα ημέρα τετάρτη, τη θέση μου την πήρε ένα ζόμπι που αφού κατάφερε να σηκωθεί απο το κρεββάτι μισή ώρα αργότερα, το μάτι δεν άνοιγε ούτε με κρύο νερό, σε όλη τη διαδρομή για το γραφείο χασμουριόμουνα και παρόλλες τις δουλειές που έκανα δεν ήμουνα εγώ, μιά σερνόμενη ύπαρξη με είχε αντικαταστήσει.

Περνάω απίστευτες εναλασσόμενες φάσεις καταστάσεων αυτές τις μέρες, απο τη φουρτούνα στη γαλήνη, απο τα 15 μπωφόρ στα 2, τη μιά μέρα κύματα ψηλά σαν βουνά έρχονται καταπάνω μου και την άλλη στιγμή γίνονται σαν λοφάκια στην άμμο. Να δώ πότε θα ξανάρθει η μπουνάτσα.

Ηπια σήμερα το μεσημέρι έναν καφέ και επιτέλους είδα ότι υπάρχω και βρίσκομαι κάτω απο το ίδιο πετσί. Είχα αρχίσει να αμφιβάλλω ακόμη και γι' αυτό. Οσο για τα διάφορα τεστς που κυκλοφορούν στο Ιντερνέτ, όπως αυτό που είχα κάνει στην σελίδα της An-lu, μου είχε βγάλει ότι δεν είμαι εθισμένη στην καφεϊνη, τρομάρα του.

Χα!

Πάω τώρα να φτιάξω έναν πελώριο πικρό καφέ να τον ευχαριστηθώ. Γιατί αύριο, που ξέρεις, μπορεί πάλι να μην προλάβω. Σε λίγο με βλέπω να κυκλοφορώ και με παγούρι.

Με οικογένεια

Η μετακόμιση της κας Π. ολοκληρώθηκε την Τετάρτη. Ανοίξαμε μερικές κούτες για να βάλει τα απαραίτητα, τρόφιμα, φώτα, κλινοσκεπάσματα..ξεκουραστήκαμε κάπως και μετά,

και μετά έδωσα άδεια στον εαυτό μου να φροντίσω λίγο τη μέση μου που πονάει όλο και περισσότερο. Πρίν το κάνω όμως αυτό έκανα κάτι νέο. Εδωσα τη σκυτάλη στην ομάδα, να αναλάβει εκείνη την προστασία της Π, όσο εγώ δεν μπορώ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου εμπιστεύτηκα ανθρώπινη ομάδα.

Την οικογένεια.

Μην έχοντας δική μου οικογένεια, έμαθα να τα βγάζω πέρα μόνη μου και αν ποτέ αρρώσταινα, με φρόντιζε ο γκόμενος/σύζυγος, πάντα κάποιος αρσενικός υπήρχε. Ανθρώπινη ομάδα όμως ποτέ δεν είχα. Τώρα όμως θα μετακομίσουμε σε οικογενειακή πολυκατοικία σε λίγους μήνες. Ολους τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, με πολύ καλές σχέσεις. Ελπίζω η οικογενειακή ομάδα να μου βγεί σε καλό όχι μόνο τώρα που αναλαμβάνει την Π αλλά γενικά.

Χρειάζεται βέβαια να μάθω ΚΑΙ να εμπιστεύομαι. Ο μοναχικός λύκος μέσα μου κοιμάται ανάμεσα στους άλλους με το ένα μάτι ανοιχτό. Και εδώ βρίσκεται το παράδοξο. Ενώ εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους που δεν γνωρίζω, φοβάμαι λίγο αυτούς που επιφανειακά ξέρω.

Αλλά όπως λέει η φίλη μου η Φιφή που είναι και ψυχίατρος, "τι έχεις να χάσεις/κερδίσεις αν δε δοκιμάσεις?" Ο.τι και νάναι θα δείξει. Και μετά βλέπεις.

Ετσι παίρνω το ρίσκο.

(Τα βιβλία "Χωρίς οικογένεια" και "Με οικογένεια" του Εκτ. Μαλό ήταν απο τα αγαπημένα μου της παιδικής ηλικίας)

Προσγειώσεις

Απο τα χαράματα σηκώθηκα σήμερα για τους μεταφορείς που όντως ήρθαν πουρνό-πουρνό. Πέντε άτομα που άρχισαν να συσκευάζουν τα έπιπλα και τα είδη οικιακής χρήσης της κας Π.

Το σύμπαν άρχισε να χάνει την ηρεμία του και να διαλύεται λίγο-λίγο. Η Π. πήγαινε και ερχόταν σαν μεθυσμένη πάπια, μεγάλη αλλαγή για την ηλικία της. Και πάει και στο άγνωστο κατά κάποιο τρόπο, κοντά στα πεθερικά μου που ναί μεν τα πάνε καλά με εμένα, όμως πώς θα τα πάει με εκείνους? Το αγκαθάκι της αμφιβολίας τσιμπάει τις πιό περίεργες στιγμές.

Το πρωϊ η μέση μου δεν με τράβαγε πολύ, σχεδόν την ξέχασα. Δεν έκανα όμως δουλειές γιατί σκέφτηκα μη την ξαναπάθω. Απλά παρακολουθούσα το τύλιγμα της οικοσκευής. Μετά όμως πήγαμε σε μία αποθήκη που είχε για να μεταφέρουμε κάτι παλιά έπιπλα στο νέο της σπίτι. Η άποψή μου για τις αποθήκες είναι γνωστή. Τις μισώ γιατί εκεί θάβουμε τις αναμνήσεις μας. Και δεν τις τοποθετούμε ωραία και καλά, αλλά τις πετάμε κάτω απο άχρηστα, απο σκόνη, τις ποδοπατούμε κατά κάποιο τρόπο. Ετσι μας εκδικούνται σαπίζοντας ή καταστρεφοντας τους εαυτούς τους. Η λήθη σκοτώνει. Γεγονός.

Σήμερα έίδα μικροέπιπλα άλλων εποχών, που κοσμούσαν το σπίτι της Π όταν ήμουνα παιδάκι. Μουχλιασμένες ζωγραφιές και μισοσπασμένα αντικείμενα. Αποκαθήλωση.

Η Π όμως δεν το βλέπει έτσι, έδωσε οδηγίες και όλα τα παλιά φορτώθηκαν πρός τη νέα κατοικία. Γιατί οι δικές της οι αναμνήσεις είναι πέρα απο υγρασίες και φθορές. Ζούν στα μάτια του ονείρου, τότε που όλα ήταν νέα, ωραία, λαμπερά.

Τα πεθερικά ήρθαν να υποδεχθούν τα πρώτα πράγματα. Ο πεθερός συνοφρυώθηκε όταν μύρισε την οσμή της παλιατσούρας, άνοιξε τα παράθυρα. Παρόλλα τα χρονάκια του ζεί στο τώρα όχι στο χθές. Ευτυχώς.

Γύρισα σπίτι πρίν μία ώρα περίπου. Ξεθεωμένη και η μέση μου σε άθλια κατάσταση. Κάθε βήμα και ουρλιαχτό. Αύριο θα βάλω ένα σέξυ έμπλαστρο στη μεσούλα μου και θα βγώ πάλι στην γύρα.

Είναι και τα γενέθλιά μου..

Καληνύχτα.

Στάση εργασίας

Σας έχει τύχει να προγραμματίζετε 1001 πράγματα και τίποτα να μην κάνετε γιατί το σώμα σας να κάνει απεργία? Δεν μιλάω για ασθένεια, μιλάω για μία στάση εργασίας, να ζητάει το σώμα μία μέρα άδεια απο τη σκληραγώγηση που του επιβάλλεται καθημερινά?

Χθές το βράδυ κοιμήθηκα άσχημα, πολύ περίεργο αυτό γιατί συνήθως ότι κι αν διαβάσω πρίν κοιμηθώ (επιστημονική φαντασία, εξωγήϊνους, αίματα, ξεκοιλιάσματα, σκοτωμούς, τέρατα) δεν περνάνε στον εγκέφαλο ή στο υποσυνείδητο, σαν παραμυθάκια χάνονται στα σύννεφα της λήθης. Μέσα στη νύχτα με έπιασε ένας πόνος που μου τρύπαγε τη μνήμη. Πόνος στη πλάτη. Καμμία στάση δεν ήταν η σωστή, γύρναγα πότε εδώ και πότε απο εκεί βογγώντας.

Το πρωϊ βέβαια σηκώθηκα ουρλιάζοντας. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που πιάνεται η μέση μου (ευτυχώς μόνο απο τη μία πλευρά). Τα χρειάστηκα. Ολα ανεβλήθησαν για όποτε. Εβαλα ένα έμπλαστρο και χώθηκα στο κρεββάτι μου. Σήμερα δίνω άδεια στο σώμα μου να ξεκουραστεί και να μου υπενθυμίσει ότι χρειάζεται να το παίρνω στα σοβάρα και να μην
α) κάνω τη μικρή αγρότισσα όταν έχω μεσάνυχτα απο καλλιέργειες και ξεχορταριάσματα
β) κουβαλάω ξύλα και βαριά εργαλεία
γ) ανεβοκατεβαίνω σκάλες τρέχοντας κρατώντας 10κιλα

για να αποδείξω πρώτα σε μένα σε τι καλή φυσική κατάσταση είμαι και μετά σε όλους τους άλλους οτι είμαι και Κουταλιανή αλλά και κουτή, γιατί υπάρχει και το κουδουνάκι του κινδύνου που λέει "πρόσεχε" θα πιαστούμε και μετά φινίτο.

Αύριο η κα Π μετακομίζει. Την εβδομάδα του Πάσχα έπαιζα τον κηπουρό που ξεχορταριάζει, σκαλίζει και βοτανίζει, επίσης τον μικρό ξυλοκόπο και κουβαλητή καυσόξυλων. Το προηγούμενο Σάββατο έκανα τον Ταρζάν και καθάρισα την αποθήκη της πετώντας ένα σωρό σκουπιδαριό αφού πρώτα το κουβάλησα έξω, ανεβοκατεβαίνοντας 20 σκαλιά τρέχοντας....Μάλλον κούρασα τη μέση και τα χεράκια μου.

Ετσι σήμερα εδώ. Παρέα με τις ψιψίνες που κάτι μάλλον κατάλαβαν γιατί εκ περιτροπής θελουν να κάτσουν πάνω στο πονεμένο μου΄ή τουλάχιστον όσο πιό κοντά του γίνεται. Το Φακούλι σε μία φάση μου έφερε το πιάτο του να με ταϊσει.

Ηδη πονάω λιγώτερο αλλά δεν ξεθαρρεύομαι. Θα καθίσω ήσυχη ως αύριο το πρωϊ. Μετά ...βλέπουμε.

Πασχαλινά απρόοπτα

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σάς, αλλά κάθε Πάσχα κάτι προκύπτει και δίνει λοκάλ κουλέρ στις μέρες εκείνες. Μερικές φορές γελάμε με τα πεθερικά. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά μας, να γελάσουν άλλοι με εμάς. Μία σου και μία μου!

1) Τα ρούχα.

Πρίν φύγουμε είπαμε να ετοιμάσουμε μία μικρή βαλιτσούλα για ότι θα χρειαστούμε στην επαρχία. Τις ξέρω εγώ τις "μικρές βαλιτσούλες" που γίνονται βαριές και ασήκωτες κάτι σαν καρτούν που περισσεύουν απέξω κάλτσες. Εβαλα λοιπόν διάφορα μέσα ρούχα για το σπίτι αλλά και για τον επιτάφιο, μη πάμε καμμιά βόλτα κλπ. .. ΑΛΛΑ όταν άνοιξα την βαλίτσα στην εξοχή διαπίστωσα ότι είχα κάνει λάθος και πέρα απο το παντελόνι που φορούσα ΔΕΝ είχα πάρει άλλο δικό μου, τα άλλα όλα ήταν του Κ.. και το δεύτερο παντελόνι ήταν απαραίτητο λόγω καιρού. Εσκασα απο τα νεύρα μου αλλά έπρεπε να ζήσω με αυτό το δράμα, ετσι είπα να προσέχω μη μου πάθει τίποτα το μοναδικό τζήν.

Το παντελόνι όμως έχει τη δικιά του οντότητα, κατ' αρχήν ήθελε να κάνει και εκείνο Πάσχα. Ετσι δοκίμασε όλα τα φαγητά, τα γλυκά, γεύτηκε το αίμα του αρνιού όταν βοήθησα στο σούβλισμα, πασαλείφθηκε με λάσπες την ημέρα που έβρεξε και έφαγε και μαγειρίτσα. Η τιμωρία μου δε ήταν να αρνηθώ μία πρόσκληση για περίπατο σε όμορφη τοποθεσία απο έναν γνωστό γιατί σκέφτηκα ότι το patchwork design απο φαγητά που δεν έβγαιναν δεν θα έπειθε πολύ για Prada..μη γίνουμε και ρεζίλι, άστο γι άλλη φορά. Την τελευταία δε μέρα που φεύγαμε έσπασε και το φερμουάρ με αποτέλεσμα να γυρίσω στην Αθήνα με παραμάνες. Με μάτιασαν φαίνεται.

2) Μετά το φαγοπότι που προέκυψε σαν άλλη μία παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια ήρθαν οι μέλισσες.. όχι λάθος ήρθε η άμεση ανάγκη αδειάσματος του εντέρου, δηλ.. εξόδου. Οτι μπαίνει χρειάζεται να βγαίνει κιόλας.
Η τουαλέττα βέβαια πιασμένη. Το έχω παρατηρήσει, όταν βιάζεσαι, δεν βρίσκεις ποτέ τίποτα.

Τα τρία άτομα που φοβόντουσαν μην τα κάνουν απάνω τους, πήρανε δρόμο για τα χωράφια, δρόμο μακρύ και δύσβατο γιατί ψιλόβρεχε. Στο ένα χέρι όχι το τσιγάρο αλλά το χαρτί τουαλέττας, στο άλλο χέρι όχι το μπεγλέρι αλλά την ομπρέλλα και ένα φτυάρι. Α!

Είχανε και τη δύναμη της θέλησης στην τσέπη. Για να

α) βρούν χώρο μακριά απο τα ξένα βλέμματα (όχι να είσαι σκυμμένος και να σου κορνάρει όλη η Αθηνών-Πατρών)
β) καταφέρουν να σηκώσουν τα μπατζάκια και να κατεβάσουν τα σώβρακα χωρίς να βραχούν και ψυχικό σθένος γιατί

α) απο τη μιά να ξαλαφρώνουν κρατώντας/ισορροπώντας με την ομπρέλλα και απο την άλλη
β) να διώχνουν τους σκύλους που πλησίαζαν κυττώντας ερωτηματικά τον ποπό τους..μερικοί σε πλεύριζαν απο πίσω για να δούν τι κάνεις εκεί πέρα.. ξούτ και ξούτ να λέει ο άμοιρος κουνώντας απειλητικά το χαρτί τουαλέττας.

Και το σημαντικώτερο
γ) να μη χάσουν την ισορροπία τους και πέσουν πίσω γιατί ΧΑΘΗΚΑΝ

και να μην παρασυρθούν και να
δ) πεταχτούν απάνω αρπάζοντας μιά πέτρα να την πετάξουν στα σκυλιά, εμφανίζοντας όμως τον εαυτό τους σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια να τον καμαρώνει η λεωφόρος.. Α ρε σκατοκώληδες! Το τι σφυρίγματα φάγατε!

Αφού τα κατάφεραν και δεν χρειάστηκε να κόψουν και εισιτήριο για το θέαμα του Μedrano που προσέφεραν..λοξοδρομούν σε στύλ "μιά βόλτα πήγα να πιάσω τον Μάη" και εμφανίζονται καμαρωτοί.. δεν τρέχει τπτ και όλα καλά.

Και μη μου πείτε και του χρόνου..ορίστε μας!

Πάσχα...χωρίς πολλά λόγια

Η φύση περιμένει τους εκδρομείςδεν φθάνει όμως η πρώτη μαγεία, συν Αθηνά..έτσι φέτος τα αυγά βγήκαν απο την πεπατημένη.

Σουβλίσαμε και τον παραδοσιακό αμνό..δεν λέω

την παράσταση όμως έκλεψε ο γεμιστός σολωμός σε σχήμα λουλουδιών και

οι ντοματούλες σαν παπαρούνες, στο πιάτο μας...

και ιδού...πως είμασταν αργά την Κυριακή του Πάσχα..

Αντε..και του χρόνου

Καλό Πάσχα

Σας εύχομαι, να περάσετε ξένοιαστα και ξεκούραστα, ο καιρός να είναι ηλιόλουστος και καλός, να έχετε καλό ταξίδι όσοι φύγετε και

Καλή Ανάσταση