Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Η "gay" εφημερίδα

Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος?
Περιμένω ένα ραντεβού σε κάποιο παραθαλάσσιο καφενείο. Για να περνάει η ώρα πήρα μία απο τις δωρεάν εφημερίδες που έχουν κατακλύσει το σύμπαν, ευτυχώς δλδ γιατί η ποιότητα των επι χρήμασι ημερισιων φυλλάδων παει κατα διαόλου. Πίνω τον καφέ μου και διαβάζω.
Απέναντί μου ένας κύριος, γύρω στα 50, διαβάζει αθλητική εφημερίδα. Σηκώνει τα μάτια του και μου απευθύνει τον λόγο.
"Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω γυναίκα να διαβάζει gay εφημερίδα. Δεν ντρέπεσθε?"
Ευτυχώς η απόσταση μεταξύ μας ήταν αρκετά μεγάλη για να του στείλω την εφημερίδα τυλιγμένη με καφέ. Του απαντώ,
"Η εφημερίδα δεν έχει φύλλο, οι άνθρωποι είναι σεξιστές"
Ενοχλήθηκε και μου έκανε 1 λεπτό κήρυγμα για τα νεα ήθη. Το επόμενο λεπτό μετακινήθηκα να μην ακούω τις παπαριές του.
Τα ήθη έχουν αλλάξει μόνο που αυτός είναι νυχτωμένος. Παλιά βλέποντας την εφημερίδα που διάβαζες οι άλλοι καταλάβαιναν τι είσαι, τι ψηφίζεις, τι πιστεύεις. Μερικοί δίπλωναν κιόλα την εφημερίδα για να μη φαίνεται.
Τώρα αμα διαβάζω City press, Metro, Lifo ή Athens Voice, Eλευθεροτυπία ή Εσπρέσσο τι γίνομαι? Ποια η πολιτική μου παραταξη, η χροιά μου, τι καπνό φουμάρω (δεν καπνίζω αλλά αν κάπνιζα?)
Επίσης παλιά τύλιγαν τα ψάρια σε εφημερίδες και σκούπιζαν και τον κ**** τους όταν δεν υπήρχε χαρτί υγείας. Αυτό τι θα σήμαινε? Οτι τρώς ψάρι τυλιγμένο στην Καθημερινή, αλλά μένεις νηστικός αν είναι του Ριζοσπάστη? To κωλόχαρτο πρέπει να το πουλάει το εντάξει κατάστημα και όχι εκείνο του μπακάλη που τον είχαν πιάσει ως αριστερό/δεξιό?
Και εν ετει 2007 καλούμαι να απολογηθώ για την εφημερίδα μου. Να ντρέπομαι που μ' αρέσει κάτι, να δέχομαι τις αποστεωμένες ρετσινιές ηλιθίων. Αυτό κι αν είναι κατάντια.

Ασε μας ρε φίλε, ξεκόλλα.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Ασπρα καράβια τα όνειρά μας



Λές και ήταν χθές, το αγαπημένο τραγούδι της γιαγιάς μου. Συνάντησα μία μπλόγκερ σε ένα καφέ με θέα θάλασσα. Την So Far.
Μέχρι χθές αναρωτιόμουνα τι μου δίνει τελικά αυτή η γραπτή μπλογκο-ομφαλοσκόπηση. Μέχρι χθές.
Η γλυκιά συζήτηση με ανθρώπους που έχεις μάθει να εκτιμάς γραπτώς ξάφνου παίρνει σάρκα. Αποκτά υπόσταση, είμαι εδώ και το παλεύω. Την ώρα της ανταλλαγής απόψεων σπουργίτια μπαινόβγαιναν απο τα ανοιχτά παράθυρα στην αίθουσα, κυνηγιόντουσαν ανάμεσα στα πόδια μας. Αφοβα, όπως θα ήταν ωραίο να συναλλασόμασταν στην ζωή μας ο ένας με τον άλλο.
Μόνο για να συναντώ αγαπημένους φίλους αξίζει όλο αυτό το γράψιμο.
Σε ευχαριστώ πολύ Μ.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

Χθεσινές αναμνήσεις

Μας είχε καλέσει η πεθερά μου στο σπίτι της χθές Καθαρά Δευτέρα για φαγητό.
Στον δρόμο δεν είδαμε πολλούς χαρταετούς λόγω άπνοιας, καμμία σχέση με περυσι που δέσποζαν τον ουρανό. Είδαμε όμως ένα χαρταετό να μεταφέρεται ανοιχτός με το κάτωθι όχημα, στην οροφή πατικωμένος με μία κόκκινη κουβέρτα, δεμένος με σπάγγο που με τη σειρά του ήταν περασμένος απο τους υαλοκαθαριστήρες και το πορτ-μπαγκάζ και ο οδηγός να κρατάει την άκρη της κουβέρτας με το αριστερό του χέρι, ενώ με το δεξί προσπαθούσε να διατηρήσει την ισορροπία του οχήματος και των στρίγκλικων στο πίσω κάθισμα που ξεχύνονταν απο τα παράθυρα ουρλιάζοντας..ειδαμε επίσης κάποιους καταιδρωμένους άμοιρους πατεράδες να τρέχουνε στον Μπάτη πάνω κάτω προσπαθώντας να σηκώσουν τον χαρταετό που αρνείτο γιατί δεν είχε αέρα.. και δώστου να κοκκινίζουν πουφ..πούφ.. "αντε να σηκωθεί ο καταραμένος. πούφ... ρεζίλι γίνηκα.. το βιάγκρα που το έβαλα.. εννοώ , την κουλούμπα...αχ.. παφ...έσκασα". Και το πιτσιρίκι να στριγγλίζει "Α-ε-τό, σέλω α-ε-τό" ..

Φθάσαμε αισίως στο σπίτι της πεθεράς που είχε μαγειρέψει ένα σωρό σαρακοστιανά, ντολμαδάκια με δικά μας αμπελλόφυλλα απο το εξοχικό, είχε κάνει σουπιές κρασάτες, μύδια, γαρίδες, ραταμοσαλάτα με μπρίκ, λαδοκέικ, διάφορα άλλα γλυκά, είχε και χαλβά του Κοσμίδη (μη κάνουμε και ιεροσυλίες χρονιάρα μέρα), όλα καλά.
Οταν η πεθερά έχει χαρά δεν ξέρει τι της γίνεται. Χάνει τα αυγά και τα πασχάλια. Παράδειγμα, κάποιος ζήτησε πάγο για το ούζο του. Πανικός.
Ερώτηση α) Τι είναι πάγος - απάντηση (ψυγείο-κάνει πάγο). Πήγε ο πεθερός στο ψυγείο και εντόπισε τα παγάκια. Εύκολο
Ερώτηση β) Που βάζουμε τον πάγο για να τον φέρουμε στο τραπέζι?
Θέλουμε παγονιέρα, μπωλάκι, κάτι. Δύσκολο.
Ελένηηηη που βάζεις τα.....?
Απάντηση "Πάνω ράφι δεξιά στον μπουφέ".
Δέκα λεπτά αργότερα όλο το ράφι του μπουφέ ήταν στο πάτωμα μαζί με τα παρακείμενα ράφια, μπωλάκι πουθενά. Ψαχουλεύαμε ακατάπαυστα ακόμα και στις τσέπες μας μήπως κατά λάθος γλίστρησε το μπωλάκι.
Χμμ! Ε! Ναί εννοούσε δεύτερο ράφι στο ντουλάπι της κουζίνας.
Μα πώς κάνετε έτσι για λίγο πάγο!!!
Τέσσερις ώρες αργότερα είχαμε φάει και τελειώσει. Επρεπε να φύγουμε. Να σηκωθούμε επίσης απο το τραπέζι χωρίς να πάρουμε την καρέκλα μαζί μας δηλαδή με χαριτωμένες κινήσεις να ξεσφηνώσουμε τα πισινά μας απο τα χερούλια της. Μιά ψυχή είναι αυτή, ας βγεί!
Μετά το φαϊ πήγαμε μια βόλτα για να χωνέψουμε, όχι με τα πόδια, με το αυτοκίνητο πήγαμε. Μη χαλάμε και τις σόλες μας, άλλωστε πως να χωνέψεις πάνω σε γόβες..
Πήγαμε την καθιερωμένη βόλτα στη Σαρωνίδα εκεί που ο Κ είχε περάσει ένα μέρος των παιδικών του χρόνων. Δεν προλάβαμε το ηλιοβασίλεμα, μας βρήκε το λυκόφως
που γλυκά μάζευε τα γαλάζια της θάλασσας. Κάναμε βόλτα τα παλιά του στέκια, εκεί που βολτάριζε με το ποδήλατο, εκεί που έτρωγε παγωτό, εκεί που...
Μόλις σουρούπωσε φύγαμε. Ο σκοπός είχε επιτευχθεί.
Τι συναισθηματικά ευαίσθητοι που είναι οι άντρες τελικά, τελικά, τελικά, τελικά!


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007

Μοντέρνοι κλέφτες

Σήμερα το πρωϊ πήγα στην μικροβιολόγο να πάρω κάποιες απαντήσεις και την βρήκα έξαλλη. Κατακόκκινη να βρίζει τον εαυτό της που ενώ περνάει για ξύπνια την πιάσανε κορόϊδο. Εν ολίγοις την κλέψανε με το γάντι (του Αρσέν Λουπέν?) και όταν το κατάλαβε ήταν πλέον αργά.
Η κυρία αυτή δεν δουλεύει μόνη της, άλλες 2 γυναίκες ήταν στο χωρο της. Μπροστά απο το ιατρείο, αίθουσα αναμονής για το κοινό. Μπήκε ένα καλοντυμένος κύριος γύρω στα 30+ με εμφανή σημάδια πόνου στο πρόσωπό του και της ζήτησε να δεί μία εξέταση αίματος του γιού του, γιατί ο γιατρός του έφυγε σε ταξίδι και θέλει να του εξηγήσει κάποιος αρμόδιος τα αποτελέσματα. Εξήγησε δε ότι ο γιός του πάσχει απο "λύκο".
Η γιατρός αμέσως ενδιαφέρθηκε, πήρε την εξέταση, όντως τα στοιχεία ήταν βεβαρυμένου ιστορικού, άρχισε ένας διάλογος επί του θέματος και στο τέλος ο κύριος της είπε ότι λόγω του παιδιού του, δεν είναι και ζάπλουτος, τα λεφτά του μισθού δεν φθάνουν κάθε λίγο νέες εξετάσεις, έτσι άρχισε να δουλεύει σαν πλασιέ και ρώτησε μήπως θα ήθελε η μικροβιολόγος να αγοράσει μία τηλεόραση plasma σε πολύ καλή τιμή, αυτή των 500 ευρώ. Τέλος πάντων κάπως το παζάρεψαν, εκείνη άνοιξε το συρτάρι της και βρήκε μέσα 300 ευρώ που τα είχε για να πληρώσει μία ασφάλεια, συμφώνησαν στα 300 ευρώ να πληρωθούν με την παράδοση.
Ο κύριος πήρε τηλέφωνο εναν γνωστό του, μιλήσανε και είπε ότι σε κανένα 20άλεπτο θα της παραδώσει ο βοηθός του την τηλεόραση γιατί τυχαίνει να βρίσκεται στην περιοχή.
Πράγματι σε μισή ώρα περίπου, της χτύπησαν το κουδούνι και εμφανίσθηκε ένας καταϊδρωμένος τύπος, με κόπο να σπρώχνει ένα βαρύ χαρτοκιβώτιο, έτρεξε και ο καλοντυμένος να βοηθήσει, σπρώξε απο εδώ, σπρώξε απο εκεί το βάλανε στο σαλόνι, ήπιαν και λίγη πορτοκαλάδα γιατί του μεταφορέα του είχε βγεί το λάδι, πήραν τα 300 ευρώ και φύγανε.

Οι 3 γυναίκες μετά όλο χαρά ανοίξαν το κιβώτιο που είχε χαρτί με φουσκίτσες απο πάνω, το παραμέρισαν υπήρχε πολύ κομμένο χαρτί όπως βάζουν στις συσκευασίες, χωθήκαν σχεδόν ολόκληρες μέσα στο κουτί για να διαπιστώσουν ότι ήταν ΑΔΕΙΟ.
Και οι κλέφτες βέβαια άφαντοι
Και όλα αυτά περί βάρους της κούτας και ιδρώτα , θέατρο.

Και βέβαια η γιατρός θύμωσε με τον εαυτό της που πιάστηκε κορόϊδο παταγωδώς. Οπως όμως έμαθε αργότερα αυτη η σπείρα λυμαίνεται όλη την περιοχή, πάνε σε γιατρούς, σε μερικούς προσφέρουν και ιατρικά μηχανήματα / εργαλεία σε φτηνή τιμή!!!!
Αυτό θα πεί εκμοντερνισμός!
.............................
Το επεισόδιο έλαβε χώρα στο Παλιό Φάληρο.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Ενα Σάββατο 2

Το περασμένο Σάββατο που πήγαμε στο εξοχικό, περάσαμε και ωραία και λιγώτερο ωραία. Τα ωραία τα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Σήμερα θα γράψω για τα άλλα, τα δύσκολα που πάντα είναι μεγάλα.

Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε στον κήπο έναν αριθμό γατιών που άλλαζε σε τρομερούς ρυθμούς ως πρός την ποσότητα, είχε βγεί μιά φήμη για μένα...έτσι μία γάτα έμπαινε ή άλλη έβγαινε, μερικές φέρναν και τους φίλους τους εδώ ή και τα παιδιά τους, ο αριθμός πάντα αυξητικός. Οταν ήμουνα εκεί τρώγανε του σκασμού, όταν έλειπα κάποιος τις τάϊζε αλλά όσο νάναι έπεφτε φαί λιγότερο ...έτσι το έρριχναν στο κυνήγι..ψάχναν για σαύρες, τρωκτικά, κατσαρίδες, βατράχια ότι βρίσκανε τέλος πάντων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τπτ που θα μπορούσε να εισέλθει στο σπίτι και να προκαλέσει μπελά. Αυτά ως πέρυσι.

Γιατί πέρυσι ήρθε η Παραγωγική Σκύλα. Με το που με είδε έβγαλε τον άβακα και άρχισε τα μετρήματα, τόση η τροφή, τόση η στοργή, τόση η στέγη = μπορώ να γεννάω απο 10 κάθε εξάμηνο και να ζούμε όλοι ΠΑΣΑΔΕΣ! Οπερ και έγινε. Μέσα σε μερικούς μήνες γεμίσαμε σκυλιά μαζί με όλα τα παράγωγά τους - κουτάβια, γαυγίσματα, ψύλλους, τσιμπούρια που βολτάριζαν τους τοίχους, φασαρία
και σκατά. Πολλά. Διάρροια που καιροφυλακτεί τη σόλα σου. Απ' όπου και να πάς σου την έχει στημένη. Αμα αλλάξεις παπούτσια και βάλεις αγροτικές μπότες, τα σκατά παίρνουν σιέστες. Ξυπνάνε μόλις φορέσεις τα κανονικά σου παπούτσια και προσπαθήσεις να μπείς στο αυτοκίνητο. Αθόρυβα κολλάνε στο τακούνι.. έτσι μέσα σε μισή ώρα αφότου φύγεις, σταματάς και τινάζεσαι έξω σαν να σε τρώει ο κώλος σου... και άντε βγάλε τη μυρωδιά, για να μη πώ το κοκαλωμένο απο το πατάκι.

Τα σκυλιά διώξανε πυξ-λάξ τις γάτες. Για να μην υπάρχει ανταγωνισμός. Σωστά. Μόνο που ο ανταγωνισμός προσέφερε και ένα άλλο κοινωνικό εργο που τα σκυλιά αγνοούσαν. Την εξολόθρευση των ΠΟΝΤΙΚΙΩΝ.

Ετσι το περασμένο Σάββατο, αφού είχαμε χαλαρώσει μετά το φαγητό, είχαμε κάτσει κοντά στη φωτιά και πίναμε τα ποτάκια μας φρττττττττττ πέρασε ένα

κουκλάκι σκέτο, γκρίζο, αρκετά μεγάλο, μάλλον για αγροπόντικας έμοιαζε με μακριά ρόζ ουρά. Πέρασε πίσω απο τις πολυθρόνες, παρέκαμψε τη γνώση της βιβλιοθήκης και στήθηκε μπροστά στις γνωστές γαλότσες της προηγούμενης αρθρογραφίας μου μυρίζοντας τον αέρα. Ενα ποντικάκι όνειρο. Δεν φοβάμαι καθόλου τα ποντίκια. Αντίθετα πάντα στον κήπο τους άφηνα κάτι να τσιμπήσουν, λίγο τυρί, υπόλοιπα κλπ. Ομως μέσα στο σπίτι δεν τα θέλω γιατί
κάνουν ζημιές






τρώνε πράγματα που δεν προορίζονται για εκείνα (παλιά που είχαν μπεί πολλά όταν χάλασε η στέγη, φάγανε τις κουβέρτες, τα μαξιλάρια, 2 γυναικείες τσάντες και όλο το απορρυπαντικό πλυντηρίου (το χαρτί+το απορρυπαντικό) και το χειρότερο αφήνουν τα κακά τους παντού. Και είναι άθλιο το θέαμα, όπως τότε το 1994 ένα βράδυ που είχαμε μπεί στο σπίτι να δούμε σκόρπια πούπουλα απο μαξιλάρια, ξεκοιλιασμένα στρώματα, σεντόνια και ποντικοκούραδα ακόμη και στις κουρτίνες....είχαμε φύγει τρέχοντας και τη βγάλαμε τη νύχτα σε ένα ξενοδοχείο... και μετά την άλλη μέρα το καθάρισμα, μπλιάχχχχ! Και μετά απολύμανση..

Ετσι μόλις είδα τον κυρ πόντικα, βροχή ξε-βροχή τσακιστήκαμε να πάμε στη πόλη να πάρουμε ποντικοφάρμακο και να το βάλουμε εδώ και εκεί...ελπίζοντας στην εξολόθρευση του παλιόπαιδου, αφού τα σκυλιά μας την έκαναν.

Αχ



γλυκιές, πόσο με βοηθούσατε!









Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Ενα Σάββατο

είδαμε τη συννεφιά και αποφασίσαμε για αυθημερόν εκδρομή. Αλλοι κυνηγάνε ήλιους..εμείς κυνηγάμε σύννεφα, δεν μπορούμε φαίνεται να ξεφύγουμε απο αυτά. Ντυθήκαμε κατάλληλα. Ο καιρός μουντός αλλά δεν έβρεχε. Οταν φθάσαμε βρήκαμε το τοπίο ξερό. Εχει μήνες να βρέξει. Η απογοήτευσή μου μεγάλη. Σκόπευα να ψάξω για ζοχούς. Βρήκα μερικούς αλλά δεν τους έκοψα, ήταν μιά σταλιά..δεν είχε νόημα. Ούτε άλλο χόρτο βρήκα. Να πάρει. Ετσι μάζεψα πορτοκάλια, πολύ λίγα επίσης γιατί δεν έχει βρέξει.
Οι παλιοί φίλοι έτρεξαν να μας υποδεχθούν, ο καθένας με την προσωπικότητά του και το χαμόγελο. Είχαμε φέρει μαζί μας πολύ φαγητό και για άμεση κατανάλωση αλλά και για να τους μείνει.
Βρήκα και άλλα 8 νεογέννητα κουταβάκια. Καήκαμε. Υπάρχει μία σκύλα που όμως δεν μπορώ ακόμη να την πλησιάσω για να την πιάσω-πάω κτηνίατρο-στειρώσω. Τι θα απογίνουμε, ήδη υπάρχουν 9 σκυλιά.. + τα καινούργια..τι θα τα κάνω. Κανείς δεν τα θέλει.

Ο Κώστας με το που φθάσαμε χώθηκε στην κουζίνα του. Ο καθένας ξέρει τη θέση του αν μη τι άλλο. Εφτιαξε ραβιόλια (τα φέραμε αυτά μαζί μας) και τα γέμισε με σπανάκι και ρικότα. Εφτιαξε μία σάλτσα με ντομάτα και αρακά. Ηπιαμε ένα λευκό κρασί απο την Κώ του Τριανταφύλλου, δώρο μιάς καλής φίλης. Εκανε πολύ κρύο.

Μετά το φαί, κάτσαμε μπρόστά στη φωτιά σκεπασμένοι με κουβέρτες. Ηπιαμε και λίγο ουϊσκάκι και όταν μας τύλιξε η θαλπωρή κοιμηθήκαμε. Ενα δίωρο.
Φύγαμε σούρουπο με τις πρώτες ψιχάλες. Στο δρόμο μας έπιασε καταιγίδα


Ενα τοπίο μολυβί, εξωπραγματικό. Μοναδικές φωτογραφίες και εικόνες ανταριασμένου Δία γέμισαν το είναι μας.
Φθάσαμε σπίτι. Ο Κ. κάθισε να δουλέψει και εγώ κάθισα στο πάζλ

Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Ελπίζω ώς τις 25/3 να το έχω έτοιμο.







Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Το Δημόσιο σαν Ανέκδοτο

Χθές το πρωί είχα δουλειές. Κατ' αρχήν στην εφορία. Πρίν γράψω τι καλά που πέρασα θα σας βάλω στο κλίμα με ένα ανέκδοτο
"Ηταν κάποτε ένας άντρας που απο ατύχημα είχε χάσει τους όρχεις του. Παρακάλεσε λοιπόν έναν γνωστό του βουλευτή να του βρεί μιά θέση στο Δημόσιο σαν ανάπηρος που ήταν, έτσι ο φίλος του τον έβαλε σε μία Εφορία. Χαρά αυτός, ευχαριστήρια κλπ. Πέρασε καιρός, λέει ο βουλευτής.
"Δεν πάω να δώ πώς τα πάει ο προστατευόμενός μου" σηκώνεται λοιπόν και πάει, τον ζητάει, του λένε έφυγε. Ηταν η ώρα 10.οο το πρωϊ. Απόρησε ο βουλευτής,
"πώς έφυγε, τόσο νωρίς".
Ξαναπάει μιά άλλη φορά, το ίδιο του λένε έφυγε. Τσαντίστηκε ο βουλευτής.
"Για δές λέει, εγώ τον διόρισα και αυτός κοπανατζής". Πάει λοιπόν χαράματα μιά μέρα και τη στήνει έξω απο την Εφορία, που θα πάει θα έρθει. Και πράγματι ώρα 7.00 εμφανίζεται ο προστατευόμενος. Τον αρχίζει ο βουλευτής στο μάλωμα, που την κοπανάς κλπ.
"Είμαι αθώος κύριες βουλευτή μου. Ερχομαι στη δουλειά κάθε μέρα στις 7.00, πίνω τον καφέ μου, διαβάζω την εφημερίδα μου και διεκπεραιώνω τα 1-2 φύλλα δουλειάς. Μετά όλοι οι συνάδελφοί μου αρχίζουν και ξύνουν τα αρχίδια τους. Έτσι και εγώ, που δεν έχω αρχίδια όντας ανάπηρος, σηκώνομαι και φεύγω".
Στην Εφορία όποτε πάω βλέπω πάντα την ίδια ιστορία. Στους 10 σχετικά ευγενικούς υπαλλήλους θα υπάρχει πάντα το ένα μουλάρι, συνήθως γένους θηλυκού.
Που θα καπνίζει φουγάρο σε κλειστό, μικρό χώρο χωρίς εξαερισμό.
Ο καπνός θα γαργαλάει το λαρύγγι των κακόμοιρων φορολογουμένων, νέων, γέρων..
Η μουλαρίνα θα τρώει παράλληλα ενώ ψίχουλα θα ραίνουν τις αιτήσεις και δηλώσεις που έχει μπροστά της. Ευτυχώς που υπάρχει το προστατευτικό τζάμι που κόβει κάπως τον εξεσφενδονισμό τους στα πρόσωπά μας. Γιατί δεν θα περιορίζεται στο μάσημα, θα μιλάει κιόλας. Για να μας πείθει ότι μπορεί να κάνει 2 πράγματα συγχρόνως.
Δυστυχώς οι οσμές περνάνε απο πάνω και απο κάτω απο το τζάμι. Εχει φάει σκόρδο, είτε προχθές, είτε το έκανε γαργάρα το πρωϊ. Πολύ σέξυ, κάνε μου λιγάκι μουουου!
Για να διώχνει κόσμο.
Αντί να μας ξαποστέλνουν ότι τα χαρτιά μας δεν είναι εντάξει, μας εξαπολύουν το μπουλντογκ του σκόρδου...νέα πολύ επιθετική πολιτική. Μας την υποσχέθηκαν άλλωστε.
Αγρίεψα βέβαια και της τα είπα ένα χεράκι. Προσωρινά το βούλωσε. Με ξαπόστειλλε γρήγορα-γρήγορα αφού φρόντισε να κάνει ότι της ζήτησα, μήπως και ξανάρθω. Οχι πως με φοβήθηκε, απλά βαριόταν να με ακούει.
Μετά άρπαξε τον επόμενο απο εμένα που δεν είχε επιθετικό στύλ. Μιά κοπελίτσα. Το τι της ζήτησε δεν λέγεται. Εκλαιγε το κακόμοιρο το κοριτσάκι.

Ακόμη και όλους να τους απέλυαν, πολύ φοβάμαι ότι το Δημόσιο μόνο τέρατα γεννάει. Οι αιτήσεις κάθε χρόνο βουνά.
Ρε μήπως θέλετε όλοι σας να μεταλλαχθήτε σε ?

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Κωνσταντίνος Ντε Γκρέτσια

Μετά απο όλα αυτά που γίνανε για τις καπελιέρες και τα κατωσέντονα του Τέως που δημοπρατήθηκαν καθώς και τα μακριά-κοντά λόγια που όλοι είπαν, μου δημιουργήθηκαν σκέψεις.
Γιατί να μην έρθει η βασιλική οικογένεια του Κοκό να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα? Ελληνας υπήκοος είναι εκ γενετής. Περιουσία - ένα σπίτι να μένει και ένα εξοχικό- έχει. Οπως ο κάθε ένας απο εμάς. Γιατί όχι? Ποιόν θα πείραζε αν ερχόταν?
Βλέπω όταν εμφανίζεται σαν επισκέπτης , μόνος ή με το σόϊ του, τρέχουν τα κανάλια να καταγράψουν το οδοιπορικό της βάπτισης στην κάτω Κουτσούφλιανη που την επέλεξε η μαμά-πριγκήπισσα γιατί αγαπάει τη φύση, καθώς και τα περιοδικά της κ.κ (κοινωνικής κριτικής) τσακίζονται να καταγράψουν πέρα απο τα συμβάντα (μιά απλή βάπτιση είναι μη τρελλαθούμε τώρα) τι φορούσε κάτω απο τον κορσέ της η μαμά του μωρού και ποιάς φίρμας ήταν οι πάτοι των παπουτσιών της Αννα-Μαρίας (αναρωτιέμαι για αυτού του είδους τους δημοσιογράφους, πώς τα βγάζουν πέρα στο επάγγελμα, μονίμως στο πάτωμα θα σέρνονται σαν τις σφουγγαρίστρες για να ατενίζουν κάτω απο τους ποδόγυρους) .
Οι παλιοί θα ξεσπαθώσουν εδώ και θα με στείλουν γρήγορα να διαβάσω ιστορία για το τι έγινε πρίν 40 χρόνια. Οταν ο Κωνσταντίνος ήταν νέος. Για τις λαμακίες που έκανε τότε θα πληρώνει ώσπου να τα τινάξει. Ο κόκκορας της δικαιοσύνη μίλησε και λάλησε.
Δηλαδή όλοι οι πολιτικοί που μας κυβερνάνε αυτά τα 40+ χρόνια ήσαν πολύ καλύτεροι του Τέως, ΔΕΝ κάνανε ποτέ λαμακίες, δεν είπανε ποτέ το λάθος πράγμα σε λάθος αυτί, δεν κάνανε ποτέ υπόκλιση σε ισχυρότερους (π.χ. ΗΠΑιώτες) ούτε τούρλωσαν τα οπίσθιά τους, δεν σκότωσαν κανέναν και ό,τι υποσχέθηκαν πρός τον Ελληνικό λαό,το εφάρμοσαν. Διάλειμμα ολίγον λεπτών να πάω να αγοράσω ποπ κόρν, όταν ακούω/βλέπω κωμωδίες μόνο τέτοια τρώω.
Τι πειράζει να έρθει εδώ ο Τέως?
Διακοσμητικός και ωραίος?
Θα ανακαινίσει τα σπίτια του, που αφότου τα πήρε το Ελληνικό Κράτος έγιναν κατάλληλα μόνο για τα ποντίκια (γιατί ως γνωστόν ότι είναι κρατικοπο πάει φούντο απο την αδιαφορία μας),
θα προσλάβει διάφορους για την δουλειά αυτή, άρα το χρήμα θα κυκλοφορήσει. Και μη μου πήτε ότι θα φέρει ξένους υδραυλικούς, αποφράκτες και μπογιατζήδες..
θα κάνει τις βόλτες του, αγοράζοντας, νοικιάζοντας μεταφορικά μέσα και ακουμπώντας χρήματα για φαϊ κλπ..και
θα δίνει τροφή στην Νέα Κουτσομπολική Τηλεόραση και στις φυλλάδες που κυκλοφορούν στα περίπτερα για το ποιός έκλασε δυνατώτερα απο τον άλλον την ώρα που οδηγούσε την Φόρσε στα σοκάκια της Κυψέλης
...κοινωνικό έργο θα προσφέρει ο Χριστιανός.
Τροφη στο λαό. Που τα κάνει επάνω του για τέτοια. Κι αν δεν με πιστεύετε ανοίχτε την ΤιΒι και δείτε την ακροαματικότητα του Αρναούτογλου.
Τι ?
Φοβάσθε καμάρια μου για τα λεφτά που θα του δίνει το Κράτος τζάμπα? Αν του δίνει δλδ. Διάλειμμα λίγων λεπτών να πάω να αλλάξω πάνα, χέστηκα τώρα απο το φόβο μου για το Εθνικό έλλειμμα.
Βρέ ζημιά που θα μας κάνει, θα φτωχύνουμε, θα χάσουμε πόντους απο τη μέση μας χωρίς δίαιτα. Θα τον ταϊζουμε τζάμπα.
Tell me something new
Γιατί τόσους τζάμπα πολιτικούς ξεγάνωτους μάγκες δεν ταϊζουμε? Ο Τέως θα μας κάψει?


Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

Οι υποψήφιοι

Απ'ολα τα άτομα που ήρθαν να δούν το διαμέρισμα της φίλης μου, ως επίδοξοι ενοικιαστές, ξεχώρισα αυτούς τους 3 τύπους ανθρώπων που δεν ανήκαν σε καμμία κατηγορία. Ηταν δε τέτοια η επίδραση στην ύπαρξή μου που αν ζούσε ο πατέρας μου θα αναφωνούσα "Ω! Τι κόσμος μπαμπά!"
α) Η αλλοδαπή χορεύτρια.
Ηρθε μαζί με τη μαμά της και την αδελφή της ένα βραδάκι. Και οι τρείς τους ήταν πάνω απο τον μέσο όρο σε θέματα ύψους. Παρόλλο που δεν είμαι κοντή, ένοιωσα πρώτο υπόγειο απο πάτο. Ξανθές. Με ψηλά ζυγωματικά. Ευγενέστατες αλλά γλάστρες. Τους μίλαγα και δεν λέγανε λέξη.
"Μη τις ρωτάτε, δεν θα απαντήσουν, δεν έχουν γνώμη γιατί εγώ πληρώνω" είπε η χορεύτρια και συμπλήρωσε:
"Είμαι η Τ. που έχετε σίγουρα δεί στο σόου του ΧΨ, στην Ιερά Οδό. Είμαι η πρώτη χορεύτρια". Το βλέμμα της επιτακτικό. Περίμενε φαίνεται να γονατίσω και να προσφέρω γή και ύδωρ. Είδανε το σπίτι και τους άρεσε πολύ. Βεβαίως να το νοικιάσουν εφόσον δεχθεί η ιδιοκτήτρια να το βάψουν...
"Μα έχει ήδη ανακαινισθεί" ψέλλισα.
Διαπραγμάτευση. Τελικά ήθελε να το εκ-μοντερνίσει, δλδ να βάψει τους τοίχους πορτοκαλί έντονο απόχρωση εκάϊγ και το ταβάνι καφέ, tabac. Η φίλη μου δεν δέχθηκε και δεν έγινε ο αρραβώνας.
(Κρίμα δλδ γιατί θα βοηθούσε η παρουσία τους στην αναβάθμιση της πολυκατοικίας.. θα φεύγανε οι ηλικιωμένοι, χαρούμενοι και με "υψηλό" το ηθικό θα πήγαιναν στις αιώνιες μονές βλέποντάς τες και νέο αίμα θα ερχόταν να κατοικήσει.. Η φίλη μου είναι της παλιάς σχολής. Επρεπε να το είχε δώσει. Και δεν πάνε να το βάφανε ρόζ με πράσινες βουλίτσες και ελεφαντάκια...αυτές θα το βλέπανε. )

β) Ο κλεφταποδόχος.
Εμφανίσθηκε και αυτός μία νύχτα μαζί με τη σύντροφό του. Καλοπλυμένος με φρεσκολουσμένα μακριά μαλλιά πιασμένα με ακριβό κοκκαλάκι. Είχε μούσι και σκουλαρίκια. Οχι στο αυτί, στη μύτη, (ξέρω νωρίς το φόρεσε) και στο σαγόνι. Φορούσε μαύρο κοστούμι δερμάτινο, χρυσό γιλέκο και ρόζ πουκάμισο. Οι μπότες του είχαν ασημένιες σόλες και τακούνι αλα Αδελφοί Κατσάμπα. Η σύντροφός του φορούσε γούνα αληθινή και πράσινη, 12ποντο τακούνι, λεοπάρ παντελόνι.
Μου είπε ότι είναι εισαγωγέας αυτοκινήτων απο Γερμανία και ψάχνει μάντρα ή δυνατόν κοντά στο σπίτι του για να βάλει την έκθεση. Εβγαλε απο τη τσέπη του μιά μεζούρα και μέτρησε το σαλόνι..
"να δείτε αν χωράει το καθιστικό σας"? ρώτησα η ηλίθια
"Οχι, να δώ αν θα χωράνε τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων που θα φυλάω εδώ μη μου τα κλέψουνε...ε..προσωρινά θα τα βάζω εδώ ώσπου να τα πουλήσω εννοώ" είπε.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήθελε να κάνει συμβόλαιο στο όνομά του. Αλλά στο όνομα ενός φίλου του που δεν θα βλέπαμε τώρα, εκείνος θα υπέγραφε αντ' αυτού. Αλλά που θα βλέπαμε σε λίγους μήνες όταν θα επέστρεφε στην Ελλάδα..(μήπως ήταν φυλακή?) . Η φίλη μου δεν εντυπωσιάστηκε απο το χρυσό γιλέκο. Δεν τον ήθελε τον μουσάτο. (Είχε όμως την πλάκα του, περιβολάκι σκέτο. Να μιλάει για τα σχέδιά του ενώ με το μακρύ του νύχι καθάριζε το αυτί του και απαλά τίναζε το κερί στο άπειρο. Νύχι απο μανικιούρ, όχι σαν τα δικά σου..μα τι νόμισες).
γ) Ο τύπος με το ψυγείο
Αυτός ήρθε 3 φορές. Την πρώτη μέρα έρριξε μια γενική ματιά, του άρεσε πολύ και με διαβεβαίωσε ότι θέλει να το πιάσει. Μετά ξανα εμφανίσθηκε μία νύχτα. Λαχανιασμένος και κάτωχρος. Απολογητικός. Είπε ότι θα ήθελε να πιάσει το διαμέρισμα ΕΦΟΣΟΝ χωράει το ψυγείο του. Εφερε λοιπόν μαζί του ένα μεταλλικό μέτρο, ένα τετράδιο, ένα μολύβι και μία σκάλα. Μέτρησε τον χώρο της κουζίνας. Το κατέγραψε, έβγαλε ένα κομπιουτεράκι και έκανε κάτι πράξεις. Το ξαναμέτρησε. Ανέβηκε στη σκάλα και μέτρησε το ύψος της κουζίνας. Ευχαρίστησε και έφυγε. Την τρίτη και τελευταία φορά ήρθε ημέρα. Χωρίς μεζούρα. Ανοιξε διάπλατα τα χέρια του και χόρευε έτσι μέσα στην κουζίνα. Μετά μου είπε ότι έχει φέρει απο την Αμερική ένα τεράστιο ψυγείο, βαθύ που χωράει άνθρωπος μέσα (κιτρίνισα εδώ...σκέψου να είναι ο Κυανοπώγων!!!) γιατί είναι μάγειρας και θέλει να κάνει εγκαίρως τις προμήθειές του.
"Εδώ όμως είναι για κατοικία, του λέω, όχι για να βάλετε το ψυγείο του εστιατορίου"
"Μα κυρία μου, λέει, φυσικά και δεν θα βάλω το επαγγελματικό μου ψυγείο εδώ, το ΔΙΚΟ μου ψυγείο θα τοποθετήσω, το οποίο ΔΕΝ χωράει. Πολύ καλημέρα σας" και απήλθε.
(Εδώ λυπήθηκα λίγο. Ωραίο να έχεις μάγειρα στο σπίτι. Αν μη τι άλλο δεν θα πεινάσεις ποτέ).

Μετά απο αυτόν τον τελευταίο και την απόφαση της φίλης μου να πουλήσει το σπίτι αισθάνθηκα προδομένη. Παρόλλη την κούρασή μου, σίγουρα περάσαμε πολύ καλά, εμείς, η κυρία Π, τα πεθερικά μου, η συνυφάδα μου και η οικογένειά της και όλες μου οι φίλες. Γιατί μοιραζόμουνα τις εμπειρίες μαζί τους. Εντάξει ίσως να φάγαμε λίγο παραπάνω αλλά το ευχαριστηθήκαμε.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Οικιστικά όνειρα

Οι μέρες αυτές καθώς και οι προηγούμενοι 2 μήνες ήταν εποχή συλλογής εμπειριών για μένα. Εκανα κάτι που δεν το είχα ξανακάνει και μάζεψα πληροφορίες για την εξέλιξη των Ελλήνων, εκείνων που είναι σε ηλικία μεταξύ 30-45 ετών. Να σας τα γράψω τώρα αναλυτικά να καταλάβετε και να μου πείτε και εσείς τη γνώμη σας.
Μεσολαβώ για λογαριασμό μιάς γνωστής μου, να νοικιάσω ένα διαμέρισμα που έχει. Η ίδια, λόγω φόρτου εργασίας, δεν έχει τη δυνατότητα να το δείχνει σε υποψηφιους ενοικιαστές, έτσι την εξυπηρετώ εγώ δείχνοντάς το χωρίς να ανακατεύομαι στις διαπραγματεύσεις. Το διαμέρισμα είναι σε ωραίο παραθαλάσσιο προάστειο όμως δεν έχει θέα θάλασσα, ούτε πάρκινγκ. Ενα σπίτι ανακαινισμένο μέν όμως 30+ετών.
Μετά απο τους μήνες αυτούς και τα άπειρα άτομα που έχουν παρελάσει (για τα οποία θα μπορούσα να γράψω χρονογραφήματα) το διαμέρισμα παραμένει ξενοίκιαστο και η φίλη μου φρικαρισμένη. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλος αυτός ο κόσμος που είναι μεταξύ 30-45 ετών ΔΕΝ θέλουν να νοικιάσουν το σπίτι της.
Ετσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο μέσος Ελληνας έχει υποστεί οικιστική μετάλλαξη απο την πολύ τηλεόραση που βλέπει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ετσι σύμφωνα με αυτά που μου είπαν θέλουν
  • να μένουν σε ένα μικρό σπίτι-διαμέρισμα που να τους χωράει,
  • νεόδμητο ή το πολύ 5ετίας
  • πλήρως ανακαινισμένο και εξοπλισμένο με πολλά ντουλάπια και βεράντες,
  • ηλιακό θερμοσίφωνα
  • με αυτόνομη θέρμανση,
  • θέα θάλασσα-βουνό-πάρκο-νεκροταφείο-δρόμο, αλλά όχι τη μπουγάδα της γειτόνισσας ή μιά μεσοτοιχία,
  • να έχει δικό του πάρκινγκ,
  • λίγα κοινόχρηστα και
  • το ενοίκιο να μην είναι πάνω απο 300 ευρώ το μήνα.
Είναι αυτό εφικτό? Βεβαίως και όχι. Τα σπίτια τέτοιου είδους, αν ανοίξετε μία εφημερίδα, κοστίζουν πολλά.
Είδα πολύ κόσμο. Νέα παιδιά με λαμπρές καριέρες. Προτιμούσαν να μενουν με τους γονείς τους παρά να μείνουν κάπου χειρότερα απο αυτό που ονειρεύονται. Σε ξένα κράτη είναι αλλιώς. Μαζεύονται 2-3 και συγκατοικούν καλύπτοντας έτσι ένα μεγάλο ενοίκιο.
Εδώ όμως όχι. Δεν θέλουν συμβιβασμό, δεν θέλουν συγκάτοικο. . Η μόνοι και ελεύθεροι ή τίποτα. Ετσι συμβιβάζονται. Ωριμότητα?
Με ποιό τρόπο θα πιάσουν το όνειρο της ανεξαρτησίας?
Είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί. Απο τις συνεχείς απαιτήσεις. Θέλουν τον ουρανό με τ' αστρα, φθηνά, άκοπα και ίσως και χάρισμα. Είμαι φαίνεται απο άλλον πλανήτη.
..................................
Για την ιστορία, το διαμέρισμα σκοπεύει η φίλη μου να το πουλήσει.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Ανακοίνωση

Γύρισα και εγώ στην νέα έκδοση ΒΕΤΑ και δεν είναι καθόλου άσχημη. Εγινε η βάπτιση χθές γρήγορα και καλά λαμβάνοντας υπόψη τα βαριά blogs μου, είχα λίγο τρομοκρατηθεί για αυτά που διάβαζα, τα ελληνικά ψιλοχάθηκαν αλλά βρέθηκαν πολύ γρήγορα..ώς εδώ καλά.

Μόνο που όσοι με σχολιάζουν χωρίς να είναι νεοφώτιστοι, φαίνονται σαν ανώνυμοι.
Παράκληση λοιπόν να γράφουν απο κάτω το ονοματάκι τους (αυτό του Μπλογκ) για να τους αναγνωρίζω και να μπορώ να απαντάω.

Merci!