Κυριακή, Μαρτίου 30, 2008

Σχολική εκδρομή

Σήμερα το μεσημέρι είχαν έρθει κάποιοι φίλοι μας να μας δούν και να φάμε μαζί. Η κουβέντα μεταξύ των άλλων πήγε και στις σχολικές εκδρομές που τώρα ξεκινάνε και θα ολοκληρωθούν μέχρι τον Ιούνιο.
Δύο απο τους φίλους μας είναι εκπαιδευτικοί, ο ένας καθηγητής σε δημόσιο Λύκειο, η άλλη σε Πανεπιστήμιο. Η τάξη του ενός κανόνισε για φέτος εκδρομή στο Παρίσι. Εξι μέρες όλα πληρωμένα, σε καλά ξενοδοχεία με ένα γεύμα. Πέρυσι που είχε συνοδέψει την τελευταία τάξη στη Κρήτη, τους είχε κοστίσει τα 3πλά λεφτά. Γιατί στην Ελλάδα άμα ακούνε σχολική εκδρομή τρίβουν οι ξενοδόχοι τα χέρια τους. Ευκαιρία για ένα ακόμη άρμεγμα. Και τα παιδιά 9/10 φορές όντας μαντρωμένα σε ένα χώρο κάνουν του κόσμου τις ζημιές.
Ενώ μία εκδρομή στο εξωτερικό έρχεται σε όλους φθηνώτερα, τα μισά λεφτά απ' ότι κατάλαβα. Γιατί τα έξω ξενοδοχεία κάνουν ακόμη πιο καλές τιμές στα σχολεία που τους επισκέπτονται. Οσο για τα αξιοθέατα..Παρίσι είναι αυτό, απο το να κάθονται μέσα στα δωμάτια των ξενοδοχείων, να κατεβαίνουν απο τα Γρεβενά για να δούν το Mall, καλύτερος δεν θα είναι ο Πύργος του Αίφελ ή το Λούβρο?

Θυμάμαι όταν ήμουνα στην Γ Λυκείου, μας πήγαν εκδρομή στο Υδρα Μπήτς. Μας χώσαν σε ένα ξενοδοχείο και γύρω-γύρω περιφρουρούσαν καθηγητές σαν τα ντόμπερμαν. Τίποτα δεν είδαμε. Κάναμε βέβαια τις πλάκες μας, αλλά δεν ήταν και το ΟΥΑΟΥ πιά!. Ενώ τώρα..
Πραγματικά ζηλεύω αυτά τα παιδιά!
.....................................

Οταν οι γονείς μου καλούσαν κόσμο στο σπίτι τους, ακόμη και μερικούς φίλους, μετά τα γεύματα έπεφτε τραγούδι και/ή χορός. Καθόταν η μαμά στο πιάνο και ο μπαμπάς είτε έπαιζε με τη κιθάρα, είτε φυσαρμόνικα ή τη συνόδευε και εκείνος στο πιάνο (4 χέρια).
Ενα απο τα αγαπημένα τους τραγούδια ήταν αυτό


στο οποίο όλη η παρέα τραγουδούσαν είτε ελληνικά, είτε αγγλικά, όπως βολεύονταν. Και το κοριτσάκι απλά χαμογελούσε ευτυχισμένο.

Τετάρτη, Μαρτίου 26, 2008

Κόβε-κόβε

Το πρωϊ έβαλα την τηλεόραση για να δώ μήπως υπάρχουν τίποτα απεργίες σήμερα. Επεσα σε μια συζήτηση για τον σακχαρώδη διαβήτη και τους πιθανούς ακρωτηριασμούς των άκρων που μπορεί να οδηγήσει σε περίπτωση τραυμάτων που δεν επουλώνονται.

Ελεγε ο ένας το μακρύ του
έλεγε ο άλλος το κοντό του

ΟΛΟΙ όμως λέγανε ότι οι Ελληνες γιατροί βιάζονται να κόβουν τα άκρα των ασθενών αντί να επιχειρούν και μία άλλη θεραπεία. Και ότι βεβαίως υπάρχουν τρόποι για θεραπεία κάποιων περιπτώσεων ασθενών. Μας διαβεβαίωσαν.
Επρεπε δηλαδή να χάσει η Μαριέττα Γιαννάκου το πόδι της για να ξυπνήσουν οι φορείς και να σκεφτούν τις εναλλακτικές? Οχι για την Μαριέττα, αυτήν άστην. Για τους άλλους που τσάκα-τσάκα τους κόβουν τα πόδια λές και θα ξαναφυτρώσουν κάποτε.

Μα δεν είμαστε καλά! Εχουμε τρελλαθεί εντελώς? Πρέπει δλδ κάτι να προκύψει σε έναν υπουργό, σε κάποιον γνωστό για να ξεκουνηθεί το σύστημα και να αρχίσει να λειτουργεί και για τους υπόλοιπους?
Πρεπει να πεθάνει γιός υπουργού για να κάνουν εναλλακτικά έργα στο πέταλο του Μαλλιακού?
Αει στο διάλο πρωϊ-πρωί

Δευτέρα, Μαρτίου 24, 2008

Μπλογκοσυνάντηση

Μετά απο κάθε συνάντηση με bloggers μου είναι απο δύσκολο έως αδύνατο την επομένη μέρα να γράψω γι' αυτήν. Πρέπει να περάσει ένα χρονικό διάστημα, να χωνέψω τις καταστάσεις και κυρίως να σταχυολογήσω τις λεπτομέρειες των συναισθημάτων των άλλων. Είμαι παρατηρητικός άνθρωπος παρόλλο που δεν μου φαίνεται.
Εγινε λοιπόν τη Παρασκευή δεύτερη συνάντηση μεταξύ των Daily Madness, CGP, An-Lu, Woof-Victor σε ένα ταβερνάκι. Οι οδηγίες που τους είχα δώσει δεν ήταν καλές..τρόμαξαν οι άνθρωποι να το βρούνε και εγώ τα άκουσα απο τον CGP (με πήρε η μπάλλα για την απουσία του GPS, για το γεγονός ότι δεν προσανατολίζομαι, δεν μπορώ να διαβάσω χάρτη..μούμπλε, μούμπλε..ούφ), ευτυχώς που τηλεφωνηθήκαμε. Η Αν-Λού είχε αλλεργία και υπέφερε απο φραγμένο αναπνευστικό, κατα τ' αλλα όμως ήταν όπως πάντα, γλυκιά, χαλαρή, ζεστή έτοιμη να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Ενα λιμάνι με ανοιχτές αγκάλες. Ετσι τη βλέπω εγώ.
Είχαμε αποφασίσει νωρίτερα να συναντηθούμε για κουβεντούλα σε ένα ταβερνάκι στα Νότια Προάστεια. Γνωριζόμασταν έτσι κι αλλιώς, είχαμε ξανα-βγεί και είχε πάει πολύ καλά, κατά την άποψή μου, η πρώτη μας συνάντηση. Η Αν-Λού και εγώ είχαμε βγεί και μόνες μας, μετά βγήκαμε με τους άντρες μας σε ζευγάρια και τα πήγαν καλά οι άντρες μεταξύ τους, έτσι το ξανα-οργανώσαμε.

Κατά βάθος είμαι bad girl άξιο αντίγραφο του avatar που έχω στο προφίλ μου. Ενώ περιμέναμε το δεύτερο ζευγάρι, με πήρε τηλέφωνο η So far, μιλήσαμε και πως μου ήρθε να της πώ για τη συνάντηση και προσεφέρθει να πεταχτεί να μας γνωρίσει. Μπαλαντέρ. Αυτό δεν το είπα στους άλλους που ήρθαν, το άφησα φλού.
Ετσι την ώρα που τρώγαμε εμφανίσθηκε φάντης μπαστούνι η So far, δεν την περίμεναν, στα γρήγορα τη σύστησα αν και ήδη είχε αυτοσυστηθεί, κάθισε και πιάσαμε μία όμορφη κουβέντα που όμως βάστηξε λίγο γιατί έπρεπε να φύγει.

Συναίσθημα.
Χαρούμενο έως παιχνιδιάρικο.
Εμπειρία
Ποτέ δεν μετανοιώνω που βγαίνω με μπλόγκερς, είναι μία άλλη μορφή συνάντησης, όπου άνθρωποι έχουν συνδεθεί χωρίς την οπτική επαφή και όταν η τελευταία έρθει, το ένστικτο προσπαθεί να βάλει τον άλλον στη ζυγαριά της δοκιμασίας και συγχρόνως βλέπει ότι δεν έχει νόημα αυτή η προσπάθεια, γιατί έχουμε γίνει φίλοι χωρίς τα ένστικτά μας να ανακατεύονται.

Για ένα άτομο τόσο down-to-earth όπως εγώ, αυτό το πείραμα αγγίζει τα όρια του φανταστικού, σαν να περπατάω ξυπόλητη στον Αρη.



Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε.

Παρασκευή, Μαρτίου 21, 2008

Paroles που με σοκάρισαν

Χθές στο καφενείο άκουσα άλλη μία κουβέντα που πολύ με σοκάρισε. Την τριγύριζα όλη μέρα στο μυαλό μου, είπα σήμερα να την αποτυπώσω, μήπως την ξορκίσω.
Καθόμουνα δίπλα σε δύο γυναίκες που χαλαρά έπιναν τον καφέ τους και μιλούσαν. Η μία ήταν νέα, γύρω στα 30+ την έκανα, η αλλη μεγαλύτερη πάνω κάτω 60 ίσως και λίγο μικρότερη.
Λέει η μεγαλύτερη
" Δεν είχα οργασμό μέχρι που έγινα 40. Και όταν στα 40 μου εμφανίσθηκε για πρώτη φορά και άρχισα να τινάζομαι, μου λέει ο Παύλος"
"Τι έπαθες Τζέννυ, δεν είσαι καλά;"
Μετά η κουβέντα τους συνεχίστηκε, μόνο που εγώ δεν την άκουγα. Συγχίστηκα. Ανακατεύτηκα. Παρήγγειλα και άλλον ένα καφέ μήπως ηρεμήσει το φυλλοκάρδι μου που έτρεμε.
Και καλά η γυναίκα να μην είχε οργασμούς για κάποιο λόγο, ο μαλάκας όμως ποτέ του δεν κατάλαβε τίποτα?

Εφριξα και ακόμη τρέμω!

Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008

Paroles, paroles

Ξεκινάει η μέρα με συννεφιά αρα πολύ κατάλληλη να βγώ για δουλειές διάφορες. Πάω με τα πόδια μία απόσταση 3 χιλιομέτρων. Μ'αρέσει να βλέπω και να αφουγκράζομαι τον κόσμο γύρω μου. Κάθισα και σε ένα καφέ να πιώ τον 3ο εσπρεσσο για σήμερα..και τέντωσα τ’ αυτιά μου. Ο κόσμος μιλάει πολύ, παραπονιέται για την ακρίβεια ενώ πίνει τον 3-4 σούπερ-ντούπερ coffee του που έχει μέσα σιρόπια, κρέμες, φουντούκια, σοκολάτες.., καπνίζει φουγάρο και αναπολεί ότι όπως έχει γίνει η ζωή, θα πρέπει να κόψει και κάτι άλλο απο τα ήδη κομμένα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, λέει η παλιά ρήση, πώς θα την πετύχουμε όμως τη τελευταία..που όλο υπόσχεται και όλο το σκάζει; Ανοίγω την εφημερίδα μου και κάνω πως διαβάζω. Ορθώνω τ' αυτάκια μου.
Τέσσερα άτομα δίπλα μου μιλάνε. Δύο συνταξιούχοι, μία γυναίκα και ένας δραπέτης του δημοσίου (alias κοπανατζής).
«Η πολιτική που μας σερβίρουν είναι σαν το φιδέ. Είτε του Πασόκ είτε της ΝΔ, ίδια συστατικά έχει. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν θέλουν να στον βάλουν να τον φάς κιόλας και να τους πείς ότι σ’ αρέσει. Γιατί δεν σ’ αρέσει να το τρώς και αυτοί που σου τον επιβάλλουν ποτέ δεν τον τρώνε. Αυτοί τρώνε άλλα, πασαλειμένα με το αίμα μας.» Λέει ο συνταξιούχος

«Ωχ, καϋμένε ξέχασες τη μπουνιά που έφαγες επί Πασόκ τότε που πήγες να διαδηλώσεις? Κακομοιρα γερατειά. Αλλά και κακόμοιρα παιδιά μας που θα φορτώσουν στη πλάτη τους και εμάς.. Ας είναι καλά οι πολιτικοί, όσο μας πιέζουν τόσο φαρδαίνει ο κώλος τους.." Λέει η γυναίκα, μάλλον σύζυγός του

«Να τους κάνεις μήνυση τους αλητήριους που εξαιτίας τους κάηκε το ψυγείο. Θα τα πάρεις τα λεφτά σου του αγίου κάποτε σίγουρα. Αντε τώρα, ξεχυλώσου άλλη μία φορά."

«(Απευθυνόμενος στην σερβιτόρα) Θα φάς καλά κοπέλλα μου όταν βγείς στη σύνταξη. Το ψωμί-ψωμάκι θα πείς, ήδη έτσι το λένε οι συνταξιούχοι. Και για δεύτερη δουλειά, τώρα πιάστην όσο είναι καιρός γιατί άμα γεράσουμε ούτε για τις πουτάνες δεν θα είμαστε. Και εγώ τα απογεύματα σε λογιστικό γραφείο δουλεύω..γιατί τι να μου κάνει η δουλειά των 3,60, δύο παιδιά έχω» λέει ο δημόσιος υπάλληλος
Και στα διπλανά τραπέζια υπήρχε μία κατήφεια, ένα πράγμα, όλοι παρακολουθούσαν τον κόσμο που περνούσε αναλογιζόμενοι τα δικά τους.
Σήμερα συλλαλητήρια, απεργίες, σκουπιδια (σε σακκούλες αλλά και με 2 πόδια), διαδηλώσεις παράπονα. Ολοι λεφτά θέλουμε. Και οι πολιτικοί που εμείς επιλέξαμε δεν μας τα δίνουν.
Γύρισα πίσω. Φτάνοντας είχε κοπεί το ρεύμα. Φορτωμένη ανέβηκα με τις σκάλες. Ολοι φαίνεται να κάνουν την επανάστασή τους.
Αισθάνομαι περιθωριοποιημένη.

Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008

123 - The art of eating well


Mου έγινε πρόταση απο τον Jason και την So far να βγώ απο την ελλειψη μπλογκο - ενδιαφέροντος, να πάρω τα ξερά μου και να γράψω κάτι.

Η αλήθεια είναι ότι την προσοχή μου αυτόν τον καιρό την έχουν αποσπάσει άλλα πράγματα, τόσο επαγγελματικά όσο και γενικού ενδιαφέροντος. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία τώρα και μαθαίνω να βελτιώνω τις οπτικές μου γωνίες. Επίσης το έχω ρίξει στο διάβασμα σε βαθμό κακουργήματος. Τρία βιβλία διαβάζω συγχρόνως - εδώ να στοιχηθείτε για να με καρπαζώσετε. Το πρώτο βιβλίο το βλέπετε αριστερά, το δεύτερο είναι του Ιουλίου Βέρν, ο Ροβήρος ο κατακτητής, που δεν είχα διαβάσει ποτέ μου αλλά που το βρήκα στη δανειστική βιβλιοθήκη της περιοχής μου (και που μου είπε μιά γνωστή "αντε καιρός να μεγαλώσεις-όλο παιδικά αγοράζεις) και το τρίτο είναι comics επιστημονικής φαντασίας. Σας παραθέτω αποσπασμα απο το πρώτο, στα άλλα δεν έφθασα ακόμη στη σελίδα 123.

Το βιβλιο "Secret Ingredients" αναφέρεται στην τέχνη του να τρώς. Είναι μία ανθολογία άρθρων που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στο περιοδικό New Yorker και αφορούν οτιδήποτε έχει να κάνει με το φαγητό αλλά χωρίς βαρετές συνταγές και υποδείξεις. Εχει προσωπικές εμπειρίες δημοσιογράφων που αφού επισκεφθησαν φημισμένα εστιατόρια στη Γαλλία, έφαγαν καλά, πλήρωσαν πολύ λίγα για την ποιότητα που γευτηκαν, έγιναν φίλοι με τον εστιάτορα που θεωρούσε προσωπική του υπόθεση να πλησιάζει τον πελάτη και να τον κάνει φίλο του, έχει εμπειρίες μαγείρων top chefs για το πώς εξελίχθηκε η δουλειά τους μαζί με τα όνειρά τους, περιλαμβάνει οδοιπορικό για κρασιά και ποτά γενικά, έχει όμως και κριτικές για τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μέσω του φαγητού. Ακόμη στη μέση είμαι, τη σελίδα όμως 123 την διάβασα χθές.

Σας την παραθέτω λοιπόν ως έχει

There were always a number of things, like fresh vegetables, that could only be bought at the last minute, however, and Mr. & Mrs. Bishop were responsible for getting those."

Στο συγκεκριμμένο άρθρο, ετοιμάζεται μία παράσταση στο θέατρο Kabuki (στη Χονολουλού) όπου ένα γεύμα παρασκευάζεται πάνω στη σκηνή με το ακροατήριο να παρακολουθεί. Μετά το πέρας της παράστασης, τόσο τα εδέσματα όσο και τα μαγειρικά σκεύη θα αγοράζοντο απο το κοινό. Οπως θα υποψιάζεσθε το γεύμα αυτό ήταν αρκετό για να ταϊσει όλους τους παρευρισκομένους στο θέατρο. Οι ποσότητες π.χ. των υλικών ήταν πελώριες και το άγχος των παρασκευαστών αντίστοιχα μεγάλο. Οι διοργανωτές της παράστασης ήταν το Women'y Board of Presbyterian Hospital of Pacific Medical Center και χορηγοί διάφοροι προμηθευτές μαγειρικών σκευών. Τα κέρδη θα διατίθεντο για το συγκεκριμμένο νοσοκομείο.

Υπέροχη ιστορία ήταν αυτή. Τη διάβασα χθές!

Δευτέρα, Μαρτίου 17, 2008

Τίποτα

Είναι κάτι μέρες που τίποτα δεν γίνεται. Κανένα γεγονός, καμμία αναταραχή, απλά βασιλεύει ηρεμία τόση σε βαθμό κακουργήματος. Πώς βαριέμαι! Αφάνταστα.
Και όλοι μου λένε οτι οφείλω να απολαμβάνω τις ήρεμες στιγμές, να τις χαιρετώ, γιατί κάπου σε κάποια στιγμή η φουρτούνα καιροφυλακτεί. Συμφωνώ σε όλα
Ομως βαριέμαι. Βαριέμαι την ηρεμία. Βαρύ το νόσημα ε?

Πέμπτη, Μαρτίου 13, 2008

Οι διακοπές ΔΕΗ

Να δείτε που τελικά όλες αυτές οι διακοπές ρεύματος που μας κάνει η ΔΕΗ θα μας ωφελήσουν κιόλας. Θα αρχίσουμε να εκτιμούμε την ηλεκτρική ενέργεια, ιδιαίτερα όταν μας κόβεται στο παραπέντε. Ξεθάψαμε εξαιτίας της και τον γρύλλο που τον είχαμε καταχωνιασμένο.

Λέει η Μ : Θέλω να πάω σουπερμάρκετ να ψωνίσω τρόφιμα
Λέει ο Γρύλλος : Και πώς θα τα ανεβάσεις επάνω αν δεν έχει ασανσέρ?
Μ : Γκρμχψπμσζ! (πέρα απο το ανεξέλγκτο πιάσαμε και το ακατάληπτο).

ΕΤΣΙ αρχίζει η προσαρμογή
να βγώ να σεργιανίσω
νωρίς όμως να γυρίσω
χωρίς πολλά-πολλά
να ανέβω απο τα σκαλιά
τους ορόφους όλους
μονοκοπανιάνα μην φθάσω
επάνω ξεπνεμένη
σέρνοντας και λαχανιασμένη
να είμαι μιά χαρά
να κάνω και
τραλα λα, τρα λα λα.
Αυτό τον μήνα δεν θα πληρώσω
το Γυμναστήριο το ακριβό
αντίθετα θα του κάνω τον καμπόσο
που τρώγοντας μπόλικο φαγητό
θα έχω στυλάκι και ΟΥΑΟΥ ποπό!
Χωρίς να σκίζομαι σε ποδηλασίες
αερόμπικ και γονυκλισίες
αν συνεχίσει τοιουτροπως η ΔΕΗ
θα γίνω μπαλαρίνα
θα με προσλάβει και η Λυρική!

είδες τι καλό μας κάνει η ΔΕΗ?



Τρίτη, Μαρτίου 11, 2008

"Σκυλάδικο, παράς & καφρίλα" μετάφραση

σε "λατέρνα, φτώχια & φιλότιμο". Η νέα γαλάζια μας Ελλάδα που μας μάθαιναν στο Δημοτικό. Χρειάζεται κανείς να βγεί λίγο πιο έξω απο την Αθήνα για να δεί σε τι βαθύ ύπνο μας ρίχνουν οι μεγάλοι, απο τα μικράτα μας. Και όταν ξυπνήσουμε, αν δλδ, μας έρχεται βαρύ το κοκκορέτσι.
Τη Κυριακή πήγαμε με τον Κ μία ημερήσια εκδρομή στο Γραμματικό, στην ανατολική Αττική, ναί, ναί εκεί που θέλουν να πετάξουν τα σκουπίδια..να καταστρέψουν άλλο ένα όμορφο παρθένο μέρος.. ξουράφια τα μυαλά τους.
Οπως και να έχει ξεκινήσαμε χαρωπά και φθάνοντας στον στενό δρόμο της πρώτης φωτογραφίας ήρθαμε σε επαφή με τη διαταραχή. Τη σιωπή και το κελάιδημα των πουλιών τη διέκοψε μουσική στη διαπασών ενός διερχόμενου 4Χ4 που το οδηγούσε μια γυναίκα που έτρεχε με τα 1000 στη μέση του δρόμου.. πως δεν συγκρουστήκαμε μετωπικά, έστριψε ο Κ το τιμόνι όλο δεξιά και γλυτώσαμε.. Και ο διάολος να σε κυνήγαγε κυρά μου, δεν πάνε έτσι Κυριακάτικα!! Πίσσα και πούπουλα βλαμμένη, τσόκαρο, μαλάκω.
Παρκάραμε εκεί κοντά να ηρεμήσουμε, βγάλαμε και φωτογραφίες. Το τοπίο
προσπαθεί να ξαναζωντανέψει παρά τις προσπάθειες των νεοελλήνων για το αντίθετο
Στη φωτογραφία εδώ βλέπετε τις προσπάθειες των κάφρων συμπατριωτών μας να κάψουν και τα τελευταία μας πράσινα βουνά, ενώ απο κάτω η ίδια η φύση μας αναστέλλει τη μαλακία μας. (Κάφροι δεν είναι οι άλλοι, ΟΛΟΙ είμαστε).

Η βόλτα μας συνεχίστηκε πρός το Σέσι, που είναι το θέρετρο του Γραμματικού πρός την Εύβοια, ένα μικρό ψαροχώρι χτισμένο σε ένα όρμο με θάλασσα κρύσταλλο και δένδρα. Ενας ακόμη Παράδεισος που δεν πρόλαβαν να καταστρέψουν. Ακόμη γιατί αμα έρθει η χωματερή...ποιός θα θέλει να πάει στο Σέσι και να περάσει μέσα απο τα σκουπίδια που ο ίδιος παράγει?
Μη τρελλαθούμε κιόλας
Εμείς άπαξ και έχουμε το τζιπάκι, το γκομενάκι, το παραδάκι, τέλος. Τα άλλα έπονται.
Η μετενσάρκωσή μας εξελικτικά έχει λήξει, πιο κάτω δεν πάει..

Εν τούτοις, γυρίσαμε ευχαριστημένοι, με ανανεωμένες της μπαταρίες μας, με μπόλικες φωτογραφικές απεικονίσεις, μές την καλή χαρά.
Α! Και παρόλλη τη γκρίνια μου, μου αρέσει η Ελλάδα.
Πάω να ρουφήξω τ' αυγό μου τώρα. Μετά θα πάρω το χαπάκι της λήθης.

Παρασκευή, Μαρτίου 07, 2008

Ελενα Ναθαναήλ μίξερ

Πέθανε η Ελενα Ναθαναήλ και τη μνημονεύαμε χθές το βράδυ με τον Κ. Μετά απο ένα μπουκάλι κρασί που βεβαίως ανοίξαμε στη μνήμη της, ε..ήταν και κάτι σφηνάκια μετά..η κουβέντα μας πήρε άλλο δρόμο.
Μ : Είχε παίξει τη πρώτη ταινία της "Εκείνο το καλοκαίρι" με τον Λάκη Κομνηνο΄
Κ : Δεν ήταν με τον Κομνηνό, τα έχεις μπερδέψει, ο Κομνηνός ήταν στους "Γενναίους του Βορρά"
Μ : εκεί 'ομως δεν ήταν η Ναθαναήλ ήταν η Φόνσου που χόρευε καβάλα σε ένα άλογο
Κ, : ωχού..τι λές μωρέ, ο Κομνηνός έλεγε "φτού χόρευε" και η Φόνσου χόρευε για τον Κομνηνό. Αυτό που θυμάσαι περί αλόγου ήταν η τσόντα που είχε γυρίσει "Το κορίτσι με το άλογο".
Μ,: εγώ ήμουνα νινί όταν γυρίστηκε η τσόντα που λές..μετά όμως στην Αγγλία είχα δεί τη Φόνσου και τον Γκουσγκούνη, χωρίς άλογα και πρασινάλογα
Κ, : ο μπαμπάς σου όμως ΣΙΓΟΥΡΑ είχε δει την ταινία, είχε κάνει παταγο..
Μ, : σιγά μη έβλεπε τράς ο μπαμπάς μου, για μαζέψου..Τον θυμάμαι όμως να σχολιάζει εκείνη την ταινία με τη Ναθαναήλ που έπαιζε το κώλ γκερλ με τον Αντωνόπουλο..Φαντάσου τον Αντωνόπουλο που έτσι κι αλλιώς έμοιαζε με ψόφια μπάμια, να το παίζει γκόμενος με τις ρόμπ ντε σάμπρ και να δέχεται την επίσκεψη call girl στα μπανγκαλόουζ του Αστέρα (πρίν ανακαινισθούν), να προσπαθεί ο σκηνοθέτης να κάνει την ταινία τρέ σεξουάλ, και να λέει ο μπαμπάς μου "το ξυλάγγουρο βάλανε οι ηλίθιοι σαν call girl" φώς φανάρι δεν του άρεσε η Ναθαναήλ προτιμούσε τη Προκοπίου, άντρες τι να πείς μόνο βυζί και μπούτια κυττάνε. Κύτταγα και εγώ την Ελενα και μου πέφτανε οι ασφάλειες, έτσι ήθελα να γίνω όταν μεγάλωνα..
Κ : ευτυχώς που δεν έγινες δηλαδή, σαν σανίδα σιδερώματος θα ήσουνα..
Μ : Αντε απο εδώ έξυπνε. Πιές το σφηνάκι σου..Ελα εδώ να μου πείς πώς η Ελενα είχε παίξει σε εκείνο το φίλμ με κάτι κομιτατζήδες και ο Δ. Σταρένιος ήταν Βούλγαρος πράκτορας ο οποίος μισούσε το Βόγλη γιατί βούταγε ο τελευταίος τη κόρη του που ήταν η Καλογεροπούλου, αλλά του άρεσε να ντύνεται μασκαράς τσοπάνος και να κυνηγάει τις τουρίστριες που γυρνάγανε στις ελληνικές παραλίες, ημίγυμνες είχαν πάρει σβάρνα τα χωριά μη της γαμ..κάποιος και ησυχάσουνε.
Σε αυτό το σημείο ο Κ είχε σηκωθεί επάνω και κύτταγε τη μπουκάλα του κρασιού, τι είχαν βάλει μέσα οι κερατάδες γιατί είχα γίνει ΠΙΤΤΑ και δεν ήξερα τι έλεγα..

Κ : Αντε , το μυαλό σου τα έχει κάνει μαντάρα...πάμε για ύπνο..

Και εγώ να ωρύομαι πώς η Βουγιουκλάκη αφού είχε επιζήσει στα βασανιστήρια σαν υπολοχαγός Νατάσα ο κότσος ήταν στη θέση του, το σούπερ μίνι της εποχής (των 70) στο σωστό μήκος και η ψεύτικη βλεφαρίδα Max factor κάγκελλο. Ενώ ο Καρύδης πάντα έκανε τα φασιστάκια-ναζιστάκια ενώ στην πραγματικότητα και πολύ κούκλος ήταν και λίγο της αριστεράς. Ενώ ο Κομνηνός, φτού.. λέξη δεν έλεγε..μόνο έκανε τον όμορφο..και κυνήγαγε τις τσόντες.

Μίξερ το μυαλουδάκι μου..κρίμα που πέθανε η Ναθαναήλ, αλλά το διασκεδάσαμε. Της κάναμε καλή κηδεία.

Τετάρτη, Μαρτίου 05, 2008

Η χοντρή

Μας έχει η κοινωνία γανώσει τα μυαλά για τα κριτήρια ομορφιάς που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να είναι σέξυ, επιθυμητός, ευχάριστος. Οτι δήποτε βγαίνει απο τους κανόνες των ανορεξικών μοντέλων και μοδίστρων, σφαγιάζεται. Δεν είναι όμως έτσι. Οσοι και όσες δεν μπαίνουν στα άδικα καλούπια έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους.

Σήμερα το πρωϊ πήγα σε ένα νοσοκομείο να δω μία φίλη της μαμάς μου (την κα Κ). που είχε κάνει εγχείρηση. Απο τις τελευταίες φίλες της που ζούσαν ακόμη. Οταν ήμουνα μικρή, η κόρη της η Π και εγώ είμασταν πρώτες φίλες και οι μητέρες μας κάναν και εκείνες παρέα. Στην πορεία βέβαια η Π και εγώ χάσαμε την επαφή, εκείνη παντρεύτηκε αμέσως μετά το Γυμνάσιο, εγώ συνέχισα σπουδές..αλλά οι μαμάδες είχαν δέσει.
Μαθαίνοντας οτι εγχειριστηκε πήγα να της κάνω μία επίσκεψη στο νοσοκομείο. Πήρα και την κα Π μαζί που γνώριζε την ασθενή απο τη μητέρα μου. Κάτσανε οι γιαγιάδες μαζί και η Π και εγώ κατεβήκαμε στο σαλόνι να τα πούμε λίγο. Μου είπε τα δικά της, ότι περιποιήται τη μάνα της απο το πρωϊ ως το βράδυ, την αλλάζει, της κάνει παρέα κλπ.
Οταν ξανα ανεβήκαμε επάνω έφριξα. Η κα Κ μιλούσε πολύ άσχημα στη κόρη της μπροστά μας. Χοντρή την ανέβαζε, ζουμπουρλού τη κατέβαζε. Η Π είναι εύσωμη, της αρέσει που είναι έτσι, τρώει τον άμπακο και τη βρίσκει και με τον γκόμενο που τη γουστάρει όπως είναι. Η μάνα της όμως δεν θέλει να τη βλέπει παχιά. Θέλει να την κάνει αδύνατη. Η κατάσταση μεταξύ τους είναι ένας ανελέητος πόλεμος μόνο με μάχες-αψιμαχίες και προσωρινές ειρήνες.
Τα "πώς είσαι έτσι" δίνουν και παίρνουν, μιά ζωή τα ίδια ακούω. Η κόρη βέβαια έφυγε απο το σπίτι νωρίς, απο την εφηβεία της την είχε κάνει..με κάποιον. Μετά παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, όποτε ερχόταν κοντά στη μάνα της τα ίδια, απορούσε κιόλας "πώς είναι δυνατόν έτσι χοντρή που είναι να τη θέλει άντρας"..κλπ, κλπ
Ηλπιζα όμως ότι τώρα που η μάνα έχει μία δύσκολη ασθένεια (έχει καρκίνο-ίσως ζήσει-ίσως όχι) να επέλθει η αποδοχή, η ανακωχή, η ειρήνη σε αυτόν τον άδοξο και ανόητο πόλεμο.
Μπά!!
Η αχαριστία προσωποποιημένη. Να σε περιποιούνται, να σε προσέχουν, να σε αγαπούν και εσύ να τους χτυπάς στο ευαίσθητο σημείο. Του πάχους.

Ω! Τι κόσμος μαμά!.

Σάββατο, Μαρτίου 01, 2008

Πόση ευλογία χωράει


στο καροτσάκι του σουπερμάρκετ; Που ανέμελα στέκεται παρκαρισμένο κάτω απο τις σκάλες της εκκλησίας δεξιά;
Είτε ήταν σήμερα μέρα υπόσχεσης για μεγάλες εκπτώσεις όπου όλοι οι παπάδες θα γέμιζαν τους πιστούς με τόση φώτιση που για να μη λυγίσουν απο το βάρος της θα έφερναν και τα καροτσάκια μαζί τους για την εύκολη μεταφορα, είτε
κάποιος αδαής άφησε το καρότσι μπροστά στο ναό και εξαφανίστηκε.
Και άντε να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του!!