Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 25, 2008

Δύο ώρες ελεύθερες

Ακυρώθηκε ένα ραντεβού μου σήμερα το πρωϊ στις 10.45 και αντί να φάω το δίωρο σε κάποιο καφενείο..πήγα βόλτα στο Πολεμικό Ναυτικό.
Πήγα στη Μαρίνα Φλοίσβου, στο Φάληρο να δώ το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ και την αρχαία τριήρη. Ο καιρός βέβαια μιά χαρά, δροσιά στα πρόθυρα βροχής..όμως μ' αρέσει έτσι αυτή η μουντάδα, έτσι ξεκίνησα με τα πόδια.
Φθάνοντας είδα κάτι ναύτες κακομοίρηδες με βούρτσες και ρολλά να βάφουν 1) τα κάγκελλα της περίφραξης και 2) το πεζοδρόμιο μπροστά απο τα πολεμικά πλοία ενώ ένας γαλονάς να τους φωναζει κιόλας να κάνουν γρήγορα..και λές, δεν βλέπουν τον ουρανό;;, δεν μυρίζουν τουλάχιστον τη βροχή που έρχεται;; Λέω στον γαλονάτο δείχνοντας τους ανασκουμπωμένους "Θα βρέξει" . "Το ξέρω" μου λέει "αυτοί όμως κάνουν αγγαρεία".
O Asterix ήταν πολύ μπροστά στην εποχή του.


Το ΒΕΛΟΣ ήταν εντυπωσιακό εξωτερικά τουλάχιστον γιατί δεν επιτρεπόταν η είσοδος στα ενδότερα (καμμία σχέση με το απέναντι πλοίο τον ΑΒΕΡΩΦ που είναι ένα πλήρες μουσείο, με την ιστορία του και με κατάστημα αναμνηστικών), έβγαλα πολλές φωτογραφίες, εδώ το έχω απο το πλάί και απο τη πλώρη πρός τα πίσω. Μου δώσανε και ένα φυλλαδιάκι για την ιστορία του, ειλικρινά περίμενα και κάτι ακόμη, το βρήκα το υλικό φτωχό, αδιάφορο κάτι άλλο έπρεπε να δώσει. Ισως οι αρμόδιοι εδεήσουν να ασχοληθούν και γι' αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.


Ηδη έβρεχε όταν άφησα το ΒΕΛΟΣ στη λήθη του και πήγα δίπλα να δώ την τριήρη.

Πελώρια και όμορφη με γυαλιστερά ξύλα και κουπιά που λές και ήταν έτοιμη να σαλπάρει. Ούτε εκεί είχαν να μου δώσουν ένα βιβλιαράκι, κάτι αναμνηστικό, ένα φυλλάδιο παρά μόνο ό,τι φωτογραφίες απο το υπόμνημα δεξιά έβγαζα μόνη μου. Νευρίασα. Ηθελα κάτι παραπάνω, να διαβάσω για το έκθεμα με την ησυχία μου αργότερα. Κρίμα! Μέσα σε μισή ώρα είχα δεί 2 καράβια, ενώ στο ΑΒΕΡΩΦ είχα κάτσει 1,5 ώρα ωσπου να το δώ όλο!. Ετσι πήρα το δρόμο του γυρισμού, άλλα 2,5 χλμ με τα πόδια κάτω απο βροχή. (Τα μαστόρια βεβαίως είχαν πάρει τις βούρτσες τους και είχαν φύγει..θα το ξαναβάψουν το πεζοδρόμιο αύριο).

Ο γυρισμός στο σπίτι μου έφερε αναμνήσεις απο τα παιδικά μου χρόνια. Πέρασα απο ένα φούρνο και αγόρασα 2 φρατζόλες ψωμί, τη μία την έφαγα στο δρόμο - όπως τότε που ήμουνα μικρή και έναν καφέ. Ο θερινός κινηματογράφος κλειστός, μου κλείνει το μάτι: ραντεβού το άλλο καλοκαίρι, λέει.

Προχωρώντας πρός το σπίτι μου περνάω απο την ακροθαλασσιά. Στα βραχάκια αυτά χοροπήδαγα όταν ήμουνα παιδί, δεν υπήρχαν ούτε προβλήτες τότε, ούτε προσχώσεις, ούτε μαρίνες , ούτε πάρκα. Η λεωφ. Ποσειδώνος στο ένα τρίτο του μεγέθους της είχε σπίτια απο τη μιά πλευρά και απο την άλλη βράχια και θάλασσα πλατιά και βαθιά. Σαν τα κατσίκια τρέχαμε στις πέτρες και βουτάγαμε, δεν φοβόμασταν τίποτα. Τώρα μόνο ψαράδες πάνε εκεί και αμα πιάσουν κανένα ψαράκι το ταϊζουνε στις γάτες ή στους γλάρους που παραμονεύουν.


Δεν πρόλαβα το ουρανιο τόξο. Μόνο τα πουλάκια που στέγνωναν σε κάποια κλαδιά
Με το που γύρισα στο σπίτι με περίμενε άλλη έκπληξη. Ενα δέμα απο ξένη χώρα με ένα βιβλίο μέσαμε θέμα τις προσπάθειές μου να μάθω να πλέκω (ώς τώρα άνευ διδασκάλου-αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, είναι απίστευτες οι βλακείες που κάνω, γερνάω μαμά και δεν πήζει το μυαλό μου). Είναι κάτι άνθρωποι που ακόμη κι αν έχουμε βρεθεί ελάχιστες φορές ή ποτέ πώς τα καταφέρνουν να ζούν μέσα μας; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Με κέφι έφτιαξα σουτζουκάκια. Με δικές μου ντοματούλες όμως.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008

"Real budget" 20άρηδες

Στο τελευταίο τευχος της Lifo (τεύχος 126) διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο του M. Hulot για τη διαβίωση στην ακριβή Αθήνα, 5 νέων εργαζόμενων ηλικίας γύρω 20-30 που
δηλώνουν ότι οριακά επιβιώνουν χωρίς μεγαλα χρέη και ότι "αναγκάζονται να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα" της ακρίβειας και ότι έχουν μεταλλαχθεί στη "γενιά του τσάμπα". Μερικοί αντιδρούν στα νέα δεδομένα πιστεύοντας ότι " κάθε φορά που περνάω από μία συγκεκριμένη βιτρίνα με πανάκριβα ρούχα και τσάντες μου 'ρχεται να την κάνω κομμάτια» συμπεριφορά που ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει "καθόλου αδικαιολόγητη".

Τα διάβασα και γέμισα απορίες και νεύρα.
Ας ξεκινήσουμε με το άρθρο, ολόκληρο εδώ Οσοι δεν το έχετε διαβάσει, κάντε το για να έχετε άποψη.
Λέει ο πρώτος ο Λ. ετών 24. Εσοδα 1400-1500 ευρώ, απο αυτά,
ενοίκιο 260 ευρώ μαύρα (ζεί χωρίς συμβόλαιο) σε μικρό διαμέρισμα της αρεσκείας του με υπέροχη θέα
γύρω στα 480 ευρώ το μήνα μετακινήσεις δλδ βενζίνη-Αττική οδός με δικό του αυτοκίνητο που του αγόρασαν οι γονείς του, δεν χρησιμοποιεί ποτέ ΜΜΜ και αν το αμάξι είναι συνεργείο, περπατάει μισή ώρα ως τη δουλειά του!
Εξω όταν βγαίνει προτιμάει τη διασκέδαση τσάμπα, σε πάρτι, μαγαζιά χωρίς είσοδο , "θα πήδαγε και κάγκελα" αν χρειαζόταν για να μπεί τσάμπα.
Κάθε 2 μήνες πάει εξωτερικό και ομολογεί ότι δεν έχει κανένα παράπονο απο τη ζωή του!


Ευτυχώς που δεν έχει και παράπονο γιατί θα τον έτρωγα αν είχε. Που ακούστηκε να παραπονιέται ένα παιδί 24 ετών που κερδίζει τόσα, που μένει στο ιδανικό σπίτι και με δικό του αυτοκίνητο στην ηλικία αυτή που άλλοι παίρνουν χαρτζηλίκι απο τον μπαμπά.
Διέκρινα και λίγη γκρίνια στο κείμενό του..ότι δλδ με τα λεφτά που παίρνει θα έπρεπε να μπορεί να πηγαίνει στις συναυλίες που του αρέσουν ή να πίνει και τα ποτάκια του στα μπαράκια. Σε μιά φτηνώτερη πόλη ίσως να μπορούσε να έκανε ΚΑΙ αυτά.

Ελεος βρε παιδιά! 24 ετών είναι και έχει τόσα.. Ξέρετε πολλούς 25άρηδες με τέτοιο lifestyle? Τι να πούνε όσοι παίρνουν 800 ευρώ και έχουν νοίκι κανονικό, δάνεια, υποχρεώσεις ίσως και οικογένεια? Μήπως είμαστε λίγο κακομαθημένοι και θέλουμε τον κόσμο όλο φθηνό στα πόδια μας?
Θέλουμε να μένουμε μακριά απο τους γονείς μας αλλά δεν παίρνουμε συγκάτοικο να μοιράζεται το νοίκι. Και μετά αχ βαχ! Το φαγητό στο σπίτι είναι φτηνότερο απο τα ντελίβερι που και παχαίνουν και σε αναγκάζουν να τρέχεις στα γυμναστήρια. Τα κινητά..άλλη πληγή. "Εσύ τι κινητό πήρες?¨" συνηθισμένη ερώτηση μεταξύ πιτσιρικάδων.
Με όλα αυτά θέλω να πώ ότι ναί μεν οι μισθοί είναι λίγοι, ναί μεν η Αθήνα είναι ακριβή πόλη συγκριτικά με άλλες στην Ευρώπη, αλλά και ο κάθε εργαζόμενος δεν είναι διατεθειμένος να βάλει νερό στο κρασί του, όοοχι! Ολα τα θέλει και τα ωραία κινητά, το τουτού, τα μπαράκια-ποτάκια-μπυρίτσες, ρουχαλάκια-κομμωτήρια, βόλτες, ταξείδια.. ε! πώς και απο πού θα βγούν αν δεν συνεισφέρει η φαμίλια? Ακόμη και εκεί όμως οι γονείς βοηθάνε, όσο μπορούν, του ενός του πήραν αυτοκίνητο, της άλλης μαγειρεύουν, κουρεύουν, καθαρίζουν το σπίτι, γεμίζουν το ψυγείο. Ο κάθε γονιός κάνει ότι μπορεί για τα παιδιά του εσαει.
Παρόλλα αυτά η γκρίνια και ο θυμός βασιλεύουν. Εφόσον "ίσα που επιβιώνω με τις 3,60 που παίρνω" λέει ο Χ νεαρός εργαζόμενος (δικό μου παράδειγμα) θέλω να σπάσω τις βιτρίνες των πανάκριβων καταστημάτων, να βγάλω το άχτι μου εκεί επειδή δεν μπορώ να τα αγοράσω. Είναι λογική αυτή; Δεν είμαστε καλά!
Για την ιστορία τώρα.

Στα 24 μου δ'ιδασκα απο το πρωϊ ώς το βράδυ σε φροντιστήριο και έκανα και ιδιαίτερα γιατί δεν έβγαινα οικονομικά. Δεν είχα αυτοκίνητο, ούτε πιστωτική κάρτα..αστείο πράγμα . Η μοναδική διασκέδαση το σινεμά που ήταν προσιτό στη δεκαετία του '80, ρούχα απο φτηνά μαγαζιά, δεν είχα ούτε κινητό, ούτε βίντεο ούτε dvd, δεν είχαν εφευρεθεί. Διασκεδάζαμε σε σπίτια φίλων μας, κάναμε βόλτες σε φεστιβάλ, σε οτιδήποτε τσάμπα.
Ετσι τη βγάζεις όταν είσαι νέος. Τι άλλο να θέλεις δλδ?

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2008

Πλατωνικοί διάλογοι

"Και πώς είναι η καινουργια δασκάλα, ανηψιέ; Σαν τη περυσινή;"
"Αστα θείε, τη βάψαμε!
Είναι μιά γριά τουλάχιστον 35 ετών, χαθήκαμε, θα πατώσουμε όλοι"
"Και εσύ ανηψιά, θα έχεις τον ίδιο δάσκαλο φέτος;
'Οχι θεία θα έχουμε γυναίκα αυτή τη φορά, πάει ο Λεο-πόρδος, άλλη τάξη θα πάρει. Η δασκάλα σου πώς είναι, σ' αρέσει; Είναι κοντή, φαφούτα και με γυαλιά. "
"Πόσο χρονών τη κάνεις;" ρωτάω
"ααα! αυτή θα είναι χούφταλο σαν τον μπαμπά μου, τουλάχιστον 40"


Ακούς τα πιτσιρίκια να μιλάνε και αισθάνεσαι κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Και καλά να κοιμάσαι (δεν βλέπεις-δεν ακούς) αλλά στο ξύπνιο σου να σου λένε ότι είσαι ένα χούφταλο ετών 35 και να σε ξανα-βαφτίζουν απο Λεωνίδα σε..πόρδο επειδή ίσως να σου ξεφεύγουν μερικές που και πού..

Ζούμε σε άλλο κόσμο.. Φεύγω τώρα, αφού φόρεσα τη μασέλα μου, το ντεμοντέ καπελλάκι μου, παίρνω το μπαστούνι μου και ..γειάααα!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 16, 2008

Σκοτούρες, τρεχάματα, προβλήματα

Ολα τα έχουμε με το παραπάνω. Υπάρχει όμως και το αντίδοτο.
Να΄το


και το Σιαμαίο αδελφάκι του


για να γελάει και κανένα χειλάκι, όπου, όποτε νάναι!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008

Street spirit

Εχουμε συνηθίσει να επισκεπτόμαστε διάφορα μπλόγκς, να μιλάμε, γελάμε, διαβάζουμε για τις ζωές των άλλων, των εικονικών και μη φίλων μας, να τους μαθαίνουμε μέσα απο τα γραπτά τους και να τους γνωρίζουμε και απο κοντά.

Αυτό που ΔΕΝ έχουμε συνηθίσει είναι να τους χάνουμε. Να σταματούν να γράφουν όχι επειδή τους έπεσε πολύ δουλειά ή γιατί βαρέθηκαν. Να σταματούν να γράφουν γιατί πέρασαν τον Αχέρωντα με το κρις κράφτ στα γρήγορα, χθές υπήρχαν, σήμερα όχι.
Μέσα σε μία στιγμή, όλα αλλάζουν βιαστικά. Και ο Θεριστής με διπλό φορτίο, προπορεύεται.

Τον Street Spirit, τον Νικήτα τον είχα γνωρίσει στα μπλόγκς, ποτέ μου δεν τον είχα δεί. Μέσα απο τις απίστευτα όμορφες φωτογραφίες του έβγαζε την ομορφιά που είχε μέσα του. Αυτή όμως η ομορφιά που απλόχερα σκορπιζόταν σε άγνωστες καρδιές, τον αιχμαλώτισε;

ποιός να ξέρει άραγε γιατί γράφτηκε στο κατάστιχο της μοίρας, να χάσει το παιδί αυτό τη ζωή του στα 35 του όταν ήταν ευτυχισμένο και ερωτευμένο, παντρεμένο με την αγάπη του?
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι, για ποιός χτυπάει η καμπάνα, τελικά.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν, μέσα στα φθινοπωρινά Γρεβενά και τις θάλασσες στα Σύβοτα.





Τι να μαγειρέψω σήμερα?

Κόλλησα και δεν ξέρω τι να φτιάξω. Δεν θέλω κρέας, ψάρι, κοτόπουλο, αρνί. Κάτι άλλο. Ούτε γεμιστά, τηγανητά, όσπρια.
Καμμιά ιδέα?

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2008

"Ω! Τι κόσμος, μαμά!

Σήμερα το πρωϊ χρειάστηκε να πάω στη Γλυφάδα για δουλειές. Στο γυρισμό, γύρω στις 12.30 πέρασα απο ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο για να ρίξω μιά ματιά. Εκεί μπροστά την είδα.
Πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν ξαπλωμένη μία ηλικιωμένη κυρία. Ηταν καλοντυμένη, με την τσάντα της, τα βραχιολάκια της και τα γυαλιά ηλίου και αναίσθητη.
Κόσμος περνούσε, κύτταγε και προσπερνούσε. Τελικά βγήκε η κοπέλλα απο το βιβλιοπωλείο, μαζί τραβήξαμε τη κυρία λίγο πιο πέρα και της βάλαμε κάποιο προσκέφαλο, ενώ καλέσαμε ασθενοφόρο. Περιμέναμε μέχρι που ήρθαν και την πήραν. Ωσπου να έρθει το νοσοκομειακό, της βρέξαμε το πρόσωπό της, της κάναμε αέρα και άνοιξε τα μάτια της.. "μου έπεσε πάλι η πίεση" ψέλλισε. Ηρθε το φορείο και την πήρε.
Αυτό που με τσάκισε ήταν η αδιαφορία του κόσμου!
Η γυναίκα ήταν πεσμένη σε κεντρικώτατο δρόμο γεμάτο κόσμο..που πηγαινοερχόταν. Κύτταγαν τον πεσμένο συνάνθρωπο σαν να κύτταγαν ένα στύλο της ΔΕΗ, ελιγμός και πώς να βγάλουμε την ουρά μας έξω. Την ίδια συμπεριφορά έχουμε αν δούμε κουτσουλιές ή περιττώματα σκύλων. Προσπερνάμε και δεν πατάμε.
Εχουμε αποκτηνωθεί εντελώς.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 02, 2008

Summer camp!

Είμαστε σε οικογενειακή συγκέντρωση, όλο το σόϊ με τα πεθερικά, γιαγιάδες, θείες μιάς κάποιας ηλικίας, μικρά παιδιά να τρέχουν παντού, ξαδέλφια κλπ, κλπ. Αφού έχουμε φάει αρχίζει η συζήτηση. Οχι, δεν μιλάμε για τα γνωστά τοις πάσι θέματα "καρκίνους, κολονοσκοπήσεις, σκατά, αίματα, θανάτους" όχι, λόγω θέρους οι ερωτήσεις "και εσείς πως περάσατε τις διακοπές" είναι πιο επίκαιρες. Λέει ο ένας το ένα, ο άλλος το άλλο μέσα απο επιφωνήματα και ααΑΑ και ωΩΩΩΧΧ και ωΩΧΧχ.

Παίρνει τη σκυτάλη νεαρή ξαδέλφη παντρεμένη με 2 μικρά παιδιά. Μας λέει ότι πήγε ελεύθερο κάμπινγκ σε ένα μακρινό νησί.
Αμέσως ενδιαφέρθηκαν τα πεθερικά γιατί παλιά κάνανε και εκείνοι κάμπινγκ (ΜΙΑ ΦΟΡΑ είχε πάει η πεθερά μαζί αφού κουβάλησε μέχρι και ράντζα για να κοιμηθούνε - σιγά μη ξαπλώσει στο χώμα - ένα πετρογκάζ+μπόμπα για το μαγείρεμα, 3 άντρες για το στήσιμο της σκηνής, σύζυγος και γιοί-δύο μεγάλα φορητά ψυγεία για τρόφιμα και αναψυκτικά, έτοιμα φαγητά, καρέκλες-τραπέζια-πιάτα-ποτήρια, μπουγέλα με νερά, ποδήλατα, τρόμπες, έξτρα βενζίνη..αλλά ήταν κουραστικό "πα! πα! πα! το λάδι μου βγήκε! ποτέ ξανά!" - πήγαιναν τα παιδιά μόνα τους),
ενδιαφέρθηκα και εγώ γιατί είχα κάνει 1 εβδομάδα κάμπινγκ (αξέχαστο, έχω ξαναγράψει γι' αυτό).
Να εξιστορεί η ξαδέλφη ΠΟΣΟ εύκολα είναι να κάνει κανείς κάμπινγκ στην άγονη γραμμή και τι ξεκούραστος και ανανεωμένος επιστρέφεις όταν



1) είσαι εντελώς στο ύπαιθρο με τη σκηνή σου, δίπλα στη θάλασσα και πάνω σου τ' αστέρια, τα τρυζόνια να τραγουδούν, καθαρός ο αέρας .

2) στήνεις μία σκηνή μεγάλη σαν δωμάτιο και την εξοπλίζεις με στρώματα, λάμπες, κουνουπιέρες, τα παιχνίδια των παιδιών, ρούχα, τρόφιμα κλπ, κλπ. (ώσπου να γίνουν όλα αυτά τρέχεις σαν το Βέγγο).

3) για να μην εφάπτονται τα στρώματα στο δάπεδο είχαν πάρει μαζί τους παλέττες, τις οποίες κουβάλησαν μαζί με τον σύζυγο (βεβαίως, βεβαίως) πάφ, πούφ..βαριά η παλέττα..έλα αγάπη μου ακόμη 3 έχεις να κουβαλήσεις..και μετά θα κάνουμε τσιγάρο!

4) έχεις δύο παιδιά ηλικίας 4 και 2 ετών αντίστοιχα, που τα πήρες μαζί σου να συμμετέχουν στη φυσική ζωή χωρίς γιατρό σε ακτίνα 1 30 ναυτικών μιλίων τουλάχιστον. Τα κινητά δεν πιάνουν, αν θέλεις κάτι τηλεφωνείς απο τη ταβέρνα. Το νησί δεν έχει γιατρό, έχει όμως κτηνίατρο..πάλι καλά λές.

5) σκεπάζεις παιδιά με τόνους αντι-κουνουπικών/ηλιακών/1002 σπρέη για το οτιδήποτε και μετά τα ξαμολάς να τα φάνε οι τσούχτρες, οι πέτρες, τα χαλίκια, τα μυρμήγκια, οι σφίγγες, τα κουνούπια, οι τούμπες. Παιδιά είναι της πόλης, ας απολαύσουν λίγο τη φυσική ζωή. Το βράδυ τους καθαρίζεις το δέρμα με γαλάκτωμα Clarins και πετάς τα βαμβακάκια έξω..

6) για τουαλέττα υπάρχουν αρκετά φτυάρια όλων των μεγεθών, πάς πάρα πέρα, ανοίγεις τρύπα-τρυπούλα-τρυπάρα (ανάλογα με το τι θα ακουμπήσεις), τα ακουμπάς και μετά με το φτυάρι τα σκεπάζεις. Το ίδιο κάνουν και οι γείτονές σου, ακουμπάνε τα ...δικά τους μακριά απο εκείνους αλλά κοντά στη δική σου σκηνή. Καυγάδες και ξεκατινιάσματα γίνονται στο δασάκι εκεί πίσω..

7) το φαγητό το εξασφαλίζει η παρακείμενη ταβέρνα, που βγάζει σνίτσελ, ιμάμ, γαρδούμπα., παστίτσιο κλπές αυθεντικές γεύσεις του καλοκαιριού, μαζί με δικό της κρασί (μπάμ και κάτω). Είναι πολύ φθηνό το φαγητό, ούτε 5 ευρώ το άτομο...ξέρει ο ταβερνιάρης οτι εκεί θα πηγαίνεις για πρωϊνό, μεσημεριανό, γάλα του παιδιού, βραδυνό..άλλη ταβέρνα δεν υπάρχει στο νησί..τις Κυριακές σου βγάζει και ψάρι!

8) για μπάνιο, υπάρχει πάντα ένα βήμα η θάλασσα και αν είναι να θές να σαπουνισθείς, σαπουνίζεσαι και μετά τρέχεις γυμνός κάτω απο ένα δένδρο που έχεις προηγουμένως βάλει ένα ασκί κρύο νερό και ξεβγάζεσαι!

9) "μόνοι σας ήσασταν?" "Οχι ήταν γεμάτο το κάμπινγκ, απλά σαπουνιζόμασταν όλοι μαζί σαν τα χίπικα κοινόβια.."Πάρε μάτι ΚΟΣΜΕΕΕ" και καλά για εκείνη που ήταν λυγερή, τον καψερό κοιλαρά της σύζυγο ποιά θα τον έπαιρνε μάτι; (poy xereis, poy xereis..)


Αυτές είναι διακοπές!!! Και εσείς να τις κάνετε, σας τις συνιστούμε θεία Λ, θείε Γ, θείε, Β, θεία Ψ, θεία Χ (όλες οι θείες άνω των εξήντα) επαφή με τη φύση, τα παιδιά των λουλουδιών.

Οταν φύγαμε μαζί με τα πεθερικά πεθάναμε στο γέλιο. Να λέω στη πεθερά
"Τι πιο φυσικό μητέρα, να σαπουνισθείς στη θάλασσα και μετά να βγείς έξω τσιτσίδι και να ξεβγαλθείς με κρύο νερό κάτω απο το δένδρο, μπροστά στα μάτια του κοινού. Σαν να ανεβαίνεις στη πασαρέλα, at last!! Να αρχίσεις απο τώρα δίαιτα, ώστε του χρόνου να έχεις σώμα μοντέλλο!
και
να χεζ... στο χώμα, ανακούκουρδα να σκύβετε, να σκουπίζεσθε μητέρα όπως μπορείτε, οικολογικά πάντα..με φυλλαράκια και /η σκληρό ανακυκλωμένο χαρτί και μετα να τα θάβετε.., μέσα στη νύχτα που σηκώνεσθε, ε εκεί, ψηλαφητά θα τα κάνετε..το πολύ-πολύ να καταβρέξετε τη σκηνή του γείτονα!!

Και εκείνη να τινάζεται..και να ξανα-τινάζεται...
....................
Σοβαρά τώρα. Οι διακοπές αυτές δεν είναι καθόλου κακές για ένα νέο ζευγάρι, αντίθετα θα έλεγα. Στην εξιστόρηση όμων ήταν η κατήχηση των ανθρώπων αυτών που σώνει και καλά προσπαθούσαν να πείσουν τους παπούδες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Γι αυτό μας έφυγε το καφάσι απο τα γέλια.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 01, 2008

Βροχές & καταιγίδες

Μπουμπούνιζε όλο το σβκ, μαυρίλα βλέπαμε, σύννεφα βλέπαμε όλο το Σάββατο. Χωρίς να πάρω ομπρέλλα πήγα στο πανηγύρι του Αγίου Αλεξάνδρου, ό,τι βρέξει θα κατεβάσει είπα. Σταγόνα δεν έρριξε. Δεν πήγα να ψωνίσω, να χαζέψω πήγα τα καλούδια των περιφερόμενων διεθνών πωλητών. Κάτι δεν πάει καλά με την Ελλάδα, οι τιμές απο το οτιδήποτε άρχιζαν απο τα 10 ευρώ!! Δεν είμαστε καλά! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αφρικανοί που είναι φθηνώτεροι. Πήρα μερικά ξύλινα πουλάκια και τα έστησα πάνω στο πληκτρολόγιο, να τα

απολαμβάνω κάθε μέρα όταν με τη κάθε κίνηση κουνάνε χαριτωμένα τις ουρίτσες τους. Για κάτι τέτοια αξίζουν τα πανηγύρια, για την έκπληξη!

Η βροχή εμφανίσθηκε το πρωϊ της Κυριακής, αφού είχα γυρίσει με τις εφημερίδες παραμάσχαλα. Ερριξε ωραίες παχιές σταγόνες για 10 λεπτά. Ειχα προσδοκίες για καταιγίδα, να βρέχει και να ξεπλένει τους δρόμους, ποτάμια να κατεβούν αγριεμένα πρός τη θάλασσα. Η αστραπή και ο παρακείμενος κεραυνός έδωσαν μία αγκωνιά στη κοιμώμενη ΔΕΗ και έπεσε το ρεύμα όλης της περιοχής. Κυριακή μεσημέρι οπου ο κόσμος θέλει να φάει κάτι διαφορετικό απο το ξερό βδομαδιάτικο και να μην έχεις ρεύμα. Απο μία 5λεπτη βροχούλα . Αντε ρε γελοίοι, πώς σας ξεβράκωσε το πρωτοβρόχι!.

Νεύρα πολλά και υποβόσκουσες πικρίες. Τα έγραψα εδώ, ας μην επαναλαμβάνομαι. Οταν υπάρχει αντάρα, πάω για τις φυγές μου. Είναι ένα πάζλ 1000 κομματιών, δεν το έχω


ακόμη τελειώσει, αν συνεχισθεί η πικρία σήμερα-αύριο θα το ολοκληρώσω. Είναι ένας πίνακας του Brueghel, του αγαπημένου μου. Μακαρίζω το Θεό που έχω έτοιμες, προσιτές τις φυγές μου. Με βοηθάνε να αναβάλλω αυτό που με πονάει, συγκεντρώνομαι μόνο στο επόμενο κομματάκι και ξεχνάω τον κόσμο γύρω μου. Οταν τελειώσω, η λύση στο πρόβλημα που με απασχολούσε, είναι στα χέρια μου.

Σε αυτό ευελπιστώ και τώρα.