Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2006

Schumacher

Το σβκ έχασα τον Schumacher. Δεν ξέρω που μου έπεσε, στο δρόμο, στο σπίτι, στο χωράφι..άγνωστο. Καταστενοχωρήθηκα.
Ο Schumacher ήταν το κινητό μου, το έλεγα έτσι εξαιτίας του καλύμματός του που είχε τα χρώματα της
και ναι, μου άρεσαν αυτά τα χρώματα πολύ. Αει στο καλό!
Εντάξει πήγα και πήρα ένα άλλο κινητό, που όμως δεν είναι το ίδιο..μπορεί να έχει της Παναγιάς τα μάτια επάνω του, κάμερες, βίντεο, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, Schumacher όμως δεν είναι
Μπου χου χου!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2006

Ο φορτηγατζής

Παράξενη μέρα η σημερινή, απο το πρωϊ φαινόταν. Ολα ωχρά, μιά κιτρινίλα, ένα πράγμα αφασία και ο ήλιος, όταν εδέησε να βγεί, λές και είχε χάσει όλες του τις ακτίνες, σαν άσπρος δίσκος φάνταζε στον κιτρινο ουρανό.. Η ομίχλη έφθανε μέχρι την ακροθαλασσιά και η αμμουδιά ήταν σκέτο κοκκινόχωμα..
Κάτι πάθανε οι οδηγοί σήμερα το πρωϊ, δεν χαλάρωσαν φαίνεται χθές όταν έβρεξε λάσπη περίεργο είχα την εντύπωση ότι τα λασπόλουτρα φέρνουν ευεξία, ηρεμία, μία ψυχική ανάταση, αντ' αυτού τους είδα ψιλο-έξαλλους να στέκονται στην ουρά, ο μπροστινός μασούσε το μουστάκι του, ο ένας δίπλα έξυνε τη μύτη του και η κυρία αριστερά χτενιζόταν.
.
Η Ποσειδώνος βέβαια πηγμένη. Ετσι - ξανά, μανά- αρχίσαμε τις γνωστές παρανομίες για να προχωρήσουμε λίγο, σαν και εμάς βέβαια ήταν και άλλα αλεπουδάκια, μεταξύ των οποίων βαρέλες, μπετονιέρες και νταλίκες. Φθάνουμε λοιπόν στα στενά, δίπλα μας μιά θεόρατη νταλίκα, κυττάω πρός τα πάνω βλέπω τον οδηγό της (ένας πιτσιρικάς) να κυττάει το μπάχαλο και να γελάει. Και τι χαμόγελο ήταν αυτό, έλαμψε το σύμπαν, φώτισε μέσα στην κιτρινιάρα μέρα.. Και γυρίζει και από εκεί και βλέπω ότι είναι ΚΑΙ μακρυμάλλης με ωραία φρεσκολουσμένα καστανόξανθα μαλλιά λίγο σπαστά, να του πέφτουνε στην πλάτη.. Ε! Δεν άντεξα..δεν είμαι και απο πέτρα..
Η νταλίκα μας έκανε χώρο να περάσουμε.
Απόρησε ο Κ. "για δές βρε παιδί μου, πρώτη φορά βλέπω ευγενικό νταλικιέρη, συνήθως είναι ... . Εντυπωσιάστηκε φαίνεται απο το αυτοκίνητό μου, μα ποιός είμαι τέλος πάντων...μπλά, μπλά! " Μετά σε όλη τη διαδρομή καμάρωνε.
"Καλά, ας μη του χαμογέλαγα εγώ, και θα σούλεγα¨" είπα απο μέσα μου όμως γιατί άν τόλεγα απέξω μου θα τσαντιζόταν..και το καμάρι θα πήγαινε περίπατο..
Εντάξ' δεν τα λέμε και όλα. Πειράζ?

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2006

Θέματα υγιεινής

Την εποχή που ζούμε, δεν νοείται να υπάρχουν γιατροί που να αγνοούν τις λέξεις "υγιεινή, καθαριότητα, πρόληψη, λίγος σεβασμός πρός τον ασθενή". Και όμως υπάρχουν. Και δεν είναι τίποτα μπαμπόγεροι που πιστεύοντας ότι είναι οι φωτεινοί παντογνώστες, δεν χρειάζεται να εφαρμόσουν τίποτα, όχι είναι νέα παιδιά.
Σήμερα πήγα την κα Π. (ετών 85) στον οδοντίατρο. Οχι άμεσα στον δικό της οδοντίατρο γιατί ο δικός της έχει πρόβλημα υγείας και έχει δώσει την πελατεία του σε έναν νεαρό. Οποτε αισθάνεται καλύτερα ο παλιός πάει στο ιατρείο του νέου και παρακολουθεί τι γίνεται, αλλά όταν πήγαμε εμείς δεν ήταν. Ο νέος οδοντίατρος, είναι νέος, χαριτωμένος, μιλάει ωραία στις γηραιές πελάτισσες, έχει δηλαδή τα προσόντα να τραβήξει κόσμο με τις γαλανές ματάρες του και τους τρόπους του..σαν οδοντίατρος όμως..τι να σε πώ! Εγινα θηρίο με τις μεθόδους του.

Η κα Π είχε παραγγείλει καινούργια μασέλα στον νεαρό. Η μασέλα υποτίθεται ότι θα ήταν έτοιμη σήμερα να την δοκιμάσει. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στο ιατρείο απ' όπου ακουγόταν μουσική στη διαπασών..έλεος γιατρέ κλείστε τον Αλις Κούπερ, θα πάμε στο τρελλοκομείο όλοι εδώ μέσα. Προχωρημένος ο γιατρός.
Κάθεται η Π στην καρέκλα, έρχεται η μασέλα, αρχίζουν οι πρόβες. Ο γιατρός δεν φορούσε πλαστικά γάντια μιάς χρήσεως. Βέβαια μόλις είχε πλύνει τα χέρια του. Είχε όμως πιάσει τα εργαλεία του, είχε φυσήξει τη μύτη του (σε ένα χαρτομάντηλο, το οποίο μετά άνοιξε το καπάκι του σκουπιδοντενεκέ με το χέρι του και το σούταρε μέσα) και είχε ισιώσει και τα μαλλιά του. Μετά έπιασε τη μασέλα, τη γυάλισε με το μανίκι της ιατρικής του μπλούζας και της την έβαλε στο στόμα. Εχωσε και τα δάχτυλά του στο στόμα της και της την πίεζε για να μπεί στη θέση της....γκούχ, γκούχ να κάνει η Π, γιατί πνιγόταν..
"Γιατρέ του λέω, σιγά θα την πνίξετε"
"Υπερβάλλετε" μου απαντάει "πώς θα την πνίξω έχει την μύτη της να αναπνεύσει"
"Ναί, αλλά έχει και άσθμα" ...
Βγάζει τα χέρια του απο το στόμα της κας Π και ούφ! επανέρχεται το χρώμα της γιατί πνιγόταν! Κρατώντας τη μασέλα στο χέρι του πιάνει τον τροχό με σκοπόν να την λιμάριε λίγο για να εφαρμόζει καλύτερα..αλλά μιά απροσεξία, ίσως και η κακιά η ώρα, δίνει ένα πήδο η μασέλα και πέφτει στο πάτωμα.
Σκύβει ο γιατρός, τη μαζεύει, τη φυσάει (προφανώς για να φύγει η σκόνη ή ότι σκουπιδάκι είχε μαζέψει) και τη σκουπίζει πάνω στη μπλούζα του.
"Ανοίξτε παρακαλώ" λέει στην κα Π.
Και της βάζει εκ νέου τη μασέλα.

ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ της λέω, δεν ξέρω τι τούπαμε του γιατρού, αλλά γίναμε δύο λαγουδίνες..

Μήπως είμαι εγώ τρελλή που έχω απαίτηση απο τον οδοντίατρο να φοράει γάντια, προστατευτική μάσκα και να ρεγουλάρει τα χέρια του καλύτερα?
Σιχαμάρα με έπιασε όταν έχωσε τα δάχτυλά του στο στόμα της κας Π.
Ασε δε τότε που του έπεσε η μασέλα στο πάτωμα.. και με χλωρίνη να το έχει σφουγγαρίσει και με Ντετόξ αν θέλετε, πάλι θα με έπιαναν τα νεύρα μου..όχι γιατί την έρριξε αλλά για την απαίτηση που έχω να την απολυμάνει.

Δεν υπάρχει στοιχειώδης γνώση για την υγιεινή, για την υγεία τι στην ευχή, που ζούμε πιά? Και το κρούσμα είναι ΚΑΙ γιατρός. Να μην περιμένουμε λοιπόν καθαριότητα απο τα λογείς καταστήματα τροφίμων, όταν οι πάγκοι των κρεοπωλών είναι μέσα στο ξεραμένο αίμα, όταν οι μύγες χορεύουν τσιφτετέλι στα σουβλατζίδικα που δεν επενδύουν σε ένα απλό μυγόχαρτο..όταν οι ίδιοι οι γιατροί έχουν τέτοια άγνοια για τα απλά.
Συγχίστηκα πάλι σήμερα.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2006

Δημόσιος κίνδυνος

Ενα πολύ αργοπορημένο απολογισμό θα κανω για το 2006 γιατί δεν προλαβαίνω. Λέμε λοιπόν επισήμως. Με το ένα, με το δύο με το τρέ..


Λύνω τα κορδόνια μου άνετα, φρστ...τραβάω το κορδονάκι και ιδού.. πάντα τα έλυνα εύκολα, εφόσον τα δένανε οι άλλοι, ξέρεις τώρα οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι φίλες μου και αν δεν υπήρχε τίποτα τα άφηνα να κρέμωνται, μιά φορά τα κόλλησα με uhu αλλά αυτό αποτελεί μιά άλλη αφήγηση. Πάντως τώρα που δεν είμαι τόσο μικρό νινί πιά δεν αγοράζω παπούτσια με κορδόνια..που να κάθομαι να παιδεύομαι τώρα..όσο για τα αθλητικά μία φορά μου τα έδεσε ο Κ και απο τότε τα μπάζω-βγάζω δεμένα
Παίζω ποδόσφαιρο με τις ψιψίνες, μιά χαρά αποκρούουν ίσως και καλύτερα απο ορισμένους κοιμισμένους γκολκίπερς (που πρέπει να τρώνε πολλές kippers και να λυσσάνε στη δίψα για να είναι τόσο αργοκίνητοι..τι να πώ) ,
πιο παλιά έπαιζα τάκα τάκα, κάτι μπαλλάκια που τα περνάγαμε στα χέρια και υποτίθεται ότι χτυπιόντουσαν μεταξύ τους, χωρίς να μας τσακίζουν τα δάχτυλα..,
επί μαμάς μου έπαιζα και ωραίο πιάνο και κλασσικό και μοδέρνο,
μετά έπαιζα και κλασσική κιθάρα,
έπαιζα και τις κουμπάρες που και πού,
και κρυφτό, και κυνηγητό αλλά
όχι αγώνες με ανθρώπινα άλογα (όπως όταν μου σύστησε ο Κ έναν γνωστό του μου είπε " Απο εδώ ο Γ, το άλογό μου στο Δημοτικό" και μη γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται έμεινα με το στόμα ανοιχτό πιστεύοντας ότι ή βαριακούω ή έχασε ο Κ τα μυαλά του).
Κοιμάμαι κανονικά 7 φούλ ωρίτσες, μονοκοπανιά, ήσυχα και καλά, ο ύπνος κάνει καλό στα μωρά (και ο ήλιος στα μοσχάρια)..ε! για ύπνο μιλάμε ρε! Να λείπουν οι κακεντρέχειες.. Μόνο που ξυπνάω κάθε μέρα στις 6.30 ακόμη και τας Κυριακάς, τας εορτάς και τας αργίας.. Πολύ κακό χούϊ, δεν μπορεί κανεις να μου το ξεκόψει.. Παλιά έβαζα και το δάχτυλο στο στόμα, ναί πιπίλα΄έκανα σε τέτοιο βαθμό που ανησυχούσε η μανούλα μου α) ΄μήπως και τα μπροστινά μου δόντια μεταλαχθούν και γίνουν σαν του λαγού και β) μήπως δεν βρώ γαμπρό, γιατί παιδάκι μου πώς να κοιμηθείς με τον άντρα σου δίπλα να σε βλέπει να πιπιλίζεις το δάχτυλό σου, τι θα σκεφτεί εκείνος? Τώρα που αναλογίζομαι τις ανησυχίες της μαμάς μου..αλλα αντι΄άλλων φοβόταν η καϋμένη γιατί ο πρώτος σύζυγος είχε και εκείνος το ίδιο χούϊ, συντονιζόμασταν μιά χαρά! Απο το να ροχαλίζει καλύτερα να μασάσει το δάχτυλό του! Εντάξει έχω λίγο μεγάλα μπροστινά δόντια, αλλά δεν χάλασε ο κόσμος ε?
Αποφεύγω τις κουζίνες σε συστηματικό βαθμό και αν είναι να βρεθώ στο χώρο φροντίζω να μην με παίρνει κανένα μάτι γιατί..με ματιάζουν..είναι τόσο μεγάλο το μεγαλείο μου στην κουζίνα όταν μεγαλουργώ που έτσι και με κυττάξει ο οποιοσδήποτε, χάνω την ισορροπία μου και πάω απο γκάφα σε γκάφα..
Οπως τότε κάποια Χριστούγεννα που είπα να βοηθήσω την πεθερά μου λίγο στην κουζίνα..και φορούσα και μία ωραία μπλούζα..ένα γιαουρτάκι μου έδωσε να ανοίξω να το χτυπήσουμε λίγο...άπειρες φορές έχω ανοίξει γιαούρτια..τη φορά εκείνη έδωσε ένα τσάκ! το σιχαμένο το γιαουρτάκι και πετάχτηκε το αφιλότιμο πάνω στην μπλούζα μου..και έμεινε εκεί καρφωμένο..
Η την άλλη φορά που είχα αγοράσει πέστροφες να τις κάνω ψητές και την ώρα που τις καθάριζα, χτύπησε το τηλέφωνο και χύμηξε η μία πέστροφα να δεί ποιός είναι..δηλαδή, κρατώντας την πέστροφα πήγα εγώ να σηκώσω το ακουστικό αλλά γλίστρησε η γαϊδουρα απο το χέρι μου και έπεσε στο πάτωμα της κουζίνας που μόλις το είχα σφουγγαρίσει με χλωρίνη και έκανε 2-3 γύρους θριάμβου μέχρι να την συλλάβω και όταν το απόγευμα τρώγαμε με τον Κ μου είπε ότι τόσο ωραία πέστροφα δεν έχει ξαναφάει στη ζωή του!! Συμπέρασμα: τα χημικά δεν βλάπτουν τον οργανισμό, άσε που χαρίζουν ΕΞΑΙΣΙΑ γεύση!
Και για να τελειώνουμε γιατί δεν έχει πάτο πιά η τζαμτζουριά μου πάνω η καλή σου σήμερα να ανοίξω το ψυγείο να πάρω κάτι και κάνει γκέλ μιά ρουφιάνα σαμπάνια που είχαμε ξεχάσει να πιούμε τη Πρωτοχρονιά, πετάξεται έξω, πέφτει με δύναμη στο πόδι μου ξεραίνοντάς το και σκάει στο μαρμάρινο δάπεδο..Και δεν έσπασε το μπουκάλι, που ήταν γυάλινο!!!! Τρελλάθηκα απο τον πόνο εγώ και είμαι κουτσήήήή η κακόμοιρη ενώ η σαμπάνια αδιάφορη να κάνει τουμπίτσες στο πάτωμα..
Ούφ! Εχω να μαγειρέψω σήμερα γιατί έχω καλέσει κόσμο για φαγητό..
Εχετε γειά βρυσούλες

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006

Κράχτης

Κάτι έπαθε το πόστ και βγήκαν καραγκιοζάκια. Το ξαναγράφω όσο θυμάμαι

Κατά πόσο είναι σωστό να διαλέγω την Κυριακάτικη εφημερίδα μου με βασικό κριτήριο τις/την ταινίες/ταινία που προσφέρει και τα ένθετα? Γιατί σήμερα σχεδόν όλες οι εφημερίδες της ημέρας αυτής είναι γεμάτες με περιοδικά, διαφημιστικά φυλλάδια, ταινίες αυτού ή του προηγούμενου αιώνα, παιχνίδια, κόμικς, σταυρόλεξα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και αν η εφημερίδα δεν προσφέρει τίποτα, να μην παίρνω εφημερίδα?

Αν σκεφτούμε ότι τα νέα τα μαθαίνουμε απο το Ιντερνέτ, διαβάζοντας τον Τύπο, ακούμε ραδιόφωνο και βλέπουμε τηλεόραση, την εφημερίδα την παίρνουμε γιατί μας προσφέρει κάποιες απόψεις δημοσιογράφων και όχι για τα ένθετα.

Είναι όμως έτσι?

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2006

Αλλα αντ' άλλων

καταλαβαίνει κανείς όταν έχει να κάνει με τους τροχονόμους..Απίθανη ράτσα. Αλλα λένε, άλλα σκέφτονται, αλλιώς μας τα λένε και άλλα εννοούν..

Σήμερα το πρωϊ, σαν τη καλή χαρά μπαίνουμε με τον Κ στο τουτου να πάμε στη δουλειά, όχι πολύ κίνηση σήμερα (ας είναι καλά η απεργία των λεωφορείων), σταματάμε σαν καλά παιδιά στο φανάρι της Αγ. Δημητρίου..
Ο τροχονόμος γυρνάει πρός το μέρος μας.
Βλοσυρός
(Ωχ σκέφτομαι)
Μας κάνει νόημα να πάμε μπροστά, (ένα βήμα μπροστά σε όσες μασάνε τσίκλα, έλεγε παλιά η δασκάλα της γυμναστικής, πρίν ρίξει τη μπούφλα)
...πόσο μπροστά? Προχωράμε λίγο, αυτός να κάνει νοήματα πιό μπροστά και μετά
να βάζει το χέρι στο στόμα του και να κουνάει τα δάχτυλα..
Κάγκελλο ο Κ.
Κάγκελλο και η Μ.
Κόκκαλο και το αυτοκίνητο.
Σφυράει ο τρομο (χο)νόμος και μας κάνει και άλλο νόημα να πάμε δίπλα του..
(σκέφτομαι, τι θα ζητήσει τώρα, άδεια, ασφάλεια, κάρτα καυσαερίων? Δεν δουλεύουν καλά τα φώτα των φρένων, ξέρω έπρεπε να το είχα πεί στον σερβισά όταν το πήγα στο σέρβις, το είπα, το γράψανε κιόλας, είπανε ότι τα ήλεγξαν αλλά δεν δουλεύανε με το που βγήκα απο το συνεργείο..λές να ναι αυτό..)
Πήγαμε λοιπόν δίπλα του. Βάζει τη μούρη του στο τζάμι. Κατεβάζουμε το τζάμι και μας ρωτά,
"Από Γλυφάδα έρχεσθε?"
"Μάλιστα"
"Εχει κίνηση?"
"οχι, όλα είναι πολύ ομαλά, καθόλου δεν κολλήσαμε" λέει ο Κ.
"Ευχαριστώ"
Πάει λοιπόν πιό πέρα ανοίγει το τηλέφωνο που κράταγε και λέει
"Η Γλυφάδα δεν έχει μποτιλιάρισμα, στο λέω σίγουρα, έχω καλή πηγή"
Αλα τoυ.. Τα όργανα γρήγορα!

Γίναμε κάποιοι Βρεεεε!
Ανέβηκε το ιμάζ μας, το κούτελό μας ορθώθηκε σε τούτη την κοινωνία..
Με σέβας απο εδώ και στο εξής..
Ανέβηκε ο πήχυς για υμάς.. πράγμα πολύ καλό αν θυμηθώ την προηγούμενη φορά που μας σταμάτησε τροχονόμος στα διόδια της Ελευσίνας..
Νόημα μας κάνει ο σέος να πάμε δεξιά
Ζητάει τα γνωστά, δίπλωμα, άδεια, ασφάλεια, κάρτα καυσαερίων.. και λέει
"ΚΤΕΟ έχετε περάσει?"
"Μα το αυτοκίνητο δεν τό χουμε ούτε 4 χρόνια...πρέπει να περάσουμε ΚΤΕΟ? ρωτάει ο Κ.
"Χμ! Δεν ξέρω", να ρωτήσω. "Μισό" φεύγει ο νεαρός και πάει να ρωτήσει τον άλλο που καθόταν στο τιμόνι τους αστυνομικού αυτοκινήτου και πασπάτευε τη μύτη του..
Ξανάρχεται
"Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να περάσετε τώρα ΚΤΕΟ ή αργότερα, σκέφτηκα μήπως σας δώσω κλήση που δεν έχετε ΚΤΕΟ, αν όμως δεν είναι για να περάσετε μπορείτε να την διαγράψετε στο δικαστήριο που θα γίνει, αλλά επειδή δεν είμαι και 100% σίγουρος..δεν βαριέσαι, αντίο σας" και μας ξαπόστειλλε...
Και βεβαίως όταν το ήλεγξα την επομένη, δεν είμαστε ακόμη για ΚΤΕΟ ίσως σε 2 χρόνια και βλέπουμε.
Εμένα όμως μου έμεινε ένα μούδιασμα, κάτι σαν ξενέρωμα ότι γίναμε αφορμή και το όργανο (το μπουζούκι) δεν μπόρεσε να κάνει το καθήκον του..
Ετσι τώρα που εξυπηρετήσαμε το σημερινό όργανο, καταλάγιασε η ψυχή μου, ηρέμησα κάπως..θα φάω το φαγητό μου με όρεξη ότι ώς άξιος πολίτης έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου στην ομαλή λειτουργία αυτού του Κράτους..

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2006

Κουραστήκαμε

κάπως αλλά τελειώσαμε!!!
















Μετά ήρθαν τα σουβλάκια, ήπιαμε και ένα κρασάκι, καφέ και δρόμο!


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2006