Του έτους που παρήλθε. Πολύ υγιές σπορ, σας το συνιστώ χωρίς επιφύλαξη.
α) Τα δικά μου βαρίδια
Χρονιά προσγείωσης στα μαλακά ηταν το 2008, οι φόβοι που είχα για την ανάμειξη με την οικογένεια του ανδρός μου εξανεμίστηκαν, όλα καλά, ήρεμα και κυρίως αγαπημένα. Διδακτική η χρονιά απο αυτόν τον τομέα, δεν έχει νόημα να φοβάμαι το δράκο που ίσως εμφανισθεί ίσως όχι. Καταστρέφω την ημέρα μου, άσε που ο δράκος αν εδεήσει να έρθει μπορεί και να μοιάζει με απλή σαύρα.
Πολύ τρέξιμο μα πάρα πολύ. Να μη μπορώ να προγραμματίσω τί-πο-τα ούτε για την επόμενη μέρα, όλα να γίνονται στο φτερό! Φτερά στον άνεμο η καθημερινότητα που όμως βρίθει απο την ποικιλία του απρόσμενου. Και παρόλλη τη μουρμούρα μου, ναί! δεν ήταν άσχημη η κατάσταση αυτή. Πολύ ενδιαφέρουσα η προσαρμογή στο ό,τι ήθελε προκύψει, έτσι κι αλλιώς ήμουνα καλή στις κρίσεις (εκεί που παρέλυαν όλοι, τα πήγαινα μιά χαρά και τρα λα λα), το έχουμε ξαναπεί, οι κρίσεις, το άγχος και η πίεση εμένα με θρέφουν, ενώ η ηρεμία, η ησυχία και ολα στοιχιμένα στα κουτάκια τους, με πετάνε στα ερέβη της βαρεμάρας, η τάση για crisis creation γίνεται έντονη. Οποιος θέλει να του οργανώσω μία κατά φαντασία κρίση, ή να με φωνάξει ή να δεί την ταινία "Wag the dog" με τον Dustin Hoffman.
Φυγές και εκδρομές υπήρξαν πολλές, ούτε τα σβκ δεν καθόμασταν ήσυχοι, το καπελλάκι μας και δρόμο. Είναι και το χόμπυ της φωτογραφίας που ξεκίνησε απο τον Κ αλλά που κόλλησε και σε εμένα, τώρα πιά βαριέμαι να γράφω, προτιμώ να αποτυπώνω τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου και μετά να βλέπω πώς άλλοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο με τα δικά τους μάτια της ψυχής. Πόσες ματιές ανταλλάξατε σήμερα; Πόσες ματιές σου μίλησαν και θέλησες να σχολιάσεις τις απεικονίσεις άλλων, όπως στα μπλόγκς; Ας βάλω και λίγο χρώμα στις σκέψεις μου, όχι ξερά κείμενα.
Αραιώσαμε να πηγαίνουμε στο Ναύπλιο μετά που οι γείτονες δηλητηρίασαν το σκύλο μας. Καθώς και τα άλλα 9 σκυλάκια που τάϊζα και φρόντιζα. Ο πονος αφόρητος, σαν να έχασα ένα παιδί. Ακόμη αφουγκράζομαι το γάβγισμά του, έχω την αίσθηση της ουράς του στα χέρια μου. Δεν τους συγχώρησα γι αυτό! Εχουν λέει πρόβλημα με τ' αδέσποτα. Αντί να λύσουν το πρόβλημα στειρώνοντας τα ζώα και εκπαιδεύοντας τον κόσμο να μη τα πετάει στο δρόμο, το στραγγαλίζουν πετώντας φόλες και μέσα στους κήπους των σπιτιών. Εμετικές συμπεριφορές που συνεχίστηκαν όταν οι δήμοι της περιοχής παίζανε μπαλλάκι την υγεία των τουριστών και των κατοίκων ανακατεύοντας αρδευτικό νερό με πόσιμο και στέλνοντάς μας όλους στα νοσοκομεία με γαστρεντερίτιδες, γυναικολογικά και μολύνσεις παντού. Εδώ δεν νοιάζονται για την υγεία των ανθρώπων, των κατοίκων δλδ για να μη μιλήσω για τους επισκέπτες, για τα ζώα θα ενδιαφερθούν; Πράγματι δεν είχα καταννοήσει το επίπεδο πολιτισμού τους.
Δεν μου αρέσει ΑΥΤΗ η Ελλάδα κύριοι, έτσι όπως την κακοποιείτε, έτσι προτιμώ να μη σας πλησιάζω, πάω νότια-ανατολικά-δυτικά-βόρεια οπουδήποτε μακριά σας.
β) Τα βαρίδια του κόσμου
Το 2008 πέρασε γρήγορα. Ο Δεκέμβριος σκοτεινός μήνας, η αποτρόπαιη δολοφονία του παιδιού, η στάση των κυβερνώντων λυπηρή, ουτε που καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, οι πορείες των μαθητών που προσπαθούν να εισακουστούν μέσα στο κυκεώνα της αναξιοσύνης, με συντάραξε. Συνεχίζει να με συνταράζει.
Η Ελλάδα δεν λειτουργεί, μα λειτούργησε ποτέ; Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν κάθε πέρυσι και καλύτερα. Πώς καταφέραμε και απο άνθρωποι γίναμε "εαυτούληδες"? Κρίση; Kύττα γύρω σου τα μώλ,σαν μανιτάρια όλο και περισσότερα ανοίγουν, αλλά κανένα δεν έκλεισε ακόμη λόγω κρίσης..ποιοί τα συντηρούν; κάποιοι πάντως ψωνίζουν, συνεχώς γεμάτα είναι. Προφανώς υπάρχει χρήμα που κινείται..πρός ποιά κατεύθυνση όμως? Συνεχώς νέα ανοίγουν φτηνοί πειρασμοί εσαει.
Κάτι δεν πάει με την Δανιμακία. To be or not to be είναι να αναρωτιέται κανείς.
γ) Τι να ευχηθώ για το νέο έτος;
Παλιά έκανα ευχές που μερικές ξεστόμιζα, άλλες όχι ελπίζοντας να πραγματοποιηθούν, με τις ελπίδες συνήθως μένω. Οχι δεν κυτταω αυτές που δεν έγιναν, κυττάω μόνο μήπως οι ευχές μου ήταν εκτός πραγματικότητας, γιατί αν ναί, τότε δεν θα πραγματοποιούντο ποτέ. Είμαι πολύ down-to-earth άνθρωπος, τα όνειρα τα αφήνω για ανθρώπους που τα βρήκαν έτοιμα και δεν χρειάστηκαν να τρίψουν τα μούτρα τους στα σκ. Αν κάτι δεν πραγματοποιηθεί, φταίνει οι υπερφίαλες προσδοκίες μου. Φταίω εγώ και κανείς άλλος.
Υγεία
Γιατί χωρίς αυτήν τίποτα δεν έχει νόημα. Χωρίς αυτήν είμαστε αχυράνθρωποι με ένα "φού" μας παιρνει το αγέρι
Υπομονή
Δεν την έχω, είμαι πολύ ανυπόμονη. Συγκριτικά πάντα με το παρελθόν έχω βελτιωθεί, παραμένω όμως αρκετά ανυπόμονη. Ιδιαίτερα με τους ηλικιωμένους. Δεν τους καταλαβαίνω καθόλου, να το πώ αλλιώς, καταλαβαίνω κάποιους απο αυτούς, κάποιους που δεν έχουν γεράσει και το βάλει κάτω, αλλά όχι τους άλλους.
Θέλω να ξεφύγει η Ελλάδα απο την αναξιοσύνη. Να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι. Χωρίς να χρειάζεται να φωνάζουμε, να ουρλιάζουμε για το αυτονόητο
Καλή χρονιά σε όλους!
.....................................................
Ο πίνακας "Η κραυγή " είναι του Ε.Munch (σε puzzle 260 κομματιών)
"τη 
