Σκληράδα

Ενώ δεν είμαι σκληρός άνθρωπος, διαβάζω σκληρά βιβλία. Βιβλία που περιγράφουν άλλες φάσεις της ζωής, άλλους κόσμους που οι περισσότεροι απο εμάς, θέλουν να μη ξέρουν.

Εχω έναν γνωστό που συνεχώς εκθειάζει τα κάλλη της Κούβας. Μιάς χώρας που "ζεί" στα όρια της φτώχιας. Ισως και κάτω απο αυτά τα όρια. Μας την περιγράφει με τα καλύτερα λόγια, τόσο για τις ομορφιές της σε τοπία, όσο και στη νυχτερινή ζωή. Βεβαίως πηγαίνει για να αγοράζει σέξ..δεν τρώω κουτόχορτο..τουλάχιστον όχι πολύ. Δεν το κρύβει άλλωστε. Μόνο που δεν αγοράζει απλά σέξ, αυτό το βρίσκει και στην Ελλάδα και πολύ φθηνώτερο. Αγοράζει εικονική στοργή, αγαπη - λέει τουλάχιστον ότι τον αγαπούν ειλικρινά!! . Αυτά τα άτομα τα οποία μοιράζονται το κρεββάτι του, του πουλάνε αυτό το κάτι που τον κάνει να επιστρέφει..στο νησί, ξανά και ξανά. Κάτι ανήκουστο, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, εδώ όμως κάτι άλλο παίζει. Το καταλάβαινα αυτό το άλλο, αλλά δεν ήξερα το τι.

Μετά διάβασα το παραπάνω βιβλίο του Γκουτιέρες. Φρικάρησα με τη χυδαία γλώσσα, είπα να το πετάξω ..και την επόμενη στιγμή έμαθα ότι η μικρή που έπαιρνε π*π***ς και όχι μόνο, απο ένα ασκέρι πλούσιων τουριστών, το έκανε για να κερδίσει μερικά έξτρα πέσος που θα της εξασφάλιζαν 1 πλάκα σαπούνι. Ο κρατικός μισθός της δεν έφθανε για να αγοράσει σαπούνι..έτσι πλενόταν με νερό μόνο..και τύλιγε τα μαλλιά σε μαντήλι.

Αναμεσα απο τις σελίδες του βιβλίου αυτού , είδα μία άλλη Κούβα, ενός λαού που δεν ελπίζει σε τίποτα πιά, τα έχει δώσει όλα και με το παραπάνω. Το να εμπορεύονται και το σώμα τους και εκείνο των παιδιών τους.. άνθρωποι απο 8 έως 88 ετών (εφόσον βρίσκουν αγοραστές) είναι καθημερινότητα..όπως εντελώς ανεκτό είναι να χρηματίζονται αστυνομικοί για να σκοτώνουν στο ξύλο τη χήρα κάποιου που φημολογείτο ότι είχε κομπόδεμα, οι πολίτες να πουλάνε ακόμη και τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού τους ..για λίγα ψάρια.

Σκληρό βιβλίο. Ποτέ δεν θα πήγαινα σε μία τόσο αμοιρη χώρα για να την εκμεταλλευτώ. Για τα δολλάρια που θα αφήσω, αλληλοσφάζονται, σκοτώνονται οικογένειες. Αλλοι σου λένε "τα δολλάριά μου θρέφουν αυτές τις κοπέλλες". Αλλος τρόπος σκέψης. Το κατάλαβα. Οπως και την αίσθηση της επιβίωσης, εστω και επι πτωμάτων..κυρίως και επι πτωμάτων.. Το μόνο όνειρο του Κουβανού η ΦΥΓΗ, η αναζήτηση της ελευθερίας πάνω σε μία σχεδία για τη Φλώριντα. Η που θα βρεί άσυλο ή ας τον φάνε και οι αλλιγάτορες των ever greens. Και οι γυναίκες θέλουν ένα γάμο με ξένο, να φύγουν απο αυτή τη κόλαση.

..................................................................................

Τα ναρκωτικά με συνάρπαζαν απο παιδί. Είχαμε στην ευρύτερη οικογένεια 2 πρεζόνια. Αγόρια που έκαναν τα πάντα για να εξασφαλίσουν τα λεφτά της δόσης τους. Ο ένας αποτοξινώθηκε και γλύτωσε. Ο άλλος ..χωρίς δόντια..κάπου σέρνεται. Τους έβλεπα με τα κατατρυπημένα τους μέλη, μέχρι και στ' αρχ*** τους έρριχναν ένεση. Η άπόλυτη φρίκη, όπως νόμιζα.. καθώς η μητέρα του ενός εξιστορούσε στη μαμά μου πως ο γιός της ληστεύει τα σπίτια των γειτόνων..για να καταλήξει φυλακή όπου βρίσκει "τεφαρίκι πράγμα".. ακουγα και ανατρίχιαζα..

Και μετά διάβασα το παραπάνω βιβλίο. Το δανείσθηκα απο τη δημοτική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου νομίζοντας ότι ήταν ιστορία για λύκους..Και κατά κάποιο τρόπο ήταν..για τους Γκρίζους Λύκους της Τουρκίας που εκτός των άλλων επιδίδονται (σύμφωνα με το βιβλίο πάντα) και στην εμπορία ναρκωτικών.. Άπίστευτοι οι εμπλεκόμενοι στις σπείρες για τη διακίνηση του είδους..και πώς αλληλο-σκοτώνονται αμα κάποιος κάνει νερά.. Εντάξει αντέχω τα αίματα και τον Στήβεν Κινγκ, αυτό όμως είναι παραφροσύνη.. που όμως αγγίζει τη πραγματικότητα. Γιατί οι Γκρίζοι Λϋκοι, υπάρχουν..και δρούν.

Οπως και η στυγνή πραγματικότητα

Ολα μέσα στο πρόγραμμα. Ναί τα διαβάζω για να ξέρω πως λειτουργεί και ο αθέατος κόσμος γύρω μου. Οχι μόνο rose gardens

Times, they are a-changing

Μιά χαρά κλάψαμε το νεκρό, τη παλιά Daily Madness. Το να τη κλείσω ήταν αναγκαίο κακό. Ηταν σαν να άφηνα πίσω μου το παρελθόν, ένα παρελθόν που με έτσουζε.

..τόσο για την Ελλάδα που έβλεπα να πηγαίνει κατά διαόλου...με αποτέλεσμα αυτό που όλοι πάθαμε και που παθαίνουμε τώρα με το ΔΝΤ, τα χρέη και το μπαμπούλα της αβεβαιότητας του αύριο. Με όποια παράταξη κι αν είσαι, το καταλαβαίνεις αυτό, τσουβαλιαστήκαμε στο ίδιο σακκί. Τα χλωρά και τα ξερά μαζί. Να κόψουμε το λαιμό μας.

..όσο και για τα προσωπικά μου που με έσερναν απο τη μύτη. Κάποια στιγμή μπαίνει ένα τέλος, πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος τη συνεχή πίεση, τη συνεχή θλίψη, τη συνεχή καταπόνηση. Διάφορα συναισθήματα γεμίζουν τη ζωή, θυμός, οργή, νεύρα, τάση για εκδίκηση, δάκρυα και μετά ..το κενό. Οταν όλα στερεύουν και αυτό που μένει είναι συμπαγής πικρία. Ξαφνικά όλα μαυρίζουν. Δεν έβλεπα πουθενά διεξόδους.

Πίστεψα ότι κλείνοντας το μπλόγκ θα τα ξεπερνούσα. Οπως και η Ελλάδα θα ξεπερνούσε τη κρίση με μικρό κόστος. Οτι απατήθηκα, είναι γεγονός. Οτι τη πατήσαμε σαν χώρα, και αυτό γεγονός είναι. Δεν συγκρίνω το μπλογκάκι με το τραύμα της χώρας, όμως εδώ έχουμε τους βιους παράλληλους.

Κλείνοντάς το, είδα κάποια πράγματα. Κατ' αρχήν μου έφυγε η πίεση, ότι πρέπει να γράφω. Πίστευα ότι ΕΠΡΕΠΕ να γράφω συχνά. Αλλά στέρευα. Δεν είχα όρεξη πλέον να ανακοινώνω.. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τους άλλους. Η υγεία μου, πήρε τον αριθμό ΕΝΑ στη ζωή μου. Γιατί οι στενοχώριες χαλάνε την υγεία..Στενοχωριέσαι και δεν προσέχεις, το ρίχνεις στη δουλειά, στην όποια καταπόνηση, αγνοείς σημάδια που σου λέει το σώμα "πρόσεχε" και μετά ΜΠΑΜ! Τα φάρμακα που πήρα ήταν δυνατά. Οταν τελείωσαν..με κάνανε άνω-κάτω. Επεσαν οι παρενέργειες του Medrol επάνω μου και με αποσυντόνισαν. Το cold turkey που πέρασα με τρόμαξε!..ποτέ μου δεν είχα πάρει ναρκωτικά άρα ποτέ δεν είχα βιώσει τι σημαίνει απο-τοξίνωση. Μιά χαρά το βίωσα και ακόμη το βιώνω..2,5 μήνες μετά. Πώς τα φέρνει η ζωή, αλλιώς να ξεκινας και αλλού να βρίσκεσαι.

Κάτι σωστό βγήκε από όλο αυτό. Βαρέθηκα το παλιό στυλάκι της γκρίνιας και της απογοήτευσης. Δεν πιστεύω τίποτα πιά για το μέλλον μας σα χώρα. Τώρα η ίδια η χώρα θα δρέψει τα λάθη του παρελθόντος. Πιστεύω όμως σε εμένα και στους μπλόγκερς. Εμείς τουλάχιστον μιλάμε και ελπίζουμε. Ετσι ξαναάνοιξα το μπλόγκ..αλλά με νέο τίτλο..

Αισθάνομαι ότι το ύφος της γραφής αλλάζει. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, η περίοδος όμως της λύπης έλαβε τέλος.
See you later, alligator (s)