Περί ορθογραφίας, ζώων και πρασιναλόγων

Πάλι κάτω με ίωση είμαι. Που τη μάζεψα απο την ανοιξιάτικη Δευτέρα - τότε που έβαλα πουκαμισάκι - ίσως και απο ένα μικρό παιδάκι που έβηχε κοντά μου, ίσως επειδή έχουν πέσει οι άμυνες του σώματός μου. Παίρνω αντιβίωση και σκέφτομαι.

Αραγε η λέξη "αντιβίωση" γράφεται με "ω" ή με "ο"; Κάθε που αλλάζει μία πολιτική παράταξη αρχίζουν τα παιχνίδια με τη γλώσσα. Κάθε φουρνιά μαθητών γράφει τα ίδια πράγματα με άλλους τρόπους. Τραίνα, τρένα, αυγά, αβγά. Παλιά μας μάθαιναν ότι η μηλιά είναι μηλέα. Είχα την ατυχία να πέσω σε λάτρη της καθαρεύουσας, καθηγητή. Στο Γυμνάσιο. Αδύνατο να εκφράσω συναίσθημα στη γλώσσα των νομικών συγγράμματων. Ο καθηγητής με μάλωνε "Ωραίες οι εκθέσεις σας, αλλά ξύλινες." Και ξύλινες έμειναν ώσπου να μας επιτραπεί να γράφουμε στη καθομιλουμένη. Μετά έγιναν πλαστικές, εξελίχθηκε το κάρμα τους. "Οι στήλες" του Ολυμπίου Διός. Ακου "στήλες"!! Τι βλακείες.
Ερχεται ο ανηψιός μου να μου δείξει την έκθεση που έγραψε στο Γυμνάσιο και που πήρε 17. Είναι περήφανος για το βαθμό. Τη "Λιβυή" όμως την έγραψε "Λιβιί" τα "ι, η, ει" έγιναν όλα γιώτα, τα "ο, ω" όλα όμικρον. Και στο facebook όλα γράφουν με Grenglish για να γλυτώνουν και την ορθογραφία. Η καθηγήτρια της έκθεσης δεν δίνει σημασία στην ορθογραφία. Αισθάνομαι μαλάκας που έτρωγα ώρες και ώρες να μάθω να γράφω "σωστά ελληνικος" και να παίρνω 14 γιατί έγραφα "ξύλινα", ενώ με τη Παιδεία του σήμερα θα έπαιρνα "17". Τι βλακείες.

Βγήκε και επίσημη η απαγόρευση συμμετοχής ζώων στα περιφερόμενα Τσίρκο (έχει άραγε πληθυντικό; ). Επιτέλους να σταματήσει η σύλληψη και το βασανιστήριο των αγρίων ζώων πρός τέρψιν και θεάματα. Ποιός νόμος θα μαζέψει τους ανεγκέφαλους γονείς και συνανθρώπους μας που πάνε τα παιδάκια τους στα τσίρκουλα για να δούν τους ελέφαντες να χορεύουν σάμπα; Big problem, άλυτο.
Παρακάτω λέει ότι θα δημιουργηθεί ότι "Διαδικτυακή Ηλεκτρονική Βάση σήμανσης και καταγραφής των ζώων συντροφιάς και των ιδιοκτητών τους" Λές να γίνονται θαύματα; Αυτό το ότι θα καταγραφούν και οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ωραίο. Ετσι οι κ.κ. Βορειοπροαστίτες δε θα μπορούν να σουτάρουν στα νότια τους σκύλαρους ράτσας που πλήρωσαν μεν "για το παιδί" αλλά που δεν νοιάστηκαν και να εκπαιδεύσουν..οπότε ξούτ στα Νότια..κάποιος θα βρεθεί να το πάρει..Αντίστοιχα και οι Νοτιοπροαστίτες σουτάρουν τα σούπερ ντούπερ σκυλιά τους βόρεια.. . Βαρέθηκα να μαζεύω τρομαγμένα πλάσματα απο το δρόμο. Ενα τέκελ παλιά- του βρήκα ευτυχώς σπίτι, μετά ένα Μεγάλο Δανό, που τον είπα Μουεζίνη γιατί είχε μία φωνή καμπάνα, είχε και Καλαζάρ όμως και πέθανε. Ο γείτονας αγόρασε ένα υπέροχο λευκό γατάκι Αγκύρας, στα χέρια το είχαν, ώσπου γέννησε. Μετά ..μετακόμισαν και η γατο-οικογένεια ήρθε σε εμένα. Ευτυχώς βρέθηκε η Vasvoe και πήρε 3, το τέταρτo το κράτησα( φωτο επάνω). Πόσα όμως θα κρατήσω;

Φοβάμαι για το νομοσχέδιο αυτό μή και πάει φούντο. Εφαρμοσθεί στην αρχή και μετά χρονοντούλαπο.
Yes, this is Greece, να πούμε.

Η ομάδα που έγινε μονάδα

Εχουμε βολευτεί σα λαός μιά χαρά, παρόλλη τη κρίση. Η οποία μας χτυπάει στο οικονομικό κυρίως κομμάτι, δεν έχουμε τόσα ώστε να περνάμε απο πολύ καλά, έως καλά. Το "καλά" όπως το ερμηνεύει ο καθένας, ανάλογα με τη τσέπη και τις προσδοκίες του.Οταν λέω "βολευτεί" εννοώ ότι κυττάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους άλλους. Πρώτα ερχόμαστε εμείς (και η οικογένειά μας) στη λίστα και μετά η υπόλοιπη Ελλάς.
Ομως όταν κυττάμε μόνο τον εαυτό μας, - δηλαδή να καλύπτουμε τις δικές μας ανάγκες, όνειρα, βουλές πρωτίστως, - γινόμαστε μονάδες που δεν ενσωματώνονται στο κοινωνικό σύνολο που απο το 1995 και ύστερα έγινε εικονικό. Κοινωνία υπάρχει, το σύνολο έχει γίνει εικονικό. Δεν λειτουργούμε σαν ομάδα, αλλά σαν μονάδα. Και αυτό έχει επίπτωση σε εμάς, στο τρόπο που ζούμε, στη κοινωνία μας και δυστυχώς μας φαίνεται και στα άλλα Κράτη. Ο κάθε ένας απο εμάς έγινε "εαυτούλης.
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι εμείς οι Ελληνες, αντίθετα είμαστε καλόκαρδοι, φιλόξενοι, εξωστρεφείς, ευχάριστοι, αγάπαμε τα παιδιά μας, να βοηθήσουμε τον άλλον, χαρούμενοι. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που μας διαφεύγουν, γιατί δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ. Παραδείγματα:

1) Πρίν 2 μέρες πήγαμε με τον Κ. (σύζυγο) σε ένα κρεοπωλείο να πάρουμε κρέας. Μπροστά στο μαγαζί του έχει φροντίσει να υπάρχουν 4 θέσεις πάρκινγκ "για τους πελάτες του" μόνο. Μία μοτοσυκλέτα ήταν παρκαρισμένη παράλληλα με το δρόμο πιάνοντας έτσι 2 θέσεις. Χρειάστηκε να μπώ στο χασάπη, να ρωτήσω τίνος είναι η μοτοσυκλέτα, να βγεί έξω ο νεαρός με 1000 συγνώμες ότι "δεν το κατάλαβε γιατί βιαζόταν" και να τη παρκάρει κάθετα, ώστε να ελευθερώσει χώρο και για τον άλλον. Ουτε γάϊδαρος ήταν, ούτε αγενής. Απλά δεν σκέφτηκε ότι ο τρόπος που παρκάρει μπορεί να εμποδίζει έναν άλλο πολίτη, να εξυπηρετηθεί. Γιατί λειτουργεί το μυαλό του σαν μονάδα "να κάνει τη δική του δουλίτσα - ο άλλος δεν υπάρχει".
2) Σε κεντρικούς δρόμους προαστείων, όπου είναι μαζεμένες πολλές τράπεζες και σουπερμάρκετ, γίνεται της κακομοίρας με την ελεύθερη στάθμευση. Παρκάρουν όπου βρούν "για ένα λεπτούλι μονο", διπλά, τριπλά ακόμη και τετραπλά αδιαφορώντας για τα διερχόμενα αυτοκίνητα που δεν χωράνε (σφυράνε-κορνάρουν-μουτζώνουν ή και γδέρνουν προφυλακτήρες), για τους πεζούς που κατεβαινουν στο οδόστρωμα να περπατούν επειδή τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με αυτοκίνητα "για ένα λεπτούλι μόνο". Μερικοί Δήμοι όπως της Βούλας και του Π. Φαλήρου, στενεύουν τις λωρίδες (το Π. Φάληρο με έργα, η Βούλα με διαχωριστικό) ώστε να διευκολύνεται η διέλευση, η στάθμευση απαγορευτική. Ερχεται λοιπόν η μικροβιολόγος μου, μορφωμένη γυναίκα με παιδιά γιατρούς, έξαλλη να ουρλιάζει ότι τα έργα αυτά δυσκολεύουν τη ζωή της γιατί δεν βρίσκει να παρκάρει μπροστά στο ιατρείο της και χρειάζεται να το βάζει στο πίσω δρόμο. Να στολίζει το Δήμαρχο κλπ.. Αυτή η γυναίκα σκέφτεται μόνο τη βολή της. Θα μπορούσε να μη παίρνει καν το αυτοκίνητό της και να εξυπηρετείται με το τράμ, ας πάρει και το λεωφορείο, δεν θα τη φάει. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να οδηγήσει, ας το παρκάρει λίγο πιο μακριά και ας περπατήσει και λίγο..καλό θα της κάνει.

Δεν ψάχνω για φταίχτη, όμως η Ελλάδα μέχρι το 1995 δεν ήταν έτσι. Δε θυμάμαι τέτοιες γαϊδουριές, όχι μόνο για τα αυτοκίνητα αλλά και για τις καθημερινές συναλλαγές. Γλώσσα παπούτσι, στις Εφορίες και στα Υπουργεία, πλήρης αδιαφορία απο το Κράτος για το πολίτη, ο καθένας πήρε τη δικαιοσύνη ή τη ανομία στα χέρια του. Τα λεφτά που έβγαλαν οι Ελληνες στο Χρηματιστηριο τότε - τότε που άνοιξαν και οι πολλές δουλειές - μας έκαναν να λειτουργουμε σαν μονάδες, καουμπόηδες με το λάσο για να πιάσουμε τη καλή (που θα ωφελήσει μόνο εμάς) και τα πιστόλια για να χτυπάμε ότι δεν μας κάθεται καλά. Δεκαέξι χρόνια αργοτερα διαπιστώνω τον εγωκεντρισμό μας.

Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας χώριο απο το κοινωνικό σύνολο δεν πάμε μπροστά. Θα πάμε πιο πίσω απο το σήμερα. Υπάρχει πιο πίσω; Προφανώς ναί.

Μια φορά και ένα καιρό...

τέτοια εποχή περίπου(2004), ξεκίνησα το blogging. Βρήκα την όλη ιδέα τυχαία ψάχνοντας για το Ισφαχάν (!!) όπου θα πήγαινε μία γνωστή μου για δουλειές μαζί με τον άνδρα της. Ηξερα περίπου που είναι, ήθελα όμως να δώ και τα περαιτέρω. Τυχαία έπεσα στο μπλόγκ ενός Ιρανού που λάτρευε την εν λόγω πόλη και είχε γράψει στ' αγγλικά τα πάντα για εκείνη, συνοδευόμενα με φωτογραφίες. Θέλοντας να του αφήσω και σχόλια..αναγκαστικά γράφτηκα στο Google, που δεν το χρησιμοποιούσα τότε πολύ, γιατί είχα το Yahoo για τις έρευνές μου. Απο τον Ιρανό αυτόν περιπλανήθηκα σε άλλους αγγλόφωνους συγγραφείς, Ινδούς και Εγγλέζους, καταλήγοντας στον "The last nail", εναν Αμερικάνο που ανακαίνιζε το σπίτι του. Διάβαζα τα κείμενά του και κατουριόμουνα απο τα γελια. Μετά απο αυτό, ήθελα και εγώ να ανοίξω μπλόγκ. Ημουνα όμως άσχετη εντελώς απο τεχνικά θέματα υπολογιστών..δλδ τι είναι το html, πως να κατεβάζω φωτογραφίες.. ο blogger όμως τον ξέρουμε σήμερα δεν υπήρχε με όλες αυτές τις δυνατότητες..και η ελληνική μπλογκοκοινότητα..ελάχιστη, όσο και να έψαξα, κανένα δεν βρήκα. Είχα όμως κομπιούτερ και ήξερα να σερφάρω..απο παλιά τότε που ζούσα στο εξωτερικό μαθαίνοντας να γράφω σε έναν υπολογιστή τύπου Apricot . Το περισσότερο καιρό διάβαζα ελληνικά portals, κυρίως το Startpoint, που είχε μέσα ειδησούλες, φωτογραφίες, τεχνολογία, γενικά θέματα. Σε κάποια φάση λοιπόν πρόσεξα ότι είχε και μία blogo-κοινότητα. Γράφτηκα εκεί λοιπόν και γνωρίστηκα με αυτά τα 10 το πολύ άτομα στην αρχή. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ να φτιάξω 'σελίδα", γιατί το portal προσέφερε χώρο για απλά κείμενα, χωρίς στολίδια και χρώματα. Βέβαια υπήρχαν οι εξαιρέσεις όπως ο Issalos που πρασίνιζα απο ζήλια όταν έβλεπα τα ψάρια και τις θάλασσές του. Γνώρισα πολύ κόσμο στο Startpoint, με φιλίες και καυγάδες άπειρους. Ενδεικτικά αναφέρω τους : Η Αρτεμης ως Mistounou, η Jojο ως Parazalismeni, που δυστυχώς δεν εκπέμπει πιά ως blogger, o Brainsick, Tyxod, ο δικηγόρος του Διαβόλου, Δήμητρα. Μαριώ, o Zouri, ο Γέρος (και ιδρυτής του Startpoint) και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι πιά. Είχαμε γίνει μια παρεούλα που ενώ στην αρχή δούλευαν όλα, μετά μπήκαν κι άλλοι μέσα και οι συγκρούσεις ξεκίνησαν μέχρι που ο ιδρυτής νευρίασε και έκλεισε τη λειτουργία για τα μπλόγκς στο portal του. Ευτυχώς είχα σώσει τα κείμενά μου, άλλοι όμως όχι.
Σαν παρέα, όσοι μείναμε απο το startpoint μπήκαμε στο blogspot, δειλά-δειλά ευελπιστώντας να συνεχίζουμε.. Εκεί ήταν αλλιώς, υπήρχε κόσμος που έγραφε στα ελληνικά, λίγα άτομα το πολύ καμμιά 60αριά διεθνώς. Η ελληνική μπλογκόσφαιρα του 2004-2005.
Μαγεύτηκα και άρχισα να σερφάρω με τις ώρες. Βρήκα κάτι μπλόγκς απίθανα, εξαιρετικά, είχαν στύλ, design και πολύ ενδιαφέρουσες "ζωές" έστω και εικονικές. Το κοινό μας σημείο ήταν η "χιουμοριστική απεικόνιση της ζωής". Παραθέτω λοιπόν τους παλιούς φίλους, που "μίλαγαν" μέσα στη καρδιά μου, φίλους έως και το 2006..γιατί μετά μεγάλωσε αλματωδώς η blogoσφαιρα..άπειροι μπήκαν και η παλιά παρέα του Startpoint πρωτίστως αλλά και των παλιών φίλων, διαλύθηκε.

Η Κουρούνα (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Ειδικεύεται στα ζώα του γείτονα, μαζί με τα δικά της και σε όλες τις αναποδιές που τις αντιμετωπίζει με το δικό της μοναδικό τρόπο) Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί "κουρούνα" βρε Γ, μου..μιά χαρά κοπέλλα είσαι!
Το Νενυάκι με τις Σκεψουλες της (απο τις πρώτες που σχολίασαν σε μπλόγκ μου, απο τη Νένυα βασικά ξεκίνησα να μπαίνω στη μπλογκόσφαιρα, επισκεπτόμενη τους φίλους της)
Η Σοφία ως digital era (Ετσι θα ήθελα να γράφω)
Η Avanti, (η ευαισθησία της και το κέφι της, παροιμιώδη)
Το Μικρούλι, που συνεχώς περιπλανιόταν μέχρι που βρήκε τον Alombar42 ως εικονικό μπαμπά της..και καταστάλαξε!!
Η Λίλυ ( απο τις πιο παλιές, μου προκαλούσε δέος η ζωή της, που παρά τις ατυχίες της, άρπαζε το ταύρο απο τα κέρατα, τα ξερρίζωνε και του τα σερβίριζε σαλάτα, μαζί με ένα μπάτσο για να μάθει άλλη φορά να μη λέει βλακείες)
Μαριλίνα (τότε ήταν ακόμη φοιτήτρια, τα κείμενά της είχαν πάντα ουσία και λίγα οινοπνεύματα)
Μη φιλάς το βάτραχο (για φίλημα λέμε - ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει)
Η Discolata (πρασίνιζα που έβλεπα τα χρώματα της σελίδας της..είχε μία διαβολική βάμπ κυρία για εξώφυλλο - και τι γράψιμο!!!. Εσβησε και το μπλόγκ της, τουλάχιστον ας έμενε να το ανατρέχουμε όποτε μπορούμε. )
Το λεμονάκι δίχως όνειρα, μου άρεσε πάρα πολύ. Ηταν ρομαντικός, ευαίσθητος, ιδεολόγος..όλα αυτά που δεν είμαι :-((. Λέω ήταν γιατί σταμάτησε να γράφει.
Οταν ο Γιώργος είναι ο άνθρωπός σου, τι να γράφω ; Τα λέει όλα το όνομα και το blog έχει χάρη! Ευτυχώς συνεχίζει το γράψιμο
O Νετ Κέρβερος (είχε μοναδικό στύλ να περιγράφει τα της ζωής του και της δουλειάς του με έναν απολαυστικό τρόπο.)
H KV που ήθελε να είναι πάντα al dente. Ευτυχώς πάντα της λασπώνουν και συνεχίζει να γράφει!
Ο Alobmar42 ( καταπληκτικός τύπος, τι γέλια κάναμε. Σε ένα κοινό μπλόγκ περι Αποκριάς, είχε φτιάξει κάτι Κρητικές μαντινάδες, δικές του-ακόμη γελάω)
Ο Λαμπρούκος (απίστευτο γέλιο με αυτό τον τύπο, μέχρι και εικονικό γάμο είχε κάνει με κάποιες απο εμάς, του έγραφα σατυρικά στιχάκια. Κάποια στιγμή σταμάτησε να γράφει, τώρα όμως είδα μία επιστροφή)
Ο Darthiir the Abban, απο τους πρώτους που διάβασα.. που συνεχίζει ακόμη να γράφει, να αμβισφητεί, να αρνείται, να καυτηριάζει, να τσακώνεται (κυρίως με εμένα) αλλά και να ταξιδεύει (πάνω στη καμήλα) φωτογραφίζοντας..Ισως γι' αυτό έχει αϋπνίες..πιάνεται η μέση του!
O Aurelios, Markos έγραφε απο το Startpoint με άλλη persona. Τά κοψε όλα αυτά και άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα πέπλα της Σαλώμης..φτάνοντας στη τελική αποκάλυψη του πραγματικού του ονόματος..που όμως δεν θα πώ, φτού τζίζ, κακά!
Ο Ανεμος (μία νότα για τη πραγματικότητά μας, ένας ναυτίλος του πλανήτη Ελλάς)
Η Ψιλικατζού (που όντως είχε ψιλικατζίδικο τότε, περιμένοντας τους πελάτες, άνοιγε όλη της τη καρδιά)
Η Citronella , (με εκμυστηρεύσεις εις εαυτόν και πολλά υπέροχα λουλούδια)
Mindstripper (Ονομα και πράγμα)
Η Scorpina που έκλεισε το μπλόγκ της (τα έλεγε χύμα και σταράτα, τη διάβαζα σε καθημερινή βάση)
Τον Ν.Σ, με τις καταπληκτικές υποβρύχιες φωτογραφίες του..ε! και τα προβλήματα του με τη μαγειρική
Τον beerman, έναν καταπληκτικό τύπο απο τη Σαλαμίνα που είχαμε συναντηθεί μία φορά, όταν χάριζα κάποια βιβλία.
O Vangelakas, φανατικός ΑΕΚτζής και λάτρης της μαλλιαρής καθαρευούσης (βγάλε εσύ άκρη τώρα)
Ο Suigeneris, εμφανίσθηκε στα μέσα του 2005, καυστικός, υπέροχος.
Η Δέσποινα, μαζί με "τους πρώην και επόμενους" ήταν πηγή κεφιού, χαράς αλλά και στιχοπλοκίας. Διαγωνισμούς με στιχάκια κάναμε τότε για να πειράζουμε τον Estarian που τα ημερολόγιά του μόνο ανώδυνα δεν ήταν, έτσουζαν για τα καλά.
H Ελληνίδα, που συνεχίζει να διαφωνεί, να θυμώνει, να δείχνει σε όλους τη λατρεία της για τα ζώα, τα άνθη, την ομορφιά. Μία αξιολάτρευτη παρουσία που συνεχίζει να γράφει
Tην An-Lu, τη γλυκιά φίλη παντός καιρού με το χαμόγελο.
Τη Juanita που μαγείρευε με φαντασία..όχι σαν κι εμένα που για να φτιάξω κάτι θέλω τη συνταγή, γιατί χωρίς αυτήν..κρίμα τα υλικά!
Υπάρχουν και άλλοι που θυμάμαι, Η Maika, Morgana, Giramondo, Chrysa, mn8dk, Αστραδενή, ο dystropoppygus, η Vasvoe, η τζούζει αλλά μου αρέσει, η Ψιψινέλ, ο MacManus, η Κάθυ και το ηλιοτρόπιό της, η μικρή ttalou, η μπλογκαρισμένη, η ραφφινάτα, η Vista, το Χημείο του Παρακράτους, ο Μανιφέστος η Damsel-in-stress, ο crazy monkey, οι στιγμές της Μαριαλένας, τον araxto και light, την Εlsa, τη pafsilipi
και
Ο Street Spirit που μας άφησε χρόνους στα 35 του χρόνια νομίζω..ήταν και νιόπαντρος. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις φωτογραφίες του, ιδιαίτερα για τα Σύβοτα, μέρος συνδεδεμένο με το κέφι του για ζωή.
Μετά το 2006, άλλαξαν όλα, 100άδες οι μπλόγκερς..το κύμα με παρέσυρε σε άλλες ακτές.. Ομως μέσα απο όλες τις περιπλανήσεις, στις ζωές των άλλων, βρήκα και έναν "εικονικό γιό". Με ακεραιότητα χαρακτήρα και όνειρα για καλύτερο αύριο, όνειρα που χτίζονται απο το σήμερα, όνειρα που πραγματώνονται κάθε στιγμή απο τις πράξεις μας. "Μα δε θέλησες ποτέ να τον συναντήσεις;" με ρωτούν, "να δείς πως είναι". Δε με νοιάζει να τον συναντήσω γιατί όπως και να είναι στα μάτια μου παραμένει τα γραπτά του, το ήθος του, το μέλλον του κόσμου.

Πελάααατες μου!

Θυμάμαι το Βέγγο να λέει την ατάκα του τίτλου..εννοώντας φυσικά ότι οι πελάτες ήταν σημαντικοί για την επιχειρησή του δλδ το εκάστοτε μαγαζάκι που είχε στήσει, πελάτες που με την απειλή όπλου τους έμπαζε μέσα. Τώρα γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Χωρίς απειλές όπλων, οι Ελληνες μαγαζάτορες της κρίσης του 2011, φροντίζουν να πετάνε (με τη πολιτική τους) τους πελάτες έξω απο τη πόρτα, με τις πέτρες να τους κυνηγούν μακριά!!
"Μα δεν είμαστε καλά", μου λέει φίλη μου. "Μην έχοντας πελάτες, θα κλείσουν". Ε! Ναί! Προτιμούν να κλείσουν παρά να ρίχνουν τις τιμές για να έχουνε πελάτες.

Η γειτονιά μου έχει πάρα πολλά μαγαζιά. Παλιότερα είχε ελάχιστα, ένα για εσώρουχα, ένα για παιδικά-εφηβικά ρούχα, 1 βιβλιοπωλείο, ελάχιστα μπακάλικα-μανάβικα-περίπτερα και τέλος. Μετά αυξήθηκε και ο κόσμος που κατέβηκε νότια, πολλοί αγαπούν τη θάλασσα. Αυξήθηκαν και τα μαγαζιά, γεμίσαμε ρούχα, μπιζού, δωρο-μάγαζα, καλλυντικά, σουπερ μάρκετς. Τώρα με τη κρίση..ένα-ένα αρχίζουν και κλείνουν. Είναι εκείνα που αρνούνται να ρίξουν τις τιμές. Πέφτει το βαλάντιο του αγοραστικού κοινού, του πελάτη σου δηλαδή και εσύ συνεχίζεις να έχεις ψηλά τον αμανέ. Ερχεται σε σένα ο παλιός σου πελάτης να πάρει κάτι και κυττάς να "του φορτώσεις" το έλλειμά σου. Πειράζεις τις τιμές, άλλα γράφει, άλλα τον χρεώνεις. Πειράζεις και τα είδη, δοκιμάζει μία μπλούζα και ταχυδακτυλουργικά την αλλάζεις κάτω απο τη μύτη του..με μία άλλη πιο μικρή-πιο στενή ώστε να ξανάρθει για αλλαγή που φυσικά δεν θα έχεις το ίδιο νούμερο..όλο και κάτι άλλο θα ψωνίσει.
Μερικοί είναι πιο άκομψοι πρός τους "πελάαατες τους". Με το που μπαίνει μέσα ο αγοραστής κόβουν μονέδα..έτσι και πιάσει στα χέρια του το χ..το χτυπάνε στη μηχανή (χωρίς ο πελάτης να βλέπει)..έτσι όταν έρθει η ώρα του ταμείου, "του φοράνε" 5-6 πράγματα που δεν τα θέλει και ένα ΧΧΧ ποσό, κατά πολύ μεγαλύτερο απο το βαλάντιό του. Τι θα κάνει η πελάτισσα τώρα; H θα το "καταπιεί" και θα πληρώσει για να μη χάσει μούρη (επειδή είναι απο τις παλιές), ή θα ακυρώσει τη συναλλαγή. Νομίζει ο καταστηματάρχης ότι κέρδισε. Εχασε όμως τη συγκεκριμμένη πελάτισσα. Γιατί αν "πληρώσει" τη παγαποντιά, θα θυμώσει και δεν θα ξαναπατήσει. Αν ακυρώσει την αγορά, πάλι θα θυμώσει που πήγε ο παγαπόντης να της τη φέρει.
Η "κρίση" τίποτα δεν μαθαίνει τελικά σε μερικούς εμπόρους. Αντί να κυνηγάνε να κρατήσουν τους πελάτες, τους δέρνουν κι απο πάνω. Μετά μουρμούρα γιατί το Κράτος τους έκλεισε το μαγαζί.

Μήπως τελικά για όλα φταίμε ΚΑΙ εμείς;