Οι κατολισθίσεις της κοινωνίας μας

Στη θέση μου ο Εμίλ Ζολά θα κατηγορούσε. Δεν είμαστε όμως ίδια, έτσι απλά διαφωνώ.

Διαφωνώ λοιπόν που έφαγε μούτζα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Διαφωνώ επίσης που αποχώρησε καταστενοχωρημένος. Εκεί έπρεπε να κάτσει. Να σταματησει τη παρέλαση και δημόσια να εκφράσει το θυμό του. Για το κάθε σχολιαρόπαιδο που ελαφρά τη καρδία χλευάζει τους θεσμούς της Ελευθερίας.Μήπως αυτό το παιδί μάθει και κάτι σε αυτό το κόσμο που ζεί.

Οχι δεν θεωρώ ήρωα το νεαρό που τον μούτζωσε. Και όταν διαβάζω εδώ και εκεί για γονείς που λένε ότι ήταν μάγκας και ότι αν ήταν παιδί τους θα τον επιβράβευαν, είναι κατάντια.

Κατάντια που όχι μόνο δεν έμαθαν οι ίδιοι να σέβονται αυτούς που αγωνίστηκαν το '40 για να έχουμε ελευθερία εμείς σήμερα, αλλά που απαξίωσαν να το πούν στα παιδιά τους, αυτοί και αυτοί ήταν οι αγωνιστές, αυτά και εκείνα έγιναν για να έχεις την άπλα σου σήμερα.

Κατάντια γιατί αντί να τους δείξουν πως να αναμορφώνουν το κόσμο πρός το καλύτερο, τους δείχνουν ΜΟΝΟ πώς να επαναστατούν για τα κακώς κείμενά του, ΜΟΝΟ όταν θίγεται η βολεψούλα.

Κατάντια για τους έμαθαν να βλέπουν μέχρι τη μύτη τους, να καίγονται για τον εαυτούλη τους μόνο, τώρα πετροβολούν τους πολιτικάντηδες, πρίν χρόνια όμως τους προσκύναγαν επειδή έδιναν με ξένα λεφτά.

Κατάντια γιατί τους έμαθαν μόνο να γκρεμίζουν, να φωνάζουν, να χλευάζουν, να πετάνε πέτρες...και μετά ευχαριστημένοι να πηγαίνουν γελώντας για φραπουτσίνο των 6 ευρώ. Στα ίχνη των γονιών θα μάθουν να βαδίζουν, να κάνουν ακριβώς τα ίδια και μετά να φτύνουν τους αγωνιστές του κάθε Πολέμου, χωρίς καμμία υποχρέωση πρός τη κοινωνία, σαν κακομαθημένα νήπια, μόνο απαιτήσεις, να ζούν νταβατζήδικα με τα λεφτά άλλων .

Οι κατολισθίσεις της κοινωνίας.

..............................................................................

Διαφωνώ με το θεσμό των παρελάσεων. Είναι ξεπερασμένος και παραπέμπει σε άλλες παρελθούσες εποχές. Θα ήταν καλό να καταργηθούν.

?

Πήραμε τα 100 δις.
Μπράβο, είμαστε έξυπνα παιδιά
Τώρα άνετα μπορούμε να πάμε βόλτες το 3ήμερο.

Ρωτάει λοιπόν το παιδάκι:
Και άμα τελειώσουν τα 100 δις, τι θα μας δώσουν;

Θα μας δώσουν τα αρχ*** τους..

Μία κατάληξη
Μία κατάντια όταν δεν έμαθες ποτέ να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις, αντί στις αέναες "επιδοτήσεις".

Ολα του γάμου δύσκολα;;;

Χθές ήταν να πάμε σε ένα γάμο, σε μία δεξίωση ενός γάμου. Το μυστήριο θα γινόταν σε παρεκλίσσι σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Οι φίλοι και οι λοιποί συγγενείς θα βρισκόμαστε όλοι στη δεξίωση σε κάποιο ξενοδοχείο.

Με το σύζυγό μου γυρίζαμε γύρω-γύρω τη περιοχή που ήταν η δεξίωση για να βρούμε χώρο για παρκάρισμα. Μία ώρα γυρίζαμε.. και τελικά δεν πήγαμε. Το ξενοδοχείο δεν διέθετε θέσεις πάρκινγκ, δεν είχε ούτε υπόγειο, ούτε υπαίθριο χώρο εκεί γύρω, ούτε καν ένα παρκαδόρο. Ηταν δε κτισμένο μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή με κτίρια παλιάς κατασκευής χωρίς ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης. Ηταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε αυτό. Στενοχωρεθήκαμε γιατί θέλαμε να παρευρεθουμε στη χαρά του ζευγαριού..θέλαμε να πάμε και οι δυό όχι ο ένας με τον άλλο να περιμένει διπλοπαρκαρισμένος κάπου, μέσα στο αυτοκίνητο..για κάποιες ώρες.Κάθομαι και σκέφτομαι λοιπόν γιατί το ζευγάρι και οι συγγενείς τους σκέφτηκαν μόνο τη δική τους βολή (υπήρχαν μόνο 2 θέσεις πάνω στο πεζοδρόμιο για το αυτοκίνητο της νύφης και των γονέων) και όχι και των ευρύτερων γνωστών τους. Δηλαδή να τους καλέσουμε για να πάρουμε δώρα/χρήματα, αλλά να τους αφήσουμε στη τύχη τους όταν είναι να τους δεξιωθούμε.. να μη μπορούν οι κυρίες να φθάσουν ανέπαφες στο πάρτυ, γιατί έβρεχε κιόλας, οπότε αν βρίσκανε τη πολυπόθητη θέση κάπου, να χρειαζόταν να περπατήσουν και να λερώσουν τα πόδια τους..τις γόβες, τα μακριά φορέματα...γιατί?

Παραξενεύομαι