Τα εις εαυτόν

Οσο περισσότερα πράγματα κάνω στη ζωή μου πλέον, τόσο λιγώτερο γράφω στα μπλόγκς. Οτι είχα να πώ τα είπα χρόνια τώρα, απο το 2006 που ξεκίνησα τα γραφτά μου εδώ.Σαν να έσκασα με ηχηρό μπάμ και να εισακούσθηκαν οι επιθυμίες μου για μια ζωή με ποιότητα.
Βέβαια

οι επιθυμίες πραγματοποιούνται όχι όμως απολύτως, όχι 100%. Και αυτό είναι και το ζάρι, τι δεν θα μου βγεί, τι δεν θα επιτευχθεί. Μετά καλείται ο παραλήπτης του ποσοστού των επιθυμιών να σηκώσει τα μανίκια του και να βγάλει τα κάστανα απο τη φωτιά, να δεί τι θα κάνει με το ποσοστό που του λείπει.Πώς θα ζήσει μ' αυτό.Και αυτό κάνω. Εχω μία απώλεια της τάξης του 20%, ευτυχώς ξεπεράστηκε το πρόβλημα της υγείας. Εχει μείνει λίγος βήχας, κάποια τροφική αλλεργία, βρήκα όμως έναν προμηθευτή φιστικιών στην Αίγινα που κάνει σωστή-αγνή καλλιέργεια και τα φιστίκια που στερήθηκα για 10 χρόνια τώρα, αυτά τα φιστίκια μπορώ να τα φάω χωρίς πρόβλημα. Κάτι είναι και αυτό. 

Δεν ξέρω πώς θα ζήσω σ' αυτήν την Ελλάδα που παραπαίει. Ο θυμός και η απελπισία μας έκαναν καμικάζι. Θα ριχθούμε με τα μούτρα στο άγνωστο, ποτέ δεν θα μάθουμε αν η θυσία μας αυτή απέφερε καρπούς. Οι μεταγενέστεροι θα κρίνουν. 

Οι μικροί πιστεύουν ότι όσο μεγαλώνεις "πήζει το μυαλό σου" και ξέρεις τι είσαι, τι να ψηφίζεις, ποιόν να πιστεύεις, ποιούς να ακολουθείς. Τι πλάνη! Πρίν απο κάθε εκλογική περίοδο προβληματίζομαι γιατί δεν ανήκω πουθενά. Δεν με αντιπροσωπεύουν τα κόμματα, δεν με παρασύρουν οι δημαγωγοί. Τη σφαλιάρα που έφαγαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στις 6/5 την άξιζαν, γιατί η λανθασμένη πολιτική τους κατά τη δεκαετία του ευρώ, έφερε την οικονομική κατάρρευση των Ελλήνων. Ομως η σφαλιάρα των κομμάτων μεταφράστηκε σαν αλλαγή πλεύσης των πολιτών που δεν βρίσκουν φάρμακα, δεν έχουν λεφτά για να ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν έχουν δουλειές και κυρίως δεν έχουν όνειρα. Με ή χωρίς μνημόνιο το πρώτο καιρό προβλέπεται αύξηση της ανεργίας, της βίας και της απελπισίας. Μετά έρχεται το jigsaw puzzle.

Aύριο πρέπει να επιλέξω τον λιγώτερο αχρείο. Αυτός τον δημαγωγό που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, που συνεργάστηκε για το καλό του λαού πρωτίστως και καθόλου δεν γνοιάστηκε για τη καρέκλα του. Αυτόν που θα τα δώσει όλα για το λαό, για την ανάπτυξη, για να βγεί η χώρα απο τη κρίση. 

Θα παίξω το παπά: Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;  

Jet lag

Η νέα τάξη των πραγμάτων με οδηγεί μακριά απο τη παλιά μου ζωή σε νέα μονοπάτια. Υπάρχει τέτοιος όγκος ποικιλίας στη καθημερινότητά μου, που όλο λέω "αυτό να το γράψω στο μπλόγκ" και ωσπου να κρατήσω έστω 1 σημείωση, έχει αντικατασταθεί απο το επόμενο κάτι και σβήσει. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι η γρήγορη προσαρμοστηκότητα απο τη μία πραγματικοτητα στην άλλη, κάτι σαν το jet lag. Εκεί που λέω, είμαι στην Αθήνα, κάνω τις δουλειές μουγρήγορα και αποτελεσματικά, προσαρμόζομαι πλήρως, τσούπ πηγαίνω σε επαρχία όπου όλα έχουν αργούς ρυθμούς ( το μεσημέρι κλείνουν τα πάντα-όλοι κοιμούνται!!), μου παίρνει 2 μέρες να προσαρμοστώ στο χαλαρό και μόλις το κάνω επιστρέφω στους γρήγορους παλμούς της πρωτεύουσας. Σαν το μπαλλάκι του πινγκ-πόνγκ νοιώθω, παραζαλισμένη μετά απο κάθε χτύπημα. 

Τα ευτράπελα είναι σε καθημερινή βάση, φεύγει το ένα και έρχεται το άλλο. Τα διηγούμαι σε φίλες και ξεραίνονται στα γέλια. Τι να πρωτογράψω. Η επαρχία είναι αλλού, δουλεύει διαφορετικά, σκέφτεται αλλιώς και το αίσθημα της βολεψούλας (Δημόσιο) είναι πιο έντονο. Αντίστοιχα εντονώτερη είναι η χαλαρότητα στις συναλλαγές. Με κυττάνε σαν να είμαι ούφο, μουρλοκούκου. Αρχίζω και το πιστεύω.

Μία πελάτισσά μου ανησυχεί για τον οικογενειακό τάφο της οικογενείας της που είναι σχετικά παρατημένος. Θεωρεί (εδώ και 10 χρόνια) ότι όπου νάναι έρχεται η ώρα να πεθάνει, άρα πρέπει να εξασφαλίσει και τη σωστή της θέση στον οικογενειακό τάφο. 

"Να πάτε να τον βρείτε κα Μαρίνα μ', αν υπάρχει ακόμη, αν είναι στο όνομά μας και να κατοχυρώσετε τη θέση μου εκεί" (μέσα στο χώμα εννοώντας, φαντάζομαι). 

Βρίσκω τη θέση του τάφου στο Νεκροταφείο, όντως ανήκει στην οικογένεια της κυρίας αυτής και καταλήγω στο Δημαρχείο για να εξασφαλίσω τη ταφή της πελάτισσας, όταν προκύψει δλδ το τέλος της, όποτε είναι αυτό. Ενας στρουμπουλός υπάλληλος στο τμήμα Νεκροταφείων. Οταν πήγα έτρωγε τυρόπιτα. Τα ψίχουλα έπεφταν πάνω στο πληκτρολόγιο του PC του. Μασουλώντας και αδιαφορώντας για τα ψίχουλα που χώθηκαν κάτω απο τα πλήκτρα, βρήκε την οικογενειακή μερίδα. Με διαβεβαίωσε με μεγάλο χαμόγελο (όπου ξεπρόβαλλαν κομμάτια φέτας απο τα δόντια του) οτι η θέση είναι εκεί και περιμένει τη πελάτισσα. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να αποδείξει ότι είναι μέλος της οικογενειακής μερίδας. (οι γυναίκες άλλαζαν το επίθετό τους με τη παντρειά παλιά) = πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. 

"Να το βγάλουμε τώρα", του προτείνω. 

'Οχι", εξίσταται και νευριασμένα σκουπίζει τα φύλλα της τελειωμένης τυρόπιτας απο το πληκτρολόγιο. Βάζει το νύχι του στο στόμα και αποσύρει τα κομμάτια φέτας απο τα μπροστινά του δόντια. Σκουπίζει τα δάχτυλά του στη πολυθρόνα του. Μετά τα περνάει απο τα μαλλιά του. Με πιάνει σπασμός απο γέλιο, κρατιέμαι όσο μπορώ. Αισθάνομαι τη κύστη μου να με πιέζει απειλητικά.

"Μόλις προκύψει το μοιραίο, τότε θα βγεί το πιστοποιητικό, θα το πάρει ο νεκροθάφτης και θα γίνει η ταφή". 

"Γιατί να μη το βγάλουμε τώρα;"  τον ρωτάω. "Εχω τη ταυτότητά της και εξουσιοδότηση γι' αυτό". 

"Α! Είναι μεγάλη διαδικασία" (πάτημα ενός κουμπιού), που να τρέχουμε τώρα να βγάζουμε πιστοποιητικά"..λέει. 

" Μα δεν θα πάμε μακριά, γέννημα θρέμα αυτής της πόλης είναι, εδώ γεννήθηκε. Το πολύ-πολύ να πάω σε άλλον όροφο". 

"Α! Ομως και πάλι δεν γίνεται τώρα. Είναι 2 το μεσημέρι, οι υπηρεσίες αυτές κλείσανε. Περάστε αύριο." 

Τελικά δεν βγήκε το πιστοποιητικό, δεν ήθελε η πελάτισσα  Στα τσακίδια, ότι είναι να γίνει, ας γίνει μετά θάνατον. Να τρέξουν και λίγο οι κληρονόμοι της, να κάνουν και κάτι.    

Τον έστειλα στο διάολο βέβαια απο μέσα μου, τα ζώα μου αργά ήταν. Αλλά γέλασα μέχρι δακρύων. 

Αυτό ήταν το 1/100 απ' όσα γίνονται εξαιτίας του jet lag..και συνεχίζουν.Η επαρχία είναι αλλού. Ακόμη και με τα μνημόνια και τις περικοπές των μισθών, μιά χαρά τα βολεύουν έχουν δεύτερη (κατάμαυρη) δουλίτσα, κτήματα, άλλα έσοδα αδήλωτα βέβαια..χαλαρά πορεύονται. 

Πέρασε η ώρα και μεσημέριασε..μήπως πάω για λίγη μεσημεριανή σιέστα..επαρχιακού τύπου..το βράδυ πάντως να το κάψουμε..έτσι κι αλλιώς δεν μας κολλάει ύπνος.