Απίστευτες τραγελαφικές καταστάσεις δημιουργούνται, όπου μου πετάνε το μπαλλάκι της ευθύνης (τους), την ώρα που θέλουν, αλλά δεν το πιάνω, δεν τσιμπάω γιατί δεν έχω καμμία υποχρέωση να συντρέξω τις επιλογές τους (ιδιαίτερα όταν δεν συμμετέχω στη ζωή τους). Ετσι το μπαλλάκι το αφήνω να πέσει κάπου και φεύγω. Δικές σου είναι οι ευθύνες, μόνος σου τις ανέλαβες..δεν με ρώτησες, δεν με συμπεριέλαβες στις αποφάσεις σου, τι θέλεις τώρα, ε; Μετά γκρινιάζουν ότι δεν τους συντρέχω στα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ..ενώ εκείνοι ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα δικά μου.
Χθεσινό παράδειγμα. Με είχε ειδοποιήσει ο άνδρας μου ότι έρχεται σε 5 λεπτά να κατεβώ να πάρω κάτι σακούλες απο το πορτ μπαγκάζ. Κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας λίγο νωρίτερα και έπεσα επάνω σε γνωστή μου που μόλις είχε γυρίσει απο το σούπερμάρκετ. Αντί να παρκάρει στο χώρο παρκαρίσματός της στη πυλωτή, άφησε το αυτοκίνητό της στην είσοδο του πάρκινγκ, μπλοκάροντας όλους όσους ήθελαν να μπούν-βγούν, για να ξεφορτώσει. Με είδε να βρίσκομαι μέσα στη πολυκατοικία και άρχισε να χειρονομεί..να πάω να τη βοηθήσω..αλλά έκανα πως δεν είδα γιατί διαφωνώ με αυτό που κάνει..για τη βολή της να εμποδίζει τους άλλους. Αρπαξε λοιπόν τις σακούλες της, τις πέταξε μπροστά απο τη κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας (για να περάσεις μέσα αδύνατον..βουνά οι σακούλες), έβγαλε έξω τις κόρες της (παιδιά του Δημοτικού 6+9 ετών) και τους είπε.."βάλτε μέσα τις σακούλες η Μαρίνα θα σας ανεβάσει επάνω με το ασανσέρ". Την ώρα εκείνη ερχόταν ο άνδρας μου και 2 άλλα αυτοκίνητα απο πίσω της..κορνάροντας..Βγαίνω έξω να παραλάβω τον άνδρα μου και το θέμα μένει εκεί.
Τα 2 παιδάκια, βάλανε τις σακούλες μέσα στη πολυκατοικία και περίμεναν τη μαμά τους να παρκάρει και να ανεβούν όλοι μαζί επάνω. Την είδα που πέρασε πίσω μου και κοντοστάθηκε γιατί κατάλαβε ότι δεν θα τη βοηθήσω..προηγείται ο σύντροφός μου που δεν μπορεί να σηκώνει βάρη. Μουρμουρίζοντας πήρε σακούλες και παιδιά και πήγε σπίτι της.
Ενα απλό παράδειγμα είναι το χθεσινό συμβάν..σαν και αυτό γίνονται καθημερινά πολλά άλλα και όχι μόνο με τη συγκεκριμμένη, αλλά και με συγγενείς.
Αρνούμαι συστηματικά να αναλάβω ξένες ευθύνες. Αν μου ζητήσουν τη βοήθειά μου, ευχαρίστως να τους βοηθήσω εφόσον δύναμαι. Δεν μου τη ζητάνε όμως..απλά ΟΠΟΤΕ τους καπνίσει, χωρίς να νοιάζονται αν μπορώ/δεν μπορώ..ΤΩΡΑ πρέπει να κάνω κάποια πράγματα που τους βολεύουν. Συχνά αυτά που τους βολεύουν, ξεβολεύουν όλους τους υπόλοιπους που συγκατοικούν μαζί μας, στην ίδια πολυκατοικία. Βρίσκω αυτή τη συμπεριφορά τους εντελώς ανώριμη. Είναι μεγάλοι άνθρωποι άνω των 35 και προφανώς δεν τα βγάζουν πέρα με τις επιλογές τους ή δεν μπορούν να διαχειρισθούν καταστάσεις. Αμα δεν μπορείς να διακπεραιώσεις πράγματα, να αναλαμβάνεις λιγώτερες ευθύνες ή να τις μοιράζεις σε βοηθούς, σε ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να σε βοηθήσουν. Οχι στους άσχετους..επειδή δεν έκαναν παιδιά! Τι φταίνει οι άνθρωποι, ε;
Τα πήρα άσχημα χθές..
