Το καλύτερο
φάρμακο για γρήγορη ανάρρωση είναι το γέλιο. Το γέλιο μέχρι δακρύων, να γελάς
και στον ύπνο σου.
Τις 5 ημέρες που
ήμουνα άρρωστη με εποχιακή ίωση και κρίση άσθματος (δύσκολο), καθόμουνα στο
κρεββάτι για να ξεκουράζομαι. Ηταν μία ευκαιρία
να ρίξω μία ματιά στα τηλεοπτικά προγράμματα του σήμερα, για να έχω
άποψη, μιά που τηλεόραση δεν βλέπω. Ούτε σειρές παρακολουθώ, ούτε ειδήσεις,
ούτε ντοκυμαντέρ, ούτε πρωϊνάδικα, ούτε βραδυνές ταινίες - με καλύπτει ο κινηματογράφος και το
Ιντερνετ...
Ετσι ένα
μεσημεράκι που είχα 38+ πυρετό αλλά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το άσθμα,
έπεσα πάνω σε ένα τηλεπαιχνίδι μόδας.
Στο παιχνίδι ηγείτο ένα γνωστό μοντέλο, μία όμορφη φρέσκια κοπέλα με
γνώσεις για μόδα και ντύσιμο ανάλογα τη περίσταση. Υπήρχαν 4-5 διαγωνιζόμενες
γυναίκες απο 19-65 ετών που αγαπούν και παρακολουθούν τη μόδα. Η παρουσιάστρια
έδινε ένα θέμα, οι διαγωνιζόμενες βγαίνανε στα μαγαζιά να ψωνίσουν ρούχα (τους
προσέφερε η εκπομπή χρήματα και καταστήματα)
και μετά να φορέσουν το συνολάκι που επέλεξαν και να το δείξουν στις
άλλες που θα το σχολίαζαν και θα το ψήφιζαν. Η καλύτερη έπαιρνε 1 χρηματικό
βραβείο. Επίσης υπήρχε και μία ανδρική φωνή (ενός δημοσιογράφου) που έδινε τη
δική του άποψη (απίθανος) σύμφωνα με αυτά που έβλεπε, - τις προσγείωνε στη
πραγματικότητα, με όποιο τρόπο τους άξιζε.
Πιστεύω ότι τα
περισσότερα τηλεπαιχνίδια είναι μερικώς στημένα – γιατί δεν γίνεται
αλλιώς – αναγκαστικά όμως βάζουν μέσα και κάποιους κανονικούς ανθρώπους για να
δώσουν μία ανάλαφρη ή/και αστεία πινελιά. Εκείνο το μεσημέρι τι είδαν τα
ματάκια μου και τι άκουσαν τ’ αυτάκια μου. Ελεγε μία που φερόταν ως δημόσιος
υπάλληλος οτι φορούσε «αυτή τη πουκαμίσα» απο το πρωϊ ως το βράδυ ακόμη και στη
δουλειά της. Η πουκαμίσα ήταν απο ένα ύφασμα, κάτι σαν τούλι, εντελώς διαφανής
ρόζ φούξια, με έντονο κέντημα στο
πέτο. Αμέσως τη φαντάστηκα να διδάσκει
σε ένα Δημόσιο Σχολείο με αυτή τη μπλούζα που φαινόντουσαν ακόμη και τα
μπιμπίκια στη πλάτη της! Οι μαθητές θα τη κορόϊδευαν αλύπητα (γιατί έτσι είναι
τα παιδιά) και σίγουρα θα τράβηξαν το διάολό τους απο αυτή τη δασκάλα – απο
ανατομία πάντως θα σκίζανε! Οι άλλες δασκάλες πάντως σίγουρα θα ήθελαν να
έσκιζαν τη συνάδελφο σε λωρίδες, μαζί με τη μπλούζα της!
Ενα άλλο μεσημέρι
μία καλλίγραμμη κοπέλλα έδειχνε τις μαύρες «κλασικές της γόβες» με χοντρή σόλα
τύπου πλατφόρμας και 15 πόντους τακούνι λεπτό. Είπε ότι είναι πολύ άνετες τις
φοράει κάθε μέρα «ακόμη και για τρέξιμο». Εκεί πέρα κόλλησα, μαζί κόλλησε και όλη η
ομάδα του τηλεπαιχνιδιού και είπανε διάφορες κατσικιές.. Φαντάστηκα λοιπόν τη
καλλίγραμμη κοπέλλα με το 15ποντο τακούνι
να βρίσκεται σε παράσταση στο Ηρώδειο και να τρέχει πάνω –κάτω τα
σκαλιά. Απο πίσω της μία κουστωδία έξαλλων αρχαιολόγων να τη κυνηγάει με σκοπό
να της βγάλει τα παπούτσια «για να μη καταστρέψει τα αρχαία μάρμαρα», αυτή να
μη τα βγάζει και να τρέχει σε κύκλους τσιρίζοντας..Το κοινό παρακολουθούσε τη
σκηνή, ακόμη και οι μονωδοί τη παρακολουθούσαν ενώ τηλεοπτικά συνεργεία
τράβαγαν πλάνα.
Ωσπου να γίνω
καλά, είδα και άλλα επεισόδια του τηλεπαιχνιδιού στο YouTube,
αλλά κανένα δεν είχε το κέφι των πρώτων ημερών. Ολο αυτό το αυθόρμητο γέλιο προσέφερε κάτι σαν
τη κάθαρση μιάς νέας τραγωδίας , όπου ο θεατής “καθαίρεται” απο το άγχος ή τα
άλγη που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη “του δράματος”. Αυτή η εποχιακή ίωση
θα μου μείνει αξέχαστη.
