είμαστε μπροστά στα αναπάντεχα φαινόμενα
- σε ένα σεισμό
- σε μιά φωτιά
- σε μία θεομηνία
Οχι δεν θα τόλεγα φόβο αυτό που μας πιάνει όταν κουνιώμαστε, όταν τρέμουν οι τοίχοι, είναι κάτι πιό παγωμένο, ένα ρεύμα που εισέρχεται στα κύτταρά μας και τα προειδοποιεί "Φυλάξου".
Σαν να αισθάνεσαι την πνοή του βέλους που αφήνει το τόξο και κατευθύνεται σφυριχτά πρός τον στόχο, τη πλάτη σου. Πιάνεις τη δόνηση του αέρα και σκύβεις
Στο σεισμό δεν σκύβεις
Αφήνεσαι
Πεταχτήκαν έξω οι γείτονες, μανιασμένα βγάζουν τα αυτοκίνητά τους απο τα υπόγεια, ετοίμασαν βαλίτσες και μικρο τσαντούλες με τα απαραίτητα για να φύγουν..ετοιμάζουν τις φυγές τους σε άλλα μέρη πιό σταθερά ...πού όμως, όταν κουνήθηκε η Ελλάδα, η Κατάνη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία..ο μικρόκοσμός μας?
Μόνο οι γάτες δεν σάλεψαν, ούτε ανακατεύτηκαν. Δεν είναι αναίσθητες απλά "ξέρανε" ότι δεν θα ανοίξει μύτη. Εμείς όμως δεν το ξέρουμε.
Κάθε αντίσταση φαίνεται μάταια.
Σαν τα τραπουλόχαρτα αφηνόμαστε μπροστά στο απρόβλεπτο..
17 σχόλια:
Τα ίδια παντού. Στη γειτονιά έχουμε ανθρώπους που τα σπίτια τους χρωματίστηκαν κίτρινα το 99. Άντε να τους κρατήσεις ψύχραιμους...
Μας πέτυχε την ώρα που φεύγαμε από το σπίτι, ενώ ακόμα μιλούσα στο τηλέφωνο. Τελικά δεν πήραμε το ασανσέρ από βλακεία μάλλον.
Το περίεργο είναι οτι ο Αρης (σκύλος) ήταν μέσα στην καλή χαρά, λες και ήξερε κι αυτός.
Σύμπτωση ή ήξερε;
Δυο σκύλοι και εδώ, κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου.
Μόνο ο μικρότερος από τους δυο, όταν ο σεισμός έδειχνε να μη θέλει να σταματήσει, σηκώθηκε και άρχισε να γαυγίζει θυμωμένα σαν να έλεγε "άντε τελειώνε..."
Η εμπειρία που έχω απο τον σεισμό του '99 ήταν ο σκύλος μου (είχα σκύλο τότε) που έτρωγε τα παράθυρα, χτυπιότανε να βγεί έξω..σαν να διαισθανόταν το τι μέλει γενέσθαι..
ήμουν κάπου στο Μετς σε ένα κουκλοθέατρο και μάλιστα σε όροφο. Δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε και κανείς στο θέατρο. Και η φίλη μου στην Πλάκα πάλι δεν κατάλαβε τίποτα. Τι έγινε; Σε παράλληλο σύμπαν ζω;
καταρχας ξανα-μανα-τονίζω ότι στη βόρεια ελάδα δεν κουνηθήκαμε, και ότι τα μμε έιναι μαλακες.
τα σκυλιά έχουν ένστικτο, τα μυρίζονται αυτά. όταν έγινε ο σεισμός στην τουρκία, η θράκη ταρακουνήθηκε αρκετά, τα σκυλιά ακουγόταν σε όλη την πόλη.
Συγγενείς στο Ζούμπερι κουνήθηκαν αρκετά για να ταραχτούν, σε αντίθεση με άλλους στο Σούνιο, που τους το είπαμε εμείς στο τηλέφωνο. Στην Εύβοια πάλι, πήγαν κι ήρθαν.
Εγώ πάλι τα σκυλιά που γαβγίζουν τα προσέχω μόνο όταν είναι μεσημέρι και μου χαλάνε την σιέστα! και ο σκύλος μου γαβγίζει μόνο όταν πρόκειται για φαγητό.
Αλλοι κουνηθήκανε πολύ άλλοι ελάχιστα ή καθόλου..Εγώ την ώρα του σεισμού διάβαζα εφημερίδα, κουνήθηκα αρκετά, αλλά δεν κάναμε τον κόπο να βγούμε απο το σπίτι γιατί οι ψιψίνες δεν πεταχτήκανε επάνω, άρα δεν θα ήταν τίποτα σοβαρό..(Οταν ένας γείτονας είχε πιάσει φωτιά πέρυσι..μισή ώρα πρίν δούμε τις φλόγες, οι γάτες είχαν φάει τα παράθυρα) εν τούτοις ταραχτήκαμε..ευτυχώς που δεν έγινε στη στεριά.
Nομίζω ότι όταν είναι να γίνει σεισμός γίνομαι κάπως περίεργα δύσθυμη. Απο την εφηβεία μου στο σεισμογενή Πύργο, συνειδητοποιώ! Λέτε να μεταλλάσσομαι σε .."γάτα";
Μην πανικοβάλλεστε παιδιά.
Η Ελλάδα έχει δεί πολύ χειρότερους σεισμούς.
Ας μην αφήσουμε τα ΜΜΕ να σπέρνουν τον πανικό για να βγάλουν ακροαματικότητες.... (Πως μου την έσπασαν χτες που δεν ασχολούταν με τίποτε άλλο...)
Katerina ante portas : ψι, ψι ψι !
Darthiir & Charioteer(Ηνίοχε) μετά τον σεισμό κόλλησα στην τουαλέττα..
????????????????????????????
??????????????????????????????
???????????????
???
Και επίσης... ???
τον σεισμό τον τρέμω,
τον φοβάμαι.
με κάνει να νοιώθω τόσο μικρή και ασήμαντη,
νοιώθω τοσοδούλα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
σαν ναμαι ξαφνικά εγώ το μυρμήγκι και κάποιος πιο μεγάλος, πιο δυνατός, να πατάει με το βαρύ του βήμα δίπλα μου και να σίεται όλος ο κόσμος μου.....
και αυτό είναι κατα κάποιον τρόπο μια αλήθεια, που τον υπόλοιπο καιρό απλά δεν την υπολογίζω...
ευτυχώς αυτόν τον σεισμό δεν τον κατάλαβα,
ήμουνα στον δρόμο και οδηγούσα.
Darthiir, γιατί απορείς? Δεν έχεις ακούσει τη ρήση "Χε.... απο το φόβο του/της"? Είναι και οικογενειακό μας..ευτυχώς έχουμε μπόλικες τουαλέττες στο σπίτι..
jojo, είσαι απο τους τυχερούς που δεν τον κατάλαβαν..
Με επιασε απογνωση και τρελα με ολα τα τομαρια που ετρεξαν να σωσουν το τομαρι τους.Στη πολυκατοικια μου εβγαιναν ολοι εξω ουρλιαζοντας και τρεμοντας.Η καθε κυρατζα ελεγε το μακρη της και το κοντο της.Ασε που ολοι εγιναν ξανα μια παρεα οπως τοτε το 1999...
Όχι βρε Marina μου, όχι "γατούλα", γάτα είπαμε! ;) χαχα χα
Δημοσίευση σχολίου