Από τη Ρωσία με αγάπη

Αυτό δεν θα είναι ένα γκρινιάρικο ποστ για τον κακό μας τον καιρό που λιώσαμε με λίγη βροχούλα, αντί να βρέχει το Κράτος τους δρόμους, βρέχει ο Θεούλης καλή του ώρα.

Πουρνό-πουρνό ξεκινήσαμε σήμερα με τον Κ να πάμε γραφείο, απόσταση 7 χλμ..είδαμε την ουρά απο την Ποσειδώνος, είπαμε να γυρίσουμε πίσω γιατί ώσπου να φθάσουμε θα πήγαινε μεσημέρι. Ε'ιχαμε όμως και τη δόση της Εφορίας να πληρώσουμε σήμερις.. νννναί! όπως κάθε Ελλην που σέβεται τον εαυτό του, την τελευταία μέρα αφήσαμε την πληρωμή.. Γιατί να διαφέρουμε απο τους άλλους? Κορόϊδα είμαστε?

Εκανα και κάτι άλλες δουλειές. Στο γυρισμό έπεσα πάνω σε παλιά γνωστή μου, απο την παλιά μου γειτονιά. Μου είπε τα νέα της πολυκατοικίας και το πρόβλημα του γιού της, πατέρα ενός αγοριού 14 ετών. Ο γιός του στο σχολείο πάει απο το κακό στο χειρότερο γιατί έχει ερωτευτεί το πρώην μπαλκόνι μου. Κάγκελλο εγώ. (Ολα τα έχω ακούσει αλλά τόση διαστροφή.. πώς δλδ το κάνεις με το μπαλκόνι..και τι ανταπόκριση παίρνεις πέρα απο μιά κρυάδα.. ). Ηρθε και η εξήγηση γιατί δεν τόχα σε τίποτα να πέσω στη θάλασσα.. νοικιάστηκε το πρώην σπίτι μου απο 2 Ρωσίδες, μαμά και κόρη, (ποιά είναι ποιά βέβαια μπερδεμένο), που ζεσταίνονται στην Ελλάδα πολύ και κυκλοφορούν γυμνές μέσα στο σπίτι τους, έχουν μέν κουρτίνες αλλά τα βράδυα ανάβουν και τα φώτα, δεν κάθονται οι γαϊδούρες στο σκοτάδι, έτσι κολάζουν τον κόσμο που θέλει να διαβάσει... . Ασε δέ που όλο μπουγάδα βάζουνε και όλο στο μπαλκόνι βγαίνουνε αλλά επείδή είναι σεμνές κυρίες φοράνε και ένα στριγκάκι την ώρα που απλώνουν τα ρούχα...

"μόνο στριγκάκι φοράνε Ελσα μου" της λέω.."μμμ, μήπως και τίποτ' άλλο"?

"τώρα που μου τόλεγε ο γιός μου, σαν να φοράνε και ένα μικρούτσικο σουτιέν.."

"Καλά, ο γιός σου άλλη δουλειά δεν έχει να χαζεύει τους γείτονες"..

"Μα Μαρίνα μου, ο γιός μου είναι πολύ σοβαρό παιδί, όπως θυμάσαι (τον θυμάμαι μιά χαρά να βγάζει όλα τα έπιπλα στο μπαλκόνι όταν φεύγανε οι γονείς του για διακοπές και να κουβαλάνε τις επί χρήμασι εκδιδόμενες γυναίκες με το τσουβάλι) και παρατήρησε τους βαθμούς του παιδιού και ήθελε να δεί τι τους προκαλούσε.. ξέρεις.. "

"Εχουμε λοιπόν κάνει ένα σύλλογο που προσπαθούμε να πείσουμε τους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων να μην νοικιάζουν σε αλλοδαπούς.. και λοιπούς και λοιπούς.. "

Και μου τα έλεγε με τόση σοβαρότητα και να μούρχεται να πέσω κάτω απο τα γέλια.. και στο τέλος χτύπησε το κινητό και τελείωσε η κουβέντα..

Αφιέρωση για την βροχούλα.

Μαμάδες Νοτίων Προαστείων

Νέες, πλούσιες με μεγάλες BMW, αποστράπτουσες CLKs, μισθούς με πολλάάά μηδενικά, καταξιωμένες καριερίστες, ζούν σε μονοκατοικίες με υπηρετικό προσωπικό. Και οπωσδήποτε μία διπλωματούχο au pair. Μα για ποιόν?

Μα για το ΠΑΙΔΙ βεβαίως, το πολύτιμο παιδί που κάνανε με τον λαμάκα, προτού χωρίσουν βεβαίως, βεβαίως. Ασε που μερικές τα φτιάχνουν με πλούσιους μόνο και μόνο για να κάνουν παιδί, όχι γιατί τους πιέζει η μητρότητα (μη χέσω), οι ανάγκες μιάς καλής ζωής τις πιέζουν.. κάνοντας ένα παιδί λύνεται το πρόβλημα, αν δε βγεί και αγόρι, θα τα κατεβάσει τα βρακιά του ως το πάτωμα ο Κύριος, και θα δίνει, θα δίνει, θα δίνει...ώσπου να πεθάνει..

Χθές πήγα στο σπίτι μιάς παλιάς γνωστής, γνωστής που είχα να δώ 8 περίπου χρόνια. Ξένης υπηκοότητας, παντρεμένη με Ελληνα που όμως η σχέση τους κατέρρευσε και είχαν χωρίσει. Κάποια στιγμή ξανάσμιξαν και έκαναν ένα αγοράκι. Μετά χώρισαν οριστικά, αλλά μοιράζονται το παιδί. Και οι δυό κοντά στα 45, οικονομικά ανεξάρτητοι. Αλλά εξαρτημένοι ο ένας απο τον άλλο.

Ο ένας να φάει την άλλη,

η άλλη να τον μαδήσει οικονομικά.

Και να τον μειώσει στα μάτια του παιδιού και του επαγγελματικού του κύκλου.

Και στη μέση το παιδί, που το χρησιμοποιεί ο καθένας τους σαν πακέτο.

Ενα έξυπνο, υπάκουο αγοράκι που βλέπει τον αμείλικτο πόλεμο και προσπαθεί να μείνει αμέτοχο.

Ο άντρας βίαιος, την έδερνε παλιά μέχρι αίματος. Οταν τον πάταγαν στη δουλειά ή όταν το Χρηματιστήριο δεν πήγαινε καλά η σύζυγος έτρωγε κλωτσιές, μπουνιές και σφαλιάρες.

Η σύζυγος φιλόδοξη, ξιππασμένη, θύμα οικογενειακής βίας. Αλλά πλούσια. Κάποια στιγμή τα βρόντηξε και έφυγε. Διαζύγιο.

Μετά όμως ξαναγύρισε και έκανε παιδί μαζί του. Για να τον έχει στο χέρι εφ' όρου ζωής.

Τώρα ποιός έχει στο χέρι ποιόν είναι άλλη ιστορία.

Πόσα όμως είναι τα θύματα?

ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΗΘΕΝ

Αυτοί οι δήθεν κάποιοι που αμολάνε τα αστυνομικά τους σκυλιά και συλλαμβάνουν όποιον δεν τους κάθεται καλά, ή τους μπαίνει στο μάτι, όποιον αθώο τύχει και βρούν, ποιοί είναι?

Πρόταση.

Οταν μαθευτεί η ιστορία λεπτομερώς, καταψηφίστε τους.

Γιατί οι bloggers δεν είναι κότες

Αυτοσχέδια νεκροταφεία και καλλιέργειες

Ο κτηνίατρος τύλιξε βιαστικά το νεκρό ζώο σε μία σακκούλα και τον τοποθέτησε σε ειδικό χώρο. Το βράδυ εμφανίσθηκε ο άνθρωπός του. Εκείνος που επ ' αμοιβή μάζευε τα πτώματα των ζώων και τα πέταγε στις χωματερές, σε παλιά οικόπεδα. Παλιά έθαβε τα νεκρά ζώα στο χώρο της παραλίας εκεί που έκαναν τα ολυμπιακά έργα Φαλήρου. Η τα πήγαινε σε χώρους κοντά στην Πάρνηθα, πάλι τα έθαβε κάτι νύχτες μην τον πάρει κανένα μάτι και αρχίσουν τις φωνές.

Γιατί να μην υπάρχει νεκροταφείο ζώων και στην Ελλάδα? Η κάπου που να γίνονται καύσεις?

Γιατί να αναγκάζετε ο κάθε γιατρός να πετάει νεκρά πρώην άρρωστα ζώα μέσα σε ρυάκια, οικόπεδα, χωματερές και δίπλα να γίνονται καλλιέργειες ζαρζαβατικών που πωλούνται στις λαϊκές αγορές?

Που καλλιεργούν τα βιολογικά πρόϊόντα στην Ελλάδα? Μήπως δίπλα στο χώρο τους άλλοι πετάνε σκουπίδια? Τα νοσοκομεία όντως καίνε τα απορρίματά τους?

Μήπως μολύνεται το νερό και αντίστοιχα το υπέδαφος από ρίψεις ακατάλληλων χημικών?

Ποιός θα ελέγξει?

Ο κανείς.

Κλεψιές

Σήμερα το απόγευμα ο Ν, έφυγε απο την εταιρεία που δουλεύει, πήγε σε μία κοντινή Αlpha Βank και πήρε λεφτά. Πήγε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό του, άνοιξε το πορτ μπαγκάζ, έβαλε την τσάντα μέσα και το σακκάκι του, κάθισε στην θέση του οδηγού και με τρόμο είδε ότι κάποιος άνοιξε το πόρτ μπαγκάζ, άρπαξε την τσάντα και έφυγε με τα πόδια..

Αυτό δεν έγινε σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι, στον Φλοίσβο του Π. Φαλήρου έγινε, ο δρόμος που είχε ο Ν παρκάρει γεμάτος κόσμο.. Ωσπου να βγεί απο το αυτοκίνητο, να βάλει τις φωνές και πόσο μάλλον να τρέξει, ο κλέφτης είχε γίνει καπνός.. Η απώλεια βαριά, πέρα απο τα λεφτά, είχε μέσα διαβατήριο, αεροπορικά εισιτήρια γιατί την Κυριακή πέταγε, ταυτότητα, κλειδιά σπιτιού.. άστα να πάνε

Και να ήταν μόνο αυτό?

Πέρυσι μία καλή φίλη ώρα 07.00 το πρωϊ βάζει το παιδί της στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου για να το πάει σε παιδικό σταθμό. Μόλις κάθεται στη θέση του οδηγού διαπιστώνει ότι κάποιος έχει μπεί στο πίσω κάθισμα και απειλεί το παιδί της με μαχαίρι. Τι θέλει? Τα πάντα!

Της πήρε την τσάντα, τα γυαλιά ηλίου και το αυτοκίνητο, της έδωσε όμως το παιδί της και την άφησε σύξυλη στη Θουκυδίδου-Καλαμάκι.

Για όνομα του θεού τι άλλο θα δούμε?

Κακά ψυχρά και ανάποδα

πήγε η μέρα μου σήμερα.

Κατ' αρχήν φαίνεται ότι μπήκε για τα καλά ο χειμώνας και δεν ειδοποίησε κανέναν.. ψόφος σήμερα το πρωϊ, μιά συννεφιά, μιά μαυρίλα, ένα ψυχοπλάκωμα.. Καλύτερα θα ήταν να έβρεχε, θα άνοιγε, θα ξεκαθάριζε.. όχι. εκεί. το δικό του.

Εντάξει φόραγα ένα ελαφρύ πουλοβεράκι που όμως ίσα που τα κατάφερνε να με κρατήσει απο το να τουρτουρίζω.. πρώτη δουλειά να πάω σε μία τράπεζα

μία ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ τράπεζα όπου η πρόσβαση των πελατών απο την είσοδό της ήταν αδύνατη λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων στο πεζοδρόμιο.

Εντάξει είπαμε να παρκάρετε όπου νάναι εκτός δρόμου, αλλά πρέπει να βάλετε τα αυτοκίνητά σας και ΜΕΣΑ στην τράπεζα, ρε ζώα? Αναγκάστηκα να πάω στο τέρμα του δρόμου και απο εκεί, σύριζα σε σκουπιδοντενεκέ υπήρχε μικρό άνοιγμα για να περάσω, να πάω στην εν λόγω τράπεζα. Σκατά.

Πονοκέφαλος.

Μετά άρχισε πάλι να πονάει το γόνατό μου. Πολύ. Το τσάκισα την περασμένη Τετάρτη στο γυμναστήριο, με κάτι push-ups, ξέχασα να βάλω στρώμα απο κάτω και ιδού τα αποτελέσματα. Εχει κάνει μιά λακκούβα εκεί που τραυματίσθηκε.. στο καλό. Μπήκα σε ένα φαρμακείο και πήρα μιά επιγονατίδα..κάπως ανακουφίστηκα. Να πάω σε γιατρό? Ελα μωρέ, δεν τόσπασα κιόλας. Τον πήρα τηλέφωνο, του είπα τα συμπτώματα, κακκωση μου είπε..θελει λέει ξεκούραση, να μην σηκώνω βάρη (πάνε και τα βαράκια), ζελέ ροϊπλόν..αμα συνεχίσει να πονάει σε 10 μέρες να πάω για ακτινογραφία.. Σκατά. Πάς για καλό και βγαίνεις δαγκωμένη.

Πήγα στο κομμωτήριο να κάνω ανταύγειες. Κάτι πάθανε εκεί μέσα, πρέπει όλες να είχαν τσακωθεί με όλες γιατί δεν μίλαγε καμμία. Πήγα πονεμένη για να αλλάξω παραστάσεις, να πούμε και καμμιά σαχλαμάρα, να γελάσουμε. Σήμερα όμως φαίνεται ότι τους είχανε ματιάσει, γιατί το κομμωτήριο ήταν νέκρα, είχε πελάτισσες αλλά δεν μίλαγαν, το μόνο που να ακούγεται να είναι τα νερά για τα λουσίματα και το χριτς-χρίτς των περιοδικών που ξεφυλλίζουν οι πελάτισες.. και νααααααααααααα, κάτι μουράκλες μέχρι το πάτωμα! Και όταν πέρναγε η ιδιοκτήτρια και η αρχικομμώτρια, τα ψιθυρίσματα κόβονταν μαχαίρι. Απελπισία με έπιασε. Πήγα να ξεσκάσω και έπεσα σε Γκεστάπο! Να φύγω.

Γυρίζω σπίτι, βάζω το φαγητό πάω να μπώ στα μπλόγκς και τι βλέπω, όλοι τσακωμένοι με όλους, απειλούν θεούς και δαίμονες, προστυχιές, δικαστήρια, βρωμόλογα.. απειλές.. τι στο καλό πάθατε λέω εγώ, ε?

...........................................................................

Θα πάω νωρίς στο κρεββατάκι μου να διαβάσω το βιβλίο μου. "Πιτσιμπούργκο" της Σώτης Τριανταφύλλου για να δούμε αν θα μου αρέσει γιατί το προηγούμενο "οι έμποροι των εθνών" του Αλ. Παπαδιαμάντη δεν με ενθουσίασε.

Οίκαδε

Δοθείσης της ευκαιρίας των δημοτικών εκλογών.. πήγαμε σπίτι μας. Μακριά απο εδώ, αλλά όχι τόσο, ο Παράδεισος παραφυλάει πίσω απο τις πόρτες για όποιον θέλει να δεί

να μοιραστεί την οπτική απόλαυση του ανθισμένου γιούκα..πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω κάτι τέτοιο που βάστηξε συνολικά 4 μέρες πρίν αρχίσει να μαραίνεται
Το παλιό πηγάδι δεν έχει πιά νερό, αν γίνει άντληση βγαίνει κάτι υφάλμυρο.. το κλήμα όμως απο πάνω το στεφανώνει να του θυμίζει μέρες εργασίας.. όντας τώρα συνταξιοδοτημένο και γαληνεμένο απο φουρτούνες
α! ναί και τα ζωάκια, ήρθαν όλα σύσσωμα για να μας δούν και να φάνε μαζί μας, όταν λέμε όλα λέμε και για τα θηλαστικά αλλά και για τα ερπετά..

Το μολυτήρι αυτό είναι χρόνια μαζί μας, το θυμάμαι να μεγαλώνει στην κουζίνα, το καλοκαίρι βρήκε και συντροφιά έβγαζε μικρές φωνίτσες, τώρα είναι μαμά μάλλον.. όπου νάναι θα τα εμφανίσει..περιμένω. Εν τω μεταξύ του σέρβιρα μερικές ψόφιες μύγες..τις πήρε με ευχαρίστηση.

Δεν περιμένω τίποτα απο τις δημοτικές εκλογές. Ολο υποσχέσεις και πράξη τίποτα. Εν τούτοις θα ψηφίσω. Ναί, τελικά αποφάσισα ποιός απο όλους μπορεί να κάνει το λιγώτερο κακό σ' αυτόν τον τόπο.

Σ' αρέσω?

Χαίρομαι πολύ που σου αρέσω.
Δεν με νοιάζει αν είσαι άνδρας ή γυναίκα
απλά χαίρομαι


Βέβαια μπορεί να μη σου αρέσω.
Κρίμα.
Εν τούτοις αυτό δεν με κολλάει

Δεν θα αλλάξω για να σου αρέσω
Φτάνει που αρέσω σε μένα.

Συμφωνείς?
Τέλεια.
Διαφωνείς?
So?

................................................................................

Η εικόνα είναι ζωγραφική του Salvadore Dali

Συμμαζεφτείτε ρεεεεε

Παραμονές εκλογών, σήμερα Κυριακή, έψαξα στα συρτάρια μου να βρώ το μαύρο μπλοκάκι μου. Το μπλοκάκι των μετα-εκλογών. Τι είναι αυτό? Οπως κάποιοι εδω μέσα επιδίδονται στο meta-blogging, του λόγου μου επιδίδομαι στο meta-electing. Γράφω δλδ ποιός δήμαρχος ή κόμμα μετά τις προεκλογικές καμπάνιες, λόγους και υποσχέσεις, μετά την επιλογή του ή απόρριψή του

1. ΔΕΝ συμμάζεψε τη χαρτούρα απο τους δρόμους, τα πανώ να κρέμονται μέχρι να τα πάρει ο άνεμος, τα πεζοδρόμια γεμάτα σκουπίδια
2. ΔΕΝ κούνησε το δαχτυλάκι να κάνει έστω το 1/3 των "Λαέ της Ελλάδος/Αθήνας/επαρχίας", αλλά έκανε άλλα αντ' άλλων, π.χ. όταν είχε υποσχεθεί βελτίωση επιπέδου ζωής, κάποιος παλιό δήμαρχος Νοτίων Προαστείων είχε φέρει ένα τσίρκο που το έστησε σε παραλία, ή κάτι κλουβιά με βρώμικα ταλαίπωρα παγώνια που πάγωναν το αίμα των λουομένων απο τις κραυγές τους.

Το μπλοκάκι αυτό το ξεκίνησα εδώ και πολλλλλλλάάάάά χρόνια, έχω μαζέψει διάφορα όχι τόσο απο αυτά που ακούω όσο απο αυτά που βλέπω.

Θα μου πείτε τώρα "εκεί κόλλησες? Στη χαρτούρα και στις τζούφιες υποσχέσεις?"

Ναί ρε παιδιά, εκεί

Για να πιάσεις τα μεγάλα χρειαζόμαστε να ξεκινήσουμε απο τα μικρά.

Μεταλλάξεις

Θυμάμαι παλιά στο Δημοτικό που είχα διαβάσει μιά ιστορία για το πώς "Η μηλιά δεν έγινε μηλέα" όπου το φουκαριάρικο παιδί έτρωγε ξύλο γιατί ενώ είχε μαθει τη Μηλιά, σαν μηλιά ο δάσκαλος που πρέσβευε την καθαρεύουσα, του έλεγε ότι η μηλιά δεν είναι μηλιά αλλά μηλέα.. χωρίς να του εξηγήσει τη μετάλλαξη..

Μιά τέτοια μετάλλαξη έχω πάθει τον τελευταίο καιρό, τι τελευταίο δλδ, απο τότε που γεννήθηκα υποπίπτω σε αλλαγή ταυτότητος.

Μιά ζωή ήμουνα η "μικρή", ποτέ " η μπέμπα", πάντα η μικρή που θα πάει εδώ θα κάνει αυτό ή το άλλο.

Τη μισούσα "τη μικρή" ήθελα να είμαι μεγάλη. Τους μεγάλους τους υπολογίζουν, τους μικρούς τους έχουν για καρπαζοεισπράκτορες. Προσπαθούσα να μεγαλώσω με κάθε τρόπο, να βάφομαι με τα μακιγιάζ της μαμάς μου πασαλείβοντας όλο το πρόσωπο καμμιά φορά και τα ρούχα μου και εισπράτοντας μερικούς μπάτσους, να δανείζομαι τα παπούτσια της σπάζοντας ή γδέρνοντας τα τακούνια..κι άλλοι μπάτσοι, κάνοντας διάφορες κακουργίες με τα ρούχα της και τα αξεσουάρ, αλλά το ποθητό αργούσε να γίνει..

Κάποτε όμως έγινα "δεσποινίς" και δεν ήταν γιατί ψήλωσα ή απέκτησα στήθος, ήταν στην Α' Γυμνασίου που με φώναξε έτσι ένας καθηγητής.. ούπς! νέο συναίσθημα, έγινα επιτέλους κάποια, έχω υπόσταση δεν είμαι πιά για τα μπάζα.. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δικαιώθηκα, έπαψα να είμαι η μικρή της παρέας, έγινα μεγάλη!!

Χαρά πολύ και όνειρα άπειρα.. Αφού η "μικρή" ηλικία βάστηξε τόσο, η "δεσποινίς" θα βαστήξει για πάντα, έλεγε η άπειρη νέα..

Χμμμ! Πέρασε κάμποσος καιρός και σε ένα κατάστημα ακούω την πωλήτρια να λέει στον ταμία "λάθος τιμή δώσαμε στην "κυρία" διόρθωσέ το κλπ. Κύτταξα γρήγορα γύρω μου για να δώ την κυρία για την οποία μιλούσαν και διαπίστωσα ότι μόνο εγώ ήμουνα εκεί... ?????????? τάχασα, σαν να έφαγα μία μπαστουνιά, πώς ξαφνικά απο μηλιά έγινα μηλέα, ε? Τα ίδια ρούχα είχα με πρίν λίγες μέρες, το ίδιο βάρος, η φάτσα μου η αυτή..τι έγινε λοιπόν?

Στο κατάστημα βεβαίως δεν ξαναπάτησα, ούτε λόγος, με έπιασε μιά κατήφεια, μιά στραβομουτσουνιά, ένα πράμα...........με πόνο ψυχής άκουγα και άλλους "κυρία" να με λένε..

λές να γέρασα? Ασπρες τρίχες βέβαια δεν έχω, δεν υπάρχουν ούτε πόδια χήνας, ούτε ρυτίδες, ούτε τίποτα..

Ετσι έγινα "κυρία" με απίστευτα νεύρα το δέχτηκα..απογοήτευση.. αχ.. αναρωτιώμουνα για πόσο καιρό θα υποφέρω. Μόνο γριά δεν ένοιωθα, είχαμε πεί να μεγαλώσω αλλά όχι και να γίνω κυρία, αναρωτιώμουνα αν θα γινόμουνα και "κερία" η "κυρία της αυλής"..ούφ, φρικτές προοπτικές. Μούτρα

Σήμερα όμως έγινε ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ.. άλλαξα πάλι κατηγορία, ένας μηχανόβιος σταμάτησε δίπλα μου και ρώτησε "κοπελιά μήπως ξέρεις που είναι το...?" ΟΥΑΟΥ, έγινα άνθρωπος πάλι, ξαναγεννήθηκα ψαρούκλες.. απο την στυγνή κυρία, η κοπελλιά έχει μέλλον στη ζωή της, αναστήθηκα απο τις στάχτες της μπούτας που καθόταν και περίμενε τον κορτάκια που είχε φετίχ με τα ακριβά τσόκαρα, να την παντρευτεί .

Ελπίζω να μείνω στην κατηγορία αυτή κάμποσα χρόνια..

Σαν τα γενέθλιά μου νομίζω ότι είναι, να μοιράσω γλυκά?

Σχολικά βιβλία

Κοντά στο σπίτι μου είναι μία εταιρεία που συντάσσει σχολικά βοηθήματα, βιβλία-φυλλάδες όπως θέλετε πείτε τα, που υποτίθεται βοηθάνε τους μαθητές να καταλάβουν τα επίσημα σχολικά βιβλία, τους δίνουν μεθόδους να λύσουν τα προβλήματα της γεωμετρίας, άλγεβρας, παλιά δίνανε και τις λύσεις..αλλά δεν ξέρω αν αυτό συνεχίζεται , βοηθήματα για αρχαία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μέχρι και θρησκευτικά..

Λέω λοιπόν αφού έτσι κι αλλιώς τα βοηθήματα θα διαβάζουν τα παιδιά για 1002 λόγους, γιατί τα σχολικά βιβλία να μην είναι το ίδιο ευκολονόητα?

Είναι καλύτερα δλδ να διαβάζουν κα να αποστηθίζουν μιά περίληψη της μάχης του Μαραθώνα, απο την ίδια τη μάχη?

Δεν είμαι κατά των βοηθημάτων, απορώ όμως γιατί τα σχολικά βιβλία δεν συμβαδίζουν με τα μυαλά των μαθητών. Η γιατί η γνώση να χρειάζεται ένα βοήθημα για να γίνει κατανοητή και όχι το κυρίως βιβλίο.

Μήπως μπορείτε να με διαφωτίσετε επί του θέματος?