Το τσιγάρο που δεν κάπνισα

Το Σάββατο που μας πέρασε είχα συνάντηση με μία μπλόγκερ, τη Vasvoe, στο κέντρο της Αθήνας. Και τι κέντρο, καράΚεντρο, Σοφοκλέους...σε ένα αίθριο που δεν ήξερα που είναι.

Κατ' αρχήν να πώ ότι τρελλαίνομαι να ανακαλύπτω νέα μέρη. Οτι πιο περίεργο και εξωτικό θα το κυνηγήσω, να το δώ, να το κατακτήσω. Σε νέο εστιατόριο θα είμαι αυτή που θα δοκιμάσει το πιο παλαβό πιάτο, αυγά οξύρυγχου, φτερούγες νυχτερίδας..πολύ λίγα πράγματα με αηδιάζουν και γενικά τρώω διάφορα αρκεί να μην μάθω τι είναι. Εχω περάσει απο τη Σοφοκλέους 100 φορές, το άτιμο το αίθριο δεν το ήξερα, δεν είχα υποψιαστεί ποτέ την ύπαρξή του.

Ξεκίνησα 1 ώρα πρίν το ραντεβού μου. Δλδ έφθασα 1 ώρα πρίν το ραντεβού μου για να εντοπίσω το στόχο. Ενα ωραίο καφέ μπροστά και μετά ένας Γρηγόρης. Το έφερα μία γύρα, το έφερα δύο. Αίθριο δεν υπήρχε πουθενά. Τι σημαίνει "αίθριο"? Κάπου ψηλά υπάρχει φώς..κυττώντας ψηλά κόντεψα να σκοτωθώ. Δεν με πούλησαν οι γόβες, έπεσα πάνω σ' έναν διαφημιστικό κώνο που έλεγε για μία έκθέση έργων τέχνης που θα γινόταν στο εν λόγω αίθριο! Bingo! Αγνόησα τα γέλια των θαμώνων του καφέ (που γέλαγαν με το πάθημά μου) και ακολουθώντας το μεγάλο βέλος μπήκα σε ένα διάδρομο και ιδού

το περίφημο Αίθριο. !

Τεράστιο, με αναπαυτικά καναπεδάκια και stands όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθείαζαν τις κομψές δημιουργίες τους. Ο,τι ήθελες έβρισκες, ρούχα, ζωγραφιές, κοσμήματα, παιδικά, παιχνίδια και χειροτεχνίες διάφορες. Χρόνο να έχεις να απολαμβάνεις.

Συναντηθήκαμε με την Vasvoe που είχα να τη δώ απο πέρυσι, κάτσαμε σε αναπαυτικά καναπεδάκια και αρχίσαμε να τα λέμε. Οταν έχουμε βγάλει τα σωθικά μας στον μη οπτικό κόσμο του μπλόγκ, δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε πρόλογοι στου τι θα πούμε. Δεν υπάρχουν πάγοι να ξεπαγώσουν, ούτε κόμποι στο λαιμό που να μη λύνονται. Η κουβέντα είναι σαν το χειμαρρώδες ρέμα..γάργαρη.

Το καφενείο υπέροχο, ατμοσφαιρική η εικόνα του και ο καφές όπως μου αρέσει, λίγος και δυνατός. Η Β κάπνιζε στριφτά τσιγάρα. Το πρόσεξα. Παλιά ήταν το όνειρό μου να έχω και εγώ τη θήκη μου με τα χαρτάκια και τον καπνό... Πόσα και πόσα είχα πάρει..περήφανα έστριβα το τσιγάρο μου το άναβα...και έκαιγα τα δάχτυλά μου, καμμιά φορά και τη φούστα μου γιατί δεν το κόλλαγα καλά το χαρτί και άνοιγε και έπεφτε η κάφτρα επάνω μου... Η τζαμτζουριά σε όλο της το μεγαλείο..αφού μου είχαν βγάλει οι φίλοι μου το παρατσούκλι "καρούλι" για αυτό το λόγο.

Ναί παλιά κάπνιζα...όταν δούλευα και στο σχολείο. Κάπνιζα για πλάκα, γιατί όλοι οι φίλοι μου κάπνιζαν, γιατί ένοιωθα άβολα και δεν είχα τι να κάνω τα χέρια μου..γιατί μου άρεσε να καπνίζω, αισθάνομουνα μεγάλη. Αν περιμέναν βέβαια οι καπνοβιομήχανοι απο μένα να ζήσουν..θα πέθαιναν της πείνας (όπως ο βρυκόλακας που αναζητεί αίμα παρθένου), τότε στα καπνιστικά μου αγόραζα ένα πακέτο τη βδομάδα... (τα κραξίματά σας εδώ ). Μετά κάπου βαρέθηκα να κουβαλάω πακέτα με μούμιες και δεν τα αγόραζα καθόλου, αλλά ούτε και μου λείπανε.

Ομως το Σάββατο είχα ένα πακέτο τσιγάρα μαζί μου.. απο εδώ το πήγαινα απο εκεί το πήγαινα, το έβαλα πάνω στο τραπέζι. Επρεπε να της προσφέρω ένα τσιγάρο. Πρίν γίνει αυτό όμως έπρεπε να το ανοίξω.

ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ το σκατουλάκι που ανοίγει το πλαστικό γύρω απο το κουτί..γκαγκά. Και όταν τελικά το βρήκα..ξέχασα ότι έχει την ταινία του φόρου κατανάλωσης, ζόρισα λοιπόν το κουτί...και σκορπίστηκαν, ευτυχώς κάτω απο το τραπέζι, στα πόδια μου μερικά, 1-2 κάτω και μέσα στη τσάντα μου..

Απελπίστηκα.

Προσπάθησα να μη δείξω τπτ, μη γίνουμε και ρεζίλι. Με έπιασε όμως η κοιλιά μου απο την αγωνία. Και μετά είπα να την κάνω σιγά-σιγά..

Γιατρέ μου, η κατάσταση χειροτερεύει. Χρειάζεται να ηρεμήσω. Να δανειστώ ένα τσιγάρο?

Μια μέρα στην Αθήνα

για δουλειές.

Κέντρο, Κολωνάκι, Σοφοκλέους.
Οι δρόμοι έρημοι το πρωϊ, καλύτερα ίσως. Μήπως ο Ελληνας αποφάσισε να ΜΗΝ πάρει το αμάξι και να κινηθεί με τα ΜΜΜ? Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Βγαίνω απο το μετρό και πέφτω πάνω στον πολεμιστή. Είχα διαβάσει γι' αυτόν, άλλο όμως είναι να ακούς και άλλο να βλέπεις. Εξωπραγματικός όπως και η αγελάδες πέρυσι. Απο άλλη γή και χώρα. Μονάχος μέσα στην τρύπια σιδερένια στολή του, με σγουρά ατσάλινα μαλλιά μας υπόσχεται ένα υπέροχο αύριο. Οχι πολύ μακρυνό αν κρίνω απο αυτά που γίνονται στον κόσμο. Να τον συνηθίσουμε τον μάγκα.

Το Κολωνάκι όπως το είχα αφήσει απο τον Οκτώβριο που είχα περάσει. Βρώμικο, σπασμένα πεζοδρόμια, σκουπίδια στη Βαλαωρίτου, νέκρα. Εντάξει πρωϊ είναι ακόμη, ο κόσμος δεν έχει βγεί έξω.. δεν αρχίσαν οι βόλτες, οι επιθέσεις στα μαγαζιά.. αλλά λίγο ενδιαφέρον βρε παιδιά, λίγη ψυχοπονιά..
Πνίγω τον πόνο μου στο κατάστημα για πάζλς στην Ομήρου. Παίρνω έναν Escher και έναν Panini. Χαλάρωσα. Πίνω εσπρέσσο, τον δεύτερο για σήμερα. Με αγωνία με ρωτάει η κοπέλλα του καφέ αν θα τον πιώ αμέσως ή θα τον πάω κάπου, αμέσως της λέω και μου τον φτιάχνει με παχύ καϊμάκι.. στον καφέ η Ελλάδα βελτιώνεται...στις κρατικές υπηρεσίες κλωτσάει. Στη Σκουφά ο Δήμος μαζεύει τα σκουπίδια.. έλεος ρε παιδιά, να τα μαζέψετε στις 4 το πρωϊ, όχι στις 9.30π.μ, τι βρώμα είναι αυτή..τι ηχορύπανση!

Σταδίου, Σοφοκλέους. Επιτέλους εκεί έχει κόσμο, έχει ζωή. Αμα φύγει όμως το Χρηματιστήριο απο την περιοχή να δούμε πώς θα είναι. Βιαστικοί συνταξιούχοι πορεύονται πρός την Αιόλου, σκαμμένα και ταραγμένα τα πρόσωπα των γερόντων, η κάθε χαρακιά μία ιστορία απο μόνη της. Είμαστε κατσούφικος λαός, πώς να το κάνουμε, οι μύτες συχνά-πυκνά χτυπάνε το σαγόνι και οι άκρες των χειλιών τους γιακάδες μας.

Χαμογελάμε άραγε ποτέ?

Τα κουτάκια της ηλικίας

Επεσε στα χέρια μου σήμερα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο του Mall για τον μήνα Ιανουάριο 2007. Τα πήρα αμέσως, νευρίασα αφάνταστα με τα κλισέ. Είχε διάφορα αρθράκια για events, εκπτώσεις, προσφορές και ιδέες για το πώς να περάσετε την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (γιορτή που τη θεωρώ κουτή αλλά δεν θα τα βάλω τώρα με τα πιτσιρίκια και τους φαν του). Το περιοδικό δημοσιεύει τις δικές του προτάσεις τα εξής κουτάκια, ανά ηλικία.

Ετσι σύμφωνα με την άποψη του περιοδικού αν είσθε 15-25 και θέλετε να προσφέρεται κάτι ιδιαίτερο στους αγαπημένους σας, μπορείτε να πάτε να παίξετε κατ' αρχήν bowling (να έχει ντυθεί με ψηλό τακούνι και εσύ να την πάς για bowling), να πάτε σινεμά και μετά γεύμα σε γνωστή σειρά φαστ φούντ. ΓΙΑ ΤΩ ΘΕΩ! Ετσι κάνετε όλες τις μέρες, βρέστε κάτι άλλο βρε αδελφέ οτιδήποτε απο τα τετριμμένα. Γιατί να μην έχει τη δυνατότητα (σύμφωνα με το περιοδικό) να πάτε για χορό, να πιείτε ένα κοκτέηλ, ακόμη και να δειπνήσετε σε ένα ωραίο εστιατόριο. Γιατί στον πιτσιρικά να προσφέρεται αυτή η έλλειψη επιλογής?

Αν είσθε 25-35 την πατε πρώτα στο σινεμά και μετά σε εστιατόριο χαμηλών λιπαρών. (Να μου δείξετε ποιός άντρας με σώας τας φρένας παίρνει τη γκόμενα/τον γκόμενο και πάνε να φάνε μαρουλόφυλλα και κρέας σόγιας. Η είναι πολύύύύ καψούρης για να δεχθεί να πληρώσει κάτι τέτοιο ή είναι ασθενής). Καλύτερα να παίξει λίγο bowling ή να δεί καμμιά κωμωδία. Στη φωτογραφία την ταϊζει όχι φράουλα με κρέμα αλα 9,5 εβδομάδων...μπάαα! κανένα κομμάτι ωμό κουνουπίδι θα της βάζει στο στόμα..που δεν έχει και θερμίδες..tres σεξουαλικό, δέστε με!

Αν πάλι είσθε 35-45 ετών, τα όργανα γρήγορα, δεν είναι το ζεύγος freak, όχι πως ήταν οι προηγούμενοι, λέμε τώρα, έχει κοντοκουρευτεί ο νέος, πάει και το μπάμ τρελελέ, πάει και το ξεχτένιστο μαλλί, (ίσως επειδή του πέφτει ολίγον) και σε μένα πέφτει όταν βλέπω το κλισέ της βαρεμάρας, σοβαρή ταινία, cocktails, ωραίοι καναπέδες για άραγμα, είναι κουρασμένοι απο τις ευθύνες οι άνθρωποι που αντί να κάτσουν στην τηλεόραση και να κοιμηθούν θέλουν και Αη Βαλε..βάλτους. Ολως τυχαίως οι των -άντα μπαίνουν στο κουτάκι της ηλικίας και αισθάνονται ότι έχουν ένα πόδι στον τάφο.

Ωραία δεν θα ήταν να φάνε κάτι light και πρόχειρο, να παίξουν κανά παιχνίδι, έστω και bowling και μετά να δούν 2-3 ταινίες για να ξεσκάσουν?

Η τελευταία κατηγορία έχει μία φωτό που μου θύμισε τον Καρολο της Αγγλίας και την Καμίλλα του. Ετών 45 και άνω. Το άκρον άωτο της "τι λέγαμε?" Εντάξει και αυτοί θα πάνε στο Mall του Αγίου Βαλε..τέτοιου, ΄που τους θέλει να δοκιμάζουν την ιταλική κουζίνα αραγμένοι σε πολυθρόνες κρεββάτια.. μήπως και τους βάλουν και τα δύο πόδια στον τάφο?

Μήπως υποννούν οι άνω των 45 δεν είναι για το συγκεκριμμένο χώρο? Η τους θεωρούν μόνο για να τα ακουμπάνε πρίν γίνουν μακαρίτες?

Σιχαίνομαι τα κουτάκια των ηλικιών. Γιατί προδιαθέτουν. Γιατί προσπαθούν να μας κάνουν βαρετούς. Αλλά χειραγωγήσιμους. Ωστε ΕΥΚΟΛΑ να μπαίνουμε σε κουτάκια ΤΟΥΣ .

Νέα προπαίδεια 4χ7=31

Σκηνή σήμερα το πρωϊ στον φούρνο. Πίσω απο τον πάγκο κυρία γύρω στα 75+, καλοβαλμένη και εξυπηρετική. Πρώτος στην ουρά ένας νεαρός γύρω στα 22 με το κράνος της μηχανής στο χέρι. Αγόρασε 7 κουλούρια θεσσαλονίκης. Το ένα κόστιζε 0.40 λεπτά. Του λέει η γιαγιά, "2.80" αρνείται, θεωρεί ότι το σωστό είναι 3,50. Του λέει η φουρνάρισα, 7 κουλούρια επί 0,40 λεπτά , δλδ 4χ7 ίσον 28 άρα 2,8.

Οχι κατά την κρίση του είναι πιό λογικό να είναι περισσότερα "εφόσον 5χ7=35 (3,5) αν αφαιρέσουμε 40 λεπτά κάνει 3,10 άρα τόσα πρέπει να πληρώσω για τα κουλούρια κυρία".

Ο ένας να θέλει να δώσει περισσότερα σύμφωνα με τη δική του αριθμητική και η άλλη να μην τα παίρνει. Ακόμη πιο πίσω η ουρά να δέρνεται. Είπαν ότι η γιαγιά τα έχει χάσει, είπαν ότι είναι ακριβά τα κουλούρια αλλά χαλάλι γιατί είναι φρέσκα, είπαν ότι βιάζονται, ένα μόνο δεν είπαν

ΟΤΙ ο νεαρός ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑ.

Στο τέλος πετάχτηκε ένα πιτσιρίκι γύρω στα 11 πήγε κοντά στον "μπούφο" του έκανε τον πολλαπλασιασμό με το κινητό του και καθάρισε.

Πλήρωσε επιτέλους το 2.80 ο φωτεινός παντογνώστης και απήλθε. Μονολογώντας ότι ενώ είναι τίμιο παιδί, όλη η Ελλάδα θέλει να τον κάνει κλέφτη!!

Ο αγαπημένος μας γείτονας

Αλλιώτικος απο τους άλλους που τους βλέπεις στην πολυκατοικία να λένε καλημέρα, καλοντυμένοι να βγαίνουν/μπαίνουν. Και τα βράδυα να τους ακούς να τσακώνονται, να βρίζουν, να χτυπάνε πόρτες. Και να είσαι μεσοτοιχία με την τουαλέττα τους να ακούς ήχους παράγωγους των τροφών που υποψιάζεσαι ότι τρώνε π.χ. μιά φασολάδα. Και αν είσαι πλάτη με πλάτη με την κρεββατοκάμαρα..ε! δεν θα τα πούμε κι'όλα, πότε πότε αφουγκράζεσαι πότε-πότε λές σκάστε να κοιμηθούμε..

Ναί, ναί υπάρχουν και αγαπημένοι γείτονες, που μπαίνουν-βγαίνουν στο σπίτι σου και λές και ευχαριστώ που στο προσέχουν. Αυτοί οι τελευταίοι συνήθως έρχονται όταν λείπεις. Βάζουν το κλειδί στην πόρτα, μπαίνουν μέσα, ανάβουν τα φώτα και κατευθύνονται πάντα πρός το ψυγείο...για να δούμε πόσο ούζο έχει το μπουκάλι...χμμμ! αρκετό, ας πιούμε ένα ποτηράκι δεν βλάπτει...αχχ! τέλειο. Μήπως άφησαν και κανένα σημείωμα για μένα?

ΑΑΑΑ! Νάτο! "Σας παρακαλώ κύριε Χ. πάρτε αυτό το μπουκάλι κρασί για την γιορτή σας, τα γλυκά είναι στο ψυγείο ..." τι καλά! Αλλες πάλι φορές, δεν υπάρχει σημείωμα. Ε δεν πειράζει, το ουζάκι μας το ήπιαμε έτσι κι αλλιώς.

Παίρνει τα πράγματα και φεύγει. Ρίχνει λίγο φαγητό στα σκυλιά, σκουπίζει την αυλή, κρύβει την σκούπα πίσω απο κάτι δένδρα για να μην την κομματιάσουν τα ζώα.

Συμβαίνει όμως πολλές φορές να έρθει και επίσημα να κάνει επίσκεψη. Πάντα έρχεται απόγευμα ή βραδάκι. Ποτέ πρωϊ. Και πάντα ούζο ή κρασί του βγάζω μαζί με το γλυκό/παγωτό του. Δεν είναι αυτός για πορτοκαλάδες και λικέρ, αυτά είναι για τους φλουφληδες. Το έχει πεί κιόλας.

Πολλές φορές τον έχουμε καλέσει να μοιραστεί το φαγητό μας και εμφανίζεται μεγαλοπρεπής με το κρασί στο χέρι. Τρώμε και περνάμε καλά.

Τις περισσότερες όμως φορές εμφανίζεται μόλις έχουμε σερβίρει, έτσι αναγκαστικά τον προσκαλούμε να πάρει ένα μεζεδάκι. Η καλύτερή του.

Κάθεται στην αυλή και οσμίζεται τον αέρα. Γιατί ο απορροφητήρας "στέλνει" πρός αυτόν τις μυρωδιές..έτσι ετοιμάζεται. Τρώει τα πάντα εφόσον συνοδεύονται απο κόκκινο κρασί. Μιά εποχή άνοιγε την πόρτα και εμφανιζόταν φάντης μπαστούνι μπροστά μας, μέχρι που πέτυχε μιά φίλη μου να βγαίνει απο το μπάνιο και ...του πέσανε οι ασφάλειες, τα μούτρα καταντράπηκε. Κεκέδισε λίγο ένα συγνώμη και έγινε λαγός. Εκανε 3 μέρες να εμφανισθεί. Εμείς βέβαια γελάγαμε, τόσες μέρες του πήρε για να τιθασσεύσει το τρίτο πόδι του..(χα, χα).

Ετσι χτυπάει πρώτα.

Το καλύτερο όμως ήταν μιά φορά το καλοκαίρι που είχαμε αποφασίσει να φάμε μπριτζόλες. Μία μπριτζόλα ο καθένας. Εμφανίσθηκε λοιπόν όταν μύρισε τη φωτιά ..έλα όμως που δεν είχαμε αρκετές μπριτζολες? Ψήσαμε κάτι πρώτα, βγάλαμε αγγουροντομάτα, λίγο τζατζίκι κλπ..κρέας όμως τπτ...όπου στο τέλος ρώτησε

"Κρέας δεν θα φάτε σήμερα"?

Και του΄είπαμε ότι νηστεύουμε λόγω Παναγίας..μπλά, μπλά.. και τελικά σηκώθηκε και έφυγε.

Τις μπριτζόλες τις κάναμε στο τηγάνι, αφού πρώτα μπουκώσαμε το στόμα του απορροφητήρα.

Δεν πειράζει όμως, τον συγχωρούμε. Είναι καλός άνθρωπος. Ας είναι καλά. !

Κουτί

ήρθε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία η τρομοκρατική ρουκέττα. Ετσι το χρήμα για την προστασία τους θα συνεχίσει να ρέει απο την μαμά πατρίδα.

Είμαι κακούλα?
Σώωωωπα!!! τώρα το κατάλαβες? Το λέει και το λογότυπό μου

Τί δώρο να πάρω

σε έναν 26χρονο? Είναι μία ευρύτερη επαγγελματική γνωριμία, δεν ξέρω τα γούστα του, ξέρω μόνο ότι βλέπω, είναι κομψός, dj στύλ ελληνικών τραγουδιών, χορευταράς, οδηγεί πολύ και λίγο πάνκ.

Καμμιά ιδέα?

RSS Βοήθεια!!!!

Μήπως θα μπορούσε κανείς να με βοηθήσει πώς να βάλω τους μπλογκοφίλους μου σε rss feed / links ώστε να βλέπω πότε δημοσιεύουν αρθράκια?

Γιατί είμαι άσχετη

Ευχαριστώ

Παιδικά όνειρα

Εχω δύο ανήψια ηλικίας 9 και 11 ετών αντίστοιχα. Κορίτσι-αγόρι. Πέρυσι (το 2006) η ανηψιά μου ζήτησε κάποια πράγματα απο τον Αη Βασίλη - ρούχα και μία παιδική κιθάρα - και ο Αγιος της τα έφερε. Αντίστοιχα το αγόρι ζήτησε μερικά παιχνίδια για το PSP του. Εμείς του πήραμε 2 παιχνίδια, τα πεθερικά μου το ίδιο, όμως ο πατέρας του (ο Μ.) αρνήθηκε και αντ' αυτών του πήρε ένα στερεοφωνικό συγκρότημα με ξύλινα ηχεία κάτι για το οποίο ο μικρός δεν ενδιαφερόταν, ήθελε όμως ο Μ. να το πάρει (για τον εαυτό του και όχι για τον μικρό) εδώ και καιρό. Ο μικρός όταν είδε ότι άλλα ζήτησε και άλλα ήρθαν έκλαιγε όλο το βράδυ και ακόμη είναι πολύ στενοχωρημένος. Δεν αγγίζει το στερεοφωνικό του και μου είπε ότι πιστεύει ότι ο μπαμπάς του αγαπάει περισσότερο την αδελφή του. Ετσι την δέρνει και αυτός κι άλλο

.

Δεν ανακατεύομαι ποτέ στα οικογενειακά της συνυφάδας μου, ιδιαίτερα σε θέματα με τα παιδιά της. Συμφώνησα με τον μικρό ότι κρίμα που δεν του έφερε ο Αη Βασίλης το δώρο του και ότι μάλλον θα το μπέρδεψε - δεν το τρώει βέβαια - και με τον μπαμπά του μικρού που πρεσβεύει ότι "καιρός είναι να ξεκολλήσει απο το PSP που 2 χρόνια τώρα του έχει γίνει βίωμα". Μετά ο Μ μου είπε ότι το στερεοφωνικό κοστίζει περισσότερο απο τα παιχνίδια που ήθελε το παιδί.

Βέβαια ο Μ. όταν ήταν στην ηλικία του ανηψιού μου ήταν κολλημένος σχεδόν σε κάτι μικρά αυτοκινητάκια και ζούσε μέσα στις πίστες τους.. Τώρα που μεγάλωσε βέβαια τα΄ξέχασε.

Το γεγονός ότι ο γονιός δεν καλύπτει την επιθυμία του παιδιού του και το ρίχνει κατά κάποιο τρόπο για να ικανοποιήσει μία δικιά του, με προβληματίζει.

Γιατί του φόρεσε ένα δώρο που δεν ήθελε..είτε κοστίζει 1 ευρώ είτε πολλά, για το παιδί δεν είναι θέμα αξίας όσο επιθυμίας.

Θέλει να τον αποκόψει απο τα ηλεκτρονικά και το σκέφτηκε έτσι, άκομψα.

Βέβαια και ο ίδιος όταν δεν έχει δουλειά ή έχει ποδόσφαιρο, σε μιά οθόνη κολλάει. Οσο για όλους εμας, φαντάζομαι ότι το blogging τα playstation κλπ., που μόνο σε παιδιά δεν απευθύνονται αποδεικνύει οτι δύσκολα αποκόβεται κανείς.

Είδα μιά σκατοκατάσταση και προβληματίστηκα.

Στη θέση αυτού του γονιού τι θα κάνατε?

Ποδαρικό

Σαν την καλή χαρά ήμουνα σήμερα, ήρεμη και ευχαριστημένη να ετοιμάζω το απογευματινό μας φαγάκι, ηλιόλουστη αν και κρύα η σημερινή μέρα..., δεν είχα καμμία εξωτερική δουλειά, είπα να κάτσω σπιτάκι μου να το απολαύσω.. Ομως ο 666 έχει πολλά ποδάρια και ένα απο αυτά μου έκανε ποδαρικό..

Τσούπ μπήκε μέσα ο Αρ-χί-δης.

Ο μοναδικός πλέον που (εχει μείνει στη γειτονιά) με την κουστουμιά του γυαλισμένη, τρίχα τσιγκελωμένη με τις μπριγιαντίνες του, αρκουδόμαγκας με τα όλα του και με τα αποτέτοια του να τα σέρνει περήφανα με το καροτσάκι. Τα έχει και μπόλικα ζωή νάχει (αυτός να έχει, για τα απίδια του δεν ξέρω..).

Σαν τον Αρσέν Λουπέν, μπήκε αθόρυβα.

Μπουααααα! Μόλις είχα καθαρίσει! Μόλις είχα τελειώσει τη μπουγάδα και σφουγγαρίσει. Σιδέρωνα με τα σεντόνια να ακουμπάνε κάτω..

Δεν τον είδα απο που μπήκε ούτε πόση ώρα έμεινε. Οταν όμως πήγα να διπλώσω το σεντόνι... μύριζε βαριά,

μύριζε έντονα

μύριζε ΓΑΤΟ ΓΕΝΑΡΙΑΤΙΚΟ με φουσκωμένους τους αναπαραγωγικούς συντελεστές του. Τίγκα σε σπερματοζωάρια που μούγκριζαν να πεταχτούν έξω. Να βγούν να πάρουνε σβάρνα τις στράτες, για λίγο βόλτα, καφέ, shopping, πώς βγαίνει δλδ όλος ο εργαζόμενος κόσμος..ας βγούν λοιπόν κι αυτά..

και βγήκαν.

Στο χαλί, σε 5 μεριές και πάνω στον καναπέ μου

(ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!)

Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω, να τον σκοτώσω, να καθαρίσω, να φύγω για τα ξένα ή να πάρω ...τι ? τα βουνά, ένα Λεξοτανίλ, έναν μπαλτά..τι τι ?

συμπληρώνεται απο τους αναγνώστες