Στοιχήματα

Πρωϊνή φάση που σπάει κόκκαλα. Είμαστε μέσα στην κίνηση της παραλιακής. Κολλημένοι. Ακούμε ραδιόφωνο κάποιον να τα χώνει, σε καθημερινή βάση το κάνει, τίποτα δεν αλλάζει, δεν πάει να φωνάζει και να δέρνεται για τον απόντα ρόλο της Εκκλησίας στο βιβλίο της έκτης Δημοτικού, κανείς δεν νοιάζεται.

Κυττάω έξω απο το παράθυρο δεξιά μου. Μερσεντές αποστράπτουσα. Ο οδηγός περιποιημένος, χτένισμα, ξύρισμα, μαύρο σακκάκι, καλής ακριβής ραφής, βγαίνει πουκάμισο με μανικετόκουμπο απο μέσα, μιλάμε για πολύ sicάτο άτομο. Καπνίζει μικρό πουράκι, το χεράκι του με τέλειο μανικιούρ (french) ακουμπάει στην πόρτα (το τζάμι κατεβασμένο).

Λέω στον Κ

"κύττα που θα σουτάρει το απο-τσίγαρο στο οδόστρωμα"

"έλα ρε Μαρίνα, παραείναι κύριος για να το κάνει"

Καλάάά΄! Στοίχημα 1 ευρώ. "

Τσάκ! Χτύπησε η γόπα την ασφαλτο σε χορευτική καμπύλη.

Κατεβάζω το τζάμι

"Δεν ντρέπεσαι, βρε γαϊδούρι, να το πετάς στο δρόμο? Τασάκι δεν έχεις?"

Σηκώνει το φρύδι ο λουσάτος (το φρύδι ήταν περιποιημένο - τον φαντάζομαι να κάθεται ώρες μπροστά στον καθρέφτη και το φτιάχνει, μη πετάνε οι τρίχες)

"Τους χαρακτηρισμούς κρατείστε τους για εσάς"

"Μα δεν μπορώ κούκλε μου, με εμπνέεις, απ' έξω κούκλος και απο μέσα πανούκλος, σα δεν ντρέπεσαι να πετάς στο δρόμο τη τσιγάρο σου, μήπως φτύνεις κιόλας!"

Ανέβασε το τζάμι να μην με ακούει με ύφος πονεμένο

"Ω! Τι κόσμος μπαμπά!. Θέλουν σώνει και καλά να λερώσω το αμαξάκι μου..τι θράσος!"

Τον προσπεράσαμε κατουρημένοι απο τα γέλια. Πάει του χάλασα το πρωϊ του, το κέφι του στραπατσαρίστηκε σαν να του έσπαγε ένα νύχι, ας πούμε. Θρήνος

Κέρδισα, κέρδισα, κέρδισα το στοίχημααααα!

Κέρδισα το ευρώ μου!

Αλλος για στοίχημα?

Supermarket fantasy

Σήμερα με την κα Π. πήγαμε σε μία άλλη περιοχή, μακριά απο το σπίτι μας για να εξερευνήσουμε μία νέα γειτονιά αλλά και για να περπατήσει λίγο, γιατί χθές λόγω καιρού δεν βγήκε. Πήγαμε σε μία περιοχή του Π. Φαλήρου. Περπατώντας κυττούσαμε τα καταστήματα και τα καλούδια, απ' όλα είχε ο μπαξές, ζαχαροπλαστεία, στεγνοκαθαριστήρια, φαρμακεία, 2 φούρνους απ ' όπου πήραμε μυρωδάτα τσουρέκια και κουλούρια Θεσσαλονίκης (που φάγαμε στο δρόμο) και στρίβοντας μία γωνία πέσαμε σε ένα σουπερμάρκετ. Γνωστής ελληνικής αλυσίδας.
Για να πώ και του στραβού το δίκιο είχα να πάω κάτι χρόνια στο αντίστοιχο κατάστημα της περιοχής μου, με κόλλαγε φοβερά ότι δεν υπήρχε κανένας χώρος για πάρκινγκ. Πρόβλημα γιατί σε αναγκάζει ή να σπάσεις τα χέρια σου κουβαλώντας τις σακκούλες και καλά άμα μένεις κοντά, άμα όμως είσαι σε απόσταση, τι κάνεις?
ή να πηγαίνεις συχνά για 2-3 πραγματάκια

ή να ξοδευτείς και να κάνεις αποστολή στο σπίτι (ελεγε ότι αποστολές κάνουμε απο τα τόσα ευρώ και πάνω).
Φαίνεται ότι είναι η πολιτική του καταστήματος να μπαίνει στην θέση του μπακάλικου της γειτονιάς, χωρίς βλέψεις για κάτι πιο μεγάλο. Το εν λόγω σουπερμάρκετ είχε χώρο για 20 θέσεις παρκαρίσματος πίσω, "όπου τις χρησιμοποιεί το προσωπικό", τουλάχιστον έτσι μας είπε μιά πελάτισσα και "γνώστης" της περιοχής. Αν αυτό αληθεύει, τότε δεν επενδύει ΚΑΙ στον πελάτη.
Τέλος πάντων μπήκαμε μέσα χωρίς να έχουμε καμμία ανάγκη για να δούμε αν θα μας δημιουργήσει ανάγκες...........και δεν μας δημιουργησε! Κακό αυτό!
Το κατάστημα ήταν γεμάτο κόσμο που ψώνιζε με τα μανίας, είχε ευγενέστατο προσωπικό, πεντακάθαρο χασάπικο, όλα ήταν όμορφα, εν τούτοις δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να μας δείξει. Σαν κι αυτό υπάρχουν πολλά.

Δεν είχε φρέσκα ζυμαρικά ή τουλάχιστον κάτι βιολογικό, ούτε καν βιολογικά λαχανικά!!
Τα κρασιά του τα είχε όρθια κοντά το ένα με το άλλο, σκονισμένα να τα δέρνει το φώς γιατί ήταν κοντά στην πρόσοψη. Δίπλα απο τα ουϊσκυ είχε κοκα-κόλα, ουζάκια, σφηνάκια όλα φύρδιν-μύγδιν στα ράφια.
Πήγαμε στα τυριά, είχε μεγάλη ποικιλία αλλά δεν ήθελε ο υπάλληλος να κόψει 100 γραμμάρια για να δοκιμάσουμε, μας κόβει ένα κομμάτι "200 γρ, είναι να το αφήσω?" Αντε να του εξηγήσεις τώρα ότι αν ήθελες 200, 400 ή ένα κιλό θα το έλεγες. Το πήραμε και φύγαμε σαν κυνηγημένες.
Αντίστοιχα σε γνωστή ξένη γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ, βρίσκουμε πολλά νέα και καλής ποιότητας + φτηνά πράγματα. Βρίσκουμε θέση για το αυτοκίνητό μας, παρκάρουμε ωραία και καλά και με την ησυχία μας κάνουμε τις γύρες μας. Μπορεί να πάρουμε 1 πράγμα τρόφιμο ή ένδυμα ή και κανένα, τουλάχιστον όμως αισθανόμαστε ότι μας προσέχουν. Ο, τι επενδύουν σε εμάς.

Και αναρωτιέμαι γιατί η ξένη αλυσίδα να με σέβεται σαν πελάτη, ενώ η βέρα ελληνική όχι. Και εφόσον ζούμε εποχές ανταγωνιστικές, γιατί η ελληνική εταιρεία να σκάβει τον ίδιο της το λάκκο τελικά?

ΚαψούρααααΑΑΑΑΑ!

Το Σάββατο το βράδυ είχαμε τραπέζι κάτι φίλους σπίτι μας και κοιμηθήκαμε αργά. Οι φίλοι μας φύγανε κατά τις 02.00 πμ ώσπου να τα μαζέψω πήγε 3 το πρωί. Ε! Λέω αύριο Κυριακή θα κοιμηθώ ως αργά.

Ελεγε η ηλίθια και λογάριαζα χωρίς τους Γείτονες. Τους θυμάστε φαντάζομαι..

Στις 07.00 ακριβώς ακούω στη διαπασών το κάτωθι άσμα

"Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,

θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες"

και λέω, όνειρο βλέπω μετά μουσικής, γύρνα πλευρό και θα φύγει. Γυρίζω πλευρό και έρχεται αυτό

"Τα ματάκια σου με καιν γιατί είσαι μανεκέν. "
"Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος."
"Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο."
"Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Άγιο Γεώργιο"

"Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα."

τώρα πείτε μου η καψερή τι φταίω που σκόπευα να μείνω λίγο παρα πάνω στο κρεβατάκι μου μαζί με τον αντρούλη μου ε?

"Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω,
γι’ αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο. "
(Άγνωστος /η Καλλιτέχνης)
"Μ’ αγαπάς ή τσάμπα πίνω;"

"" "Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες, βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες"

"Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ."

"Ο ήλιος καιει, καιει για μας τους gay."

Μετά απο αυτό το τελευταίο, έφριξα, πετάχτηκα έτοιμη να τους ξυλοφορτώσω που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ..

αλλά ήταν μάταιο..που να με ακούσουν..μές την κρεββατοκάμαρά τους ήταν στο τσακίρ κέφι..τραγουδάγανε φαλτσάροντας..

"Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε"

"Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο."

Οταν μετακομίσουμε σε λίγους μήνες σύν τοις άλλοις θα μας λείψουν ΚΑΙ οι γείτονες!!!

5 λέξεις έμμετρες

Μου πέταξε η Yoryia το μπαλλάκι (και το έπιασα όλως τυχαίως παρότι στα ομαδικά παιχνίδια ΠΟΤΕ δεν είχα καταφέρει να πιάσω την οποιαδήποτε μπάλλα - εξ ού και το παρατσούκλι "καρούλι" που με συνόδευε σαν κολλημένη τσίκλα στο παπούτσι όλα μου τα σχολικά χρόνια) για 5 λέξεις που θα χρειαστεί να τις φτιάξω κάτι σαν ιστορία.

Με τα παραμύθια και τα συναφή δεν είμαι καλή. Μιά εποχή έπρεπε να λέω τα 7 κατσικάκια και το λύκο σε κάτι παιδάκια για να κοιμηθούν, μόνο που αντί να προκύψει αυτό καθόντουσαν με ορθάνοιχτα μάτια να με διορθώνουν κάθε φορά που έλεγα αλλα αντ'άλλων, πότε τα κατσικάκια ήταν 5 γιατί τα άλλα δεν άκουσαν το ξυπνητήρι και πότε έλλειπε ο λύκος που είχε πάει στον κουρέα. Με έπιανε και μία νύστα αφόρητη και με σκούνταγαν τα σκασμένα για να τους τελειώσω την ιστορία..

Αφήστε που πολλές φορές γράφω ότι μου κατέβει και "ξεφουσκώνω" και μετά ξεχνάω τι κακουργίες έχω γράψει και κάνω τη μη- μου-άπτου, μέχρις ότου κάποιος βρεθεί και ξεθάψει τις παλιές μου βλακείες και μου τις τρίψει στη μούρη..Errare humanum est. Δύσκολο το μονοπάτι πρός την ωριμότητα, όλο λάκκους (που μπορεί να τους άνοιξα μόνη μου), πέτρες, γλυστερό σαπούνι και ανηφόρες.. Ούφ.

Παίρνω λοιπόν το θάρρος τις 5 λέξεις να τις ενσωματώσω σε έμμετρο ποιηματάκι (χωρίς βρωμόλογα όμως).

"Κολλημένη στην οθόνη του ΠιΣι
διάβαζε τις γνώμες του κόσμου
η Φιφή
δίπλα της μαστίχα Χίου στο ποτήρι
να τη τρώει σιγά-σιγά
"Υποβρύχιο" το λέγανε το γλυκό αυτό παλιά
τουλάχιστον έτσι το ονομάτιζε
η δική της η γιαγιά.

Το δωμάτιο σκοτείνιασε ξαφνικά
απο ένα σκούρο σύννεφο που στάθηκε
εκεί ψηλά
σήκωσε τα μάτια η Φιφή
και προσευχήθηκε για αύριο
"ας είναι η μέρα ηλιόλουστη
και καλή"

Αυριο είναι η μεγάλη μέρα

που θα πάει με την μαμά της

στα μαγαζιά

να δούνε άπειρα καλούδια

μόδες, παπούτσια και λοιπά

ομορφιές και κιτσαρίες

ολα μέσα στης ζωής

τις αμαρτίες που

είναι τόσο πολύ γλυκιές.

Αυριο βράδυ με χαρά

αφού γυρίσουν απο της

Ερμού τα μαγαζιά

περήφανη θα τηλεφωνήσει

στο γιατρό

να του πεί νέο μεγάλο και τρανό

"Γιατρεύτηκα για τα καλά

την αγοραφοβία δεν τήν έχω πια

στην αγκαλιά

δεν δεσπόζει την ύπαρξή μου

δεν φυλακίζει τη ζωή μου

Σήμερα συνάντησα κόσμο πολύ

και μια χαρά αισθάνθηκα

σαν λεύτερο πουλί" "

Κυρία αυτά έγραψα. Δεν περιμένω να πάρω "Αριστα" γιατί αντί να ακολουθήσω την πεπατημένη έκανα του κεφαλιού μου, όπως πάντα, ξέρω. Τουλάχιστον όμως να πάρω τη βάση?

Πετάω την μπάλλα στους

Julia_Dream , Jojo, Attalanti, dimitri-R, Tina

για να συνεχίσουν την αλυσίδα με τις λέξεις

Αμφισβήτηση, μαγειρίτσα, παπαρούνες, παιδάκια, φράουλες

Ανθρωποι & savoir vivre

Χθές είχαμε πάει σε ένα γεύμα με 2 φίλους μας. Οταν φθάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι θα είμασταν τελικά 6 γιατί θα ερχόταν και άλλο ένα ζευγάρι, κανένα πρόβλημα. Επειδή αισθανόμασταν χαλαροί είχαμε φορέσει κάτι απλό χωρίς πολλά πολλά, του λόγου μου ένα κόκκινο μπλουζάκι και ο CGP έβγαλε την καθημερινή γραβάτα και έβαλε και εκείνος κάτι απλό αντίστοιχου χρώματος.

Το γεύμα μιά χαρά, τρώγαμε με γέλια και απολαμβάναμε. Σε μιά στιγμή η Χ (η κυρία του άγνωστου σε μάς ζευγαριού) μου λέει

"Το κόκκινο δεν θα είναι το αγαπημένο σου χρώμα σήμερα!" διευκρινίζοντας ότι αν ήταν στη θέση μου και ο σύντροφός της επέλεγε το ίδιο χρώμα αμφίεσης με εκείνη, θα γινόταν καυγάς, θα έλεγε μη το βάλεις αυτό, ή θα άλλαζε εκείνη ρούχα. Το γεγονός δε ότι καθόμασταν και δίπλα-δίπλα της φάνηκε γελοίο και το είπε κιόλας.

Οι φίλοι μας "πάγωσαν" λίγο γιατί δεν ήταν και το καλύτερο σχόλιο σε ένα φιλικό άντε και λίγο επαγγελματικό γεύμα. Τον σκόπελο τον παρέκαμψα λέγοντας ότι

"άσχετο τι θα διαλέξω να φορέσω, πάντα ο Κ απο δικού του με ακολουθεί χρωματικά σαν καρμπόν. Το γεγονός αυτό δεν με χαλάει, ούτε αισθάνομαι υπεύθυνη για τα ρούχα του, ότι θέλει ας βάλει. Μας έχει ξανατύχει να φοράμε ίδια απόχρωση, μας έχουν βγάλει και φωτογραφία. Πρόσθεσα όμως ότι ειδικά σήμερα δεν είμαστε 100% καρμπόν γιατί φοράμε διαφορετικού χρώματος και ποιότητας εσώρουχα και άλλη μυρωδιά κολώνιας. Είπα ότι τα μαλλιά μου τα βάφω ενώ ο Κ όχι και δεν καταλαβαίνω γιατί αντιστέκεται τόσο στην ιδέα."

Το γέλιο που ακολούθησε ήταν ομόφωνο και χαλαρωτικό. Η ένταση διαλύθηκε και ξανα-προσηλωθήκαμε στα εδέσματα μπροστά μας.

Σκέφτομαι όμως πόσο ευαίσθητος είναι ο τομέας του savoir vivre και πόσο σωστός ήταν ο Αθήναιος όταν το ανέφερε (το link στον τίτλο). Δεν έχει νόημα να γίνομαι κακιά και να αποπάρω την αγενή για την άστοχη παρατήρηση. Δεν χρειάζεται την βοήθειά μου, μόνη της καπελλώνει τον εαυτό της και τραβάει το χαλί κάτω απο τα πόδια της.

Εντύπωση όμως μου κάνει πώς πληθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας. Και δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά μάλλον παιδείας.

Ασχετο με τις πεποιθήσεις μας είναι φαίνεται δύσκολο να σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων χωρίς να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε.

Πανεπιστημιακά βολέματα

Προχθές είχαμε βγεί έξω με ένα φιλικό μας ζευγάρι. Και οι δύο είναι καθηγητές πανεπιστημίου με μακρά ακαδημαϊκή καρριέρα. Μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων και μετά το ρίξαμε και στον Μαριετισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ ελέχθησαν τα ακολούθα για τα οποια ΕΦΡΙΞΑ.

Κατά την κρίση τους λοιπόν, η Μαριέττα και η κάθε Μαριέττα ανεξαρτήτου κόμματος θα σπάει τα μούτρα της εξαιτίας των καθηγητών.

- Οι καθηγητές εργάζονται και αμείβονται. Φτιάχνουν τη ζωή τους, το πρόγραμμά τους και τον ελεύθερο χρόνο τους τον διοχετεύουν στα ιδιαίτερα μαθήματα, σε φροντιστήρια και δικές τους δουλειές.

Οποιαδήποτε αλλαγή τους χαλάει τη σούπα. Τους ξεβολεύει γιατί θα πρέπει να ανασχηματίσουν τη ζωούλα τους, το προγραμματάκι τους, την καθημερινότητά τους. Ετσι δεν θέλουν αλλαγές. Η Χ Κυβέρνηση το ξέρει αυτό και πιέζει. Οι καθηγητές ξέρουν ότι ξέρει η κυβέρνηση και έτσι αντιστέκονται.

- Οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί καθηγητές στην Ελλάδα υποστηρίζονται απο διάφορες πολιτικές παρατάξεις. Μέσω των παρατάξεων, υποκινούν τους φοιτητές να εξεγερθούν, να κάνουν καταλήψεις, πορείες, αποχές κλπ, κλπ. Μόλις αυτό επιτευχθεί, δεν γίνονται μαθήματα, όμως Ο ΜΙΣΘΟΣ των καθηγητών συνεχίζει και πέφτει. Σου λέει, εγώ εδώ είμαι έτοιμος να διδάξω. Αλλά οι φοιτητές δεν έρχονται. Οπότε, μια χαρά! Η ζωή συνεχίζεται, τα ιδιαίτερα, τα φροντιστήρια κλπ, κλπ. Οι φοιτητές καθυστερούν στις σπουδές, χάνουν μαθήματα, περνάνε δεν περνάνε, τελικά έρχεται μετ' εμποδίων και το πτυχίο.. κλπ κλπ..

Κατά την κρίση τους λοιπόν η ίδια η παιδεία στην Ελλάδα σπάζει τα πόδια της μάθησης για να μην ξεβολεύεται.

Ελπίζω να μην είναι έτσι και να διαψεύσετε τις παραπάνω πικρές κουβέντες.

Ε-Φ-Ρ-Ι-Ξ-Α

Spicy dreams

Χθές ανέβηκα Αθήνα για δουλειές και μετά είπα να κάνω ένα σύντομο ταξείδι αναψυχής.

Να αφήσω τη μύτη μου να με οδηγήσει στους δρόμους των μπαχαρικών, των ασιατικών γεύσεων, των ξένων πρός τα ελληνικά δεδομένα, φαγητών. Ενα ταξείδι εξερεύνησης απόλαυσης και χαράς.

Στα ταξίδια αυτά, που δεν γίνονται συχνά, γι αυτό κρατάνε κιόλας την μοναδικότητά τους, μου αρέσει να χάνομαι στο πλήθος. Να μην ξεχωρίζω με τα ρούχα ή τις γόβες. Ισιο παπουτσάκι, κάτι απλό και φύγαμε. Η ιδέα είναι να δώ και να χαθώ, όχι να με δούν και να με κυττούν.

Δραγατσανίου, Αθηνάς, Ευριπίδου. Τις Δευτέρες η κίνηση είναι πεσμένη, υπάρχει όμως αρκετή. Κόσμος τρέχει ασύντακτα παντού, σκεφτικός ίσως και σκοταδισμένος, μόνο οι ξένοι ξεχωρίζουν με τα ροδαλά τους δέρματα και τις σαγιονάρες!!!. Μύγες μές το γάλα. Ωραίες μύγες δεν λέω.

Πρώτη στάση να πάρω αλλαντικά. Ιδιαίτερα πράγματα εδώ. Το κατάστημα με στενή πρόσοψη αλλά μεγάλο βάθος. Στους τοίχους άλλοι βάζουν καθρέφτες ή ζωγραφιές. Ο συγκεκριμμένος ιδιοκτήτης εκθέτει τα σουτζούκια του...........ώ! ναί, αυτά που βλέπεται απο πάνω είναι καμμιά εκατοστή σουτζούκια και σαλάμια, τουρκικής, λιβανέζικης, αραβικής προέλευσης, σε διάφορα μεγέθη..Κάτι το απίθανο να το βλέπει κανείς. Οι υπάλληλοι γελαστοί, δεν θέλουν να φύγω προτού δοκιμάσω τούτο-κείνο. Στο άψε-σβήσε ένα μεζεδάκι ετοιμάζεται.. και εξαφανίζεται γρήγορα. Μα τι λαίμαργη!

Φεύγω και πάω για μπαχαρικά. Ουρές οι νοικοκυρές έξω απο τα μαγαζιά. Αντί να σταθώ στην ουρά αφήνω τη μύτη μου ελεύθερη. Οχι και πάλι όχι, δεν μυρίζει πράγματα που θέλω να πάρω, αυτά που μυρίζει τα έχουν και τα σούπερ-μάρκετ, εντάξει ίσως εδώ να είναι φθηνώτερα, όμως για άλλα ήρθα ως εδώ. Προχωράω και κοντοστέκομαι στον μπακάλη.. Παίρνω λίγα φασόλια Πρεσπών, λέω να κάνω φασολάδα, δεν την τρώει βέβαια ο Κ, θα την φτιάξω και ό,τι θέλει ας γίνει, το πολύ-πολύ να τρώω φασόλια 3 μέρες - (και να κοιμάμαι μόνη μου αντίστοιχα). Α! Μα πιά!

Σταματάω εδώ, πρώτα απέξω να μυρίσω τις αρμαθιές απο τα λιαστά, τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και κάτι άλλα που δεν ξέρω τι είναι. Εχει και κανέλλα σε βέργες.

ο μετανάστης-υπάλληλος δεν προλαβαίνει να εξυπηρετεί τους αντίστοιχους μετανάστες πελάτες του..ευτυχώς υπάρχει και κάποιος που μιλάει ελληνικά. Ρωτώ για τούτο και κείνο..Τα μπαχάρια στα τσουβάλια με προσεκτικές τις ταμπελίτσες τους, παίρνω κάποια που ξέρω και άλλα 2 που δεν ξέρω για να τα μάθω στη διαδρομή, ..προχωράω μέσα στο μαγαζί, έχει και βότανα και κάτι αποξηραμένα μακρόστενα πραγματάκια, τι χαριτωμένα του λέω, "για ποιό φαγητό είναι?" Α! Αυτά είναι για τη δυσκοιλιότητα! Γκούπ! Ευτυχώς που ρώτησα.

Αισχύλου, Σοφοκλέους, Αθηνάς, Αρμοδίου. Το ρώσικο παντοπωλείο είναι ακόμη στη θέση του. Τα βάζα με τα τουρσιά αραδιασμένα σε βιβλιοθήκες στο πεζοδρόμιο. Αντί για βιβλία, καρόττα, αγκινάρες, παντζάρια και αγγούρια σε άλμη! Πρωτότυπο. Ψάχνω για ρώσικες πίτες, μεγάλες και παχιές.

Η ιδέα είναι να κόβουμε την καθεμιά στη μέση να τη γεμίζουμε με ντομάτες, τυριά που λιώνουν και κάτι κρεατικό, ψήσιμο στον φούρνο και μαμ! Οι Ρώσοι όμως την γεμίζουν με τυριά και μετά την τηγανίζουν. Στο πιάτο έρχεται αλάδωτη (επ' αυτού απορώ) και ονειρεμένη.

Πλατεία Θεάτρου για έναν καφέ και να κάτσω λίγο γιατί κουράστηκα, απο το πρωϊ περπατάω. Και εδώ πραγματικά ξεφεύγει κανείς. Αλλάζει ήπειρο και κόσμους.
Πίνω τον καφέ μου και χάνομαι μέσα στον ζωγραφισμένο τοίχο, αντί για σπίτια είναι κατσαρόλες, μαγευτική η σύνθεση που με φέρνει στην πραγματικότητα, στον κόσμο που θα ήθελα να ζώ. Μέσα στην τέχνη και την αρμονία. Το σαξόφωνο θα ήταν ιδανικό αν έπαιζε λίγη τζάζ. Ισως να το κάνει το βράδυ. Λές?

Εικόνες

ζωγραφιστές απο πολλές πραγματικότητες που είτε τα μάτια μας τις έπιασαν και η κάμερα τις φύλαξε, είτε η ύπαρξη μας τις ονειρεύτηκε και η μηχανή της σύνθεσε. Οχι ακριβώς ένα σβκ, μία μέρα όμως φυγής. Απο την αφάνεια της πεζότητας - σόρρυ τώρα τη λέμε καθημερινότητα, ένα γρανάζι ακόμη του γενικού συνόλου. Υποτίθεται.

Επάνω μία άποψη της λίμνης στη Βουλιαγμένη (Αττικής) πρίν πλακώσουν οι ορδές. Το νερό απο κρύο έως παγωμένο, για τους πολύ δυνατούς. Είναι τα υπόγεια ρεύματα που το καθιστούν δροσερό ακόμη και τον Αύγουστο. Γαλήνη και ερημιά. Οι κλειστές ομπρέλλες δηλώνουν την παρουσία τους. Τώρα εν υπνώσει, σε λίγο όμως..you'll see!

Βόλτα πρός το Σούνιο. Τα γαλάζια ακρογιάλια διαδεχονται στωϊκά το ένα με το άλλο. Πνίγομαι στο μπλέ με ανοιχτά μάτια και το ίδιο χρώμα στεφανώνει και τα κλειστά μου βλέφαρα. Η βόλτα παίρνει άλλες στροφές.

Πεινάσαμε. Κάτι να τσιμπήσουμε σε ταβερνάκι μπροστά στο κύμα. Τίποτα ιδιαίτερο αλλά κάτι. Λίγο ψωμί με πέστο και γραβιέρα ψητή. Παρόλλη τη ζέστη

η ψαρόσουπα ήταν ότι έπρεπε. Ηπιαμε και λίγο ουζάκι, λίγο γιατί είχαμε και το οδήγημα του γυρισμού..
Και γυρίσαμε σπίτι μας, όπου ο ήλιος βασίλευε και οι σκιές μαζεύονταν. Οταν το σώμα έχει πάρει τις θερμιδούλες του, οι εικόνες θολώνουν.

τι σημασία έχει τι είναι στην πραγματικότητα αυτό? Του καθενός η πραγματικότητα είναι εκεί έξω. Ας μείνει όμως το όνειρο απιαστο.