ζωγραφιστές απο πολλές πραγματικότητες που είτε τα μάτια μας τις έπιασαν και η κάμερα τις φύλαξε, είτε η ύπαρξη μας τις ονειρεύτηκε και η μηχανή της σύνθεσε. Οχι ακριβώς ένα σβκ, μία μέρα όμως φυγής. Απο την αφάνεια της πεζότητας - σόρρυ τώρα τη λέμε καθημερινότητα, ένα γρανάζι ακόμη του γενικού συνόλου. Υποτίθεται.
Επάνω μία άποψη της λίμνης στη Βουλιαγμένη (Αττικής) πρίν πλακώσουν οι ορδές. Το νερό απο κρύο έως παγωμένο, για τους πολύ δυνατούς. Είναι τα υπόγεια ρεύματα που το καθιστούν δροσερό ακόμη και τον Αύγουστο. Γαλήνη και ερημιά. Οι κλειστές ομπρέλλες δηλώνουν την παρουσία τους. Τώρα εν υπνώσει, σε λίγο όμως..you'll see!
Βόλτα πρός το Σούνιο. Τα γαλάζια ακρογιάλια διαδεχονται στωϊκά το ένα με το άλλο. Πνίγομαι στο μπλέ με ανοιχτά μάτια και το ίδιο χρώμα στεφανώνει και τα κλειστά μου βλέφαρα. Η βόλτα παίρνει άλλες στροφές.
Πεινάσαμε. Κάτι να τσιμπήσουμε σε ταβερνάκι μπροστά στο κύμα. Τίποτα ιδιαίτερο αλλά κάτι. Λίγο ψωμί με πέστο και γραβιέρα ψητή. Παρόλλη τη ζέστη
η ψαρόσουπα ήταν ότι έπρεπε. Ηπιαμε και λίγο ουζάκι, λίγο γιατί είχαμε και το οδήγημα του γυρισμού..
Και γυρίσαμε σπίτι μας, όπου ο ήλιος βασίλευε και οι σκιές μαζεύονταν. Οταν το σώμα έχει πάρει τις θερμιδούλες του, οι εικόνες θολώνουν.
τι σημασία έχει τι είναι στην πραγματικότητα αυτό? Του καθενός η πραγματικότητα είναι εκεί έξω. Ας μείνει όμως το όνειρο απιαστο.
7 σχόλια:
Kαλά περάσατε, εις άλλα αύριο!
''τι σημασία έχει τι είναι στην πραγματικότητα αυτό? Του καθενός η πραγματικότητα είναι εκεί έξω. Ας μείνει όμως το όνειρο απιαστο.''
ηταν το καλυτερο που μπορουσες να πεις!
Καλημέρα! Πρέπει να σου πω ότι εγώ αυτή τη διαδρομή τη μισώ.. κυριολεκτικά τη μισώ..
ειδικά το καλοκαίρι( φέτος τη γλίτωσα ήμουν βλέπεις Ντουμπάι ) .. ΄
Ενώ είναι όντως πολύ όμορφο όλο αυτό που ανοίγεται μπροστά στα μάτια σου, εμένα δεν μου έκατσε ποτέ 'καλά', μα ποτέ.. και πίστεψέ με έχω προσπαθήσει πολύ φιλότιμα..
Κατά τ' άλλα πάντα όμορφες στιγμές να έχεις...
Χάρμα...πάντα τέτοια!!!
Το ρίξαμε όλοι στις εκδρομούλες βλέπω :))
μα ειναι δυνατον να παρουσιαζεις ενα φωτογραφικο λευκωμα απο μια ημερησια αμαξαδα στην αττικη και να μην εχεις εκθεσει εστω και μια φωτογραφια απο εναν γυφτο των φαναριων?....ανεπιτρεπτο....χανεται το νοημα ετσι...μενει ημιτελες το εργο
Katerina, ευχαριστώ
avra, για ενα όνειρο ζούμε.
So far, ο ένας αγαπάει το ένα και ο άλλος το μισεί. Ετσι είναι η ανθρώπινη φύση καρδούλα μου, διαφορετικοί είμαστε ο ένας απο τον άλλον.
An-lu, ευχαριστώ, αυτή τη φορά δεν φθάσαμε μέχρι το γοργονολίμανο..επιφυλλασ΄σομαστε
Darthiir, δεν φταίμε εμείς, ο καιρος είναι ο κακούργος!!!
Alexandros 1910, Καλώς ήρθες. Ποτέ δεν σκέφτηκα να φωτογραφίσω τους ανθρώπους των φαναριών που μάχονται για τη βιοπάλη. Είτε είναι αλήθεια, είτε ψέμματα αυτά που λένε ότι έχουν ΄μόνο που στήνονται στον ήλιο/χιονιά φθάνει. Μόνο τα όμορφα φωτογραφίζω, τα άσχημα τα κουβαλάω συνήθως μέσα μου.
Δημοσίευση σχολίου