Με οικογένεια

Η μετακόμιση της κας Π. ολοκληρώθηκε την Τετάρτη. Ανοίξαμε μερικές κούτες για να βάλει τα απαραίτητα, τρόφιμα, φώτα, κλινοσκεπάσματα..ξεκουραστήκαμε κάπως και μετά,

και μετά έδωσα άδεια στον εαυτό μου να φροντίσω λίγο τη μέση μου που πονάει όλο και περισσότερο. Πρίν το κάνω όμως αυτό έκανα κάτι νέο. Εδωσα τη σκυτάλη στην ομάδα, να αναλάβει εκείνη την προστασία της Π, όσο εγώ δεν μπορώ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου εμπιστεύτηκα ανθρώπινη ομάδα.

Την οικογένεια.

Μην έχοντας δική μου οικογένεια, έμαθα να τα βγάζω πέρα μόνη μου και αν ποτέ αρρώσταινα, με φρόντιζε ο γκόμενος/σύζυγος, πάντα κάποιος αρσενικός υπήρχε. Ανθρώπινη ομάδα όμως ποτέ δεν είχα. Τώρα όμως θα μετακομίσουμε σε οικογενειακή πολυκατοικία σε λίγους μήνες. Ολους τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, με πολύ καλές σχέσεις. Ελπίζω η οικογενειακή ομάδα να μου βγεί σε καλό όχι μόνο τώρα που αναλαμβάνει την Π αλλά γενικά.

Χρειάζεται βέβαια να μάθω ΚΑΙ να εμπιστεύομαι. Ο μοναχικός λύκος μέσα μου κοιμάται ανάμεσα στους άλλους με το ένα μάτι ανοιχτό. Και εδώ βρίσκεται το παράδοξο. Ενώ εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους που δεν γνωρίζω, φοβάμαι λίγο αυτούς που επιφανειακά ξέρω.

Αλλά όπως λέει η φίλη μου η Φιφή που είναι και ψυχίατρος, "τι έχεις να χάσεις/κερδίσεις αν δε δοκιμάσεις?" Ο.τι και νάναι θα δείξει. Και μετά βλέπεις.

Ετσι παίρνω το ρίσκο.

(Τα βιβλία "Χωρίς οικογένεια" και "Με οικογένεια" του Εκτ. Μαλό ήταν απο τα αγαπημένα μου της παιδικής ηλικίας)