Ελληνικός τουρισμός

Ξένοι φίλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα. Μείνανε σε παραθαλλάσιο διαμερισματάκι στο Διμηνιό Κορινθίας. Ολη μέρα τη βγάλανε στη θάλασσα, ήταν και ο καύσωνας.., το βράδυ μία σαλάτα, σουβλάκια και πέσανε ξεροί στον ύπνο. Με τα παράθυρα όλα βέβαια ανοιχτά.

Μέσα στη νύχτα μπήκαν 3 κλέφτες στο σπίτι. Τους πήραν τα πορτοφόλια, τα κινητά και τις φωτογραφικές μηχανές. Οι ξένοι δεν κατάλαβαν τίποτα, μέχρι το πρωί βέβαια που λείπαν πράγματα και ήταν όλα αναστατωμένα. Η αστυνομία αποφάσισε ότι ήταν τρείς οι κλέφτες.

Κοπτεται η Ελλάδα να προσελκύσει τουρίστες για να ακουμπάνε τα λεφτά τους εδώ, τι κάνει όμως για να τους προστατεύει? θα μου πείτε τα θέλανε και τα πάθανε που δεν κλειδαμπαρώθηκαν, , δεν κλείσανε και τα τζάμια, δεν κλείδωσαν, δεν βάλανε και τον τσολιά του Αγνώστου Στρατιώτη σκοπιά μη τρελλαθούμε τελείως, ε!

Πολλά τα ατυχήματα με τους τουρίστες που έχουν μεγαλώσει και ζήσει σε χώρες που το κράτος ΥΠΗΡΕΤΕΙ τον πολίτη, αντί να τον γράφει.

Ας μη μιλάμε κλαιγόμαστε λοιπόν!

Χωρίς το μωρό μου

Για το ADSL λέω. Λόγω μετακόμισης, γίνεται μεταφορά τηλεφώνων, άρα οι παρούσες παροχές λίγο-λίγο θα διακόπτονται έστω και προσωρινά. Οχι πως υπάρχει ελεύθερος χρόνος δλδ..πάνε οι χαλαρές εποχές που καθόμουνα με τις ώρες στον υπολογιστή..τώρα έχω χωθεί μέσα στα ντουλάπια και στις βιβλιοθήκες και ξεκαθαρίζω..όχι να πάμε και σκουπιδαριό στο νέο σπίτι, ε?

Είναι απίστευτο τι μαζεύεται σε ένα σπιτικό, απορίες έχω γιατί δεν είμαι απο τους ανθρώπους που "συσσωρεύουν" (ως γνωστόν σιχαίνομαι και τις αποθήκες- είχα το yiusurum.blogspot.com όπου έδινα πράγματα ας μη ξεχνάμε..), έλεγε η ηλίθια. Τα ντουλάπια μου γεμάτα αντικείμενα που είχαν να χρησιμοποιηθούν χρόνια, καλλυντικά ληγμένα ή παλιά, μισοχρησιμοποιημένα είδη μανικούρ, πηγμένα μανόν, φάρμακα όλων των ειδών όχι ληγμένα αλλά για ποιές άραγε παθήσεις..έχω χάσει τον λογαριασμό άρα..σκουπίδια.

Αφήστε τον όγκο της γραφικής ύλης..2 κούτες έχω γεμίσει ως τώρα και συνεχίζω...μα πόσες ξύστρες μάζευα η ευλογημένη..12 είναι ώς τώρα, μολύβια, κραγιόνια, οι μπογιές του Κ (ακουαρέλες, λάδια, παλέττες, νέφτια..πινέλα, καμβάδες), εργαλεία (γιατί ως γνωστόν κάθε σύζυγος είναι και μάστορας..απ' όλα είχαμε διπλά και τριπλά, ποτέ δεν βρίσκαμε το κατάλληλο στη δοθείσα στιγμή, έχουμε και λέμε 5 σφυριά, 20+ κατσαβίδια, πένσες, ταναλιες, λαμπτήρες, κλειδιά, πρόκες-καρφάκια-πινέζες-βίδες ΠΑΝΤΟΥ..ΑΑΑΑΑ!.

Για να μη πώ τίποτα για τα είδη ρουχισμού...έχω ακόμη και ρούχα της μητέρας μου που αν και δεν μου μπαίνουνε (ήταν μικρόσωμη και πολύ αδύνατη) δεν μπορώ να τα αποχωριστώ...Θα δούμε, θα δούμε..και όλο μαζεύω..γιατί δεν είναι και σωστό όταν έρθουν οι μεταφορείς απο Δευτέρα να μαζεύουν εκείνοι τα μικροπράγματα και τα ρούχα, θα πάρουν μέν τον όγκο με τα κρεμαστά, τις κρεββατοστρώσεις και τέτοια όχι όμως και τα εσώρουχα. Μπόγοι παντού. Είναι και οι ψιψίνες που κλαίνε συνέχεια νομίζοντας ότι φεύγουμε και τις αφήνουμε, και όταν δεν κλαίνε κάνουν εμετό..τους τα έχω εξηγήσει εκατό φορές, όμως τελικά με μία σφουγγαρίστρα γυρίζω

Τέσπα..

Αραιώνω λίγο-λίγο το Ιντερνέτ..ώσπου να ξαναέρθουν όλα στη θέση τους όπως πρώτα.

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΤΕ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ.

Μετά όμως υπόσχομαι να γράψω πλήρες οδοιπορικό των ευτράπελων που πάντα γίνονται..

Au revoir λοιπόν

Μαρίνα

Λέτε?

να την πατήσουμε?

Ολα του γάμου δύσκολα..

Αυτές τις μέρες μου έχουν βγεί τα πόδια απο το τρέξιμο, μόνο μία Κυριακή τελικά μένει για Κυρίω τω Θεώ σου, για ξάπλα, τρόπος του λέγειν δλδ, γιατί έχω να μαζέψω πράγματα..στη μετακόμιση δεν θα πάρουν οι μεταφορείς τα σώβρακα και τα ελαιόλαδα.. Ουτε θα δεχθεί η ύπαρξή μου αυτό που έγινε στη μετακόμιση της Π, όταν ο Τσίφ Μεταφορέας με χαμηλή φωνή και με το ένα μάτι μισόκλειστο της πρότεινε ειδικό κιβώτιο για να βάλει "κάποια δικά της πράγματα μέσα" προφανώς εννοώντας εσώρουχα, σερβιέττες κλπ και εκείνη έβαλε μισόκλειστα μπουκάλια με λάδια, ξύδια και δη πράγματα που χύνονται. Ευτυχώς ήταν γερό το κιβώτιο, μόνο ένα λάδι χύθηκε, το πετάξαμε έξω γρήγορα, φέραμε τις πατσαβούρες και τις σφουγγαρίστρες, αντί να πακετάρουν οι άνθρωποι, πλέναν τα πατώματα.. - και έτσι βγήκε αληθινή του Κ η θεωρία ότι οι άντρες είναι πιο παστρικοθόδωροι απο τις γυναίκες, εμείς που και πού τα χώνουμε και κάτω απο το χαλί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν και μάλλον και τις πολλές επόμενες βλέπω διάφορους τεχνίτες που έρχονται να διαφωτίσουν εμάς τους αδαείς με τις γνώσεις τους και τις απόψεις τους. Ηρθε ο αποφράκτης για να ξεβουλώσει παλιές αμαρτίες άλλων ενοίκων, ο υδραυλικός για να αλλάξει τα βασικά (καζανάκι) ενός σπιτιού, ο αλουμινάς για να αντικαταστήσει κάποια ξεχαρβαλωμένα, ο μπογιατζής είναι ήδη μέσα και σκεπάζει τους μαυρισμένους απο τα τσιγάρα τοίχους με νέο επίστρωμα μπογιάς, μετά θα έρθουν οι καθαριστές για να ξεπλύνουν σκόνες και αποτυπώματα και μετά θα αρχίσει η δική μας εισβολή και νέα τάξη πραγμάτων. Παράλληλα στέλνουμε μερικά δικά μας πράγματα σε τεχνίτες-μαστόρους για να δοκιμάσουν τις νέες τάσεις, δλδ κάτι σπασμένες καρέκλες για να κάνουν κούπ, όχι ίσως σε κομμωτήριο αλλά στο αντίστοιχο χώρο αισθητικής και ξηλώματος, κάτι πολυθρόνες απο τις γατ για αλλαγή φορέματος, ίσως όχι στο τόσο trendy αλλά στο πιο ανθεκτικό, στο τέλος θα βάλουμε και σιδερένιες ταπετσαρίες.. να με θυμηθείτε. Τι να γίνει όμως, γάτ είναι αυτές.

Με έχουν φάει και οι δρόμοι, τρώνε τα οδοστρώματα τις σόλες των παπουτσιών μου γιατί βεβαίως όταν όλα τα αυτοκίνητα έχουν σκαρφαλώσει και γλαρώσει για ώρες ώσπου να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες τους στα πεζοδρόμια, οι πεζοί πάμε απο το δρόμο. Τρέχω σε δουλειές και σε καθήκοντα. Τα πρώτα είναι για διερεύνηση και αντίστοιχα στόχευση νέων τεχνιτών που θα μας βάλουν ντουλάπια, γιατί το νέο σπίτι έχει 2 μικρές ντουλαπίτσες και προβλέπονται τα ρούχα μας να γίνουν σαν τα τσιγγάνικα βιολιά, να πηγαίνουν χέρι-χέρι σε όλους τους συγγενείς, εσείς αγαπητά πεθερικά να πάρετε τα χειμωνιάτικα, εσείς κα Π, τα σεντόνια-κουβέρτες, εσείς αγαπητά μου συνυφάδια τις πετσέτες και τις τσάντες.. κλπ, κλπ, προτού ακόμη εισβάλλουμε να γίνουμε πιο πολύ ρεζίλι.

Η καθημερινότητα αρχίζει απο δουλειές ρουτίνας. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ εκτός Κυριακής περνάω απο το Ιδρυμα του ανανεωτή υφασμάτων επίπλων. Για να δώ α) πώς πάνε οι εργασίες με τον καναπέ που απο γρατζουνιστήρι πασχίζει να γίνει καθιστικό β) αν εμπεδώνει πρακτικά τις επιθυμίες μας και δεν κάνει τα δικά του και γ) να σπάσω τους εικονικούς μου όρχεις.

Ο μάστορας δεν είναι καθόλου κακός. Είναι ένας δουλευταράς μπόντυ μπίλντερ, που ξέρει τη δουλειά. Για πότε σήκωσε τα έπιπλα μόνος του, σαν να ήταν πούπουλα..είπαμε επενδύει στη σωματική του διάπλαση. Ως εκεί. Εχει πρόβλημα όμως με τη μνήμη. Ξεχνάει τι του λέω ότι θέλω και όταν τα έγραψε, για να μη τα ξεχάσει, ξέχασε που έβαλε το χαρτί.

"Στην ατζέντα σας τα γράψατε" του είπα μία μέρα.

"Ξέρω" λέει "αλλά σε ποιό φύλλο?"

Ετσι κάθε μέρα επιστρέφω στο παλιό μου επάγγελμα. Παλιά δούλευα σε σχολείο, σαν καθηγήτρια. Κάθε μέρα τον ρωτάω, ποιό ύφασμα θα βάλει που, και πόσα μαξιλαράκια.

Χθές ομως μου είπε και το αμίμητο

"Μου θυμίζετε μία παλιά μου δασκάλα που είχα, όποτε με έβλεπε μου έκανε ερωτήσεις επανάληψης"

"8χ7 πόσο κάνει?" τον ρωτάω.

Με κυττάει

Τον κυττάω

"Το ήξερα", μου λέει "το ξέρω αλλά δεν μούρχετα..εδώ τόχω (δείχνει το στόμα του)"

"Το ξέρω ότι το ξέρετε" λέω

"Α! Χα! 56" μου λέει.

"Είδατε του λέω, απλά μη αγχώνεστε, μιά χαρά 3 μαξιλαράκια θα φτιάξετε"

"Ναί τα 5 μαξιλάρια σας θα είναι έτοιμα πολύ σύντομα"

Χτυποκάρδια στο μπαλκόνι

Σμπαράλια τα νεύρα μας απο το Σάββατο το βράδυ, 2 νύχτες μείναμε λελέκια, όχι γιατί δεν μας πιάνει ο ύπνος, μιά χαρά θα γλάρωνε το μάτι μας αν υπήρχαν και οι σωστές προϋποθέσεις. Γιατί πώς να σε πάρει ο ποταμός όταν στο μπαλκόνι γίνεται χαμός?

Ο έρωτας μας χτύπησε την πόρτα και η διεύλευσή του σαν του Αττίλα, άφησε και ίχνη και πεσσόντες, λάφυρα πολλά αλλά και μία κάποια ενγρήγορση εκ μέρους μας. Με άλλα λόγια.

Ο γαμίκουλας της περιοχής ερωτεύτηκε το γάτο μας. Εμφανίσθηκε με όλη του τη γοητεία και τα έντομά του (ψύλλους-τσιμπούρια) καθότι αδέσποτος, με τσαλακωμένη τη μούρη του απο διάφορους τσακωμούς (αλλά αυτό δείχνει περισσή ωριμότητα αλα Sean Connery που όσο κι αν γεράσει πάλι θαυμάστριες θα βρίσκει), σήκωσε το πίσω πόδι και πήρε σβάρνα το σπίτι ψεκάζοντας κουρτίνες, καναπέδες, χαλιά (δεν τα σηκώσαμε όλα), το πόδι του τραπεζιού..μόνο στη ντουλάπα δεν χώθηκε... βρώμα απίστευτη..και όλα αυτά γιατί οι άσεμνες στάσεις του Babs..του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Οπου τον εύρισκες καβάλλα στον γάτο μας ήταν και προσπαθούσε να ανιχνεύσει την "οπή"..πράγμα δύσκολο διότι δεν υπήρχε..και ο μικρός να φεύγει τρέχοντας..τι λέω πετώντας και ο στιβαρός ν' ακολουθεί ψεκάζοντας.. Ετσι αφού φάγαμε 2 μέρες και νύχτες για να ξεβρωμίσουμε το σπίτι μας που ήταν αφόρητο..στείλαμε τον γάτο στον κα Π για να περισσώσουμε την παρθενιά του.

Και χθές που επιτέλους είπαμε ότι θα κοιμηθούμε ο γνωστός γείτονας είχε πάρτυ!!!!

Απολογισμός εβδομάδας

Δύσκολη απ'όλες τις πλευρές.

Ο αναμενόμενος θάνατος ήρθε και ενώ πιστεύαμε ότι δεν θα λυπηθούμε - γιατί θα σήμαινε τη λύτρωση ενός ταλαίπωρου ανθρώπου - μας ταρακούνησε. Οχι τόσο για τον θανόντα όσο για τους ανθρώπους που άφηνε πίσω. Μιά νέα γυναίκα και δύο παιδάκια. Που θα επιβιώσουν όπως όλοι τελικά, όμως το ταξείδι πρός τη χαρά ίσως να πάρει περισσότερο χρόνο και πόνο.

Δεν είναι εύκολο να χάνεις τον άνθρωπό σου. Δεν είναι εύκολο να αναγκάζεσαι να παλέψεις για δύο, χωρίς έναν ώμο ν' ακουμπάς.

Οχι δεν είναι

Και για εμάς άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μετακομίζουμε σε άλλο προάστειο ως το τέλος του μήνα. Ο Κ άρχισε ήδη να στενοχωριέται ότι θα του λείψουν οι κίσσες, τα πουλιά και τα χαρούμενα τραγούδια τους, η εξοχή, η ησυχία ακόμη και οι καψούρες του γείτονα, πλάκα είχαν. Δεν είναι εύκολη η αλλαγή όταν δένεσαι με τόπους και αντικείμενα.

Ηδη άρχισα να φοβάμαι μήπως η επιλογή σπιτιού δεν μου βγεί σε καλό. Απο την ησυχία της εξοχής πάω σε πόλη, θέα απο το μπαλκόνι, η μπουγάδα του γείτονα, επάνω απο εμένα κάποιοι, απο κάτω άλλοι. Και οικογενειακή πολυκατοικία - με το σόϊ του Κ. Δεν ξεκολλάω εύκολα απο την πεπατημένη, δένομαι με τόπους και αντικείμενα- κάτι μας είπες τώρα.

Και έχω και όλους τους άλλους που αντιμετωπίζουν πολύ θετικά το θέμα. Τα πεθερικά είναι χαρούμενα, λάμπουν - πιστεύω ότι μας θέλουν πολύ. Ετσι δείχνουν. Τα αδέλφια του Κ επίσης, παρόλλο που ο Μ δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικός, έχω την αίσθηση ότι δεν έχει αντίρρηση. Η κυρία Π, ήδη κάνει σχέδια για μελλοντικές βόλτες με το τράμ και κατακτήσεις..

Παίρνουμε το ρίσκο και όπου μας βγάλει.

Πέθανε

ο Joe ο κολλητός του Κ. Που γνωρίστηκαν πρίν 7 περίπου χρόνια επαγγελματικά αλλά που εξελίχθηκε σε μία ωραία φιλία. Ανθρωποι στο ίδιο μήκος κύματος.

Είχα γνωρίσει και τη γυναίκα του, αργότερα και τα 2 παιδιά τους. Σαν να τους ξέραμε χρόνια, για όλη μας τη ζωή. Συμβαίνουν φαντάζομαι σε όλους αυτά. Φίλοι τόσο κοντά που δεν είχε σημασία η απόσταση διαμονής. Εμείς Ελλάδα, εκείνοι Ιρλανδία. Ερχόντουσαν όμως εδώ, είχαν πάθος με τη θάλασσα, με τη ζέστη και την κάψα του καλοκαιριού. Τους άρεσαν και ο Ελληνες σαν λαός, που είμαστε ζεστοί και δεμένοι με την οικογένεια. Πηγαίναμε στο σπιτι τους στο Διμηνιό (Κορινθίας) τα καλοκαίρια, ή στο Kells (Co Meath) τους χειμώνες παρόλλες τις αντίξοες για μας συνθήκες (ψοφόκρυο, βροχή και χαμηλή ομίχλη), μέχρι και ταξίδι στη Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Κομοτηνή πήγαμε πέρυσι.. τι κέφι που είχαμε, τι γέλια κάναμε..

Δεν θα ξεχάσω μιά νύχτα στην ταράτσα του ξενοδοχείου στη Καβάλα που μείναμε, είχαμε φάει, είχαμε πιεί του σκασμού, πίττα είχαμε γίνει και τότε μας δείξανε τη Μουσική των Κρυστάλλων. Στο ποτήρι του κόκκινου κρασιού ..βρέχεις λίγο το δάχτυλό σου και το περνάς γύρω-γύρω το στόμιο, συνέχεια και σχετικά γρήγορα μέχρι που να βγάζει ήχο..το κρύσταλλο πάλλεται και εσύ συνεχίζεις.. φαντάσου αυτό να το κάνουν συγχρόνως 6 άτομα..μιλάμε για φοβερή στιγμή..Ο μισός εγκέφαλος είναι στα σύννεφα του αλκόολ, γύρω η νύχτα στη μαγευτική Καβάλλα, έναστρος ουρανός και η μουσική των ποτηριών... Τα γύρω τραπέζια αφουγκράζονταν τη μουσική των προγόνων των Ιρλανδών.

Οι στιγμές που περάσαμε με τον Τζό, ήταν απίστευτο τι χαρωπός άνθρωπος ήταν, δεν κορόϊδευε, εν τούτοις και οι πιο σοβαροί λυνόμαστε στα χάχανα. Τον πείραζα αφάνταστα, πρέπει να το παραδεχθώ, "τσίμπαγε " όμως πολύ.. άσε που τον λέγαμε και "άνθρωπο της βροχής" γιατί όποτε ερχόταν Ελλάδα έρριχνε καρεκλοπόδαρα. Αύγουστος ντάλα 45 βαθμοί να είχε, όποτε πάταγε το πόδι του στο αεροδρόμιο έπιανε καταιγίδα. Και αντίστοιχα όποτε έβρεχε τον παίρναμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε μήπως είχε έρθει Ελλάδα για κάτι επαγγελματικό, ή μήπως πέταξε απο πάνω απο τη χώρα" γιατί χαλάει ο κόσμος απο τα νερά", και βέβαια συχνά παίρναμε την θετική του απάντηση.

Πέθανε σήμερα στις 03.00 π.μ. σε ηλικία 45 ετών. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που μας αγγίζουν περισσότερο είναι και οι πιό ευάλωτοι, έρχονται, σκορπούν την ευτυχία και τη χαρά και μετά αναχωρούν.



Στο επανιδείν.