Πόσα πιάτα χρειάζεσαι;

Πιάτα έχουμε όλοι μας στο σπίτι μας για να τρώμε, για να τα δείχνουμε σκαρφαλωμένα στους τοίχους, πάνω απο τα τζάκια, στις κουζίνες, στα εξοχικά κλπ. Μερικοί απο εμάς έχουν τόσα πιάτα όσα χρειάζονται χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες, άλλοι ζούν για τις φιοριτούρες, έχουν απο 2 πρόχειρα σερβίτσια, 2 καλά + της γιαγιάς τους εκείνο με τα λουλουδάκια + του παπού τους εκείνο με τα γαϊδουράκια, ντουλάπια ολόκληρα με πιάτα. Και όλο πιάτα ψωνίζουν, απο εδώ τα χώνουν, απο εκεί τα χώνουν αλλά όταν κάνουν γεύματα τα εμφανίζουν όλα για να μπούν στο μάτι της πεθεράς, της νύφης, της φίλης (αγαπάμε τις φίλες μας αλλά τους μπαίνουμε που και πού στο μάτι - έτσι είναι οι φίλες), της κόρης κλπ.

Το πιάτο τείνει να γίνει είδος πρώτης ανάγκης, η μητέρα παροτρύνει, "βάλε στο πιάτο τη τυρόπιττά σου παιδί μου, θα μας γεμίσεις ψίχουλα" και οι μάγειροι ετοιμάζουν "πιάτα" εννοώντας ευχάριστα στο μάτι και στον ουρανίσκο εδέσματα σερβιρισμένα σε πιάτα στρογγυλά, τρίγωνα, τετράγωνα, μακρουλά, σκέτα, περίτεχνα.

Τα πιάτα έχουν μπεί στη ζωή μας απο παντού, εκπομπές γίνονται γι αυτά και απο την γλυκιά μας φίλη τη Τσαπερδώνα, και κάποια αναρτώνται στα μπαλκόνια μας για να μας προσφέρουν και άλλα κανάλια τηλεθέασης. Ηταν μάλιστα μιά εποχή που μέτραγα πόσα δορυφορικά πιάτα έχει η κάθε πολυκατοικία. Και όσες δεν είχαν απο ένα ανά διαμέρισμα σήμαινε, κεντρικό μεγάλο πιάτο στη ταράτσα.

Χθές όμως είδα αυτό.

στο μικρό μπαλκονάκι συνοικιακής πολυκατοικίας. Ολόκληρο σερβίτσιο απο δορυφορικά πιάτα!! Εμεινα άναυδη. Ούτε δορυφορικό σταθμό να είχε ο φίλος!! Καλά ΠΟΣΑ ΠΙΑΤΑ χρειάζεσαι πιά;

Εξήγηση έχει να δώσει κανείς ;

Τρέλλα σύννεφο

Μεσολαβώ για να νοικιαστεί ένα διαμέρισμα. Εβαλα μία αγγελία.

Γράφει η αγγελία "Ενοικιάζεται διαμέρισμα στο...Χ μέρος, γκαρσονιέρα, 1 μεγάλο δωμάτιο, μπάνιο, κουζίνα, Χ όροφος (χαμηλός), οδός Χ, 50 τετραγωνικά, κατασκευή πολυκατοικίας 70s, τιμή πολύ χαμηλή"

Με παίρνουν τηλέφωνο διάφοροι και έρχονται να το δούν. Το μόνο που προσέχουν είναι η τιμή και η περιοχή. Τα άλλα ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ.

Φάση Α. Ερχεται ένας το βλέπει και λέει: "Είναι παλιά πολυκατοικία, δεν έχει θέα θάλασσα, δεν έχει jacuzzi, περίμενα να έχει 2 τουλάχιστον δωμάτια, και να έχει αυτόνομη θέρμανση"

Ο άνθρωπος έχει πρόβλημα με τα μάτια του. Πές μου εσύ τι είδους γκαρσονιέρα 1 δωματίου θα ήταν με 2 δωμάτια, θέα θάλασσα σε προαστειο που δεν είναι κοντά στη θάλασσα, με γιακούζι και αυτόνομη θέρμανση της δεκαετίας του 70 που δεν είχαν εφευρεθεί!!!!!.

Φάση Β Ερχεται ένα αντρόγυνο με 2 παιδιά. Απορούν ότι το ένα και μοναδικό δωμάτιο δεν τους χωράει. Με κατηγορούν ότι είναι μικρό το 1 δωμάτιο για 4 άτομα! Επρεπε η γκαρσονιέρα να έχει τουλάχιστον 6 δωμάτια με τα ίδια λεφτά. Μα δεν θα λεγόταν γκαρσονιέρα τότε-εξάρι θα ήταν. Τίποτα. Συννενόηση μηδέν!

Φαση Γ. Ερχεται ένας, το βλέπει, του κάνει εφόσον είμαι διατεθειμένη να ξηλώσει το παρκέ, γιατί θελει να βάλει εξαρτήματα της δουλειά του (σιδεράς). "Μα είναι κατοικία, όχι επαγγελματική στέγη", του λέω. "Το ίδιο κάνει" μου απαντάει, "σε μάντρα μεγάλωσα"!!!

Φάση Δ. Ερχονται 3 πανέμορφες Ρωσίδες. Μου δηλώνουν ότι είναι καλλιτέχνες. Μιά χαρά είναι το σπίτι μόνο που το γνωστό άσπρο χρώμα στους τοίχους δεν τις εμπνέει. Θέλει να βάψει τους τοίχους σιέλ επάνω που να σκουραίνει κάτω και το ταβάνι κοκκινωπό, σαν ηλιοβασίλεμα.. "Δώστε ενοίκιο 2000 ευρώ το μήνα και βάφτε το όπως θέλετε", της λέω. Δεν θέλει. Οπότε αρνούμαι να της το νοικιάσω. Απορεί που αρνούμαι. Προσπαθεί να με πείσει για τη μαγεία των χρωμάτων.

Φάση Ε. Ερχεται ένα άντρας με το φίλο του. Μιά χαρά φωλίτσα είναι για την αγάπη τους. "Αναρωτιέται πώς θα το πάρουν οι γείτονες" μου λέει. "τι σας νοιάζουν οι γείτονες" τον ρωτάω. Μα πώς! Η γνώμη τους μετράει.."μας αρέσει να μας βιντεοσκοπούν"..ντόϊνγκ!

Αυτά απο την πρώτη μέρα..έχουμε να δούμε κι άλλους ως το τέλος της εβδομάδας.

Ακριβές διακοπές & παντεσπάνι

Ακούω στη τηλεόραση αγανακτισμένους ανθρώπους να παραπονιούνται για την ακρίβεια των διακοπών, με τιμές-χαράτσι απο τα εισιτήρια, προχωράμε στη δαγκωνιά της παραμονής του ξενοδοχείου-πανσιόν-δωματίου και του κεφαλικού (φόρου) που πέφτει για τη διαβίωση. Πού; Οχι σε εξωτικό νησί, μπά σε Κυκλάδες, Σποράδες κυρίως, Κρήτη και παραθαλάσσια ενδοχώρα.

Και λέει και κάποιος το φοβερό "με τα ίδια λεφτά για 10 μέρες στη Κρήτη - πάω στη Γερμανία ή στη Ν. Αμερική και μου περισσεύουν κιόλας χρήματα".

Με την ακρίβεια που έχει χτυπήσει τα πάντα, γιατί να παιδευόμαστε γυρεύοντας το παντεσπάνι της Ελλάδας, γιατί να δίνουμε ΕΜΕΙΣ το πράσινο φώς στους συμπατριώτες μας- απατεώνες να ανεβάζουν τις τιμές σε όλα επειδή ζητάμε; Nα μη ζητάμε. Να μη πάμε Κρήτη-Σαντορίνη-Μύκονο που γδέρνουν τον κόσμο, να πάμε κάπου φτηνώτερα. Καλά, λέει κάποιος, θα αφήσουμε τους συμπατριώτες μας που ζούν απο τον τουρισμό να ψοφίσουν;

Ναί βρε παιδιά, αυτό θα κάνουμε. Η θα ρίξουν τις τιμές ή ας ψοφίσουν!

Δεν μπορεί ο ένας να ζορίζεται οικονομικά και ο άλλος να κάνει μπάνιο στο παντεσπάνι!

Τι είναι καλύτερα να δουλεύετε όλο το χρόνο για 10 μέρες στη Πάρο, με ακριβό εισιτήριο, ωραία κατουρημένη θάλασσα, κουνούπια μεγάλα σαν τζιτζίκια να σας κάνουν υποδοχή με μπάντα πνευστών, πανάκριβο ξενοδοχείο, χάλια φαγητό αλλά τη διεθνούς φήμης Νένα Γκομενένα να λιαζεται δίπλα σας παρέα με τον ζεν πρεμιέ Georges Tonpisoperno να κάνει τζίρο στο μαγαζί ή να κάνετε το γύρω της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Ν. Αμερικής, να σας φερθούν ευγενικα, όμορφα, να δείτε μέρη, να νοιώσετε ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Θα σας έρθει και φθηνώτερα.

Μπάνια; Δεν θα κάνουμε μπάνια φέτος; Κάντε τα στην όποια παραλία βρείτε άδεια. Κάντε και στη μπανιέρα. Καντε οτιδήποτε, αρκεί να αναγκάσετε τους βασιλιάδες της αισχροκέρδειας να ρίξουν τις τιμές.

Ας πρωτοτυπήσουμε λίγο και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε Ευρώπη που προσκαλεί τον τουρισμό ΧΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ τον επισκέπτη όχι στύβοντάς τον να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει!

Αγίας Μαρίνας σήμερα

Περίεργη μέρα σήμερα που ξεκίνησε με πολλά τρεχάματα.
Κατ' αρχήν να ψωνίσω κάτι να βάλω το βράδυ (είναι και οι εκπτώσεις- ευτυχώς) και να πάω στο κομμωτήριο για .....ρεκτιφιέ που έλεγε και η γιαγιά μου

που όμως γίνεται μετ' εμποδίων γιατί έχω το κινητό στο χέρι να δέχομαι ευχές. Μετά έχω να πάω για ψώνια σε γλυκά-ποτά-τραλα-λά για όλα τα γούστα

για τους γλυκατζήδες-μεζεδολάτρες-πότες έχουμε αυτά ( ο αρκούδος δεν συμπεριλαμβάνεται)

για τα παιδάκια αυτά
για τα πουλιά του ουρανού





για τα σκυλιά της γειτονιάς
Για τις αδέσποτες γάτες




Το βράδυ αναμένεται και ο Κ με διάφορα δώρα παραμάσχαλα για να με βγάλει έξω

"Μη με αγκαλιάζεις

..γιατί δεν σε θέλω.

Δεν θέλω να μ' αγγίζεις, οι παιδικές σου ιδρωμένες παλάμες με λερώνουν.

Με πνίγεις, τ' ακούς? Φύγε"

"Συγνώμη μαμά, δεν το έκανα επίτηδες " είπε ο 8χρονος μικρός και απομακρύνθηκε, πήγε στο άλλο δωμάτιο να παίξει με κάτι αεροπλανάκια

Την αγριοκύτταξα. Είδε το μάτι μου που γυάλιζε και το πήρε το γράμμα.

Τα μάσησε απολογητικά και μου εξήγησε:

"Δεν το μπορώ το παιδί να τυλίγεται κοντά μου, θέλει να με πασπατεύει συνέχεια, ακόμη και στο κρεββάτι μου θέλει να κοιμάται. Γι αυτό το έβαλα εσωτερικό στο σχολείο, που είναι μέν δίπλα στο σπίτι, αλλά τουλάχιστον δεν θα τον έχω συνέχεια δίπλα μου. Θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο να ψάξω για άλλο σύζυγο"

Ο διάλογος αυτός έγινε σπίτι μου στις 30 Ιουνίου. Η "μητέρα" αυτή ήταν η Ιρλανδή "φίλη μας", που πέρυσι έχασε τον 47 χρονο σύζυγό της απο καρκίνο, τον Τζό φίλο του Κ.

Η μητέρα αυτή έχει δύο παιδιά, το 8χρονο αγοράκι που θέλει ν' αγκαλιάζει όλο τον κόσμο γιατί του λείπει απίθανα η ανθρώπινη επαφή και ο μπαμπάς του που τον είχε σχεδόν πάντοτε αγκαλιά και μία 19χρονη κόρη που ζεί σε άλλη πόλη σπουδάζοντας. Εκείνη έχει βρεί άλλους να την αγκαλιάζουν.

Τη πλακώνεις στο ξύλο αυτή τη μάνα ή δεν την πλακώνεις?Εμεινε το παιδί ορφανό απο πατέρα και η μάνα του το κάνει ορφανό και απο τη μητέρα με τη κάθε της κίνηση.

Της τα είπα ένα χεράκι, δεν έδειξε να κατάλαβε, μου είπε ότι επειδή έμεινε μόνη δεν μπορεί να κάνει συνέχεια τη νταντά, μεγάλωσε ο μικρός, ας τα βγάλει πέρα μόνος του, εκείνη χρειάζεται να βρεί έναν ευκατάστατο σύζυγο για να τους παρέχει υλικά αγαθά, σπουδές κλπ που με τον μισθό της όπως είναι τώρα δεν μπορεί. Απίθανος ο εγωϊσμός της, μου έσπασε τα κόκκαλα. Μου ερχόταν να πιάσω το μπώλ του παγωτού να της το πετάξω στη μούρη.

Καημένο παιδί.

Ιστορία για μικρούς και για μεγάλους

Μια φορά και έναν καιρό, ένα απογευματάκι αρχές Ιουνίου, μία συντροφιά 3 ατόμων ( ο ένας απο τους 3 ήταν ο Κ) καθόταν στα τραπεζάκια έξω ενός κεντρικού εστιατορίου της Αθήνας, στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, στη δροσιά και απολάμβαναν τη μπυρίτσα τους μαζί με διάφορα μεζεδάκια.

Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια τους μία παρέα 4 ατόμων πέρασε απο μπροστά τους. Περπατούσαν γρήγορα με βήμα, στοιχειμένοι (ο ένας τους έδινε και τέμπο βαδίσματος), φορούσαν μαύρες κουκούλες και κρατούσαν απο 2 βόμβες μολότωφ ο καθένας τους. Ανέβαιναν προς τα Εξάρχεια, όπως απεδείχθει αργότερα, για να κάψουν το βιβλιοπωλείο του Γεωργιάδη.

Ο εστιάτορας, με το που είδε τους κουκουλοφόρους να περνάνε, κατέβασε τα ρολλά του καταστήματός του, αφήνοντας τους 3 πελάτες που τρώγανε εκτεθειμένους στο πεζοδρόμιο!!!! Εκεί άρχισε ο Κ να αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει, να μείνει; Να φύγει; Μήπως γίνουν τίποτα φασαρίες; Ποιά η θέση τους; Δεν κάνανε τίποτα απο το να παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό. Ετσι είδαν να διέρχονται το δρόμο, περιπολικά, διμοιρίες των ΜΑΤ και καλπάζοντες αστυνομικοί. Ακούστηκαν εκρήξεις, μύρισαν καπνό, φωνές, σφυρίγματα, σειρήνες και μετά...ησυχία.

Σηκώθηκαν και τα ρολλά πίσω τους, ο δρόμος μπροστά ερήμωσε, η ζωή συνέχισε τη πορεία της σαν να μην έγινε τίποτα. Ο κόσμος συνέχισε να περπατάει στο δρόμο, κυρίες με τα σκυλάκια τους έβγαινα και φοιτητές παντού. Λές και αυτό που συνέβει μισή ώρα πρίν να ήταν η παρένθεση της καθημερινότητας, η μία απο τα ίδια!!

Μπορεί αυτό που έτυχε στον Κ, να τύχει και στον καθένα μας αφού ζούμε στην Ελλάδα της παράνοιας!

Τέλος του παραμυθιού που είναι και πραγματικότητα. Για να ενημερώνονται οι μικροί και να αδιαφορούν οι μεγάλοι!

Θεσσαλονίκη-Εδεσσα-Ναουσα-Γρεβενα-Καλαμπάκα

Αναχώρηση απο Αθήνα νωρίς το πρωϊ για να μη πέσουμε σε κίνηση. Επιτέλους μία φορά να μη βρέχει, να δούμε και λίγο τοπίο. Τα πρώτα 300 χλμ, λίγο βαρετά, κάμπος, κάμπος, κάμπος και πολλά φορτηγά. Βαρέλες, νταλίκες, βυτιοφόρα. Χαμός. Μεγάλη δραστηριότητα πρός τα βόρεια. Η μόνη καινοτομία η νέα χάραξη του Μαλλιακού, ο δρόμος να περνάει μέσα απο τα τούνελ. Ωραίος δρόμος. Μόνο που για να στηθεί, χρειάστηκε να γίνει σαν το γεφύρι της Αρτας. Ντροπή μας.

Πρώτη επίσημη στάση στον Αγιο Παντελεήμονα για να φάμε κάτι. Βρήκαμε ένα ωραίο ταβερνάκι ψηλά στο βουνό, κοντά στο κυρίως χωριό, ένα χωριό που το βλέπεις με τα πόδια, γιατί τα αυτοκίνητα απαγορεύονται. Αυτό μ' αρεσε!

Κάτσαμε να φάμε... αυτή τη θέα. Το μάτι έφθανε απο τη Λεπτοκαρυά έως και το Λιτόχωρο. Απίθανα τα χρώματα και η παραλίες. Μαγευτική η στάση και αρκετα δροσερή!Συνεχίσαμε μετά για Πλαταμώνα, όπου το τοπίο έγινε καθαρά Μακεδονικό. Συστάδες απο λεύκες παντού και βιομηχανίες στο δρόμο μας. Εργατικός βοράς, καλλιεργητής κάμπος, ασθμαίνουσα, βιαστική Αθήνα, ραχατίζουσα δημοσιούπαλληλική Πελοπόννησος. Σορυ κιντς, δατς δε τρουθ!

Αφιξη στη Θεσσαλονίκη αργά το απόγευμα. Ξάπλα στο ξενοδοχείο με θέα όλη τη πόλη και ξεκούραση
Το βράδυ, φαγητό σε ένα ταβερνάκι κοντά στο κύμα, τη Μαρίδα. Τα μύδια τετράπαχα, 3 μερίδες πήραμε, αλλά και το σκουμπρί, όνειρο. Εκεί στενοχωρηθήκαμε λίγο γιατί ο Κ έχασε το κινητό του, κάπου του έπεσε ή του το βούτηξαν απο το τραπέζι 2 γυφτάκια που περιφερόντουσαν πουλώντας λουλούδια. Ακούμε να γίνονται τέτοια στους άλλους, αλλά δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας προκύψουν.

Την επομένη το βράδυ βγήκαμε έξω με συγγενείς για φαγητό και περάσαμε και απο του Χατζή (που είχα φαγωθεί να πάω)και καθίσαμε. Τον χτύπησα άσχημα τον κύριο, έφαγα 3 γλυκά και πήρα και για τους Αθηναίους γνωστούς και φίλους.. (Μη το πείτε πουθενά, την επομένη το πρωϊ ξαναπήγα κρυφά, μετά ξαναπήγα το απόγευμα και άλλες 3 φορές ώσπου να φύγουμε) . Επειδή δεν τρώω ξηρούς καρπούς, ήθελα να δοκιμάσω τη τεράστια ποικιλία του σε παγωτά, κρέμες και καϊμάκια μωρέ!

Περάσαμε όμορφες στιγμές με κοντινούς συγγενείς ξαδελφάκια και το υπέροχο νεοαποκτηθέν μωρό τους (ένα γλυκύτατο, κοινωνικό κοριτσάκι μέσα στα χαμόγελα), αισθανθήκαμε θεϊκά για το μωρό και για την υπέρτατη χαρά τους. Να τους ζήσει με υγεία.

Θεσσαλονίκη μέσα στη πόλη δεν πήγαμε για βόλτες, την έχουμε δεί. Πήγαμε για φαγητό σε μέρη που μας υπέδειξαν και κυρίως για βόλτες στα πέριξ.

Εδεσσα, με τα νερά της

και Νάουσα με τα κρασιά της. Επεσα σε μία κάβα και κάτι τουριστικά..τα τάραξα και τα δύο. Ηδη τώρα που σας γράφω τα πρώτα δύο μπουκάλια κρασί Δαλαμάρας, τα έχουμε πιεί. Αγ. Νικόλαος, ένα μέρος ονειρικό μέσα στα δένδρα ποτάμια με μπόλικο νερό έτρεχαν. Φάγαμε και κάτι γευστικότατες πέστροφες σε ένα απο αυτά.

Επιστρέφοντας πρός Αθήνα πήραμε την Εγνατία οδό μέχρι τα Γρεβενά, όπου μάταια έψαχνα για μανιτάρια. Δεν υπήρχε τίποτα, όλα τα μαγαζιά κλειστά. Γιατί βρε παιδιά; Αμα δεν πάρει ο τουρίστας, ποιός θα πάρει;

Στο δρόμο για Τρίκαλα, πέσαμε στο Βενετικό, ένα φαράγγι με υπέροχα νερά, σμιλεμένα βράχια και κατάφυτο. Τρίκαλα - Καρδίτσα - Καλαμπάκα όπου σταματήσαμε λίγο στα Μετέωρα και για διανυκτέρευση. Ξέχασα το κινητό μου στο ξενοδοχείο. Μου το στείλανε μετά με κούριερ. Αφείστε που παραπάτησα και έφαγα μία ξεγυρισμένη τούμπα με αποτέλεσμα να έχω ένα παχουλό καρούμπαλο. Ηπια πολύ τσίπουρο στη Σαλονίκη φαίνεται.

Την επομένη φύγαμε νωρίς και ήρθαμε Αθήνα..μιά Αθήνα βραστή. :-(

Ομορφα περάσαμε, κυρίως με εναλλαγή παραστάσεων. Κσνένας δεν μας μούτζωσε, όταν πηγαίναμε σαν τις μεθυσμένες κότες στον Περιφερειακό ψάχνοντας για τη σωστή έξοδο, ούτε μας έβρισε όταν μπαίναμε σε μονόδρομους ανάποδα. Αυτό κι αν είναι πρόοδος!

Θεσσαλονίκη, ευχαριστούμε πολύ
(Κάμπους γεμάτοι ηλίανθους συναντήσαμε πολλούς)

Νέο ξεκίνημα απο Θεσσαλονίκη

Εχω χαθεί απο τα τρεξίματα και τις εντυπώσεις. Για τρείς μέρες είχα τους Ιρλανδούς στο σπίτι, τη μάνα και το αγοράκι μόνο. Εκείνη που έκανε τον νεκρό της σύζυγο σελιδοδείκτη και μας τον έστειλε. Εχω γράψει γι' αυτό πρίν. Αυτές τις 3 μέρες τα συναισθήματά μου με λούζανε μαζί με τις προκλήσεις της πραγματικότητας. Εκεί όπου άλλα ακούς να λένε, άλλα βλέπεις και άλλα ψυχανεμίζεσαι. Εκεί όπου η πραγματικότητα γίνεται στυγνή και συνάμα λυσσαλέα αφύσικα κατατρεγμένη. Οι εντυπώσεις καρφώθηκαν μέσα στο μυαλό μου, προσωρινά θα τις βάλω στη κατάψυξη. Θα βγούν και θα τις αναλύσω μαζί σας. Οχι όμως τώρα. Δεν μπορώ να καταστρέψω το τώρα μου.

Ετοιμάζομαι για ολιγοήμερες διακοπές. Ποτέ μου δεν μ' αρεσαν οι διακοπές των 30 ημερών όπου αράζεις κάπου, ξεκουράζεσαι, διασκεδάζεις και τελικά βαριέσαι. Προτιμώ τις μικρές αλλά πλούσιες σε εικόνες και εμπειρίες αποδράσεις, μου έχει μείνει φαίνεται το χούϊ απο τα επαγγελματικά ταξείδια. Χούϊ είναι αυτό, όχι παίξε - γέλασε.

Εχω δύο χρόνια να ανέβω στη Θεσσαλονίκη, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Τη προτιμώ απ' ολα τα νησιά του Αιγαίου, απ' ολες τις πόλεις της ενδοχώρας. Αισθάνομαι σαν να ανήκω στα τείχη της, , στα φροντισμένα παρτέρια, στην θέα του Λευκού Πύργου, στα ουζερί και στο τσίπουρο που σερβίρεται σε νεροπότηρο. Δεν είμαι Θεσσαλονικιά, εν τούτοις σαν πατρίδα μου τη νοιώθω. Είμαι αυτό που αισθάνομαι. Είναι οι άνθρωποι, οι άγνωστοι μαγαζάτορες που χαμογελούν στους περαστικούς επειδή έχουν ζεστή καρδιά. Μου λείπει η απλότητα της πόλης. Βαρέθηκα τους δήθεν πολιτισμένους, ψαγμένους Αθηναίους - χέστε με παιδιά.

Βεβαια η Θεσσαλονίκη έχει και ανάγωγους οδηγούς που άμα βλέπουν αθηναϊκές πινακίδες αρχίζουν τις βρισιές και τα φάσκελα. Τα ίδια και χειρότερα κάνουμε και εμείς όταν βλέπουμε τουρίστες απο την επαρχία. Φαίνονται σαν μύγες μές το γάλα. Φάσκελα δίνουμε, φάσκελα τρώμε, μιά χαρά ισορροπία.

Χθές πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη και δανείστικα ένα βιβλίο της Σλαβένκας Ντράκουλιτς "Σαν να μην είμαι εγώ", εκδ. Ελληνικά γράμματα, με σκοπό να το πάρω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Αστεία πράγματα. Το διάβασα μέσα σε 2 ώρες μονοκοπανιά τη νύχτα. Δύσκολο βιβλίο. Μιλάει για πράγματα που δεν θέλουμε να ακούμε, πόσο μάλλον να βλέπουμε. Στο πόλεμο της Βοσνίας το '92, όταν οι Σέρβοι έβαζαν τις αιχμάλωτες γυναίκες σε στρατόπεδα και τις βίαζαν-βασάνιζαν-σκότωναν ομαδικά για μήνες. Μία δασκάλα επέζησε της ατίμωσης και της ψυχικής απαλλοτρίωσης. Εκανε και παιδί αγνώστου πατρός. Κατα τ' αλλα η Ελλάδα πάντα υποστήριζε και υποστηρίζει τους Σέρβους. Ξέρω, ξέρω, τα πολιτικά κλπ κλπ. Η ντροπή όλη δική μας.

Δεν θα πάρω βιβλίο στη Θεσσαλονίκη, μόνο το πρόγραμμα που έφτιαξα, χάρτες και σταυρόλεξα. Και τη ψηφιακή.

Θέλω κάτι καινούργιο , αρκετά αναλώθηκα ψάχνοντας μέσα στις καρδιές των άλλων.

Καλό μας ταξείδι και...εις το επανιδείν.