Πρόσφυγες

..γίναμε. Μας ανάγκασαν οι περιστάσεις να φορτωθούμε βαλίτσα και να φύγουμε...απο το ίδιο μας το σπίτι..πρός κοντινό ξενοδοχείο.

Απο καιρό είχε ανακοινώσει ο διαχειριστής 'οτι θα έφερνε συνεργείο να προβεί σε αυτοματοποίηση του ασανσέρ. Η γενική συνέλευση είχε αποφασίσει να γινόταν αυτή η μετατροπή εποχή που δεν ενοχλεί τον κόσμο, τον Αύγουστο π.χ. που οι περισσότεροι λειπουν ή κάποια αργία..Σάββατο κλπ. Αντ' αυτού, μάθαμε τη Κυριακή (26/10) αφού γυρίσαμε απο την εκδρομή μας ότι δεν θα έχει ασανσέρ για 3 μέρες εργάσιμες!!!! Εγινε καυγάς τρικούβερτος..και τελικά οι 3 μέρες μειώθηκαν σε 2. Και επειδή ο Κ δεν μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σκάλες εύκολα (έχει το πόδι του)..πήραμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε σε παρακείμενο ξενοδοχείο. Ολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε κάποια έγκαιρη ενημέρωση, θα παρατείναμε την εκδρομή μας ώσπου να τελειώσουν "τα έργα" αντί να ξεσπιτωνόμαστε άρον-άρον. Αλλά που μυαλό..

Πρώτη φορά έμεινα σε αυτό το ξενοδοχείο με αυτή τη θέα.., πραγματικά αξεπέραστη..τη φαντάζομαι καλοκαίρι με ηλιοβασίλεμα..με θέα το κύμα. και ενώ ήμουνα λίγο τσαντίλα που ξεσπιτωθήκαμε, φόρτωνε βαλίτσες...κατέβαζε τη βαλίτσα με τις σκάλες..και μη μου πείτε ότι τι έγινε, αλλο να πηγαίνεις διακοπές σε ξενοδοχεία επειδή έτσι το σχεδίασες και άλλο να σου λένε στο παραπέντε..φεύγα.. νεύρα είχα πολλά.

τελικά όμως μου πέρασε η γκρίνια, γιατί όντας αργά..φάγαμε στο ξενοδοχείο, ένα πολύ καλό γεύμα με ζυμαρικά, κρασί, γλυκό..ταράτσα την κάναμε, το κρεββατάκι ωραίο και μαλακό, το δωμάτιο ευχάριστο...έτσι κάπως μου έφτιαξε η διάθεση.
όχι όμως πάλι τέτοια, ε; κύριε διαχειριστά μου ε!

Απορίες..

Γιατί γιορτάζουμε εμείς οι Ελληνες την 28η Οκτωβρίου, ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ του Πολέμου και δεν γιορτάζουμε ΤΗ ΛΗΞΗ του όπως όλες οι άλλες χώρες που ενεπλάκησαν στον πόλεμο αυτό?

Ξέρει άραγε κάποιος Ελληνας πότε έληξε ο πόλεμος? Κι αν ερωτηθεί κανείς..χμμ! σκέφτεται..μερικοί ίσως ξέρουν..η πλειονότητα, ΟΧΙ.

Γιατί να γιορτάζουμε την αρχή των πολέμων, των βασάνων και κακουχιών και να μην γιορτάζουμε π.χ. την ημέρα που η Ελλάδα έγινε κράτος μετά τον απελευθερωτικό πόλεμο απο τους Τούρκους; Ποιά η ημερομηνία, ξέρει άραγε κανείς;

Ντροπή, αυτό μόνο λέω. Ντροπή μας.

Οποιος έχει χρόνο..

..διαθέσιμο, σας συνιστώ να πάτε στην Εθνική Τράπεζα (παράρτημα Φλοίσβου Π. Φ.). Με την είσοδό σας θα δείτε σειρές απο άνετες βουλιαχτές πολυθρόνες να σας υποδέχονται και το μηχανάκι με τα εισιτήρια. Παίρνετε ένα νούμερο, π.χ. 190, κυττάτε το νούμερο που εξυπηρετείτε τώρα, π.χ. το 69, έχετε μπροστά σας πολλήήήή ώρα.. οπότε

α) μπορείτε βεβαια να ξαπλάρετε στις πολυθρόνες και πάρετε μερικούς υπνάκους

β) να πάτε στο παρακείμενο περίπτερο ν' αγοράσετε περιοδικά/σταυρόλεξα/εφημερίδα, να επιστρέψετε και να μελετήσετε.

γ) να πάτε να κάνετε άλλες δουλειές, σε τράπεζες (το πολύ 20 λεπτά να περιμένετε σε ουρά) ή στο ταχυδρομείο (άλλα 20 λεπτά μάξιμουμ)

δ) οι κοκέτες μπορούν να πάνε και στο κομμωτήριο για κανένα λούσιμο-χτένισμα, ή νύχια

ε) και στον κουρέα, οι παραδοσιακοί κύριοι

στ) ακόμη και στην Εφορία οπου όμως θα περιμένετε το λιγώτερο 30 λεπτά και αυτά σταόρθια,

και αφού τα κάνετε απο το (γ) και ύστερα επιστρέφετε στην Εθνική για να διαπιστώσετε ότι όόόόχι δεν έφθασε η σειρά σας ακόμη, τώρα πέρασε το 187...έχετε άλλο ένα τέταρτο να περιμένετε.

Δύο ωρες και πενήντα λεπτά περίμενα σήμερα για μία δουλειά 5 λεπτών κ.κ. υπάλληλοι της Εθνικής Τράπεζας..ΕΛΕΟΣ πιά. Εχετε πολύ προσωπικό, γιατί όμως μόνο 4 ταμεία απο τα 7 να εξυπηρετούν, πότε θ' ανοίξουν τα άλλα δλδ, τα Χριστούγεννα ή μαζί με τον Πασχαλινό κούνελο?

"Μα είναι τόσο άνετες οι πολυθρόνες μας" μου λέει η κα των πληροφοριών. το ξέρω γλυκιά μου, το ξέρει επίσης και ο αξιότιμος άστεγος που έχει πιάσει τις 3 τελευταίες και κοιμάται μακαρίως. Εμείς όμως βιαζόμαστε..που καιρός για ξάπλες..

Πάρτα όλα

Σήμερα είναι τα γενέθλια του Κ, ημέρα χαράς γιατί ...ε! γιορτή είναι (θα πάρει δώρα) και λύπης γιατί.. ε! η ηλικία..πρόβλημα. Εισοδος στη Μέση Ηλικία! :-(

Θα έλεγε κανείς ότι σήμερα θα είναι μία όμορφη χαλαρή ημέρα.. χμμ! Το πρωϊ ξεκίνησε με αναστάτωση, τινάγματα, μουρμούρα, κλάμματα, τάματα στον Αγιο Φανούριο γιατί κάπου έβαλε το κινητό του..και δεν θυμάται!. Του πέσανε όλες οι ασφάλειες, ξέχασε να πάρει πρωϊνό, αντευχήθηκε σε κάποιον που πήρε για τα χρόνια πολλά "και στα δικά σας", έβρισε τη μοίρα του που τον έκανε αφηρημένο και ακαταστατο και που δεν παντρεύτηκε νοικοκυρά και καθαρίστρια, έκανε τη πρωϊνή γυμναστική τρυπώνοντας κάτω απο τα κρεββάτια με ένα φακό, κλάφτηκε στον γνωστό Αγιο που τον θυμ'ωμαστε μόνο όταν χάνουμε πράγματα και τις άλλες εποχές τον έχουμε χ..αιρετημένο, και τελικά ήταν στη τσέπη του Ααααλλου παντελονιού του.

Ολα πήγαν στη θέση τους μετά.. πφιού! Οπότε μπορούμε αφού και τα μυαλά και τα καλάμια και τα κινητά, βεβαίως βεβαιως εντοπίστηκαν να σας κεράσουμε









ποτό





σοκολάτες, μπισκότα και κεκάκια, όλα φτιαγμένα απο τα χεράκια του Ιντερνέτ! (χρυσοχέρα η μαντάμ λέμε)

και επειδή έχουμε και επέτειο γάμου (16 χρόνια φαγούρας) ορίστε και λίγο γλυκάκι.

Να μας χαίρεσθε

Ποντικούλης

Εθεάθει το Σάββατο το μεσημεράκι εν Ναυπλίω.
Πήγε ο Κ ν' ανοίξει ένα ντουλάπι να πάρει κάτι και τσούπ! μούρη με μούρη ήρθε με ένα ποντικάκι που ροκάνιζε μία έτοιμη σούπα Κνορρ.
Το σόκ ήταν αμοιβαίο.

"Αμαν" σκέφτηκε ο ποντικός "μας πιάσανε" και τόβαλε στα πόδια τσιρίζοντας

"Αμάν" φώναξε ο Κ, κλείνοντας το ετοιμόρροπο ντουλάπι με ορμή και κινδυνεύοντας να το κάνει να φύγει απο τον τοίχο και να τούρθει καπέλλο.

¨Τι θα κάνουμε τώρα;" με ρωτάει γιατί φοβάται τους ποντικούς. Και η μαμά του φοβάται τα ποντίκια, άμα δεί κανένα το βάζει στα πόδια και το ποντίκι μαζί, τρέχουνε πρός διαφορετική κατεύθυνση όμως. Ο Κ ΄δεν φεύγει, φωνάζει να έρθει άλλος να αναλάβει το πρόβλημα. "Delegation" το λένε αυτό. Πολύ σοβαρό μάθημα στο crisis management.

Πρίν απαντήσω ανοίγω παρένθεση ( για να ομολογήσω ότι όχι μόνο δεν φοβάμαι τα ποντίκια αλλά κάποια φορά τα τάϊζα κιόλας, τα εύρισκα χαριτωμένα που τρέχανε πάνω κάτω στα δένδρα και μας κύτταζαν την ώρα που τρώγαμε στο κήπο. Τα τάιζα ενώ η πεθερά μου ανατρίχιαζε.

Κάποια φορά όμως πρίν πολλά χρόνια, έγινε μία μεγάλη καταιγίδα στο Ναύπλιο. Και φύγανε μερικά κεραμίδια απο τη στέγη, νερά μπήκαν στο σπίτι, έγινε μία μικρή καταστροφή. Μαζί με τα νερά μπήκε και ένα ερωτευμένο, νιόπαντρο ζευγάρι ποντικιών. Κρύφτηκαν κάπου στη κρεββατοκάμαρα (νιόπαντροι γαρ). Εμείς δεν πήραμε είδηση, επιδιορθώσαμε τις ζημιές και ησυχάσαμε. Ετσι νομίζαμε. Γιατί ένα σβκ του Μαρτίου πήγαμε στο εξοχικό μαζί με τα πεθερικά και φάγαμε το σοκ της ζωής μας. Γιατί το νιόπαντρο ζευγάρι είχε γεννήσει και ξαναγεννήσει. Μιά μικρή αποικία τρωκτικών είχε καταλάβει το σπίτι και είχαν φάει

α) τα μαξιλάρια, έχοντας σκορπίσει τα πούπουλα στο πάτωμα και παντού,

β) σκίσει τα σεντόνια, κουρελιάσει τις κουβέρτες και πετάξει στο πάτωμα κάτι ρούχα που είχαμε εκεί,

γ) Φάει ένα παπούτσι και το σαπούνι,

δ) ροκανίσει βιβλία, φυλλάδια, κουρτίνες, και

δ) αφήσει ποντικοκούραδα ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και στη βούρτσα των μαλλιών μου!

Φρικάραμε απο τη θέα και τη βρώμα! Μυρωδιά σάπιου που μας κόλλησε τη μύτη. Τη νύχτα εκείνη κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Την επομένη αγοράσαμε τόννους ποντικοφάρμακα σε μορφή ρυζιού και σε κουφέτα. Καθαρίσαμε και απολυμάναμε το σπίτι και βάλαμε το δηλητήριο. Ψόφισαν όλα τα ποντίκια, έξω ευτυχώς. Μετά πετάξαμε τα περισσότερα πράγματα, τα σεντόνια, τα μαξιλάρια, άλλαξα κουρτίνες και τελικά βάψαμε και τους τοίχους. Ακριβά τα ποντίκια λέμε. Απο τότε σταμάτησα να τα ταϊζω. Αρχισα να μαζεύω και να ταίζω τις γάτες της γειτονιάς. Κλείνει η παρένθεση) .

Μόνο ο Κ είδε τον ποντικό. Σε μένα δεν έκανε τη χάρη να εμφανισθεί. Φοβήθηκε φαίνεται μη του χώσω καμμία. Ας καθόταν εκτός σπιτιού μου. Μέσα στο σπίτι τα κυνηγάω και τα σκοτώνω αμα τα πετύχω.

Βάλαμε στο ντουλάπι μία φέτα ποντικοφάρμακο και κοιμηθήκαμε ήσυχοι. Την άλλη μέρα ακούσαμε χοροπηδήματα. Γμτ! Δεν το φάγανε το φάρμακο, πρέπει να ποντικοκρατούμεθα. Που μπήκαν σίγουρα απο τη πόρτα, γιατί είχαμε την περασμένη εβδομάδα μαστόρους. Οχι τίποτ' άλλο σκέφτομαι ότι όλα τα τρόφιμα θα πάνε στα σκουπίδια και η απολύμανση ντουλαπιών απαραίτητη!!!

Πάς να κάνεις μιά δουλειά και σου έρχεται και η ζημιά!. Μπελάς!

Καλημέρα με γκρίνια

Μετά απο ένα άθλιο σαββατοκύριακο που έμεινα ξάγρυπνη και κουρασμένη, είπα να αρχίσει η εβδομάς μη στανιάρω και λίγο. Το ότι το σβκ δεν ήταν καλό, ε, tell me something new, τα έχω φάει αυτά με το κουτάλι, θα μπορούσε όμως να μην ήταν τόσο κακό.
Πείτε μου γιατί δεν βγάζω άκρη, όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά, ΓΙΑΤΙ να θέλει να τρέχει πρός της Ελλάδος τους χλοερούς κάμπους, τα ωραία πλην κατακα(ϋ)μμένα της βουνά, γιατί να θέλει να οδηγεί 6 ώρες πήγαιν-έλα με πυρετό και όταν φθάνει να μη βγαίνει έξω στη φύση, όόοχι να κάθεται στο κρεββάτι και να βογγάει; Και να μην έχεις τίποτα που να εμπιστεύεσαι δίπλα σου; Ούτε κάν ένα αντιπυρετικό?
Παράπονο τόχω για αυτόν τον άνθρωπο, τον Κ που ποτέ δεν μου λέει πώς αισθάνεται. Και δεν εννοώ για τις γλύκες, εννοώ για τις ιώσεις. Μου τα λέει όλα κατόπιν εορτής. Οταν τα πράγματα είναι σοβαρά, όταν υπάρχει πυρετός, κάποια σοβαρή αιτία, ένα κρύωμα, μία μόλυνση, ένα χτύπημα, μία ουρολοίμωξη.

Υπάρχει μεταξύ μας κοινό σημείο. Αμα/αν αρρωστήσουμε και σηκώσουμε πυρετό κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Περπατάμε, κινούμαστε, δεν αισθανόμαστε άσχημα, δεν κρυώνουμε, μια φορά είχα υποθερμία μεγάλη (πυρετός είναι και αυτή) και οδηγούσα τρα λα λα και μόλις βγήκα απο το αυτοκίνητο αισθάνθηκα σαν σκοτοδίνη και ο γιατρός είπε μετά ότι ήμουνα στα πρόθυρα μη αρπάξω πνευμονία..!! Αρα η μόνη επικοινωνία είναι ο λόγος.

Και καλά να αισθάνεται χάλια πρίν φύγουμε, όταν φθάσαμε έκανε και τον cowboy, έκανε δουλειές, μαγείρεψε υπέροχο φαγητό, ήπιαμε και μπόλικο κρασί και μετά κλάαααατς, τέζα. Μέσα στη μαύρη νύχτα. Στο πουθενά. Το μόνο που είχα ήταν ασπιρίνες και panadol. Ούτε μία κοκα κόλα που φτιάχνει το στομάχι δεν είχα. Και να ουρλιάζει απο τους πόνους γιατί η ίωση τον χτυπάει στα κόκκαλα.

Γυρίσαμε χθές πίσω. Πήρε το αντιβιοτικό του, χώθηκε στο κρεββάτι του και ησυχάσαμε.

Την αντίστοιχη ίωση θα την είχα βγάλει στο πόδι. Αλλά οι άντρες έχουν άλλες αντοχές. Αυτό που με νευριάζει είναι οτι δεν χρειαζόταν να ξεκινάγαμε καν και να περνάγαμε όλη αυτή την αγωνία.

ΧμΦΡΧΜχψλγλκφη γεροιτεπρο ιτ ............ούφ!

Για την so far

Οταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω ψηλά, σαν τους τυχερούς που κάνουν "αετό". Μέσα στα σύννεφα, οι έγνοιες χάνονται. Οι αγωνίες πνίγονται στην αιωνιότητα της Γής.

Οταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω, πιο ψηλά απο τις ταράτσες των ανθρώπινων σπιτιών. Δεν είμαι μόνη έχω συντρόφους που απο κοινού προσπαθούμε για ένα σκοπό.

Oταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω ίσως και πιο ψηλά απο τον ήλιο, βάφοντας τον ουρανό με μπλέ, πράσινο, κόκκινο και άσπρο. Ξέρω ότι αυτές μου οι υπογραφές θα σβήσουν στο λεπτό. Ετσι είναι και το σωστό άλλωστε. Η ξεγνοιασιά όμως της στιγμής, μένειΟταν φεύγει η άμεση αγωνία, θέλω να προσγειώνομαι μέσα σε όμορφα χρώματα, ένα απλό λουλουδάκι φτάνει
να γίνει η βάση για τα καλύτερα που έρχονται. Στην υγεία σου Μίνα. Περαστικά!

.....................................

Οι φωτογραφίες είναι όλες δικές μου, τραβήχτηκαν απο εμένα.

Σκεψούλες

1) Τρείς μέρες τώρα δεν είχαμε τηλέφωνο, χωρίς καμμία προειδοποίηση ο ΟΤΕ εκοψε κάποιες γραμμές. Η έλλειψη του Ιντερνέτ έγινε ανάγκη νούμερο 2 (η πρώτη είναι η αναπνοή) φωνάξαμε-βρίσαμε-βροντήξαμε μέχρις να εδεήσουν να αποκαταστήσουν τη βλάβη. Εκτιμάς αυτό που έχεις ΑΦΟΥ το χάσεις. Αδικο και ηλίθιο, αλλά ανθρώπινο.

2) Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο θάνατος του Πώλ Νιούμαν ήταν η αιτία που κόλλησε το Ιντερνέτ και δεν δούλευε τίποτα. Ινδαλμα γενεών, αυτά τα μάτια του είχαν κάνει καρδιές και καρδιές να σκιρτήσουν, νεαρές κυρίες, γιαγιάδες πλέον και μεγαλοκοπέλλες έκοβαν φλέβες για εκείνον. Και πολύ σοβαρός, χαμηλών τόνων άνθρωπος όχι σαν κάτι σταρλέτους που και τον κώ&& τους θα έβγαζαν φωτοτυπίες για να τραβήξουν τα φλάς των δημοσιογράφων. Δεν ήταν της γενιάς μου, όμως τη ταινία με τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ "Butch Cassidy & Sundance kid" την είχα λατρέψει. Adios, amigo!

3) Γιατί 2.80 ευρώ τα διόδια στην Αθηνών-Κορίνθου; Δεν είμαστε καλά! Πρώτα να δούμε το έργο και μετά να το πληρώσουμε, αλα Αττική Οδό, εξυπνάκηδες. Σιγά μη σας τα δίνουμε προκαταβολικά, να τα τσεπώσετε και μετά μην τον είδατε τον Παναή! Δεν θέλω! Παρακάμπτω τα διόδια, πάω απο άλλες οδούς!

4) Στο Ναύπλιο άκουσα ότι οι υθύνοντες στήσανε χορό που βρέχει. Ετσι θα μαζέψουν οι πηγές νερό, τα νιτρικά θα πάνε απο εκεί που ήρθαν..σωθήκαμε, σωθήκαμε θα αλλαλάζουν περιχαρείς οι αρμόδιοι φορείς!.

5) Σε μία φιλική συζήτηση ακούσαμε :

"Γιατί το Μέγαρο Μουσικής μαζεύει τόσο κόσμο ενώ η Εθνική Λυρική Σκηνή όχι τόσο πολύ και σε τέτοιο βαθμό;"

"Διότι ο νεο-Έλληνας προτιμάει να πληρώσει για το φαντασμαγορικό, ξενόφερτο, ετοιμοπαράδοτο απο το να ενισχύσει την ντόπια προσπάθεια των συμπολιτών του που είναι ταλαντούχοι στο τραγούδι, στο μπαλέττο στην ανάδειξη εαυτών, μέσω προσωπικής καλλιέργειας. Οντας ο ίδιος της ήσσονος προσπάθειας, φυσικό δεν είναι να μην ενδιαφέρεται για όσους δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη πεπατημένη;" !!!!!!!!!!!!!!