Πώς να κόψεις το στομάχι σου

Χθές με χαιρέτησε μία κυρία που ήξερα αλλά που δεν αναγνώρισα λόγω..βάρους. Ενώ τη θυμόμουνα υπέρβαρη, εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά μου μία λεπτεπίλεπτη σιλουέτα με κολάν !!! χωρίς ίχνος πάχους επάνω της.. είχε και το σκυλάκι της μαζί και εξαιτίας του τελευταίου επιβεβαιώθηκα ότι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο και όχι για κάποια συγγενή της.

Πιάσαμε την κουβέντα και τη ρώτησα για τη μέθοδο που ακολούθησε για την τόσο θεαματική της αλλαγή και μου είπε ότι "έκοψε το στομάχι της". Ομολογουμένως δεν κατάλαβα τι έκανε και τη ρώτησα αν έβαλε το δαχτυλίδι που πολλές βάζουν με χειρουργική επέμβαση.

Η απάντηση με σάστισε

"Εκανα κανονική χειρουργική επέμβαση όπου ο χειρουργός έκοψε το στομάχι μου στα δύο, αφαίρεσε το μισό και έτσι μειώθηκε η χωρητικότητα στο υπόλοιπο. "

Δεχόταν τη μισή ποσότητα τροφής έτσι επιτεύχθηκε το ποθητόν ήτοι να χάσει 70 κιλά σε ένα χρόνο!.

Είδε φαίνεται το τρομαγμένο μου βλέμμα και βιάστηκε να με καθησυχάσει ότι είναι μία μέθοδος ρουτίνας πλέον για τις υπέρβαρες γυναίκες που στοχεύουν σε ριζική μέθοδο απώλειας βάρους.. δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ούτε επακόλουθο, απλά τρώτε λιγώτερο. Και τα οφέλη τεράστια..μπλά, μπλά! Ελεγε εκείνη και εγώ δεν άκουγα απο τη φρίκη.

Υποτίθεται ότι ξέχασα το συμβάν, τη νύχτα όμως μου ήρθε σαν εφιάλτης. Απο τις 5.00 το πρωϊ δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ!
Μπρρρρ!

O πρώτος έρωτας

Μετά απο πρόσκληση της Georgia, μου ζητήθηκε να συμμαζέψω τα μυαλά μου (χα! χα!) να κάτσω να θυμηθώ το πρώτο μου έρωτα ως παιδί και να τον διηγηθώ Το περίεργο είναι ότι την εποχή εκείνη τη θυμάμαι πολύ καλά, ενώ τα μετέπειτα χρόνια της εφηβείας όχι τόσο, ίσως γιατί σαν παιδί όλα ήταν ήσυχα-αγγελικά πλασμένα, χωρίς τις φουρτούνες που προέκυψαν μετά τα 12.

Οπως και να έχει..ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στα 7 μου χρόνια τον Δημήτρη Τ. που έμενε στο ισόγειο της πολυκατοικίας μας. Μιλάμε για μία εποχή (τέλη της δεκαετίας του 60- ω!ναί μία γραία είμαι που αρνείται να ωριμάσει) που η περιοχή της Πατησίων στη οποία ήταν το σπίτι μας (σε μία πάροδο), είχε λίγες πολυκατοικίες ενώ οι μονοκατοικίες υπερτερούσαν. Ηταν τότε που ξεκίναγε η ανοικοδόμηση-καταστροφή της περιοχής, η κατάντια της οποίας έτρεψε σε φυγή όλους τους τότε λάτρεις της. Οι νεες πολυκατοικίες που ξεφύτρωναν συνεχώς ήταν γερές, με ωραίες μαρμάρινες εισόδους, πλούσιους καθρέφτες και χαμογελαστούς θυρωρούς που φρόντιζαν για τα πάντα. Η πολυκατοικία μου μέναμε ήταν στη μέση,γύρω-γύρω είχε σπιτάκια με εσωτερικές αυλές, κρεμιώμασταν απο τα μπαλκόνια και βλέπαμε τη ζωή απο κάτω, είχαμε και μία ταβέρνα δίπλα που έψηνε κάτι σουβλάκια..αχχχ! ποίημα. Υπήρχε η κομμώτρια που τα είχε φτιάξει με τον χασάπη, το ψιλικατζίδικο δ'ιπλα με τη κοπέλλα που μπάλωνε με μία ηλεκτρική βελόνα τα σκισμένα καλσόν, η ΕΒΓΑ, μία κάβα, όπου μοίραζε τις κόκα κόλες και τις μπύρες ο κ. Ανέστης με ένα τρίκυκλο, το κατάστημα με τις ελιές όπου βαρέλια γεμάτα διάφορες ποιότητες περίμεναν υπομονετικά να τις ψαρέψει, ο παπούς που το είχε, μέ μία τρυπητή κουτάλα και να τις βάλει στο τενεκεδάκι που έφερνες. Θυμάμαι ακόμη και το κάρο με το άλογο και το παιδί που κάθε πρωϊ, χαράματα σχεδόν φώναζε "Παγόοοοος" μεταφέροντας τυλιγμένους με λινάτσα, ντάκους πάγου για τα παλιά ψυγεία της γειτονιάς. Τους ήξερα όλους γιατί η μαμά μου με έστελνε να ψωνίσω απο μικρή, μόνη μου πήγαινα και περναγα τους δρόμους χωρίς κανένα φόβο. Τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα.

Ο Δημήτρης ήταν ένα παχουλό αγοράκι γύρω στα 8, με γαλανά μάτια (εξ ού και το κόλλημά μου με αυτά τα μάτια αργότερα= πρώτος γάμος) και λίγο απομονωμένο απο τη μαρίδα της γειτονιάς. Δεν ενσωματώθηκε με τους πιτσιρικάδες που παίζανε στο δρόμο - ένα δρόμο άδειο χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ένα δρόμο ιδανικο για ποδόσφαιρο, βώλους, κάρτες, σκλαβάκια, πετροπόλεμο.. ένα δρόμο με μαρίδα παιδιών, τα κορίτσια απο εδώ, τα αγόρια απο εκεί, ο κόσμος μας όλος. Ημουνα στη μαρίδα των κοριτσιών όποτε με άφηνε η μαμά μου να παίξω μαζί τους, γιατί πάντα φοβόταν μη πάθει κάτι η μοναχοκόρη της, μη πέσει, μη χτυπήσει, μη το ένα, μη το άλλο.. Ο Θεός μάλλον της έστειλε το Δημήτρη Τ., γιατί απο τότε που εμφανίσθηκε, εμείς οι δυό κολλήσαμε και οι παλιές μου φιλενάδες σαν να έσβησαν απο τα μάτια μου. Φώς φανάρι ότι ερωτεύτηκα. Και ήταν και αμοιβαία τα αισθήματα. Και κράτησε ώς τα 10 μου χρόνια!!!

Μετά όμως έγινε ένας φοβερός καυγάς στο σπίτι του Δημήτρη Τ. Οι γονείς του σκοτωθήκανε στο ξύλο. Οι φωνές και οι βρισιές του πατέρα του πρός τη μαμά του ακουστήκανε μέχρι τη ταράτσα.. όλες οι μαρίδες της γειτονιάς είχαν αράξειι έξω απο τη πολυκατοικία για να μαθαίνουν τα νέα. Ετσι μάθαμε όλοι ότι η όμορφη μαμά του είχε φίλο και ότι ο μπαμπάς του διαφωνούσε. Το ζευγάρι χώρισε κακήν κακώς και ο μικρός μετακόμισε μαζί με τη μαμά του σε άλλη περιοχή. Το διαμέρισμα πουλήθηκε.

Τα δάκρυα και οι αγκαλιές που σπαρακτικά χύσαμε και ανταλλάξαμε τα θυμάμαι ακόμη. Και αργότερα χάσαμε την επαφή. Δεν ξέρω αν έγινε τελικά γιατρός που τόσο ποθούσε. Οι αναμνήσεις όμως ζεστές απο τις βόλτες μας χεράκι-χεράκι, τα υπαθρια σινεμά που πηγαίναμε, μιά βροχή που μας έπιασε και έβγαλε το σακάκι του να με σκεπάσει.. υπήρχαν και κάποια φιλάκια, στο μάγουλο κυρίως, πιο πολύ όμως μας ένωνε η αγάπη που είχαμε για το κοινό μας ενδιαφέρον.. τα τουβλάκια LEGO με τα οποία χτίζαμε κόσμους, εκείνος νοσοκομεία, κτίρια γενικά, εγώ αεροπλάνα, καράβια.. και ονειρα.

Δεν τον ξαναείδα ποτέ.

..................................................................................

Αν θέλουν οι Sotiris K, patsiouri, So far, Μερόπη, Ελληνίδα, An-Lu, AnnaSilia, Vista, Που πάς μωρή ξυπόλητη στ' αγκάθια, Stavraetos, Issalos, Stavroula-Renata, Νατασσάκι, Katerina ante portas και Juanita, ας γράψουν τη δική τους ιστορία για τη πρώτη τους αγάπη!

Αυτός ο Μέρφι θέλει πολύ ξύλο

Στο διάλο πιά. Να μη μπορώ να προγραμματίσω τίποτα στη ζωή μου πιά...ΤΣΑΦ! κάτι προκύπτει και ΟΛΑ ανατρέπονται. Τα τελευταία 4 χρόνια ζώ στο φτερό! Δεν μπορώ να πώ ότι αύριο θα κάνω αυτά και αυτά γιατί ο Μέρφι μπορεί να βάλει την ουρά του και όλα να πάνε στο βρόντο...Και όποτε λέω, θα κάνω αυτό και εκείνο..γίνεται της τρελλής.

Μόλις πλημμύρισα. Τρία δάχτυλα νερό όλη η κουζίνα. Εκλεισα το κεντρικό ρουμπινέ και εδώ και 1,5 ώρα μαζεύω νερά...Δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό..σήμερα μου βγήκε ο κώλος στη καθαριότητα, γιατί τη Πέμτη έχω γιορτή...στο διάλο πιά... και δεν πρέπει να ιδρώνω για να μη κρυώσω..τόσα φάρμακα παίρνω..εντολή γιατρού..Τι πράγμα είναι τούτο!

Πρίν μερικές μέρες κλάααακ! πάρτη κάτω τη μπαταρία του αυτοκινήτου..πέταμα όλα τα σχέδια της ημέρας, τρέξιμο στο συνεργείο.. και μόλις βγήκα κάτι δεν πήγαινε καλά..το τραβάω στην άκρη του δρόμου..λάστιχο. Τους γαμίζεις χωρίς σάλιο ή δεν τους γαμίζεις? Αει στο διάλο πιά..

Στούμπακας τώρα θα κάτσω αύριο να έρθει ο υδραυλικός για τα νερά. Και είχα σκοπό να πάω για δουλειές στο κέντρο, να πάρω δώρο στον άνδρα μου, να μαγειρέψω, να ψωνίσω γλυκά, κλπ κλπ...Εχει κολλήσει το πληκτρολόγιο απο τα εκατοντάδες ψίχουλα, τρίχες γάτας, σκόνη, δεν το καθάρισα ποτέ, μπίχλα..και δεν του φτάνουν όλα όσα έχει, τρώει και γράμματα. Αμα με πιάσεις απο τη μύτη θα σκάσω!

Αει σιχτίρ πιά!

Τα "δεν θέλω" της Eurovision

Δεν θέλω να ψηφισθεί κανένα τραγούδι τύπου Τσίρκο

δλδ με ακροβατικά νούμερα, ανθρώπους λάστιχο και τούμπες,

με οπτικά εφέκαι τραγελαφική σκηνική παρουσία - στο τέλος θα φέρουνε και ελέφαντες, για να τραβήξουν τη προσοχή,

ξεβρακώματα και

μηδανινό ταλέντο που κρύβεται μιά χαρά πίσω απο όλα αυτά!

ΔΕΝ θα μπορέσουμε ποτέ να εκλέξουμε κάτι πιο ποιοτικό;

Ας παίξουν ένα μουσικό όργανο, σαν και αυτό , ας δείξουν κάτι για το οποίο κοπίασαν

ή τουλάχιστον μία ..σκέτη φωνή

Ταξί & ζώνη ασφαλείας

Χθές το πρωί παραλίγο να χτυπήσω άσχημα σε ένα αθηναϊκό ταξί γιατί δεν φόραγα ζώνη ασφαλείας.

Συνήθως κάθομαι πίσω, ειδικά όμως χθές κάθισα μπροστά και ΕΥΤΥΧΩΣ δηλαδή, γιατί αν ήμουνα πίσω θα είχα τραυματισθεί πολύ. Μπροστά που κάθισα ξέχασα να δέσω τη ζώνη ασφαλείας (που το κάνω πάντα), απο αμέλεια, έ λέω τι θα γίνει, μικρή η απόσταση..κίνηση..σιγά. Ούτε και ο οδηγός φορούσε ζώνη, μερικοί μου το υπενθυμίζουν αν τυχόν δεν φορέσω έτσι κι αλλιώς (στο δικό μου αυτοκίνητο πάντα φοράω), μερικοί κοροϊδεύουν το όλο μέτρο, λένε ότι δεν χρειάζεται κλπ.

Και εκεί που καθόμουνα σαν τη καλή χαρά, άρχισε το ταξί να κάνει στροφές, έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκε το κεφάλι μου πάνω στο παρμπρίτζ, ευτυχώς έκοψα τη ταλάντωση βάζοντας το χέρι μου απο κάτω, πρίν ακουσθεί το χτύπημα απο λαμαρίνες που διαλύονται κάπου αριστερά και πίσω και πρίν δώ να πετάει ένα σίδερο κάπου πλάγια και να θρυμματίζει τα αριστερά τζάμια.. Ξαφνικά σταμάτησαν όλα, είχα ζαλισθεί δεν μπορούσα να κουνηθώ..τελικά κάποιος μου άνοιξε τη πόρτα και βγήκα τρέμοντας, με κράτησε μη πέσω..ένας Ζητάς, πολύ καλό παιδί. Μου πήρε κατάθεση και μετά με έβαλε σε ένα άλλο ταξί και έφυγα..

Οπως μου είπαν, ο οδηγός του ταξί που ήμουνα, ήθελε να στρίψει σε φανάρι λεωφόρου αριστερά. Κινείτο στη μεσαία λωρίδα και είχε βγάλει φλάς για αριστερά. Οπως είπαν αυτόπτες μάρτυρες αργότερα, δεν κύτταξε το καθρέφτη ή τουλάχιστον δεν κατάλαβε ότι ερχόταν με φόρα μία μηχανή στην αριστερή λωρίδα, την ίδια ώρα που εκείνος άλλαζε λωρίδα με αποτέλεσμα η μηχανή να κάνει μανούβρα για να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση ενώ ο τρομαγμένος ταξιτζής να προσπαθεί με το τιμόνι ν' αποφύγει τη μηχανή..και το ταξί πήρε βόλτες. Ευτυχώς δεξιά δεν είχε τίποτα, αριστερά όμως ήταν η μηχανή που χτυπήθηκε. Ενα κομμάτι λαμαρίνα έσπασε τα αριστερά τζάμια του ταξί...ο οδηγός τραυματίστηκε και ο μηχανόβιος έπεσε στο οδόστρωμα..ευτυχώς σηκώθηκε όρθιος.. και τα έβαλε με τη στραβομάρα του ταξιτζή..το τι του είπε δεν λέγεται.. Μετά έγινε χαμός.. Κόπηκε η κυκλοφορία, εμφανίσθηκε σε χρόνο dt ένα περιπολικό, κάτι σκούπες ήρθαν μάζεψαν τα σπασμένα γυαλιά και σίδερα.. Κάποιος μου έδωσε λίγο νερό, καθίσαμε σε μία σκιά. Τότε άκουσα τι είχε γίνει και μετά μου πήρανε κατάθεση, φαντάζομαι ότι θα πληρώσω πρόστιμο για τη ζώνη που δεν φόραγα, καλά να πάθω, να πληρώσω για να μάθω να υπολογίζω τη ζωή μου.

Δεν είχα πάθει τίποτα, μόνο σόκ. Αν είχα βάλει τη ζώνη ούτε κάν θα κουνιώμουνα.. Εντάξει έπεσα στη περίπτωση, όμως όταν κάτι προκύπτει, πάντα σε "μία περίπτωση" δεν συμβαίνει;

Ακόμη και σε ένα ταξί που κινείται με 20 χλμ την ώρα κι αν!

Μάνα, μητέρα,μαμά

Αγαπητή μου Φούλα

Γιορτή της μητέρας σήμερα και σου γράφω για να ευχηθώ. Συνεχίζω έτσι το οικογενειακό μας χόμπυ, αυτό της αλληλογραφίας, ακόμη κι αν μας χωρίζει μία κάμαρη, ένας τοίχος, μία ανικανότητα να εκφράσουμε αυτά που μας δέρνουν. Εσύ μου έμαθες να βάζω οξείες, περισπωμένες και υπογεγραμμένες στα γραφτά μου αντί να εκφράζω τα συναισθήματα. Στη πορεία βέβαια άλλαξα, έγινα παρορμητική απλώνοντας τις διαθέσεις μου σαν τραχανά στον ήλιο, εσύ όμως έμεινες σφιγμένη μέσα στο πέπλο της συναισθηματικής ακινησίας. Η πένα ήταν η διέξοδος. Τα κείμενά σου..ανθόκηποι συναισθημάτων που διακοσμούντο και απο ρομαντικά ποιήματα, τόσο στα Γαλλικά όσο και στα ελληνικά.

Σε θυμάμαι μικρή που ήμουνα να κυκλοφορείς ανάλαφρα, τυλιγμένη σε υπέροχα χρώματα, να ασχολείσαι με τα λουλούδια του σπιτιού, με τη μαγειρική, με το μπαμπά και τ' αδέλφια σου, το ανοιχτό πανεπιστήμιο, τις διαλέξεις, οι φίλοι που γέμιζαν το σπίτι μας με γέλια και αγάπη. Με εκείνους ίσως να μπορούσες να εκφράζεις τις σκέψεις σου, να ανοιγόσουνα κάπως, ίσως πάλι όχι. Είναι γεγονός ότι ο Πόλεμος (1940) και τα μετά γεγονότα σε είχαν σημαδέψει, όλους τους επιζώντες είχαν σημαδέψει τα χρόνια εκείνα του τρόμου και της ανασφάλειας. Προσπάθησες να με κρατήσεις μακριά απο το τότε, λέγοντάς μου ανώδυνες ιστορίες για το πώς επέζησε ο μπαμπάς μου παρόλλο που το καράβι του είχε τορπιλισθεί πολλές φορές, πως επιβίωσες εσύ στην Αθήνας της πείνας, ποτέ όμως δεν μου έλεγες για τα παρακάτω, τότε που οι κυβερνήσεις τον έστειλαν στη φυλακή "λόγω φρονημάτων" και πώς τα κατάφερε και γλύτωσε το απόσπασμα. Εσύ με προστάτευες πάντα. Η ζωή όμως όχι απόλυτα. Δεν θα ξεχάσω το σόκ που πήρα όταν παραμονές της "αποχώρησής" σου απο τα εγκόσμια, βρέθηκε μιά παλιά σου συμμαθήτρια που με αναγνώρισε στο δρόμο !!! γιατί της θύμισα το μπαμπά μου και μου είπε κάτι τρομερά πράγματα για το τότε. Και μετά το έψαξα μόνη μου και βρήκα την ιστορία. Και μετά; Μετά, ακολούθησα τη συμβουλή σου, "άσε τους νεκρούς να θάβουν τους νεκρούς-τι σημασία έχει πιά ;". Αυτό έκανα μαμά, τα πέταξα όλα, τα ξέχασα και όταν με ρωτούν δεν θυμάμαι τίποτα. Φόρος τιμής για τους νεκρούς, που λέγαμε.

Δεν σ' αρεσε να σε λέω "μαμά" αισθανόσουνα μεγάλη. Ηθελες να σε φωνάζω με το όνομά σου έτσι ώστε να αισθάνεσαι κοντά μου, συνομήλικη, φιλεναδίτσα. Και ήσουνα. Ολα σου τα έλεγα και σε θαύμαζα απεριόριστα, μαζί με τους περισσότερους ανθρώπους που σε γνώριζαν. Ησουνα όμορφη με τα πελώρια γκρίζα σου μάτια, τα κοκκινωπά σου μαλλιά και το χαμόγελό σου, ήσουνα το κάτι άλλο. Δεν σου έμοιασα, πήρα τοον αυθορμητισμό του μπαμπά, το χιούμορ και την αίσθηση του γελοίου, μαζί με τα καστανά του χρώματα. Σε μία οικογένεια ένας είναι ο Ωραίος, οι άλλοι απλά θαυμάζουν.

Αλλαξες όταν πέθανε ο μπαμπάς, έσβησε το κεράκι της αισιοδοξίας, τα μάτια σου μεγάλωσαν στο αδυνατισμένο σου πρόσωπο, εκεί που ήταν φάροι για τη ζωή μου σουρούπωσαν και τελικά αναβόσβηναν πότε-πότε στο μέλλον. Τα 27 αυτά χρόνια που πορεύτηκες χωρίς τον γυμνασιακό σου έρωτα, ώσπου να τον ξανα-συναντήσεις το 2001 δλδ-αφού πέθανες, σε χτύπησαν άσχημα, έγινες έρμαιο ουσιών στην αρχή, απαγκιστρώθηκες στη πορεία αλλά με κόστος και τελικά κλείσθηκες στα πέπλα του Αλτζχάιμερ. Τότε έμαθα να τα βγάζω πέρα μόνη μου, απο έφηβη έγινα και προστάτης οικογένειας, δική σου προστάτιδα. Αλλαξαν οι ρολοι το 1974 και έτσι παρέμειναν ώς το 2001.

Ομως η αλληλογραφία παρέμεινε, η κρυφή γλώσσα του μολυβιού Faber, που άφηνε ελεύθερα τα αισθήματα να πιάνουν χώρο και να καταλαμβάνουν τον άλλο ξαφνικά. Κούτες ολόκληρες τα γράμματά μου στο υπόγειο του σπιτιού σου, κούτες τα δικά σου στην αποθήκη μου.. Τόμους βιβλία θα έγραφε κανείς μόνο απο τα γράμματα που σου έστελνε ο μπαμπάς απο το πόλεμο.."επιβιώσαμεν αγαπημένη και αυτή τη φορά". Με πόνο ψυχής έκαψα τα γράμματα του μπαμπά μου πρός εσέ, ακολουθώντας τις οδηγίες σου, ναί, δεν τα διάβασα κάν-διάβασα μερικά, θα ήταν ιεροσυλία να μπώ στα χωρικά ύδατα της αγάπης σας. Κράτησα μόνο τα ποιήματα που σου έγραφε, τα έκανα κολλάζ και τα κορνιζάρισα.

Γιορτάζεις σήμερα και σε θυμάμαι. Αντίθετα με τον συγγραφέα Β. Αλεξάκη στο βιβλίο του "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα" (που τόσο αγαπούσες) κράτησα τον όρκο μου του 2001, έτσι

Θα σε θυμάμαι κάθε μέρα.

Σε φιλώ

Η κόρη σου

Κι αν μας κάτσει;

http://www.skai.gr/master_story.php?id=114367

θα λυθούν τα προβλήματά μας;

Αθήνα, χαρά της Γής

Τις τελευταίες 4 μέρες πηγαίνω στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά για δουλειές. Πάω νωρίς για να φάω όλο το πακέτο της ταλαιπωρίας σε ουρές, γιατί όλοι σαν και εμένα νωρίς πάνε..για να τελειώνουν το μεσημέρι..νωρίς. Χθές έπεσα σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα απο Κρητικούς που χαράματα αποφάσισαν να κλείσουν τη Σταδίου..ένα νέο είδος διαμαρτυρόμενου γεννιέται, καμμία σχέση με τους αραχτούς Αθηναίους που πορεία = 10.00-13.00, τώρα απο τις 07.00 όλο το Κέντρο κλειστό, όποιος θέλει να πάρει τον υπόγειο, αμ πώς; Μετά ήρθε η βροχή και τους διέλυσε, κατατροπώθηκαν πρός το Ζάππειο όπου και εκεί τους έκανε μούσκεμα.

Οδός Γλαδστωνος-Πλατεία Κάνιγγος. Κανείς δεν ασχολείται με τη περιοχή, κάπως να την αλαφρύνει, να την εξωραϊσει, τα άχρωμα κτίρια πνίγουν τα όποια δεντράκια της πλατείας, το τσιμέντο ανελέητα μας τιμωρεί. Μόνο ο ανθοπώλης προσπαθεί να μας ξεκουνάει. Είναι και παστρικός, έτοιμο έχει το κουβά και τη σφουγγαρίστρα για να μαζέψει τις πιθανές λάσπες του. Γιατί να μην είμαστε όλοι έτσι; Αγοράζω ένα μπουκέτο, το αξίζει.

Πέρασα απο τη πλατεία Κοτζιά, αναρωτήθηκα μήπως ο Δήμαρχος έχει πάθει εγκεφαλικό! ΔΥΟ ψεύτικα δενδρακια με πλαστικές ζαρντινιέρες και άνθη μέσα, έκανες που έκανες τη προσπάθεια, γιατί να μη βάλεις κι άλλα; Ευτυχώς που δεν σκέφτηκες να φυτέψεις τίποτα μπάτσους να τα φυλάνε, ούτε τα περιστέρια δεν τα πλησίαζαν. Ο κόσμος τα κύτταγε απορώντας, σταγόνες στον ωκεανό του τσιμέντου.

Οσο σκέφτομαι ότι το πάλαι ποτέ η πλατεία στέγαζε το Δημοτικό Θέατρο Αθηνων και κάποιος ηλίθιος έβαλε να το γκρεμίσουν γιατί του έκοβε τη θέα..ανάβω. Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδας αποδεικνύεται ο μέσος Ελληνας, τελικά.

Δεν αντέχω, παίρνω την Αιόλου να φύγω. Με τα μαγαζιά, τη προίκα των μικροπωλητών αραδιασμένη στα πεζοδρόμια, τη κεντρική αγορά, τα μπαχαρικά και τους μετανάστες έχει ζωή. Καλύτερα εκεί στις Ακρόπολης τα μέρη. Final countdown!