Αθήνα, χαρά της Γής

Τις τελευταίες 4 μέρες πηγαίνω στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά για δουλειές. Πάω νωρίς για να φάω όλο το πακέτο της ταλαιπωρίας σε ουρές, γιατί όλοι σαν και εμένα νωρίς πάνε..για να τελειώνουν το μεσημέρι..νωρίς. Χθές έπεσα σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα απο Κρητικούς που χαράματα αποφάσισαν να κλείσουν τη Σταδίου..ένα νέο είδος διαμαρτυρόμενου γεννιέται, καμμία σχέση με τους αραχτούς Αθηναίους που πορεία = 10.00-13.00, τώρα απο τις 07.00 όλο το Κέντρο κλειστό, όποιος θέλει να πάρει τον υπόγειο, αμ πώς; Μετά ήρθε η βροχή και τους διέλυσε, κατατροπώθηκαν πρός το Ζάππειο όπου και εκεί τους έκανε μούσκεμα.

Οδός Γλαδστωνος-Πλατεία Κάνιγγος. Κανείς δεν ασχολείται με τη περιοχή, κάπως να την αλαφρύνει, να την εξωραϊσει, τα άχρωμα κτίρια πνίγουν τα όποια δεντράκια της πλατείας, το τσιμέντο ανελέητα μας τιμωρεί. Μόνο ο ανθοπώλης προσπαθεί να μας ξεκουνάει. Είναι και παστρικός, έτοιμο έχει το κουβά και τη σφουγγαρίστρα για να μαζέψει τις πιθανές λάσπες του. Γιατί να μην είμαστε όλοι έτσι; Αγοράζω ένα μπουκέτο, το αξίζει.

Πέρασα απο τη πλατεία Κοτζιά, αναρωτήθηκα μήπως ο Δήμαρχος έχει πάθει εγκεφαλικό! ΔΥΟ ψεύτικα δενδρακια με πλαστικές ζαρντινιέρες και άνθη μέσα, έκανες που έκανες τη προσπάθεια, γιατί να μη βάλεις κι άλλα; Ευτυχώς που δεν σκέφτηκες να φυτέψεις τίποτα μπάτσους να τα φυλάνε, ούτε τα περιστέρια δεν τα πλησίαζαν. Ο κόσμος τα κύτταγε απορώντας, σταγόνες στον ωκεανό του τσιμέντου.

Οσο σκέφτομαι ότι το πάλαι ποτέ η πλατεία στέγαζε το Δημοτικό Θέατρο Αθηνων και κάποιος ηλίθιος έβαλε να το γκρεμίσουν γιατί του έκοβε τη θέα..ανάβω. Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδας αποδεικνύεται ο μέσος Ελληνας, τελικά.

Δεν αντέχω, παίρνω την Αιόλου να φύγω. Με τα μαγαζιά, τη προίκα των μικροπωλητών αραδιασμένη στα πεζοδρόμια, τη κεντρική αγορά, τα μπαχαρικά και τους μετανάστες έχει ζωή. Καλύτερα εκεί στις Ακρόπολης τα μέρη. Final countdown!