Μάνα, μητέρα,μαμά

Αγαπητή μου Φούλα

Γιορτή της μητέρας σήμερα και σου γράφω για να ευχηθώ. Συνεχίζω έτσι το οικογενειακό μας χόμπυ, αυτό της αλληλογραφίας, ακόμη κι αν μας χωρίζει μία κάμαρη, ένας τοίχος, μία ανικανότητα να εκφράσουμε αυτά που μας δέρνουν. Εσύ μου έμαθες να βάζω οξείες, περισπωμένες και υπογεγραμμένες στα γραφτά μου αντί να εκφράζω τα συναισθήματα. Στη πορεία βέβαια άλλαξα, έγινα παρορμητική απλώνοντας τις διαθέσεις μου σαν τραχανά στον ήλιο, εσύ όμως έμεινες σφιγμένη μέσα στο πέπλο της συναισθηματικής ακινησίας. Η πένα ήταν η διέξοδος. Τα κείμενά σου..ανθόκηποι συναισθημάτων που διακοσμούντο και απο ρομαντικά ποιήματα, τόσο στα Γαλλικά όσο και στα ελληνικά.

Σε θυμάμαι μικρή που ήμουνα να κυκλοφορείς ανάλαφρα, τυλιγμένη σε υπέροχα χρώματα, να ασχολείσαι με τα λουλούδια του σπιτιού, με τη μαγειρική, με το μπαμπά και τ' αδέλφια σου, το ανοιχτό πανεπιστήμιο, τις διαλέξεις, οι φίλοι που γέμιζαν το σπίτι μας με γέλια και αγάπη. Με εκείνους ίσως να μπορούσες να εκφράζεις τις σκέψεις σου, να ανοιγόσουνα κάπως, ίσως πάλι όχι. Είναι γεγονός ότι ο Πόλεμος (1940) και τα μετά γεγονότα σε είχαν σημαδέψει, όλους τους επιζώντες είχαν σημαδέψει τα χρόνια εκείνα του τρόμου και της ανασφάλειας. Προσπάθησες να με κρατήσεις μακριά απο το τότε, λέγοντάς μου ανώδυνες ιστορίες για το πώς επέζησε ο μπαμπάς μου παρόλλο που το καράβι του είχε τορπιλισθεί πολλές φορές, πως επιβίωσες εσύ στην Αθήνας της πείνας, ποτέ όμως δεν μου έλεγες για τα παρακάτω, τότε που οι κυβερνήσεις τον έστειλαν στη φυλακή "λόγω φρονημάτων" και πώς τα κατάφερε και γλύτωσε το απόσπασμα. Εσύ με προστάτευες πάντα. Η ζωή όμως όχι απόλυτα. Δεν θα ξεχάσω το σόκ που πήρα όταν παραμονές της "αποχώρησής" σου απο τα εγκόσμια, βρέθηκε μιά παλιά σου συμμαθήτρια που με αναγνώρισε στο δρόμο !!! γιατί της θύμισα το μπαμπά μου και μου είπε κάτι τρομερά πράγματα για το τότε. Και μετά το έψαξα μόνη μου και βρήκα την ιστορία. Και μετά; Μετά, ακολούθησα τη συμβουλή σου, "άσε τους νεκρούς να θάβουν τους νεκρούς-τι σημασία έχει πιά ;". Αυτό έκανα μαμά, τα πέταξα όλα, τα ξέχασα και όταν με ρωτούν δεν θυμάμαι τίποτα. Φόρος τιμής για τους νεκρούς, που λέγαμε.

Δεν σ' αρεσε να σε λέω "μαμά" αισθανόσουνα μεγάλη. Ηθελες να σε φωνάζω με το όνομά σου έτσι ώστε να αισθάνεσαι κοντά μου, συνομήλικη, φιλεναδίτσα. Και ήσουνα. Ολα σου τα έλεγα και σε θαύμαζα απεριόριστα, μαζί με τους περισσότερους ανθρώπους που σε γνώριζαν. Ησουνα όμορφη με τα πελώρια γκρίζα σου μάτια, τα κοκκινωπά σου μαλλιά και το χαμόγελό σου, ήσουνα το κάτι άλλο. Δεν σου έμοιασα, πήρα τοον αυθορμητισμό του μπαμπά, το χιούμορ και την αίσθηση του γελοίου, μαζί με τα καστανά του χρώματα. Σε μία οικογένεια ένας είναι ο Ωραίος, οι άλλοι απλά θαυμάζουν.

Αλλαξες όταν πέθανε ο μπαμπάς, έσβησε το κεράκι της αισιοδοξίας, τα μάτια σου μεγάλωσαν στο αδυνατισμένο σου πρόσωπο, εκεί που ήταν φάροι για τη ζωή μου σουρούπωσαν και τελικά αναβόσβηναν πότε-πότε στο μέλλον. Τα 27 αυτά χρόνια που πορεύτηκες χωρίς τον γυμνασιακό σου έρωτα, ώσπου να τον ξανα-συναντήσεις το 2001 δλδ-αφού πέθανες, σε χτύπησαν άσχημα, έγινες έρμαιο ουσιών στην αρχή, απαγκιστρώθηκες στη πορεία αλλά με κόστος και τελικά κλείσθηκες στα πέπλα του Αλτζχάιμερ. Τότε έμαθα να τα βγάζω πέρα μόνη μου, απο έφηβη έγινα και προστάτης οικογένειας, δική σου προστάτιδα. Αλλαξαν οι ρολοι το 1974 και έτσι παρέμειναν ώς το 2001.

Ομως η αλληλογραφία παρέμεινε, η κρυφή γλώσσα του μολυβιού Faber, που άφηνε ελεύθερα τα αισθήματα να πιάνουν χώρο και να καταλαμβάνουν τον άλλο ξαφνικά. Κούτες ολόκληρες τα γράμματά μου στο υπόγειο του σπιτιού σου, κούτες τα δικά σου στην αποθήκη μου.. Τόμους βιβλία θα έγραφε κανείς μόνο απο τα γράμματα που σου έστελνε ο μπαμπάς απο το πόλεμο.."επιβιώσαμεν αγαπημένη και αυτή τη φορά". Με πόνο ψυχής έκαψα τα γράμματα του μπαμπά μου πρός εσέ, ακολουθώντας τις οδηγίες σου, ναί, δεν τα διάβασα κάν-διάβασα μερικά, θα ήταν ιεροσυλία να μπώ στα χωρικά ύδατα της αγάπης σας. Κράτησα μόνο τα ποιήματα που σου έγραφε, τα έκανα κολλάζ και τα κορνιζάρισα.

Γιορτάζεις σήμερα και σε θυμάμαι. Αντίθετα με τον συγγραφέα Β. Αλεξάκη στο βιβλίο του "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα" (που τόσο αγαπούσες) κράτησα τον όρκο μου του 2001, έτσι

Θα σε θυμάμαι κάθε μέρα.

Σε φιλώ

Η κόρη σου