Αντίθετα τη λάτρεψαν
Τη Farrah Fawcett τη θαύμαζα όταν σαν "Αγγελος του Τσάρλι" μαζί με άλλες δύο φανταστικές γυναίκες αστυνομικίνες νέας γενιάς κάνανε και το κομμάτι τους.. Πάει και αυτή

They beat it together

παρόλλη τη συνεχή μου γκρίνια!!!! Παρόλλο που απορώ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!3) Χαρίστηκε
4) "Imperium" by Ryszard Kapuscinski.
It is a story of an empire, the former USSR. Just before the Berlin wall came down, the author talkied to hundreds of ordinary Soviet people about their extraordinary lives and the terror from which they were emerging.
5) "Shah of Shahs" by Ryszard Kapuscinski. pbk
It depicts the final years of the Shah of Iran, the nature of the revolution and the devastating results of fear. There is a description of the tyrannical monarch who saw himself as "the father of a Nation", the people and how they lived terrorized by the secret police.
6) "The pleasures and sorrows of work" by Alain de Botton pbk
It is an exploration of the joys and perils of the modern workplace, to make the modern frenzied world function. With the philosophical eye and the characteristic combination of wit and wisdom.
7)+8) are taken
9) "The Black book" by Orhan Pamuk pbk
A novel about a disappearance
10) "Clerical errors" by Alan Isler pbk
A delightful mix of both wit and profundity about a Catholic priest who has a secret: He doesn't believe in God. And that's not all. For the last 40 yrs he has shared his bed with his housekeeper. He also is a Jew, devoting his time in kabbalistic studies. A terribly funny novel.
11) "Lust of Knowing: The Orientalists and their Enemies" by Robert Irwin
12) "The Black Swan" by Nassim Nicholas Taleb hardback
13) "Passport ot Enclavia: travels in search of a European identity" by Vitali Vitaliev
14) "How Proust can change your life" by Alain de Botton pbk
15/ Και μερικά ακόμη εδώ
Απεικονίζει μία πλακόστρωτη προβλήτα δίπλα στη θάλασσα. Για κυττάχτε τα παγκάκια.
ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΚΥΤΤΑΝΕ για όνομα του θεού;;;;; Αντί να κάθεσαι να αγναντεύεις τη θέα, τα πέλαγα, το Ναύπλιο στο βάθος απο τη μιά πλευρά και το Αστρος Κυνουρίας απο την άλλη, σε βάζουνε φάτσα να κυττάς τον απέναντί σου (ή και τον κάλαθο των αχρήστων)!!
Ποιός εγκέφαλος συνέλαβε αυτή την ιδέα ;;;Τώρα θα μου πείτε ότι η προβλήτα προσφέρεται και για ΑΛΛΑ αθλήματα (πέρα απο τους ψαράδες που παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους επάνω στο μώλο..για να μη κουράζονται..μη περπατήσουν και τους χαλάσουν οι σόλες απο τις σαγιονάρες τους...ή για τους νεαρούς πιθηκόβιους μηχανόβιους που κάνουν σούζες και αγώνες πάνω στο μώλο..)
αθλήματα της ελληνικής επαρχίας..όπως
αυτό της Πασαρέλλας όπου οι χαριτωμένες υπάρξεις ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας πάνω-κάτω, κάτω-πάνω όλη το απόγευμα, βράδυ, νύχτα σινάμενες κουνάμενες θα περπατούν υπό το άγρυπνο μάτι των καλοκαθισμένων ΣΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ κριτών και σχολιαστών τους! Αμ! Πώς! Να βγάλουμε και κανένα γαμπρό..χωρίς να του πετάμε πιθάρια!
Σίγα μη έστρεφαν τα παγκάκια πρός τη θέα θάλασσα..!! ..τι στο καλό..μπρίκια θα κολλάμε τώρα!!Αχ βρε ελληνική επαρχία, τα παγκάκια σου μέσα!
..............................................
Οι φωτογραφίες είναι απο τους Μύλους, Αργολίδας
και λογότυπο, την ευχαριστώ θερμά απο καρδιάς. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ είναι αλήθεια, όταν όμως συμβεί αυτό θα είναι σίγουρα μία πηγή αμοιβαίας χαράς. Εχουμε πολλά κοινά σημεία, την αγάπη για το Θησείο και τον Αγιο Φίλιππο, τη μανία ίσως για να διατηρήσουμε τα λίγα πάρκα-τις λίγες πηγές πρασίνου στην κατα τ' αλλα βάρβαρη πόλη (βλ. αλσος Ριζάρη) και το τρόπο γραφής της που "μιλάει" μέσα μου. Την αγάπη μας για αυτή τη χώρα που οι ίδιοι καθημερινά πληγώνουμε. Θα συναντηθούμε κάποια στιγμή. Τα καλά πράγματα αργούν σχεδόν πάντα να έρθουν έτσι ώστε όταν προκύψουν η αίσθηση της μοναδικότητας να τα ξεχωρίζει.
Εχει ακεραιότητα (integrity) σε όλα του, πράγμα σπάνιο για τη κούφια εποχή που ζούμε.
δεν ήξερα που πάν τα τέσσερα..αλλά θυμάμαι με τι θαυμασμό και αγαλίαση έμπαινα στον εικονικό της ανθόκηπο και αφηνόμουνα..ας είμαι εγώ για λίγες στιγμές, ας πετάξω τις μάσκες της καθημερινότητας.. ας χαλαρώσω λίγο.. ας μπώ σε ένα Παράδεισο.
Τίποτα δεν σκέφτεται και ποτέ δεν συγχαίρει τον εαυτό του γιατί ο καλλιτέχνης ζεί μέσα στο έργο όχι για το έργο. Μου μιλάνε οι εικόνες του, πάντα είχαν κάτι που ξεκούναγαν τα πέταλα της καρδιάς μου. Οπως ο Escher στη φωτο επάνω..ο κόσμος του καλλιτέχνη στα δάχτυλα της ψυχής του.
η Ελλάδα άλλωστε το αποδεικνύει. Οι αναζητήσεις της ως μετανάστρια σε μία πολιτισμένη Σκανδιναβική χώρα με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα..μ' αρέσει να διαβάζω για τόπους που τα κράτη δουλεύουν για τον πολίτη και όχι αντίστροφα.
Οι μόνο για τις άριστες φωτογραφικές απεικονίσεις αλλά και για το τρόπο που τις μοιράζεται, που τις γράφει, που σαν να τις εξιστορεί με κέφι. Διάκριση φιλίας και βραβείο.
Δίνω βραβείο χαράς στο Γιωρίκα γιατί τα κείμενά του με βγάζουν απο τη μαυρίλα του οτιδήποτε. Χαιρετισμούς στο τσιτσίνο σου!