Γενάρης 2010

Οι ημέρες περνάνε γρήγορα, με το τούτο-κείνο, κάτι με τις δουλειές, κάτι με τις υποχρεώσεις, κάτι με τα έκτακτα, σα φτερά φεύγουν και το ένα σβκ διαδέχεται το άλλο. Φτιάχνουμε προγράμματα, πιστεύουμε σε αυτά ότι θα τα κρατήσουμε και μετά τσάκ! τα αναιρούμε γιατί μία παράμετρος δεν έκατσε καλά.

Ερχονται και οι προσδοκίες και ζητούν τα ρέστα. Πάντα μου άρεσε το σπόρ του "αετού" να τους βλέπω να σκίζουν τα κύματα με τα χρωματιστά τους αλεξίπτωτα να υψώνονται, να

διασταυρώνονται και να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τις πνοές του ανέμου. Με τις ώρες κάθομαι και τους κυττάζω. Οχι δεν θέλω να πετάξω και εγώ, έχω πάρει τις πληροφορίες μου - δεν είναι εύκολο σπόρ, απλά να τους καμαρώνω σαν καβαλάρηδες των αέρηδων.
Εχω γίνει σαν τους Γιαπωνέζους, τρέχω με μία κάμερα στο χέρι. Τοπία, εικόνες, τέχνη, άνθρωποι, απόψεις σαν γράφιτι στους τοίχους..όλα αποτυπώνονται και μένουν . Κερδίζω φίλους βάσει του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μέσα απο το πρίσμα του φωτογραφικού φακού!. Τα λόγια μπήκαν στο ψυγείο, δεν ενδιαφέρονται να αποτυπωθούν, απλά υπάρχουν. Μερικά ξεχνιώνται. Μερικά αποτυπώνονται σε χαρτάκια..αλλά ώσπου να φθάσω τον υπολογιστή..και αυτά πάνε στη λήθη. Η αληθινή ζωή, εκεί έξω είναι. (Η φωτογραφία είναι απο ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα ) .

Βιβλία και ξερό ψωμί. Τη φλασιά με τα βιβλία μου τη κόλλησαν οι γονείς μου απο τότε που μπουσούλαγα..ήταν και εκείνοι του βιβλίου. Το αστείο είναι ότι όταν ήμουνα έφηβη διάβαζα πολύ δυσνόητες έννοιες, τους Σάρτρ, Κάφκα, Εσσε, Ράσελ, διάφορα δοκίμια κλπ..λές και δεν ήμουνα παιδί!..και μεγαλώνοντας..χαλάρωσαν όλα, τώρα μόνο λογοτεχνία και science fiction/fantasy διαβάζω και βέβαια κόμικς. Απο τον Μίκυ Μάους μέχρι τον Logicomix!....με τα ακουστικά στ' αυτιά. ..και ας κουφαθώ..και μουσική. Πάντα είχα τρέλλα με τη μουσική, τα Top 10 τα ήξερα απέξω χρόνια τώρα..μου αρέσει και η κλασσική, η όπερα, το μπαλέττο..όχι δεν περνάνε οι έξεις..αντίθετα..πολλαπλασιάζονται. Νά και το τελευταίο αγαπημένο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=sknDfB3pJB8&feature=PlayList&p=8C75036C2C31E0BF&index=0

Αυτό που μ' αρέσει στον Mika είναι ότι είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδιστής, έχει υπέροχη φωνή, παίζει πιάνο και συνθέτει. Είναι και ωραίος..για τα γούστα μου πάντα. Απόλαυση να τον ακούω. Χάρμα οφθαλμών να τον βλέπω.

Ετσι πέρασε και ο πρώτος μήνας του 2010.

Αποφασίζοντας για τη ζωή των άλλων

Αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο. Δεν προλαβαίνω ούτε να καθίσω στο κομπιούτερ, πόσο μάλλον να κάτσω να γράψω. Εχετε παρατηρήσει ότι ενός κακού, μύρια έπονται; Ε! Αυτό πολλαπλασιάστε το επι 10! Τα πιο δύσκολα πράγματα έχουν τη τάση να συμπίπτουν, τη πιο δύσκολη ώρα όταν ο Μέρφι μας κλείνει το μάτι!

Κουράστηκα να παίρνω αποφάσεις. Αποφάσεις για τη ζωή των άλλων. Για τη δική μου ζωή, δεν έχω πρόβλημα. Αμα είναι να πάρω σοβαρή απόφαση, κάθομαι κανά 2ωρο μπροστά στο πάζλ..συγκεντρώνομαι τελείως στη τοποθέτηση των κομματιών..και μετά να η απόφαση έτοιμη, μέσα στο μυαλό μου για να την ακολουθήσω. Αυτό όμως είναι εύκολο. Τα δύσκολα ξεκινάνε με εκείνες τις αποφάσεις που πρέπει να τις πάρεις στο πίτς φυτίλι. Και που να αφορούν βεβάιως άλλους. Θα μου πείτε ότι, έχοντας πάρει τόσες πολλές αποφάσεις στη ζωή μου για άλλους, τόμαθα πιά το ποίημα. Οχι, δεν είναι έτσι. Γιατί η ευθύνη είναι τεράστια. Και η ζωή πολύτιμη!

Αρρώστησε σοβαρά η θεία μου που μένει δίπλα μας. Μεγάλης ηλικίας, αλλά με σχετικά καλή υγεία. Κρύωσε και έπαθε οξεία ωτίτιδα. Πρήσθηκαν τα αυτιά της και έγιναν σαν του Ντάμπο. Και βέβαια δεν το είπε εγκαίρως..να τη πάμε σε ένα γιατρό..το είπε αφού σήκωσε υψηλό πυρετό. Και εκεί..την έπαθα. ΚΑΝΕΝΑΣ γιατρός δεν ήταν διατεθημένος να έρθει στο σπίτι για επίσκεψη. Ούτε οι περίφημοι SOS γιατροί του τηλεφωνικού 1016. Ακουγαν πως είναι ανω των 80 και λέγανε "καλέστε ασθενοφόρο".

Γνωρίζοντας τα χάλια των νοσοκομείων, αν καλούσα ασθενοφόρο..θα κινδύνευε να πάθει πνευμονία..Τα ξέρω καλά τα ασθενοφόρα και τα δημόσια νοσοκομεία..απο τότε που ήταν άρρωστη η μάνα μου. Παίρνουν τους ασθενείς τα ασθενοφόρα και τους αφήνουν σε χώρους για να τους εξετάσουν οι γιατροί, χώρους με ρεύματα και τσουχτερό κρύο..θα άρπαζε τα χειρότερα περιμένοντας τους γιατρούς να ασχοληθούν με εκείνην..και σε εφημερία..μπορεί να περίμενε πολλές ώρες..στην ηλικία που είναι δεν τη παίρνει. Είδαμε και το 2003 που κάλεσα ασθενοφόρο..που την άφησαν σε ένα διάδρομο και πάγωσε..και συν των άλλων προβλημάτων της άρπαξε και βρογχικά!

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός και μας έκανε τηλεφωνική διάγνωση..έδωσε φάρμακα και αντιπυρετικά..και σώθηκε η κα Π για άλλη μία φορά!.

Η απόφαση να τη κρατήσω στο σπίτι..πολύ δύσκολη. Η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Είχε 39.5 πυρετό! Αμφιταλαντευόμουνα συνεχώς. Και δεν μιλάμε για ενοχές. Ναί, μπορεί να μου πάθαινε ένα εγκεφαλικό απο τον υψηλό πυρετό. Ναί μπορεί να έπεφτε σε κώμα. Ισως όμως και όχι. Δεν υπήρχε κανείς να μου δώσει μία συμβουλή. Τηλεφώνησα σε γιατρούς γνωστούς μου. Ολοι τους ήταν κάθετοι. "Μη τη πάς νοσοκομείο για μία ωτίτιδα, θα γίνει χειρότερα" ή "Κάλεσε ένα ασθενοφορο ιδιωτικού νοσοκομείου, στα δημόσια τους γέρους τους αφήνουν στα ράντζα". Και οι συγγενείς.." Ο,τι νομίζεις κάνε, θα υποστηρίξουμε τις αποφάσεις σου". Το ένστικτό μου, μου έλεγε να τη προφυλάξω. Μακριά απο κρύα και ρεύματα. Είχε και ένα ψοφόκρυο άλλο πράγμα! Που να τη πάω τη γιαγιά; Απο την άλλη, σε ένα νοσοκομείο θα πέφτανε επάνω της οι γιατροί, όλα θα ήταν υπό έλεγχον, δεν θα ζοριζόμουνα εγώ. Πήρα τα ζάρια. Κορώνα-γράμματα. Διάλεξα τα γράμματα- να μείνει σπίτι. Ερριξα. Γράμματα.

Εχουν περάσει 5 μέρες απο τότε. Ο πυρετός έπεσε σε 4 ώρες. Με αντιπυρετικά και μετά ήρθε η αντιβίοση. Είναι σαφώς καλύτερα, όλα πήγαν κατ' ευχήν. Ακόμη κανείς γιατρός δεν έχει έρθει να τη δεί. Ολοι θέλουν να τους τη πάω στο ιατρείο τους!!! Και αυτό θα γίνει..

Ομως το παράπονό μου έμεινε. Που δεν ήρθε ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ στο σπίτι να τη δεί και να με συμβουλεύσει. Γιατί αν ο επισκέπτων γιατρός μου έλεγε ότι είναι σοβαρά, αμέσως θα καλούσα ασθενοφόρο.. Αλλα βλέπει ένας γιατρός, άλλα ένας ιδιώτης!. Με άφησαν..να ρισκάρω για τη ζωή..για μία ακόμη φορά.

Κοντεύει να γίνει συνήθεια, πιά! Ντροπή!

Τσιγάρα

Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδος είμαστε εμείς οι Ελληνες. Είτε προσπαθούν οι κυβερνήσεις, είτε η Ευρώπη, είτε ο Αγιος Βασίλης,..ότι και να κάνει ο οποιοσδήποτε για να μας αλλάξει νοοτροπία είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

Αυτό ας το καταλάβουν οι πολιτικοί και οι λογείς εταίροι που προσπαθούν να μας φέρουν στα δικά τους πρότυπα.

Ο λόγος του άρθρου αυτού είναι το ΤΣΙΓΑΡΟ. Δεν έχω τίποτα εναντίον των καπνιστών, όταν ο καπνός τους δεν μου έρχεται επάνω μου. Αντίθετα έχω πολλά όταν ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ σε κλειστούς χώρους μη σεβόμενοι τους άλλους που δεν το μπορούν.

Μ' αρέσει που βγήκε και νόμος για το κάπνισμα στα εστιατόρια και στους κλειστούς χώρους..

Δεν πάνε να λένε, ΤΙΠΟΤΑ δεν εφαρμόζεται..

ΟΣΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ να πέσουν, ακόμη και το κεφάλι του ιδιοκτήτη του μπάρ/ταβέρνας/εστιατορίου να πέσει κάτω απο τον πέλεκυ..τον ίδιο τον Μπαμπούλα να στήσουν έξω απο κάθε κλειστό χώρο..ουδείς πτοήται γιατί ώς γνωστόν "ο τράχηλος του Ελληνα, ζυγόν δεν σηκώνει"..μόνο απειλές για οικονομική κατατρόπωση σηκώνει..και δώστου το δάκρυ κορόμηλο.

Ξέρω, είναι θέμα παιδείας. Αγνωστη η λέξη. Φλόγες κι αν βγάλουν τα οπισθιά μας πάνω στις θρανία/καρέκλες, τα πτυχία μας να τα κουβαλάνε απο πίσω 100 βαστάζοι..παιδεία δεν θα αποκτήσουμε ποτέ..επειδή χρειάζεται να θέλουμε να αλλάξουμε..όχι να κάνουμε τους καμπόσους με τις περγαμηνές μας!

Είναι και θέμα σεβασμού πρός τον άλλο πολίτη. Αλλη άγνωστη λέξη. Στα λόγια σεβόμαστε απο τα μικρά παιδιά μέχρι τα ράσα του παπά..στη πράξη.. Μόνο ο τρόπος που παρκάρουμε "ένα λεπτούλι θα κάνω μόνο" τα λέει όλα.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ τίποτα..σαν λαός.

Βήχω σαν το γάϊδαρο όλο το απόγευμα.. Απο παθητικό κάπνισμα! "Κάτσε σπίτι αμα δεν αντέχεις" είπε κάποιος όνος.

Αυτό που λέγαμε πιο πάνω. Εμείς οι Ελληνες καταστρέφουμε τη χώρα μας.

Μαύρη πέτρα

..ρίχνω στο τέλος της κάθε χρονιάς που περνάει..και προχωράω για την επόμενη. Δεν θέλω να σκέφτομαι τα οδυνηρά που πέρασα, αν και αναγκαστικά κουβαλάω κάποιες αναμνήσεις..νωπές, αλλά ξέρω οτι στη πορεία η επιλεκτική μνήμη μου θα τις ξεκαθαρίσει ώς τον Μάρτιο, έτσι μόνο τα όσα αξίζουν θα θυμάμαι.

Γενάρης - Φλεβάρης 2009

Οπως κάθε χρόνο..απο τραπέζι σε τραπέζι, απο γιορτή σε γιορτή. Οσους δεν είδαμε τις γιορτές θα τους δούμε αυτό το μήνα.. Ολες οι υποσχέσεις για δίαιτα, πάνε περίπατο. Αυτό που δεν μπόρεσε να αναβληθεί είναι η πονεμένη μέση. Βρέθηκε λύση μέσω φυσικοθεραπείας και επιθέματα πάγου στη φλεγμονή.. έφυγε ο αφόρητος πόνος. Μαζί φύγανε και τα πακέτα φαρμάκων που αβέρτα έγραφαν οι γιατροί..δεν τα πήρα βεβαίως..μη τρελλαθούμε τώρα..

Αρρώστησε η μία γάτα μου, εκείνη που ήταν κληροδότημα απο τη μάνα μου..ήδη 20 ετών....κάθε τόσο στο γιατρό για μετάγγιση.. ΗΘΙΚΟ ΧΑΜΗΛΟ. Φοβάμαι μη τη χάσω. Την αγαπώ.

Μάρτιος

Δύσκολος μήνας. Ξεκίνησα με βήχα..χωρίς πυρετό, αλλά βήχας που δεν σταματούσε..και ο γιατρός βέβαια έλεγε ότι είναι αλλεργία..Αθεράπευτη περίπτωση, τσίμπαγε την επίσκεψη και έξω απο τη πόρτα. Μέσα Μαρτίου πεθαίνει η γάτα της μαμάς μου απο νεφρά. (Το φοβερώτερο είναι ότι απο τον ίδιο λογο πέθανε και η μητέρα μου το 2001!!) . Απίστευτος ο πόνος.
Δύο μέρες αργότερα πέφτει η πεθερά στο αεροδρόμιο και χτυπάει στο κεφάλι. Μένει αναίσθητη και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Τρέχουμε όλοι σαν τρελλοί.

Δύο μέρες μετά τη πεθερά αρρωσταίνω σοβαρά με υψηλώτατο πυρετό. Επαναληπτική διάγνωση φαρυγγίτιδας..χορήγηση (ξανα-μανα) αντιβιοτικών.

Απρίλιος

Πάω να δώ έναν ειδικό για το βήχα..μου βρίσκει οξυτάτη πνευμονία και θέλει να με βάλει στο Νοσοκομείο. Εκφράζει επιθυμία επίσης να σφάξει το συνάδελφό του γιατρό που για μήνες έλεγε ότι είχα αλλεργία, ενώ είχα πνευμονία και μου έδινε άλλα αντ' άλλων φάρμακα. Ο άλλος γιατρός τη γλυτώνει, εγώ όμως όχι..μπαίνω νοσοκομείο και μένω 15 μέρες..με εξετάσεις και θεραπείες. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν έσπαγαν οι φλέβες..και πλημμύριζαν τα αίματα..και μετά οι νοσοκόμες έψαχναν να βρούν γερή φλέβα..τρυπώντας..παντού.. Σαν του Εσταυρωμένου έμοιαζαν τα άκρα μου όταν βγήκα απο το Νοσοκομείο..και τρύπες όπως των ναρκωμανών.. Γύρισα σπίτι με πολλά φάρμακα και θεραπεία..ενός έτους.. Μόνο που δεν φίλησα τα πλακάκια της εισόδου! Σπίτι μου σπιτάκι μου!

Καλά τα νέα της πεθεράς, επιπόλαιο το χτύπημα και τα σπασμένα κόκκαλα θα κολλήσουν. Ευτυχώς. Ωσπου να κολλήσουν όμως..γίνεται της κακομοίρας στο σπίτι της..όλοι τρέχουν.. εκτός απο εμένα..που δεν μπορώ..

Μάϊος-Ιούνιος

Χρειάζεται να χάσεις για να μάθεις να εκτιμάς. Ξαφνικά ο κόσμος έγινε πιο γλυκός, πιο φιλικός. Ολοι συνεργαστηκαν για να με βοηθήσουν. Αλλη έννοια πήρε η ζωή μου, άρχισα να απομακρύνομαι απο την απομόνωση του κομπιούτερ..ήθελα να ξαναβρώ τις χαμένες στιγμές.. Αντί να γράφω για συναισθήματα, έβγαινα έξω και τα ζούσα, τα αποτύπωνα με μία φωτογραφική λήψη.. Η φωτογραφία εξελίχθηκε σαν αντικαταστάτης των λέξεων. Εγραφα βέβαια ακόμη γράμματα στις φίλες μου (χόμπυ που το έχω πολλά χρόνια), όχι όμως και στα μπλογκ.. Σαν να στέρεψα, σαν να ήθελα να ζώ τις εικόνες της ζωής, να τους δίνω αποχρώσεις, πινελιές, να τις λούζω με τον ήλιο και με σταγόνες βροχής, αντί να γράφω γι' αυτές..

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και αυτό το μπλόγκ που με κέντρισε να διαβάσω τα βιβλία που πρότεινε.. Εκεί με τα fantasy books..ξετρελλάθηκα..με τα μούτρα έπεσα..στους φανταστικούς κόσμους και δεν έλεγα να πατήσω πάλι στη πραγματικότητα..

Βιβλία και ταξείδια στην αγαπημένη μου Β. Ελλάδα..Φωτογραφίες και ανθρώπινες επαφές, βόλτες, παρέες, χαρά. Ξανα-εκτιμώ τη ζωή, παρόλλη τη δυνατή φαρμακευτική αγωγή.. ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ

Ιούλιος- Αύγουστος

Το γεγονός ότι τα θαλάσσια μπάνια απαγορεύτηκαν για φέτος..μου χάλασε το κέφι για τις διακοπές.. Οταν βράζει ο τόπος η βουτιά στις Αιγιοπελαγίτικες θαλασσίτσες μας είναι Παράδεισος..που αναγκαστικά θα περιμένει. Εκδρομές στα βουνά και στα λαγκάδια.. Βιβλία πολλά και ταινίες.. Είδαμε τη Πίνδο απο όλες τις πλευρές..οργώσαμε όλη τη Θεσσαλία.. μέχρι και camel trophy κάναμε στους κατσικόδρομους.

Ξεκινάμε μία χορηγία επ' αόριστον πρός ένα παιδί. Είμαστε ανάδοχοι γνώσης. Το εφοδιάζουμε με ό,τι χρειάζεται για τη μόρφωσή του. Είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό.

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος

Στροφή πρός το Facebook και τη φωτογραφία σαν μέσα έκφρασης. Διαβάζω πολύ άλλους που γράφουν..αλλά δεν αφήνω γραπτά ίχνη εδώ. Πολύ μουσική και γεμάτο το πρόγραμμα.. Τι στην ευχή..έπρεπε να μπώ στο Νοσοκομείο για να μάθω να ζώ;

Συμμετοχή μου στις Ευρωεκλογές. Ωραία η εμπειρία, για μία φορά. Να λείπει η επανάληψη. Βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο.. Ολοι σύσσωμοι τρέχουμε να ψηφίσουμε..τους ίδιους και τους ίδιους..ώστε να τους μουτζώνουμε για άλλη μία φορά. Πότε θα βγούμε απο τη ντενεκεδούπολή μας; Είμαστε περίγελως στο εσωτερικό, τείνουμε να γίνουμε και στο εξωτερικό.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα γυμνάσια που κάνει ο Μπαμπάκης (γάτος Αγκύρας 5 ετών) στη κα Π. (ετών 86). Μισιούνται απίθανα, ο ένας παραφυλάει την άλλη για να αλληλο-αρπαχθούν. Αμα όμως τους χωρίσεις..μελαγχολούν. Ο γάτος πάντως είναι κούκλος. Και το ξέρει!

Νοέμβριος-Δεκέμβριος

Αρρώστησε σοβαρά μία φίλη με καρκίνο...μάλλον θα το παλέψει. Ισως. Μακάρι να το ξεπεράσει χωρίς πόνους.

Συνεχίζει η φυγή μου..περπάτημα ώρες και πολλές εξωτερικές δουλειές. Μαγειρέματα στο σπίτι και συχνά τραπέζια σε φίλους. Καλά είναι τα εστιατόρια, το σπιτικό όμως φαγητό δεν παίζεται!

Χριστούγεννα. Στήνουμε το δένδρο μας και όπως κάθε χρόνο βρίσκουμε τρόπους να δένουμε τα σπασμένα κλαδιά.. Δεν θέλουμε να αγοράσουμε νέο..το παλιό είναι φορτωμένο με τόσες αναμνήσεις..που έχει γίνει πλέον σαν αγαπημένο συνεταιράκι, παρόλλα τα στραβο πατημένα κλαδιά του... Τα δένουμε με σπάγκο και στολίζουμε το σπάγκο με φωτάκια ωστε να μοιάζει εξωπραγματικός.

Γλυκά μεταβαίνουμε στον καινούργιο χρόνο..οικογενειακώς..

Καλή χρονιά

Αρνηση ιατρικής αγωγής

Εχει άραγε κάποιος σύμφωνα με το Νόμο δικαίωμα να αρνηθεί την όποια θεραπεία του προτείνουν οι γιατροί, όταν πάσχει απο καρκίνο; Εχει άραγε ηθικό δικαίωμα να αρνηθεί να τον βοηθήσουν και να επιλέξει την όποια οδό πρός..το τέλος του..με όποια μορφή κι αν είναι αυτό ;

Μία γνωστή μου διεγνώσθη με καρκίνο της μήτρας. Είχε ενδείξεις, έκανε κάποιες εξετάσεις και βρέθηκε η αιτία. Τρομοκρατήθηκε όχι τόσο για τον καρκίνο όσο για τις θεραπείες που της πρότειναν οι γιατροί, χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης όλων και μετά αναλόγως, χημειοθεραπεία ή ακτινοβολίες. Δεν θέλει να υποφέρει, να λιώνει κομμάτι-κομμάτι για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα..ζωή..με κάποια μείον..ζωή με πιθανότητα μετάστασης.

Δεν θέλει να κάνει χημειοθεραπεία. Ουτε καμμία ακτινοβολία γιατί ξέρει ότι είναι πολύ επίπονες και με πολλές παρενέργειες. Προσπαθείς να διορθώσεις το ένα και τα άλλα χαλάνε.. θεωρεί.

Εχει προγραμματισθεί η εγχείρισή της μετά τα Θεοφάνεια δεν ξέρω όμως αν θα τη κάνει.

Οπως μου είπε..φοβάται ότι δεν θα επιζήσει με μία αξιοπρεπή ζωή, οπότε ..αφού ήρθε η ώρα της..ας φύγει. Κάτι σαν αυτοκτονία.

Οσο κι αν με σοκάρει, να μη δέχεται να προσπαθήσουν να τη θεραπεύσουν..είναι δικαίωμά της. Είδε τη μητέρα της να λιώνει κομμάτι-κομμάτι απο τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας..κάτι σαν η θεραπεία πέτυχε ο ασθενής απέθανε..και δεν θέλει να γίνει το αυτό με εκείνη. Οι υποσχέσεις για πιθανότητα ίασης 60% δεν την ενδιαφέρουν. Το τώρα είναι πιο τρομαχτικό.

Ως τώρα αρκετοί γνωστοί και συγγενείς είχαν καρκίνο. Ο μπαμπάς μου πρώτος με όγκο στον εγκέφαλο, έκανε ακτινοβολιες αλλά μετά πέθανε στα 57 του. Ο Τ. και εκείνος καρκίνο στο στομάχι..έκανε χημειοθεραπεία, πέθανε στους 6 μήνες στα 45. Διάφοροι άλλοι επίσης που πέθαναν είτε κατά τη διάρκεια των θεραπειών ή αμέσως μετά επειδή χάλασε κάποιο άλλο ζωτικό όργανο. Κανείς δεν επέζησε. Ολοι όμως αυτοί τη θεραπεία που πρότειναν οι γιατροί την έκαναν ελπίζοντας στην ίαση. Μόνο μία πολύ παλιά φίλη της μαμάς μου που είχε καρκίνο του δέρματος δεν δέχθηκε καμμία θεραπεία και πέθανε 5 μήνες μετά τη διάγνωση 40 ετών.

Είτε κάνουν θεραπεία, είτε όχι ο θάνατος καιροφυλακτεί. Ομως ..κρίμα δεν είναι να μη προσπαθήσει τουλάχιστον ..να ζήσει;

Εκτός κι αν η ποιότητα ζωής είναι πιο πολύτιμη απο την ίδια τη ζωή.

Αν όμως οι θεραπείες ήταν πιο προηγμένες, δεν προκαλούσαν τόσο σωματικό πόνο θα επιλέγοντο πιο εύκολα και απο αυτούς που φοβούνται;

Εχω στενοχωρηθεί πολύ. Και συνάμα απορήσει.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς με Οικογένεια

Είναι όμορφες οι οικογενειακές γιορτές γιατί φέρνουν κοντά και τους γνωστούς, κοντινούς συγγενείς αλλά και λιγώτερο έως περισσότερο μακρινούς κάποιους που μόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε. Τα παιδιά βλέπουν τους παπούδες τους για μία ακόμη φορά, τους έχουν συνηθίσει, αυτό να λέγεται, αλλά η επανάληψη δίνει μιά γλυκιά θαλπωρή, ότι είναι εκεί. Ετσι πιστεύουν τα παιδιά, ότι όλα είναι αιώνια. Ετσι θέλουμε να πιστεύουν τα παιδιά, ότι οι μεγάλοι, εμείς, είμαστε αιώνιοι στα μάτια τους, στυλοβάτες τους εσαεί.

Σε κάθε οικογενειακή γιορτή θα υπάρχει πάντα μία πολύ γιαγιά που συνήθως δεν θα ακούει καλά. "Πώς είστε, καλά;" ρωτάει η πιτσιρικαρία..και παίρνει την απάντηση "όχι δεν τσουγκρίζουμε αυγά τα Χριστούγεννα, μόνο το Πάσχα", οπότε ξεσπάνε σε γέλια! Γελούν με το τίποτα, είναι να τα χαίρεσαι που ξέγνοιαστα πορεύονται.

Βαριούνται σε γενικές γραμμές τα παιδιά τους μεγάλους, όλοι περάσαμε απο αυτό το στάδιο, εμφανίζονται για να πάρουν φιλιά, αγκαλιές και μποναμάδες και μετά έξω απο τη πόρτα με τις παρέες τους. Απόλυτα φυσικό. Και πρέπον. Αν δεν ζήσουν τώρα που είναι μικροί..πότε θα το κάνουν; Αν και αυτό παίρνει νερό, γιατί την ίδια συμπεριφορά είχε παλιά μία συγγενής της μητέρας μου κατά πολύ μεγαλύτερή της..ερχόνταν, εύχονταν και τσούπ έξω απο τη πόρτα για διασκεδάσεις.. όπως αισθάνεται κανείς.

Φέτος οι πιτσιρικαρία εμφανίσθηκε στις 11.30, είχε τελειώσει τις γύρες νωρίς και κάθισε μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες..άγρυπνη γελώντας και χοροπηδώντας. Δεν είναι σιωπηλά ντροπαλά παιδιάκια αυτά, έχουν άποψη, στυλάκι και γλυκιά καρδιά. Τα αγάπαμε αφόρητα. Δεν τα χαϊδολογούμε πολύ, τα χαιδολογούμε πάρα πολύ...

Και βέβαια στις οικογενειακές γιορτές υπάρχουν και τα ευτράπελα..για αυτά ζούμε. Φέτος χάσαμε τη πιατέλλα των αλλαντικών. Και δεν είναι κομπολόϊ που κάπου τόβαλες, κάπου σούπεσε..ολόκληρη πιατέλα δεν κρύβεται, λές. Αυτή ήταν η εξαίρεση, κρύφτηκε και δεν έβγαινε αν δεν έλεγες το σύνθημα. Και η πεθερά είχε ξεχάσει το σύνθημα. Αφού φάγαμε τη παραδοσιακή για την οικογένειά μας σούπα της παραμονής και τη τυρόπιττα μετά σηκωθήκαμε όλοι να ψάχνουμε τα απολωλόντα αλλαντικά..που βρέθηκαν αλλού γι αλλού μετά..ευτυχώς σωα. Το τελευταίο ωραίο κομμάτι ήταν η βασιλόπιττα. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Η συζήτηση ξεκινάει πρίν κοπεί. "Εβαλες το νόμισμα;" Πονηρή ερώτηση, γιατί αν το βάλανε οι πεθεροί, θα φαίνεται απο κάτω η χαραματιά..Αν όμως δεν το βάλανε εκείνοι και μπήκε πρίν ψηθεί η βασιλόπιτα, δεν φαίνεται με τίποτα έχει ενσωματωθεί με τη πίττα και άντε βρέστο. Δυστυχώς φέτος ήταν η δεύτερη περίπτωση..

Καθίσαμε όλοι σοβαροί γύρω απο το τραπέζι. Απλώσαμε μπροστά μας μία χαρτοπετσέτα και σηκώσαμε τα μανίκια μας. Κόπηκε η βασιλόπιττα σε ισομερή κομμάτια, ο καθένας πήρε το δικό του..και άρχισε το μάδημα..ούτε κοτόπιττα να ετοιμάζαμε μετά μανίας ψάχναμε το πολυπόθητο γούρι..που δεν σημαίνει τίποτα..αλλά είναι γούρι..Και όταν η βασιλόπιττα είχε γίνει ένα βουνό απο θρίμμα, και το γούρι άφαντο, το μόνο κομμάτι που δεν πειράξαμε ήταν αυτό της Παναγίας και μιά και εκείνη δεν το μάδησε..ανέλαβε ο πεθερός..και νάτο το γούρι.. Και μετά ακούσαμε τα εξ αμάξης απο τον ανηψιό που ζαχάρωνε το γούρι..να το περάσει στα κλειδιά του..και αρχίζει έναν διάλογο, ένα παζάρι με τον αντιπρόσωπο της Παναγίας (παπού του) για να πάρει το γούρι και εκείνος υπόσχεται να είναι καλός στο σχολείο, να φέρνει καλούς βαθμούς..και εμείς απο κάτω να λέμε τα χειρότερα, "όχι δεν είναι καλό αυτό που υπόσχεσαι δεν είναι εφικτό" ή "Παναγία είναι αυτή, δώσε κάτι απο το υστέρημά σου" και εκείνος ως παιδί να παίρνει τα σχόλια της μετρητοίς και να στραβομουτσουνιάζει.. να αρχίζει ο αντίλογος..και εμείς να γελάμε.

Γλυκές οικογενειακές στιγμές..παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Σας ευχομαι κάθε καλό, μαζί με τις οικογένειές σας που σας αγαπούν και σας κάνουν και γούστο!